Rzesza Niemiecka-Polska. Układ w sprawie używania i utrzymywania Głębokiej Sztolni Fryderyka. Berlin.1927.12.07.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.45.374

Akt utracił moc

Wersja od: 27 czerwca 1929 r.

POLSKO-NIEMIECKI UKŁAD

w sprawie używania i utrzymywania Głębokiej Sztolni Fryderyka, podpisany w Berlinie, dnia 7 grudnia 1927 r.

(Zatwierdzony uchwałą Rady Ministrów z dn. 2 kwietnia 1928 r.)

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia siódmego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku podpisany został w Berlinie pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej Układ w sprawie używania i utrzymywania Głębokiej Sztolni Fryderyka, o następującem brzmieniu dosłownem:

POLSKO-NIEMIECKI UKŁAD

w sprawie używania i utrzymywania Głębokiej Sztolni Fryderyka.

Polska i Niemcy, pragnąc na podstawie uchwały niemiecko-polskiej Komisji Granicznej uregulować sprawę używania i utrzymywania Głębokiej Sztolni Fryderyka, postanowiły zawrzeć Układ. Mianowani w tym celu Pełnomocnicy, a mianowicie:

za Polskę:

pp. Delegat Rządu do rokowań granicznych polsko-niemieckich Maciej KOCZOROWSKI,

Radca Wojewódzki Bernard ZAKRZEWSKI,

za Niemcy:

Poseł p. Dr. Paul ECKARDT,

po przedłożeniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone we właściwej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

1) Rządowi polskiemu przysługuje prawo użytkowania, w celu odprowadzenia wody ze sztolni, odcinka Głębokiej Sztolni Fryderyka, położonego na terenie niemieckim od granicy polsko-niemieckiej aż do wylotu sztolni, jak również otwartego rowu odpływowego od tego miejsca aż do jego ujścia do Dramy wraz z wszelkiemi do nich należącemi urządzeniami.

2) Użytkowanie sztolni i rowu odpływowego w myśl ustępu 1) nie podlega jakimkolwiek podatkom lub innym opłatom.

Artykuł  2.

1) Rząd polski przejmuje na własny koszt nadzór i utrzymanie sztolni włącznie z jej wylotem i zamknięcia tegoż. Z niemieckiej strony zapewnia się w tym celu swobodny dostęp do wylotu sztolni.

2) Niemcy przejmują odpowiedzialność za szkody przy urządzeniach sztolni, które powstały przez złośliwe lub niedozwolone czynności, wykonane od strony terytorjum niemieckiego.

Artykuł  3.

1) Polska zobowiązuje się nie wydawać żadnych zarządzeń, które mogłyby wpłynąć na zmianę obecnych warunków odpływu wody ze sztolni, nie daje jednak gwarancji za ilość wody odpływającej.

2) Niemcy zobowiązują się wedle możności zapobiegać wykonywaniu robót w bliskości sztolni i rowu odpływowego, któreby mogły utrudnić regularny odpływ wody ze sztolni oraz niedopuszczać osób niepowołanych do wylotu sztolni i rowu odpływowego.

Artykuł  4.

Polska zobowiązuje się dbać o to, aby unikano zanieczyszczenia wody ze sztolni, ponad to, które powodowane jest normalnem działaniem polskich zakładów wodociągowych.

Artykuł  5.

1) Niemcy zobowiązują się udzielać polskim urzędnikom i robotnikom, którzy wykonują nadzór i utrzymanie sztolni, możliwie jak najdalej idących ułatwień, udzielając im pomocy, ochrony i zwalniając ich od istniejących przepisów paszportowych.

2) Narzędzia i materiały, potrzebne do nadzoru i utrzymania sztolni, mogą być przewiezione z jednego do drugiego Państwa na drodze nad lub podziemnej, bez opłaty cła i innych opłat pod warunkiem powrotnego wywiezienia narzędzi i nieużytych materjałów.

3) W razie zamknięcia granicy, strona niemiecka uwzględni wedle możności potrzeby utrzymania sztolni.

Artykuł  6.

1) Niemcy zobowiązują się dbać o to, aby został zachowany wolny odpływ wody ze sztolni do Dramy.

2) Polska zobowiązuje się do płacenia rocznej sumy w wysokości 300 Reichsmark, którą to sumę należy wysyłać w styczniu każdego roku do głównej Kasy Rejencji w Opolu.

Artykuł  7.

Z obydwóch kluczy od bram wylotu sztolni znajdować się będzie jeden w Dyrekcji Polskich Państwowych Zakładów Wodociągowych, drugi w niemieckim Urzędzie Celnym w Broslawitz. Urząd ten oprócz tego zakłada osobne zamknięcie do bram wylotu.

Artykuł  8.

Nieporozumienia, które mogłyby wyniknąć z tego Układu, załatwia Sąd Rozjemczy z wykluczeniem drogi sądowej. Każdy z obu Rządów mianuje jednego sędziego rozjemczego; sędziowie rozjemczy obierają ze swej strony superarbitra. O ile sędziowie rozjemczy nie dojdą do porozumienia co do osoby superarbitra, wówczas zostanie Rada Ligi Narodów poproszona o wyznaczenie superarbitra.

Artykuł  9.

1) Układ ten, który został sporządzony w polskim i niemieckim oryginale, będzie ratyfikowany. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych ma nastąpić możliwie szybko w Warszawie.

2) Układ wejdzie w życie z 30 dniem po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

3) Układ zawarty jest na czas nieograniczony, może być jednak przez obie Strony przed końcem roku kalendarzowego wypowiedziany z terminem 3-letnim. Nie może być zrobiony użytek z prawa wypowiedzenia przed 31 grudnia 1930 roku.

NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy niniejszy Układ podpisali i wycisnęli na nim swe pieczęcie.

Sporządzono w Berlinie, dnia 7 grudnia 1927 roku.

L. S. (-) Maciej Kaczorowski L. S. (-) Paul Eckardt

L. S. (-) Bernard Zakrzewski

Zaznajomiwszy się z powyższym Układem uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień; oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony, i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 10 grudnia 1928 r.