Rzesza Niemiecka-Polska. Umowa gospodarcza. Warszawa.1935.11.04.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1935.83.512

Akt utracił moc

Wersja od: 8 grudnia 1937 r.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

Z dnia 14 listopada 1935 r.

w sprawie tymczasowego wprowadzenia w życie postanowień umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką, podpisanej W Warszawie dnia 4 listopada 1935 r.

Na podstawie art. 52 ust. (2) ustawy konstytucyjnej postanawiani co następuje:

Art.  1.

(1) Wprowadza się tymczasowo w życie postanowienia umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką, podpisanej w Warszawie dnia 4 listopada 1935 r., oraz postanowienia porozumienia w formie wymiany pism z dnia 4 listopada 1935 r. między Przewodniczącym Delegacji Polskiej a Przewodniczącym Delegacji Niemieckiej do rokowań o zawarcie powyższej umowy.

(2) Tekst wspomnianej umowy i porozumienia zawarty jest w załączniku do rozporządzenia niniejszego.

Art.  2.

Wykonanie rozporządzenia niniejszego porucza się Ministrom: Spraw Zagranicznych, Skarbu, Rolnictwa i Reform Rolnych oraz Przemysłu i Handlu.

Art.  3.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 20 listopada 1935 r.

ZAŁĄCZNIK 

UMOWA GOSPODARCZA

między Rzeczypospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką. ^*

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

NIEMIECKI KANCLERZ RZESZY

ożywieni pragnieniem stworzenia podstawy umownej dla stosunków gospodarczych między obydwoma krajami, postanowili zawrzeć umowę gospodarczą.

W tym celu mianowali oni swoich Pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Jena SZEMBEKA, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,

Pana Mieczysława SOKOŁOWSKIEGO, Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu,

Niemiecki Kanclerz Rzeszy:

Pana Hansa Adolfa von MOLTKE, Ambasadora

Nadzwyczajnego i Pełnomocnego,

Pana Dr. Hansa Richarda HEMMENA, Radcę Ambasady w Urzędzie Spraw Zagranicznych,

którzy, po wzajemnem zakomunikowaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł 1.

Wytwory gleby i przemysłu każdej z Umawiających się Stron będą przy przywozie do obszaru drugiej Strony, jak również przy wywozie do obszaru drugiej Strony, traktowane według zasady największego uprzywilejowania pod względem wysokości, pobierania i zabezpieczania ceł oraz opłat łącznie z wszelkiemi należnościami, dodatkami, mnożnikami lub wszelkiemu innemi podwyżkami, jak również pod względem wszelkich formalności celnych.

Artykuł  2.

Niemieckie wytwory gleby i przemysłu, przywożone do polskiego obszaru celnego przez obszar innych krajów i polskie wytwory gleby i przemysłu, przywożone do Niemiec przez obszar innych krajów, jako też wytwory gleby i przemysłu krajów trzecich przywożone przez obszar jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, nie mogą w przywozie podlegać żadnym innym lub wyższym cłom albo opłatom aniżeli gdyby były przywożone bezpośrednio z kraju pochodzenia lub przez jakikolwiek inny kraj.

Powyższe postanowienie dotyczy zarówno towarów bezpośrednio przewożonych, jak i towarów, które podczas przewozu zostały przeładowane, przepakowane lub złożone na skład.

Artykuł  3.

Załącznik A.

Wytwory polskiego obszaru celnego wymienione w załączniku A nie będą podlegały, przy ich przywozie do obszaru celnego Niemiec, wyższym cłom od tych, które ustalone są w tym załączniku.

Załącznik B.

Wytwory niemieckie, wymienione w załączniku B, nie będą podlegały, przy ich przywozie do polskiego obszaru celnego, cłom wyższym od tych, które ustalone są w tym załączniku.

Artykuł  4.

Opłaty wewnętrzne, które na obszarze jednej Z Umawiających się Stron, czy to na rachunek państwa lub gminy, czy też innego związku prawa publicznego, obciążają lub obciążać będą wytwarzanie, przyrządzanie lub spożycie pewnego towaru, nie mogą wytworów drugiej Strony pod żadnym pozorem dotknąć silniej lub w sposób bardziej uciążliwy, aniżeli tego samego rodzaju wytwory własnego kraju lub kraju najbardziej uprzywilejowanego.

Pojazdy motorowe, wyrabiane na obszarze jednej z Umawiających się Stron, będą korzystały na obszarze drugiej z Umawiających się Stron w zakresie opłat licencyjnych, udogodnień rejestracyjnych i tym podobnych spraw z traktowania niemniej przychylnego, jak pojazdy motorowe tej ostatniej Strony.

Artykuł  5.

W sprawie nacjonalizacji towarów przywożonych przez jedną z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, ta Strona przyznawać będzie największe uprzywilejowanie, biorąc za podstawę swe własne ustawodawstwo.

Przy stosowaniu przepisów o nacjonalizacji towary, wyrabiane w uprzywilejowanym obrocie celnym, będą tak samo traktowane, jak towary wyrabiane w wolnym obrocie.

Artykuł  6.

Na wypadek, gdyby jedna z Umawiających się Stron była zmuszona zakazać lub ograniczyć przywóz lub wywóz towarów, zobowiązuje się ona, o ile to możliwe, uwzględnić interesy drugiej Strony.

Artykuł  7.

Załącznik C.

Dla przywozu do Niemiec polskich zwierząt, części zwierząt i produktów zwierzęcych, jak również siana i słomy, obowiązują postanowienia zawarte w załączniku C.

Niemieckie przepisy weterynaryjne pozostają pozatem nienaruszone.

Artykuł  8.

Kupcy, fabrykanci i inni przemysłowcy jednej z Umawiających się Stron, którzy dowiodą zapomocą karty legitymacyjnej, wystawionej przez władze swego kraju, że są uprawnieni do wykonywania swego handlu lub swego przemysłu w Państwie, w któremu posiadają swoją siedzibę oraz, że uiszczają tam ustawowe podatki i opłaty, winni mieć prawo, bądź osobiście, bądź przez komiwojażerów, pozostających w ich służbie, czynić zakupy towarów na obszarze drugiej Strony u kupców lub w otwartych miejscach sprzedaży albo u osób, które towary te wytwarzają sposobem przemysłowym, przestrzegając przepisane formalności. Mogą oni również poszukiwać zamówień u kupców lub u innych osób, przy wykonywaniu przemysłu których - to osób towary zaofiarowanego rodzaju znajdują zastosowanie, oraz mają prawo mieć ze sobą próbki towarowe i wzory, jednakowoż nie towary. Z powodu działalności określonej w niniejszym ustępie nie będą oni zobowiązani do uiszczania żadnej specjalnej opłaty.

Karty legitymacyjne odpowiadać muszą wzorowi, ustalonemu w Konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych, podpisanej w Genewie dnia 3 listopada 1923. Dla tych kart legitymacyjnych nie będzie wymagana wiza konsularna ani inna.

Postanowienia niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wykonywania przemysłu okrężnego, handlu domokrążnego, tudzież do poszukiwania zamówień u osób, które nie trudnią się ani handlem ani przemysłem. Umawiające się Strony zastrzegają sobie w tym względzie zupełną swobodę swego ustawodawstwa.

Artykuł  9.

Poniżej wymienione przedmioty będą przez każdą z Umawiających się Stron zwolnione od wszelkiej opłaty przywozowej i wywozowej pod warunkiem powrotnego ich wywozu lub powrotnego przywozu, jak również zabezpieczenia przypadających ewentualnie opłat, i z zastrzeżeniem zastosowania potrzebnych zarządzeń kontrolnych:

a) narzędzia, instrumenty i mechaniczne przyrządy, które przywozi przedsiębiorca jednej ze Stron do obszaru drugiej Strony, ażeby tam umożliwić dokonanie przez swój personel robót montażowych, doświadczalnych, reparacyjnych lub innych tym podobnych, bez względu na to, czy wspomniane przedmioty przywiezione zostały przez nadesłanie, czy też przez sam ten personel;

b) przedmioty do naprawy;

c) używane, odpowiadające zwyczajom handlowym, opakowania wszelkiego rodzaju, jako też opony ochronne i inne środki opakowania a także drewniane wkładki do tkanin, krążki drewniane i tekturowe, które z obszaru jednej z Umawiających się Stron przywozi się do obszaru drugiej Strony w celu wywozu towarów lub też wywozi się z obszaru drugiej Strony zpowrotem po stwierdzeniu, że one służyły do tego celu;

d) części maszyn do wypróbowania;

e) towary (z wyjątkiem artykułów spożywczych), które sprowadza się na wystawy, targi lub jarmarki;

f) wozy i skrzynie meblowe, które przeprowadza się przez granicę w tym celu, aby pewne przedmioty przewieźć z obszaru jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, nawet gdyby miały one zawierać nowy ładunek w drodze powrotnej, bez względu na to, na jakiem miejscu ten nowy ładunek został przyjęty, nie zaś w razie, gdyby one w międzyczasie zostały użyte do transportów wyłącznie wewnątrz kraju; obydwa te środki przewozowe wraz z przy-należnościami służącemi do zwykłego użytku w czasie transportu i z wyznaczeniem sześciomiesięcznego terminu do powrotnego wywozu;

g) próbki towarów i wzory według podpisanej dnia 3 listopada 1923 r. w Genewie Międzynarodowej Konwencji o uproszczeniu formalności celnych, z wyznaczeniem 12-miesięcznego terminu do powrotnego wywozu.

Towary ze szlachetnych metali, przywożone przez komiwojażerów, jako wzory z zastosowaniem odprawy warunkowej należy na żądanie zwolnić od powinności probierczej, o ile złożone zostanie odpowiednie zabezpieczenie, które przy towarach srebrnych nie może przekraczać podwójnej kwoty cła, zaś przy towarach złotych i platynowych czterokrotnej wysokości cła. O ile wzory nie zostaną na czas zpowrotem wywiezione, złożone zabezpieczenie przepada, niezależnie od kar przewidzianych w ustawodawstwie.

Artykuł  10.

Każda z Umawiających się Stron oznaczy władze, które są upoważnione i obowiązane do udzielania na żądanie obowiązujących informacyj o stawkach taryfy celnej i taryfowaniu ściśle określonych towarów.

Artykuł  11

O ile przy przywozie wytworów jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony wymagane jest przedkładanie świadectw pochodzenia, Umawiające się Strony zobowiązują się dołożyć starań, aby handel nie był krępowany zbędnemi formalnościami albo nadmiernemi opłatami przy wystawianiu świadectw pochodzenia.

Świadectwa pochodzenia mogą być wystawiane przez władzę celną miejsca wysyłki wewnątrz kraju lub na granicy, albo przez właściwą izbę przemysłowo-handlową, w Niemczech także przez Hauptabteilung II der Landesbauernschaften, urzędy handlu zagranicznego albo izby rzemieślnicze, w Polsce także przez urzędy wojewódzkie. Obydwa Rządy mogą wzajemnie porozumieć się co do udzielenia także innym aniżeli wyżej wymienionym instytucjom lub też organizacjom gospodarczym jednego z obydwu krajów upoważnienia do wystawiania świadectw pochodzenia, które władze celne drugiego kraju przyjmować winny. W razie, gdy świadectwa te nie są wystawiane przez upoważnioną do tego władzę państwową, może Rząd kraju przeznaczenia żądać, aby były one zaświadczone przez jego placówkę dyplomatyczną lub konsularną właściwą dla miejsca wysyłki towarów.

Świadectwa pochodzenia mogą być zredagowane zarówno w języku kraju przeznaczenia, jak i w języku kraju eksportującego; w tym ostatnim wypadku urzędy celne kraju przeznaczenia mogą żądać przekładu.

Jeżeli towary krajów trzecich przywożone są tranzytem przez obszar jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, wówczas władze

celne tejże Strony przyjmować będą także świadectwa pochodzenia wystawione na obszarze poprzednio wspomnianej Strony według postanowień niniejszego artykułu.

Jeżeli z powodu nierzetelnych danych w świadectwie pochodzenia lub z powodu uchybień przy wystawianiu świadectw pochodzenia Rząd jednej z Umawiających się Stron przedstawi sprawę Rządowi drugiej Strony, ten ostatni zbada niezwłocznie stan rzeczy, oznajmi o wyniku drugiej Stronie oraz, w razie potrzeby, wyda wszelkie potrzebne zarządzenia w celu usunięcia niedomagań.

Artykuł  12.

Jeżeli jedna z Umawiających się Stron uzależnia traktowanie towaru w przywozie od szczególnych warunków, dotyczących składu, stopnia czystości, dobroci, stanu zdrowotnego, obszaru wytworzenia lub innych podobnych warunków, wówczas obydwa Rządy zbadają wspólnie, czy nie możnaby formalności kontrolnych, za pomocą których winno być stwierdzone, czy towar odpowiada w dostatecznej mierze przepisanym warunkom, uprościć zapomocą świadectw, wystawianych w należytej formie przez właściwe władze kraju wywożącego.

O ile obydwa Rządy są zgodne co do tego, ustalą one wspólnie postępowanie dla przeprowadzenia dowodu co do wymaganych warunków. Następnie oznaczą one władze, upoważnione do wystawiania świadectw, treść tych świadectw, zasady, które winny być przestrzegane przy ich wystawianiu, formalności, zapomocą których zabezpiecza się tożsamość towarów, a w danym razie także postępowanie przy braniu próbek.

Istnieje zgoda co do tego, że kraj przeznaczenia także w razie przedłożenia świadectw na podstawie postanowień uzgodnionych w niniejszym artykule, ma prawo do ponownego zbadania ścisłości świadectw i upewnienia się co do tożsamości towarów.

Artykuł  13.

Zarząd celny każdej z obydwóch Umawiających się Stron, będzie, poza wypadkiem podejrzenia o nadużycie i niezależnie od praw, które wywodzi z ustawodawstwa swego kraju, uznawać i pozostawiać nienaruszonemi plomby i pieczęcie, które zarząd celny drugiej Strony nałożył na przesyłki pozostające pod nadzorem celnym; zarządowi temu pozostaje jednak zastrzeżone prawo uzupełnienia plomb lub pieczęci przez nałożenie nowych znaków celnych.

W taki sam sposób zarząd celny każdej Strony przy dopuszczeniu przedmiotów do przywozu z warunkową odprawą celną, uznawać będzie i pozostawiać nienaruszonemi te znaki, które zarząd celny drugiej Strony nałożył na te przedmioty dla utrwalenia ich tożsamości.

Artykuł  14.

O ile zdaniem jednej z Umawiających się Stron obustronny obrót wymagać będzie rozszerzenia uprawnień granicznych urzędów celnych drugiej Umawiającej się Strony w zakresie odprawy, zobowiązuje się ta Strona, na propozycję drugiej Strony, podjąć w przeciągu trzech miesięcy rokowania w tym przedmiocie.

Artykuł  15.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się, w ramach swego ustawodawstwa, uczynić wszystko co potrzeba, aby chronić wytwory gleby i przemysłu drugiej Umawiającej się Strony od wszelkiego rodzaju nierzetelnej konkurencji w obrocie handlowym.

Artykuł  16.

O ile postanowienia niniejszej umowy dotyczą wzajemnego przyznania sobie największego uprzywilejowania, nie mają one zastosowania:

a) do szczególnych ulg przyznanych obecnie lub które mogłyby być w przyszłości przyznane przez jedną z Umawiających się Stron sąsiednim państwom dla ułatwienia ruchu granicznego w pasie nieprzekraczającym zasadniczo 15 km po obu stronach granicy;

b) do zobowiązań przyjętych obecnie, względnie mających być przyjętemi w przyszłości przez jedną z Umawiających się Stron na podstawie unji celnej.

Artykuł  17.

Każdy z obu Rządów ustanowi Komisję Rządową. Zadaniem tych Komisyj jest rozpatrywanie w stałym bezpośrednim kontakcie wszystkich spraw, związanych z wykonywaniem niniejszej Umowy. Obydwa Rządy zakomunikują sobie możliwie szybko skład Komisyj Rządowych.

Komisje Rządowe zbierają się na wniosek jednego z obydwóch przewodniczących.

Komisjom Rządowym pozostawia się swobodę co do powoływania rzeczoznawców oraz ustanawiania mieszanych podkomisyj.

Komisje ustalą dla swej działalności wspólny regulamin.

Artykuł  18.

Przy przywozie polskich wytworów gleby i przemysłu Rząd Niemiecki uwzględniać będzie w należyty sposób interesy polskie.

Przy przywozie niemieckich wytworów gleby i przemysłu Rząd Polski uwzględniać będzie w należyty sposób interesy niemieckie.

Artykuł  19.

O ileby założenia, z których obydwie Umawiające się Strony wychodziły w chwili podpisywania niniejszej Umowy, nie ziściły się, lub o ileby jedna ze Stron uważała się za pokrzywdzoną wskutek niekorzystnego rozwoju, jaki nastąpił, lub wskutek zarządzeń w dziedzinie gospodarczej powziętych przez drugą Stronę, każda z Umawiających się Stron może wystąpić z wnioskiem o bezzwłoczne rokowania w celu zaradzenia temu stanowi rzeczy.

Gdyby rokowania te w przeciągu miesiąca, licząc od dnia zgłoszenia wniosku, nie doprowadziły do zadawalającego rezultatu, wówczas Strona, która uważa się za pokrzywdzoną, ma prawo wypowiedzieć Umowę niniejszą z terminem sześciotygodniowym od daty notyfikacji tego wypowiedzenia.

Artykuł  20.

Rząd Polski, któremu zostało powierzone prowadzenie spraw zagranicznych Wolnego Miasta Gdańska zgodnie z art. 104 Traktatu Wersalskiego i artykułów 2 i 6 Konwencji Paryskiej między Polską a Wolnem Miastem Gdańskiem z dnia 9 listopada 1920 r., zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto jest Stroną Układającą się. w niniejszej Umowie i że przyjmuje obowiązki oraz nabywa prawa w niej ustalone.

Zastrzeżenie to nie dotyczy tych postanowień niniejszej Umowy, które Rzeczpospolita Polska już zawarła odnośnie do Wolnego Miasta Gdańska, na zasadzie praw przysługujących Polsce traktatowo.

Artykuł  21. ¹

Umowa niniejsza będzie ratyfikowana. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi możliwie najrychlej w Berlinie. Umowa wchodzi w życie trzydziestego dnia po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Umowa niniejsza pozostanie w mocy do dnia 31 października 1936 r. Będzie ona uważana za przedłużoną na każdy dalszy rok o ile obydwie Strony porozumieją się co do tego najpóźniej do dnia 1 lutego każdego roku.

O ile Umowa będzie obowiązywała po 31 października 1936 r. będzie ona wówczas mogła być wypowiedziana do ostatniego dnia każdego kwartału kalendarzowego i przestanie obowiązywać z upływem trzymiesięcznego okresu od daty wypowiedzenia.

Umowa niniejsza sporządzona została w dwóch oryginałach, każdy w języku polskim i niemieckim.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie dnia 4 listopada 1935 r.

Załącznik  A ²

Pozycja niemieckiej taryfy celnej	Nazwa towaru.	Cło w RM za 100 kg
z 13	Rzepak	5
	Gorczyca	3
z 14	Mak	bez cła
z 18	Nasiona koniczyny	3,50
z 74	Drzewo iglaste z wyjątkiem nie przekraczającego 7 m dług. i nie grubszego niż 22 cm w cienkim końcu, jeśli zostanie sprowadzone na podstawie specjalnie umówionych warunków za zezwoleniem instytucji wskazanej przez Naczelnego Zarządcę Lasów Rzeszy (Reichsforstmeister)	0,12 za 1 q lub 0,72 za 1 m, p.
z 75	Drzewo iglaste sprowadzane na podstawie specjalnie umówionych warunków za zezwoleniem instytucji wskazanej przez Naczelnego Zarządcę Lasów Rzeszy (Reichsforstmeister)	0,50 za 1 q lub 3 za 1 m. p.
z 76	Drzewo iglaste z wyjątkiem deszczułek skrzynkowych, sprowadzanych na podstawie specjalnie umówionych warunków za zezwoleniem instytucji wskazanej przez Naczelnego Zarządcę Lasów Rzeszy (Reichsforstmeister)	1,50 za 1 q lub 9 za 1 m. p.
z 103	Bydło nizinne czarno-srokate, przeznaczone dla celów hodowlanych, na zasadzie świadectw uznanych przez Rząd Rzeszy	10 od żywej wagi
	Uwaga: Konwencyjna stawka celna obowiązuje tylko dla ilości sztuk w roku kalendarzowym, stanowiącej 85% ilości sztuk, która zgodnie z ustalonymi przez obydwie Umawiające się Strony danymi odpowiada przeciętnej ilości wywiezionej z polskiego obszaru celnego do niemieckiego obszaru celnego w latach 1931, 1932 i 1933. W roku kalendarzowym 1937 należy odliczyć tę ilość sztuk, która została wprowadzona z polskiego obszaru celnego do niemieckiego obszaru celnego w czasie od 1 stycznia do 28 lutego 1937 według stawki konwencyjnej celnej. Odprawa celna na zasadzie stawki konwencyjnej celnej dozwolona jest tylko najwyżej w dwóch urzędach celnych, co do których porozumieją się Umawiające się Strony.
2.107	Gęsi, żywe, sprowadzane przez instytucje upoważnione przez Ministra Wyżywienia i Rolnictwa Rzeszy	24

Załącznik  B ³

Pozycja polskiej taryfy celnej		Cło od 100 kg złotych
269 z p. 1	Wody mineralne lecznicze: Kissingen ze źródła Rakoczy, Neuenahrer Sprudel, Salzbrunn ze źródła Oberbrunnen, Salzbrunn ze źródła Kronenquelle	6 -
z 272 p. 1	Piwo eksportowe monachijskie, norymberskie, koburskie, kulmbachskis, würzburskie, dortmundzkie, wuppertalskie (elberfeldzkie), berlińskie, elblądzkie - w beczkach, beczułkach z drewna, żelaza, stali, - na warunkach ustalonych w protokole końcowym Uwaga: Jak długo na jakiekolwiek piwo z p. 1 obowiązywać będzie sławka celna konwencyjna niższa niż 30,- zł, ta niższa stawka stosowana będzie przy zachowaniu warunków, ustalonych w protokole końcowym do wyżej wymienionego piwa eksportowego niemieckiego.	30
z 356	Salicylan amylowy, benzoesan benzylowy	245
380 z p. 9	Eupaverin	1.500
397 z p. 12	Środek pomocniczy do produkcji wyrobów gumowych: Aldol P	75
490 z p. 2	Środki pomocnicze do produkcji wyrobów gumowych:
	Vulcacit FP Vulcacit 576	35
	Vulcacit 774	75
	Vulcacit P. Vulcacit P extra	120
	Uwaga do poz. 397 z p. 12 i poz. 490 z p. 2: Do zastosowania cła konwencyjnego do wyżej wymienionych środków należy złożyć w Urzędzie Celnym fakturę, zaświadczoną przez Wirtschaftsgruppe Chemische Industrie w Berlinie, ze wskazaniem dokładnych nazw środków, zgodnie z wyżej wymienionymi. Środki te mogą być sprowadzane wyłącznie przez Urzędy Celne: Zbąszyń, Warszawa, Łódź, Katowice, Gdynia i na terytorium W. M. Gdańska: Leegetor, Post i Weichselbahnhof, w których zostaną zdeponowane próbki tych środków.
411 z p. 4	Biel tytanowa	15
423 z p. 3	Produkt kondensacji formaldehydu i mocznika płynny, tzw. klej kaurytowy	150
490 z p. 2	Produkty chlorowania kauczuku w proszku	200
z 519. p. 2	Popielice wyprawione:
	a) niefarbowane	1.200
	b) farbowane	1.500
z 522 p. 2	Świstaki wyprawione:
	a) niefarbowane	1.200
	b) farbowane	1.200
z 522 p. 2 b)	Chomiki wyprawione farbowane	600
z 523 p. 2	Kasztanki wyprawione:
	a) niefarbowane	500
	b) farbowane	1.000
z 530 p. 2 a)	Szczury wodne wyprawione niefarbowane	1.000
z 530 p. 2	Renifery wyprawione:
	a) niefarbowane	400
	b) farbowane	600
z 646 p. 1 e)	Sznurki (nitki) papierowe surowe, bez dodatku innych materiałów, o wadze 10 m 5 g i mniej.	150
812 p, 2a	Papier wszelki o wadze 1m^2 powyżej 28 g barwiony lub lakierowany na biało, nietłoczony	130
z 869	Zaprawa ogniotrwała z łupku kwarcowego	2,20
887 p. 5	Wyroby zdobnicze z porcelany, biskwitu, oprócz osobno wymienionych:
	a) białe	600
	b) inne bez dodatku szlachetnych metali	1.200
z 905	Łuska szklana posrebrzana, pozłacana, pokryła farbą	750
z 907	Szkło, w postaci łusek	250
1001 p. 3	Kuźnie polowe, również kompletne z dmuchawami	155
1001 p. 4	Kleszcze kowalskie	90
1001 p. 5	Młoty, młotki - o wadze sztuki:
	a) powyżej 500 g	100
	b) 500 g i mniej	155
1005 p. 4	Sztance, stemple - o wadze sztuki:
	a) powyżej 5 kg	315
	b) powyżej 1 do 5 kg	450
	c) 1 kg i mniej	630
1061 z p. 1	Płóczki z wyżymaczkami walcowymi, pilśniarki.	55
1061 z p. 4	Opalarki	90
1061 p. 6	Maszyny do drukowania	45
1063	Maszyny do wyrobu stożków pilśniowych i kapeluszy	48
z 1065	Prasownice dla przemysłu włókienniczego	72
1094 p. 4	Podgrzewacze, pasteryzatory, oprócz osobno wymienionych:
	a) bez paleniska	35
	b) z paleniskiem	168
1094 p. 5	Sterylizatory, homogenizatory	35
1094 p. 7	Gniotowniki walcowe do twarogu, rozdrabiacze do sera, prasy do twarogu i sera, maszyny do formowania masła	70
1094 p. 8	Maszyny mleczarskie, oprócz osobno wymienionych.	140
1127 p. 5	Przewodniki radiowe, telegraficzne i telefoniczne - z szychu	1.500
z 1165	Aparaty ratunkowe kopalniane	600
1168 z p. 2	Aparaty projekcyjne, oprócz osobno wymienionych	1.080
1168 z p. 2	Aparaty projekcyjne o wadze sztuki 4 kg i mniej	480
1169 z p. 5	Taksometry, pedometry, szybkościomierze i inne liczniki mechaniczne, oprócz osobno wymienionych	400
1177 p. 2	Harmonijki ustne	1.800
1210 z p. 4a)	Formowane surowe kule bilardowe z nadlewem, ze sztucznych materiałów plastycznych	240
1240 z p. 2	Zabawki dziecięce, oprócz osobno wymienionych, bez mechanizmów sprężynowych, ich części, - z metali nieszlachetnych, chociażby z ozdobami pozłacanymi i posrebrzanymi, również z dodatkiem innych pospolitych materiałów	1000
1241	Zabawki dziecięce, oprócz osobno wymienionych, zaopatrzone w mechanizm sprężynowy:
p. 1	z metali nieszlachetnych bez dodatku innych materiałów	1.000
p. 2	inne	1.350
1242 p. 1	Zabawki dziecięce z urządzeniem silnikowym o wadze sztuki: powyżej 2 kg	400
p. 2	2 kg i mniej	500
1243	Trąbki, bębenki, cymbałki i inne instrumenty muzyczne - o charakterze zabawek dziecięcych	1.500
1246	Domino, szachy, rulety, koniki i inne gry i zabawy towarzyskie oraz wszelkie obrazki i druki do gier towarzyskich, oprócz kart do gry, marki do gry, łamigłówki itp.	1.000
1247 p. 1	Ozdoby choinkowe, oznaki i przybory kotylionowe, serpentyny, konfetti, maski: ze szkła, papieru, kartonu, włosów i innych pospolitych materiałów	2.000
p. 2	z kosztownych materiałów, z metali pospolitych, posrebrzanych, pozłacanych, wszelkie z dodatkiem kosztownych materiałów	3.500
1248 p. 1	Kręgle, krokiet, hokej i inne osobno niewymienione przyrządy i gry sportowe	300
1248 p. 4	Ruchome przyrządy sportowe dziecięce, jak rowery trzykołowe, drezynki itp.:
	a) bez przekładni trybowej od sztuki	10
	b) z przekładnią trybową od sztuki	20
1248 p. 7	Przyrządy i przybory gimnastyczne	200
1248, p. 9a)	Przynęty sztuczne	5.000
1218 p. 9b)II	Haczyki do wędek z przynętą	2.500
1258 p. 2	Biżuteria nieprawdziwa ze szlifowanych naśladownictw kamieni szlachetnych i półszlachetnych, z nałożoną warstwą złotą (double), pozłacane, posrebrzane, z dodatkiem kosztownych materiałów	7.500

Załącznik  C ⁴

Do przywozu do Niemiec dopuszczone są:

I. Jednokopytowe (konie, osły, muły, mułoosły),

a) wałachy zwierząt jednokopytowych,

b) ogiery i klacze zwierząt jednokopytowych (te ostatnie będą jednakże dopuszczone do przywozu dopiero po upływie czterech lat od urzędowego oświadczenia o wygaśnięciu zarazy stadniczej w Polsce).

Wzór a.

1. Zwierzęta jednokopytowe winny być zaopatrzone przy przywozie w urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa pochodzenia i zdrowia, wystawione w dwóch językach według brzmienia załączonego wzoru a.

Zwierzęta jednokopytowe winny być oznakowane numerami, wypalonemi na kopytach, lub wyciśnie temi na plombach, umieszczonych na grzywach. Numery wypalone na kopytach lub wyciśnięte na plombach winny być wymienione w świadectwach.

2. Zwierzęta jednokopytowe podlegają przy przywozie badaniu weterynaryjno-policyjnemu.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wymienionym wyżej warunkom, będą odesłane zpowrotem.

3. Co do gęstości ładowania zwierząt jednokopytowych do wagonów, kolejowych obowiązują przepisy o ochronie zwierząt tego kraju, w którym zwierzęta są przewożone.

II. Świnie żywe drogą morską do granicznych rzeźni w portach morskich.

Nie naruszając postanowień ustawy Rzeszy o zaraźliwych chorobach zwierzęcych z dnia 26 czerwca 1909 r. (Reichsgesetzblatt str. 519) odnośnie do przywozu żywych świń z Polski do niemieckich granicznych rzeźni w portach morskich obowiązuje co następuje:

1. Na przywóz wymagane jest osobne zezwolenie weterynaryjno-policyjne, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

Wzór b.

2. Na świnie przywożone należy dostarczyć urzędowych lekarsko - weterynaryjnych świadectw pochodzenia i zdrowia, wystawionych w dwóch językach, według brzmienia załączonego wzoru b.

Świadectwa muszą uwidaczniać ilość sztuk zwierząt oraz ewentualne znaki szczególne, n. p. znaczek uszny, wypalone piętno, znak barwny.

Dla świń załadowanych na tym samym statku mogą być wystawione zbiorowe świadectwa.

Świadectwa mają ważność pięciodniową.

Jeśli ten termin upłynie w czasie przewozu, to świnie, w celu utrzymania ważności świadectw przez dalsze pięć dni, muszą być ponownie badane przez państwowego lub przez Państwo do tego upoważnionego lekarza weterynaryjnego i wynik badania musi być przezeń zaznaczony na świadectwach.

3. Podczas przewozu koleją do portu załadowczego, przeładowanie, wyładowanie lub doładowanie nie są dozwolone, z wyjątkiem wypadków siły wyższej.

O ile w drodze okaże się konieczność wyładowania chorych lub padłych zwierząt, to właściwy urzędowy lekarz weterynaryjny winien zaznaczyć na urzędowem lekarsko - weterynaryjnem świadectwie przyczynę zachorowania lub padnięcia.

4. Przy wyładowaniu ze statku świnie podlegają urzędowemu badaniu lekarsko - weterynaryjnemu.

Urzędowe stwierdzenie, czy zachodzi wypadek zarazy lub podejrzenia o zarazę, będzie odbywać się z uwzględnieniem wszelkich używanych metod rozpoznawczych.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wyżej wymienionym warunkom, nie będą dopuszczone do przywozu.

Z powodu stwierdzenia pojedynczych wypadków różycy świń i w razie stwierdzenia gruźlicy nie nastąpi odesłanie zpowrotem całych transportów.

Pozatem także, przy odesłaniu zpowrotem całych transportów, postępować się będzie z największą oględnością dla uniknięcia strat gospodarczych.

O odesłaniu zpowrotem transportów niemiecka władza weterynaryjno-policyjna zawiadomi telegraficznie właściwą władzę polskiego portu załadowczego. Rząd Polski poda Rządowi Niemieckiemu do wiadomości nazwy właściwych władz portowych.

5. Co do traktowania zwierząt w granicznych rzeźniach w portach morskich obowiązują wydane dla tych zakładów ogólne postanowienia.

III. Żywe ptactwo domowe, przeznaczone do tuczenia i do uboju (gęsi, kaczki, kury, perlice, indyki i gołębie) pod następującemi warunkami:

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy

Wzór c.

2. Na ptactwo należy dostarczyć świadectw Wystawionych w dwóch językach według brzmienia załączonego wzoru c.

3. Ptactwo może być przywożone przez wszystkie do tego dopuszczone graniczne miejsca przejściowe. Graniczne miejsce przejściowe winno być wymienione we wniosku o udzielenie zezwolenia.

Przywóz ptactwa zapomocą przepędu nie jest dozwolony.

Rząd Niemiecki poda Rządowi Polskiemu wykaz granicznych miejsc przejściowych.

4. Ptactwo podlega przy przywozie badaniu przez granicznego lekarza weterynaryjnego; w tym celu ptactwo winno być przedstawione z krótko obciętemi piórami ogona.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wyżej wymienionym warunkom, będą odesłane zpowrotem. O odesłaniu zpowrotem powinno być powiadomione właściwe miejscowe starostwo.

5. Odstawienie przesyłki z granicznego miejsca przejściowego do stacji przeznaczenia ma się dokonywać w wagonach kolejowych zaplombowanych i zaopatrzonych w nalepki z napisem "zagraniczne ptactwo podlegające odosobnieniu".

Wagony kolejowe winny być tak urządzone, aby wydzieliny zwierzęce, pasza, podściółka i tym podobne nie mogły wypadać; w szczególności podłogi wagonów winny być nieuszkodzone, a ściany boczne dotykające podłogi winny być do wysokości najmniej 15 cm uszczelnione deskami.

6. Przywóz jest dozwolony tylko do tuczami lub rzeźni drobiu, które są do tego specjalnie przez Rząd Niemiecki dopuszczone.

Rząd Niemiecki poda do wiadomości Rządowi Polskiemu spis dopuszczonych zakładów, a później corocznie podawać będzie zmiany zaszłe w spisie.

7. W wypadku, o ile wyniknie potrzeba przywozu drobiu do tuczenia i do uboju z Polski drogą morską do Niemiec, Rząd Niemiecki wyraża na to zasadniczą zgodę. Odnośne postanowienia ustalone zostaną przez obydwa Rządy.

IV. Bite świnie do fabryk wyrobów mięsnych, specjalnie dopuszczonych przez Rząd Niemiecki dla sprowadzenia mięsa wieprzowego z Polski, na warunkach następujących:

1. Dla przywozu obowiązują postanowienia niemieckiej ustawy Rzeszy o badaniu mięsa z 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

2. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

3. Świnie muszą być bite w publicznych lub eksportowych rzeźniach do tego dopuszczonych przez Rząd Polski i pozostających pod stałym nadzorem lekarsko-weterynaryjnym. Wykaz dopuszczonych rzeźni publicznych i eksportowych zostanie podany przez Rząd Polski do wiadomości Rządowi Niemieckiemu przed wejściem w życie niniejszej umowy. Ewentualne późniejsze zmiany w wykazie będą komunikowane przez Rząd Polski Rządowi Niemieckiemu.

Wzór d.

4. Na przywożone świnie należy dostarczyć urzędowych lekarsko - weterynaryjnych świadectw pochodzenia i zdrowia, wystawionych w dwóch językach według brzmienia wzoru d. Świadectwo to należy wystawiać na podstawie świadectw miejsca pochodzenia, przedstawionych przy uboju.

5. Podłogi wagonów kolejowych, w których świnie bite są przewożone, muszą być tak uszczelnione, by sok mięsny nie mógł przez nie przeciekać.

V. Słonina przyrządzona, o ile wskutek odpowiednich zabiegów utraciła właściwości świeżego mięsa, również w wewnętrznych warstwach, a przez zastosowanie odpowiednich zabiegów nie może ich odzyskać, zgodnie z postanowieniami ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z dnia 3-go czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

Wzór e.

Dla przyrządzonej słoniny należy dostarczyć urzędowego lekarsko - weterynaryjnego świadectwa zdrowia, wystawionego w dwóch językach według brzmienia wzoru e.

VI. Smalec wieprzowy, uzyskany przez wytopienie i łój wołowy, otrzymany w taki sam sposób, zgodnie z postanowieniami ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z dnia 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

VII. Jelita w stanie zupełnego wyschnięcia na powietrzu i skóry surowe, jak również pozbawione miękkich części kopyta, racice i rogi, w stanie zupełnego wyschnięcia na powietrzu.

1. Zastrzega się możność żądania świadectw pochodzenia i zdrowia, o ileby z powodu przywozu wyżej wspomnianych części zwierzęcych powstać miały niedomagania natury weterynaryjno-policyjnej.

2. Dla przywozu do Niemiec kości obowiązują wydane w tym zakresie osobne postanowienia niemieckie.

VIII. Całkowicie przesolone jelita i skóry na podstawie osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

Wzory f i g

Dla przywozu należy dostarczyć urzędowych lekarsko - weterynaryjnych świadectw zdrowia we-dług brzmienia wzoru f względnie g.

Postanowienia ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z dnia 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547) pozostają nienaruszone.

IX. Ptactwo domowe w stanie bitym.

Ptactwo domowe może być przywożone tylko oskubane; pozatem wole winno być opróżnione, u chudego ptactwa winny być także wyjęte jelita.

X. Wełna, włosie, szczecina i pierze w stanie zupełnie suchym i mocno opakowane w workach dla bezpośredniego przywozu do zakładów przeróbki.

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, jeżeli nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

2. Zastrzega się możność żądania świadectw pochodzenia i zdrowia na wełnę, jeżeli w Polsce pojawi się ospa owcza.

3. Wełna przerobiona lub fabrycznie wyprana, jak również takie samo włosie zwierząt przeżuwających i taka sama szczecina świńska, dalej przerobione pierze, mogą być przywożone bez zezwolenia weterynaryjno-policyjnego.

XI. Zwierzyna upolowana.

1. Przywóz zwierzyny racicowej wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno - policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

Wzór h.

Dla przywozu należy dostarczyć urzędowych lekarsko - weterynaryjnych świadectw zdrowia według brzmienia załącznika wzoru h.

Przywóz dzików podlega pozatem postanowieniom ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

2. Przywóz drobnej zwierzyny upolowanej oraz ptactwa dzikiego upolowanego nie podlega ograniczeniom weterynaryjno-policyjnym.

XII. Siano i słoma.

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno - policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

Wzór i.

2. Dla przywozu należy dostarczyć urzędowych lekarsko-weterynaryjnych świadectw według brzmienia wzoru i.

XIII. Masło, jaja, ryby, raki.

Przywóz nie podlega żadnym ograniczeniom weterynaryjno-policyjnym.

Postanowienia końcowe.

1. Jako podejrzane o zarażenie się uważane są przesyłki zwierząt, które:

a) stykały się z zarażonami lub podejrzanemi o zarazę przesyłkami zwierząt,

b) znajdowały się na zakażonych okrętach, wagonach kolejowych, rampach, stajniach, placach itp. przed ich odkażeniem,

c) w inny dowiedziony sposób stykały się z materjałem zakaźnym.

We wszystkich wymienionych pod a), b) i c) wypadkach przesyłki zwierząt muszą być wrażliwe na odnośną zarazę.

2. Wymienione pod IV do XI części zwierząt i surowce zwierzęce, które pochodzą z dotkniętych zarazą lub podejrzanych o zarazę zwierząt, albo które nie odpowiadają wymienionym powyżej warunkom, zostaną odesłane zpowrotem.

To samo analogicznie dotyczy siana i słomy.

3. Dla przewozu zwierząt, części zwierząt i surowców zwierzęcych przez Kanał Cesarza Wilhelma (Kiloński) obowiązują odnośne postanowienia porozumienia polsko-niemieckiego, dotyczące przewozu przez ten kanał, według załącznika do protokółu między Rządem Polskim i Rządem Rzeszy z dnia 7 marca 1934 r.

Przewóz siana i słomy przez Kanał Cesarza Wilhelma (Kiloński) jest dozwolony bez ograniczenia weterynaryjno-policyjnego.

4. Rząd Rzeszy komunikować będzie bezzwłocznie Rządowi Polskiemu o wszelkich uchybieniach przeciwko postanowieniom przywozowym, które zostaną urzędowo stwierdzone ze strony niemieckiej, jak też o wszelkich wypadkach odesłania zpowrotem transportów żywych zwierząt, części zwierząt oraz surowców zwierzęcych, siana i słomy.

5. Rząd Rzeszy komunikować będzie również Rządowi Polskiemu o wypadkach zawleczenia zarazy zwierzęcej z Polski do Niemiec lub o wypadkach, gdy zachodzi podejrzenie takiego zawleczenia.

Wzór a

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo pochodzenia i zdrowia dla zwierząt jednokopytowych

Wzór b

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo pochodzenia i zdrowia dla żywych świń

Wzór c

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo pochodzenia i zdrowia dla drobiu

Wzór d

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo pochodzenia i zdrowia dla bitych świń

Wzór e

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo dla przyrządzonej słoniny

Wzór f

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo dla zupełnie przesolonych jelit

Wzór g

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo dla zupełnie przesolonych skór

Wzór h

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo dla upolowanej zwierzyny racicowej

Wzór i

Urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo dla siana i słomy

grafika

PROTOKÓŁ KOŃCOWY.

Do artykułu 1.

Umawiające się Strony są zgodne co do tego, że zasada największego uprzywilejowania zobowiązuje także do przyznawania dla towarów drugiej Strony autonomicznych zniżek celnych, obowiązujących każdocześnie na obszarze celnym jednej z układających się Stron. O ile zniżki takie uzależnione są od pozwolenia w każdym poszczególnym wypadku, postępowanie względem towarów drugiej Strony nie będzie stosowane w sposób bardziej uciążliwy, aniżeli względem takiego samego rodzaju towarów jakiegokolwiek kraju Pochodzenie towarów z obszaru celnego drugiej Strony nie może zatem w żadnym wypadku służyć za powód do jakiegokolwiek dyskryminowania tych towarów.

Niewyrabiane na polskim obszarze celnym maszyny i aparaty, korzystające ze zniżek celnych na podstawie autonomicznych rozporządzeń o zniżkach celnych i zwolnieniach od cła, przy przywozie z Niemiec do polskiego obszaru celnego, przy zachowaniu warunków obowiązujących przy stosowaniu zniżek celnych autonomicznych, - podlegać będą cłu w wysokości 20% cła autonomicznego, przewidzianego w drugiej kolumnie polskiej taryfy celnej, z wyjątkiem maszyn i aparatów włókienniczych, które podlegać będą cłu w wysokości 10% cła autonomicznego, przewidzianego w drugiej kolumnie polskiej taryfy celnej.

Do artykułu 2.

Istnieje zgoda co do tego, że w odniesieniu do towarów, które w kraju tranzytowym są, bez kontroli celnej, przeładowywane, przepakowywane, lub składowane na skład, obydwie Strony zastrzegają sobie specjalnie badanie ich pochodzenia zgodnie ze swemi przepisami autonomicznemi, z uwzględnieniem obowiązków wypływających z największego uprzywilejowania.

Do artykułu 4.

Do opłat wewnętrznych należą również wszelkie te opłaty, które dotyczą obrotu. Istnieje zgoda co do tego, że polski podatek przemysłowy według ustawy z 15 lipca 1935 r. nie jest podatkiem obrotowym w sensie niniejszego postanowienia umownego, nawet wówczas gdy jest pobierany w postaci scalonej od towarów przywiezionych, i że nie podlega on postanowieniom artykułu 4.

W stosunku do towarów niemieckich obowiązuje jednak zasada największego uprzywilejowania pod względem scalonego podatku przemysłowego.

Do artykułu 6.

Artykuł 6 nie ma zastosowania do zakazów lub ograniczeń przywozu i wywozu, które wydane będą

a) ze względu na bezpieczeństwo publiczne;

b) ze względu na zdrowie publiczne lub dla ochrony zwierząt albo roślin przed chorobami i szkodnikami, jak również roślin przed zwyrodnieniem i wymarciem, z zastrzeżeniem jednakowoż postanowień załącznika C do niniejszej Umowy;

c) w odniesieniu do broni, amunicji i sprzętu wojennego, oraz w nadzwyczajnych okolicznościach do innych potrzeb wojskowych;

d) w zastosowaniu do towarów, które na obszarze jednej z Umawiających się Stron stanowią lub stanowić będą przedmiot monopolu państwowego, a także w tym celu, aby przeprowadzić w stosunku do obcych towarów wszelkie inne zakazy i ograniczenia, które przez wewnętrzne ustawodawstwo są lub będą ustanowione dla wytwarzania, zbytu, przewozu lub spożycia takich samych towarów krajowych wewnątrz kraju;

e) dla ochrony artystycznego, historycznego i archeologicznego mienia narodowego.

Przywóz używanych w handlu próbek i wzorów towarów, podlegających gospodarczym zakazom przywozu, nie wymaga pozwoleń przywozu, o ile stosują się do nich warunki artykułu 10 ustęp 3 Konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych z 3 listopada 1923. O ile nie chodzi o próbki i wzory artykułów spożywczych albo o takie, które nadają się tylko do użytku jako próbki i wzory, muszą one być wywiezione zpowrotem w terminie 12 miesięcy.

O ile próbki i wzory muszą być wywiezione zpowrotem, należy przy wejściowej odprawie celnej złożyć, obok zabezpieczenia ewentualnie przypaść mających opłat, dalsze zabezpieczenie w wysokości zadeklarowanej i przez urząd celny wejściowy uznanej wartości towaru.

Do artykułu 9.

1. Zabezpieczenie opłat przywozowych i wywozowych może być dokonane przez złożenie gotówki lub takich papierów wartościowych, które mogą być przyjęte jako kaucja celna; to samo dotyczy należności za cechowanie.

2. Umowa co do zwolnienia od opłat przywozowych i wywozowych nie rozciąga się na należności manipulacyjne i statystyczne.

3. Do lit. b. Umowa co do zwolnienia od opłat przywozowych nie rozciąga się na dodatki, które zostały do przedmiotów dodane przy reparacji zagranicą.

Do lit. a do f. Obowiązujące w każdym z obu Krajów zakazy przywozu i wywozu pozostają nienaruszone.

Do lit. g. Postanowienie Protokółu Końcowego do artykułu 6 ma zastosowanie także do przewidzianych tutaj próbek i wzorów towarowych.

Do artykułu 11 ust. 4.

Istnieje zgoda co do tego, że do wystawiania świadectw pochodzenia dla wytworów krajów trzecich, które przywożone są przez obszar jednej ze Stron do obszaru drugiej Strony upoważnione są jedynie właściwe izby przemysłowo-handlowe.

Do artykułu 13.

Oba Rządy zastrzegają sobie jeszcze zawarcie bliższych porozumień celem wykonania tych postanowień.

Do załącznika A.

Do pozycji t. c. z 103.

1. Pod nazwą bydła nizinnego czarno-srokatego rozumie się bydło czarno-białe rasy mlecznej, wyhodowane w nadbrzeżnych okolicach mórz Północnego i Bałtyckiego.

2. Obydwie Strony są zgodne co do tego, że przeciętna ilości bydła sprowadzonego z polskiego obszaru celnego do niemieckiego obszaru celnego, w latach 1931 i 1932 wynosi 3335 sztuk.

3. Zastosowanie konwencyjnej zniżki celnej jest uzależnione od przedstawienia, przy odprawie do wolnego obrotu, przez nadawcę bydła świadectwa, w którem zostanie stwierdzone, że chodzi o czarno-srokate bydło nizinne, oraz że bydło to nadaje się do celów hodowlanych. Władze niemieckie są uprawnione do sprawdzenia ścisłości danych, wymienionych w świadectwie.

Obydwa Rządy porozumieją się co do tego, jakie władze upoważnione zostaną do wystawiania świadectw oraz co do formy tych świadectw.

Do załącznika B.

1. Do poz. 272 p. 1. Z ustalonej konwencyjnej stawki celnej korzystać będzie piwo eksportowe monachijskie, norymberskie, kulmbachskie, würzburskie, dortmundzkie, wuppertalskie (elberfeldzkie), berlińskie, pod warunkiem, że będzie zaopatrzone w zaświadczenie, wystawione przez Związek niemieckich browarów eksportowych i wizowane przez właściwy polski konsulat, stwierdzające, że piwo jest piwem eksportowem, wyprodukowanem w München, Nürnberg, Kulmbach, Würzburg, Dortmund, Wuppertal lub Berlin.

2. Biżuterja nieprawdziwa, objęta tekstem konwencyjnym, korzystać będzie ze stawek konwencyjnych pozycji 1258, jeżeli będzie zaopatrzona W świadectwo, wystawione przez Izbę Przemysłowo-Handlowa w Idar-Oberstein, Frankfurt n/M, Hanau, Heilbronn, Pforzheim lub Schwäbisch-Gmünd i wizowane przez właściwy konsulat polski, stwierdzające, że wymieniony towar został wyprodukowany na terenie działania danej Izby Przemysłowo-Handlowej.

II.

W sprawie uniknięcia podwójnego opodatkowania oraz zabezpieczenia opieki i pomocy prawnej w sprawach podatkowych zawarty zostanie możliwie jak najrychlej specjalny układ. Umawiające się Strony wymienią w przeciągu trzech miesięcy od wejścia w życie niniejszej Umowy odnośne projekty.

Warszawa, dnia 4 listopada 1935 r.

PROTOKÓŁ POSIEDZENIA.

Do pozycji taryfy celnej z 103:

Świadectwa będą wystawiane według załączonego wzoru przez "Danziger Bauernkammer" w Gdańsku; winny one być zaopatrzone w pieczęcie. Rząd Polski prześle Ministerstwu Finansów w Berlinie 5 egzemplarzy podpisów osób uprawnionych do podpisywania świadectw oraz wzory pieczęci.

Obydwa Rządy są zgodne co do tego, że odprawa celna bydła na podstawie konwencyjnej stawki celnej dopuszczalna jest tylko w urzędach celnych Marienburg i Grossboschpol.

Warszawa, dnia 4 listopada 1935 r.

Świadectwo.

Na podstawie udzielonego jej upoważnienia zaświadcza niżej podpisana instytucja, że niżej wyszczególnione bydło, do którego ma być zastosowana odprawa celna na podstawie konwencyjnej stawki celnej w wysokości 10 RM za jeden kwintal wagi żywej (Nr. 103 niemieckiej taryfy celnej),

a) jest bydłem należącem do czystej rasy mlecznej, hodowanej w nadbrzeżnych okolicach mórz Północnego i Bałtyckiego (czarno-srokate bydło nizinne) i nadającej się do celów hodowlanych;

b) że każda sztuka bydła zaopatrzona została w znak uszny.

Nazwisko i miejsce zamieszkania nadawcy	Ilość sztuk bydła	Żywa waga każdej sztuki	Znaki szczególne sztuk bydła i Nr. znaku usznego

............., dnia ......... 193 ....

............................

(instytucja wystawiająca)

(pieczęć)

..................

(podpis)

PRZEWODNICZĄCY

DELEGACJI POLSKIEJ

Warszawa, dnia 4 listopada 1935 r.

Panie Przewodniczący,

Mam zaszczyt potwierdzić Panu, że przy sposobności podpisania w dniu dzisiejszym polsko-niemieckiej umowy gospodarczej osiągnięta została zgoda co do tego, że:

Podania niemieckich firm, dotyczące wciągnięcia niemieckich specjalnych środków leczniczych na listę specyfików dopuszczonych do obrotu w Polsce, będą traktowane przez właściwe instytucje w taki sam sposób, jak podania o dopuszczenie specjalnych środków leczniczych z innych, najbardziej uprzywilejowanych krajów. O ile ustawodawstwo polskie na to zezwala, takie środki lecznicze zostaną zarejestrowane. Wniesione już odnośne podania niemieckich firm zbadane zostaną możliwie szybko przez Komisję Rejestrowania specjalnych środków leczniczych.

Istnieje dalej zgoda co do tego, że przy ustalaniu cen sprzedażnych na zarejestrowane niemieckie specjalne środki lecznicze, nie będzie się postępowało inaczej, niż przy ustalaniu cen sprzedażnych na specjalne środki lecznicze jakiegokolwiek innego, najbardziej uprzywilejowanego kraju.

Korzystam również z tej okazji, aby ponowić Panu, Panie Przewodniczący, zapewnienie o moim najwyższym szacunku.

Do

Przewodniczącego Delegacji Niemieckiej

Pana Radcy Ambasady Dr. H. R. Hemmena.

PRZEWODNICZĄCY

DELEGACJI NIEMIECKIEJ

Warszawa, dnia 4 listopada 1935 r.

Panie Przewodniczący,

Mam zaszczyt potwierdzić odbiór Pańskiego pisma z dnia dzisiejszego o treści następującej:

"Mam zaszczyt potwierdzić Panu, że przy sposobności podpisania w dniu dzisiejszym polsko-niemieckiej umowy gospodarczej osiągnięta została zgoda co do tego, że:

Podania niemieckich firm dotyczące wciągnięcia niemieckich specjalnych środków leczniczych na listę specyfików dopuszczonych do obrotu w Polsce, będą traktowane przez właściwe instytucje w taki sam sposób, jak podania o dopuszczenie specjalnych środków leczniczych z innych, najbardziej uprzywilejowanych krajów. O ile ustawodawstwo polskie na to zezwala, takie środki lecznicze zostaną zarejestrowane. Wniesione już odnośne podania niemieckich firm zbadane zostaną możliwie szybko przez Komisję Rejestrowania specjalnych środków leczniczych.

Istnieje dalej zgoda co do tego, że przy ustalaniu cen sprzedażnych na zarejestrowane niemieckie specjalne środki lecznicze, nie będzie się postępowało inaczej, niż przy ustalaniu cen sprzedażnych na specjalne środki lecznicze jakiegokolwiek innego, najbardziej uprzywilejowanego kraju.

Korzystam również z tej okazji, aby ponowić Panu, Panie Przewodniczący, zapewnienie o moim najwyższym szacunku."

Do

Przewodniczącego Delegacji Polskiej

Pana Dyrektora Departamentu M. Sokołowskiego.

UKŁAD

między Rzeszą Niemiecką a Rzecząpospolitą Polską w sprawie płatności za obroty towarowe.

(Niemiecko-Polski Układ Rozrachunkowy).

z dnia 4 listopada 1935 r.

W celu uregulowania płatności za wzajemny obrót towarowy Rządy Niemiecki i Polski postanowiły co następuje:

Artykuł  1.

Płatności między Rzeszą Niemiecką a Rzecząpospolitą Polską, podlegające temu układowi, regulowane będą w Niemczech wyłącznie za pośrednictwem niemieckiej Kasy Rozrachunkowej (Verrechnungskasse), w Polsce wyłącznie za pośrednictwem instytucji (instytucja polska) wyznaczonej przez Rząd Polski w porozumieniu z Rządem Niemieckim.

Artykuł  2.

Postanowieniom niniejszego układu podlegają, z zastrzeżeniem dalszych porozumień, następujące zobowiązania niemieckich dłużników wobec polskich wierzycieli oraz polskich dłużników wobec niemieckich wierzycieli:

1. Płatności wynikające z przywozu niemieckich towarów do Polski i z przywozu polskich towarów do Niemiec.

2. Koszty robocizny w obrocie uszlachetniającym.

3. Rabaty, bonifikaty i odszkodowania; mogą one być rozrachowywane bezpośrednio z należnościami towarowemi.

Artykuł  3.

Obustronny ruch tranzytowy nie podlega postanowieniom niniejszego układu.

Artykuł  4.

Płatności za obustronny transport morski nie podlegają postanowieniom niniejszego układu.

Artykuł  5.

Obrotem towarowym w myśl niniejszego układu jest:

a) przywóz niemieckich towarów do obszaru Rzeczypospolitej Polskiej; za towary niemieckie uważane będą takie towary, które są w Niemczech wytworzone lub które według ustawodawstwa polskiego są uważane lub traktowane jako towary niemieckie;

b) przywóz polskich towarów do obszaru gospodarczego Niemiec; za towary polskie uważane będą takie towary, które są w Polsce wytworzone lub które według ustawodawstwa niemieckiego są uważane lub traktowane jako towary polskie.

Artykuł  6.

Dłużnicy, którzy stosownie do postanowień niniejszego układu uskuteczniają do Polski płatności w markach niemieckich, winni wpłacać kwoty dłużne w dniu ich płatności na specjalne konto instytucji polskiej w niemieckiej Kasie Rozrachunkowej. Jeżeli zobowiązanie nie opiewa na marki niemieckie, to równowartość winna być obliczona w markach niemieckich po ostatnio znanym w chwili płatności średnim kursie urzędowym danej waluty, notowanym w Berlinie. Niemiecka Kasa Rozrachunkowa będzie stale komunikowała instytucji polskiej o kwotach wpłacanych w markach niemieckich.

Artykuł  7.

Dłużnicy, którzy stosownie do postanowień niniejszego układu uskuteczniają do Niemiec płatności w złotych winni wpłacać kwoty dłużne w dniu płatności na specjalne konto niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w instytucji polskiej. Jeżeli zobowiązanie nie opiewa na złote, to równowartość winna być obliczona w złotych po ostatnio znanym w chwili płatności średnim kursie urzędowym danej waluty, notowanym w Warszawie oraz wpłacona w złotych. Instytucja polska będzie stale komunikowała niemieckiej Kasie Rozrachunkowej o kwotach wpłacanych w złotych.

Artykuł  8.

Niemiecka Kasa Rozrachunkowa i instytucja polska dokonywują wypłat wierzycielom po wpłynięciu kwot na konta specjalne powyższych instytucyj.

Artykuł  9.

Straty kursowe i na procentach, które powstają przy wpłatach dokonywanych w ustalony sposób, mogą być zapłacone według postanowień niniejszego układu jedynie wtedy o ile istnieje co do tego porozumienie między odnośnemi stronami.

Artykuł  10.

Instytucji polskiej i niemieckiej Kasie Rozrachunkowej pozostawia się ustalenie, w drodze obustronnego porozumienia, tych norm techniki płatności jakie wydadzą im się konieczne.

Artykuł  11.

Do wpłacania do niemieckiej Kasy Rozrachunkowej upoważnieni są tylko ci dłużnicy, którzy otrzymali zezwolenie wymagane przez niemieckie ustawodawstwo dewizowe.

Urzędy nadzoru (Überwachungsstellen) wystawiają zaświadczenia dewizowe, które uprawniają do wpłaty w oznaczonym miesiącu, w ramach specjalnie ustalonego planu importowego, a mianowicie w wysokości, która odpowiada rozwojowi zarachowali na dobro na koncie specjalnem niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w instytucji polskiej.

Do wpłaty na specjalne konto niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w instytucji polskiej uprawnieni są jedynie ci dłużnicy, którzy są w posiadaniu świadectwa rozrachunkowego.

Artykuł  12.

Stosowanie niniejszego układu nadzorują Komisje Rządowe wymienione w artykule 17 polsko-niemieckiej Umowy Gospodarczej z dnia dzisiejszego.

Artykuł  13.

Obydwie układające się strony zobowiązują się do nadzorowania, w ramach ich ustawodawstw, aby importerzy i eksporterzy ich krajów dokonywali względnie przyjmowali płatności zgodnie z postanowieniami niniejszego układu i aby, w celu ominięcia rozrachunku, sprzedaż towarów z jednego kraju do drugiego nie następowała przez kraj trzeci.

Artykuł  14.

Prywatne tranzakcje kompensacyjne, które dozwolone były jeszcze przed wejściem w życie niniejszego układu mogą być rozwikłane w sposób przewidziany w udzielonych na te tranzakcje zezwoleniach.

Nowe prywatne tranzakcje kompensacyjne mogą być dopuszczone w przyszłości jedynie za zgodą obydwóch Komisyj Rządowych.

Istniejące specjalne konta cudzoziemców dla płatności krajowych ("Ausländer Sonderkonten für Inlandszahlungen") winny być w zasadzie zniesione. 0 ile jednak, po obustronnem porozumieniu okaże się, że jest korzystnem dokonywać płatności wynikających z istniejących już stosunków gospodarczych między Polską a Niemcami przez takie specjalne konta cudzoziemców (istniejące lub nowe), Rząd Niemiecki zastrzega sobie prawo ograniczenia tych płatności wyłącznie do obrotu towarowego.

Artykuł  15.

Obydwa Rządy są zgodne co do tego, że odprawa celna towarów polskich w myśl artykułu 1 drugiego rozporządzenia wykonawczego do niemieckiej ustawy o reglamentacji dewizowej z dnia 24 lipca 1935 r. następować będzie w wypadku gdy importer niemiecki przedstawi zezwolenie na zapłatę towarów (zaświadczenie dewizowe) wydane przez jeden z urzędów nadzoru (Überwachungsstelle) albo dokument zastępczy dopuszczony przez niemieckie przepisy dewizowe.

Artykuł  16.

Układ niniejszy stanowi część składową podpisanej w dniu dzisiejszym Umowy Gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką i wchodzi w życie jednocześnie z Umową Gospodarczą. W żadnym wypadku nie może układ niniejszy obowiązywać dłużej od wspomnianej wyżej Umowy.

Artykuł 19 wymienionej Umowy ma do niniejszego układu odpowiednie zastosowanie.

Artykuł  17.

O ile układ niniejszy przestanie obowiązywać to zobowiązania powstałe przed dniem jego wygaśnięcia i podlegające rozrachunkowi będą jeszcze rozwikłane w drodze płatności według postanowień niniejszego układu. Konta specjalne obu stron muszą być rozwikłane zgodnie z zasadami niniejszego układu. Co do szczegółów porozumieją się obydwie Komisje Rządowe, przestrzegając interesów importerów i eksporterów obydwóch Stron.

Warszawa, dnia 4 listopada 1935 r.

^* Umowa gospodarcza uzupełniona przez Porozumienie dotyczące uzupełnienia umowy gospodarczej między Polską a Niemcami z dnia 4 listopada 1935 r. (Dz.U.36.68.491) z dniem 10 września 1936 r.

Z dniem 1 listopada 1936 r. moc obowiązującą nin. umowy gospodarczej przedłuża się do dnia 31 grudnia 1936 r., zgodnie z art. 2 drugiego porozumienia do umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką z dnia 4 listopada 1935 r., podpisanego w Warszawie dnia 19 października 1936 r. (Dz.U.36.83.572).

Z dniem 1 listopada 1936 r. moc obowiązującą nin. umowy gospodarczej przedłuża się do dnia 28 lutego 1937 r., zgodnie z art. 1 trzeciego porozumienia do umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką z dnia 4 listopada 1935 r., podpisanego w Warszawie dnia 21 grudnia 1936 r. (Dz.U.36.94.658).

Z dniem 8 grudnia 1937 r. moc obowiązującą nin. umowy gospodarczej przedłuża się do dnia 28 lutego 1939 r., zgodnie z art. 1 umowy z dnia 20 lutego 1937 r. w sprawie przedłużenia umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką z dnia 4 listopada 1935 r. (Dz.U.37.14.93).

¹ Art. 21 zmieniony przez art. 4 umowy międzynarodowej z dnia 20 lutego 1937 r. (Dz.U.37.14.93) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 8 grudnia 1937 r.

² Załącznik A zmieniony przez art. 2 umowy międzynarodowej z dnia 20 lutego 1937 r. (Dz.U.37.14.93) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 8 grudnia 1937 r.

³ Załącznik B zmieniony przez art. 2 umowy międzynarodowej z dnia 20 lutego 1937 r. (Dz.U.37.14.93) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 8 grudnia 1937 r.

⁴ Załącznik C zmieniony przez art. 3 umowy międzynarodowej z dnia 20 lutego 1937 r. (Dz.U.37.14.93) zmieniającej nin. umowę międzynarodową z dniem 8 grudnia 1937 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.