Rzesza Niemiecka-Polska. Układ w sprawie przedłużenia terminu, przewidzianego w art. 219 Konwencji polsko-niemieckiej, dotyczącej Górnego Śląska, podpisanej w Genewie d. 15 V 1922 r. Drezno.1923.05.02.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.5.44

Akt utracił moc

Wersja od: 25 października 1923 r.

UKŁAD

(zatwierdzony ustawą z dnia 6 lipca 1923 r. - Dz. U. R. P. № 75, poz. 590).

podpisany w Dreźnie dnia 2 maja 1923 między Polską a Niemcami w sprawie przedłużenia terminu, przewidzianego w art. 219 tym Konwencji polsko-niemieckiej, dotyczącej Górnego Śląska, podpisanej w Genewie d. 15 V. 1922 r.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY

STANISŁAW WOJCIECHOWSKI

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia drugiego maja 1923 roku w Dreźnie podpisany został pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej Układ w sprawie przedłużenia terminu, przewidzianego w art. 219 Konwencji polsko-niemieckiej, dotyczącej Górnego Śląska, podpisanej w Genewie dnia 15 maja 1922 r.; Układ ten słowo w słowo brzmi jak następuje:

Wobec stwierdzenia, że przedłużenie na krótki czas okresu przewidzianego w artykule 219-ym Konwencji polsko-niemieckiej w sprawie Górnego Śląska, podpisanej w Genewie dnia 15 maja 1922 r. byłoby użyteczne dla ciągłości życia ekonomicznego G. Śląska polskiego i niemieckiego, niżej podpisani pełnomocnicy Rzplitej Polskiej i Rzeszy Niemieckiej, a mianowicie:

w imieniu Polski:

p. Kazimierz Olszowski, Poseł Nadzwyczajny i Minister Pełnomocny,

w imieniu Niemiec:

p. Karol von Stockhammern, Rzeczywisty Tajny Radca Legacyjny, Dyrektor w Urzędzie dla Spraw Zagranicznych w Berlinie,

postanowili co następuje;

Artykuł  1

Rozporządzenia zawarte w art. 219 Konwencji polsko-niemieckiej, dotyczącej G. Śląska, podpisanej w Genewie d. 15 maja 1922 roku, utrzymane będą w mocy aż do 15 maja 1923 r., zarówno jak i przepisy odnoszące się do tego artykułu, a w szczególności rozporządzenia artykułów 222 i 226 rzeczonej Konwencji.

Artykuł  2

O ileby w okresie czasu poprzedzającym d. 15 maja 1923 władze jednej z dwóch Stron pobrały cła lub opłaty, nieulegajce poborowi w myśl art. 219, cła te i opłaty zwrócone będą uprawnionym po temu przez właściwe władze. W analogiczny sposób władze postąpią Odnośnie do ceł i opłat, które pobrane nie zostały, lecz które zapisano na ciężar osób zainteresowanych w okresie czasu poprzedzającym d. 15 maja 1923 roku.

Zwrot, o którym mowa, uskuteczniony być winien wedle możności w ciągu 2 miesięcy, licząc od dnia, w którym osoby uprawnione złożą dowody usprawiedliwiające.

Zwrot ceł i opłat uskuteczniony zostanie zgodnie z przepisami w odnośnem Państwie obowiązującemi.

Artykuł  3

Wnioski o zwrot złożone być winny przez osoby uprawnione właściwym władzom nie później jak 31 grudnia 1923, a to pod rygorem utraty swych praw.

Artykuł  4

Strony stanowią, że rozporządzenie zawarte w art. 222 Konwencji Genewskiej stosowane będzie w okresie, przewidzianym w art. 1-ym niniejszego układu zupełnie tak samo, jak i w okresie czasu, przewidzianym w art. 219-ym.

Artykuł  5

Układ niniejszy będzie ratyfikowany. Wysokie Układające się Strony zobowiązują się przeprowadzić ratyfikację w możliwie najkrótszym czasie.

Natychmiast po ratyfikacji nastąpi wymiana dokumentów ratyfikacyjnych w Warszawie.

Układ niniejszy uprawomocni się natychmiast po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali układ niniejszy i zaopatrzyli go w swoje pieczęcie.

Sporządono w dwóch egzemplarzach w Dreźnie, dnia drugiego maja, tysiąc dwiewięćset dwudziestego trzeciego roku.

(-) Kazimierz Olszowski (-) Karol v. Stockbammern

Zaznajomiwszy się z powyższym Układem uznaliśmy go i uznajemy za słuszny, zarówno w całości jak i każde z zawartych w nim postanowień, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i zatwierdzony i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowany.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dn. 22 sierpnia 1923 r.