Rzesza Niemiecka-Polska. Układ w sprawach opiekuńczych. Warszawa.1924.03.05.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.43.265

Akt utracił moc

Wersja od: 8 maja 1926 r.

UKŁAD POLSKO-NIEMIECKI

w sprawach opiekuńczych, podpisany w Warszawie dnia 5 marca 1924 roku.

(Ratyfikowany zgodnie z ustawa z dnia 19 grudnia 1924 r. - Dz. U. R. P. z 1925 r. № 2 poz. 14).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia piątego marca tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku w Warszawie został podpisany Układ pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej w sprawach opiekuńczych o dosłownem brzmieniu następującem:

Układ polsko-niemiecki w sprawach opiekuńczych.

Rzeczpospolita Polska i Rzesza Niemiecka, powodowane życzeniem wydania wspólnych postanowień w celu uregulowania opieki nad małoletnimi, zawarły niniejszy układ.

W tym celu mianowały swymi Pełnomocnikami:

Rząd Polski:

Prezesa Oddziału Generalnej Prokuratorji w Poznaniu pana Dr. Witolda Prądzyńskiego,

Rząd Niemiecki:

Rzeczywistego Tajnego Radcę Legacyjnego, Dyrektora Ministerialnego w Urzędzie dla Spraw Zagranicznych pana Karl Edler von Stockhammern,

którzy po przedłożeniu swoich pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Opieka nad małoletnim należy do władz tego Państwa, którego on jest obywatelem (Państwo ojczyste).

Artykuł  2.

(1) Jeżeli małoletni ma swe zwykłe miejsce pobytu w drugiem Państwie, mogą władze miejsca pobytu zarządzić opieką, jeżeli tego wymaga nagle interes małoletniego.

(2) O zarządzeniu opieki należy zawiadomić władze Państwa ojczystego.

Artykuł  3.

Jeżeli w myśl artykułu 2 zarządzono opiekę, mogą władze Państwa ojczystego zażądać jej zniesienia i na podstawie artykułu i zarządzić nową opiekę.

Artykuł  4.

Jeżeli istnieje powód do zarządzenia opieki nad małoletnim obywatelem drugiego Państwa, a władze Państwa, w którem on przebywa, nie zamierzają wydać zarządzenia takiego w myśl artykułu 2, wówczas winny one o stanie rzeczy, skoro tylko powezmą o nim wiadomość, zawiadomić władze Państwa ojczystego danego małoletniego.

Artykuł  5.

(1) Sprawowanie opieki obejmuje zarządzenia dotyczące nietylko osoby lecz także całego majątku małoletniego bez względu na to, w którem miejscu znajdują się przedmioty, należące do majątku.

(2) Zasada ta nie obejmuje gruntów, podlegających w myśl ustaw, które obowiązują w miejscu położenia rzeczy, szczególnej ordynacji majątkowej.

Artykuł  6.

(1) Jak długo nie zarządzono opieki, jak również we wszystkich nagłych wypadkach, mogą właściwe władze miejscowe wydawać zarządzenia, potrzebne do ochrony osoby i interesów małoletniego obywatela drugiego Państwa.

(2) O zarządzeniu należy zawiadomić właściwą władzę Państwa ojczystego. Na żądanie władz państwa ojczystego należy takie zarządzenia uchylić.

Artykuł  7.

Właściwa władza ojczysta może, o ile to leży w interesie małoletniego, przekazać opiekę władzy drugiego Państwa za jej zgodą stosownie do postanowień w tej mierze obowiązujących.

Artykuł  8.

W wypadkach, przewidzianych w artykułach 2 i 7 miarodajnem jest prawo Państwa ojczystego do oceny, kiedy i z jakich powodów opieka się zaczyna lub kończy. Pozatem stosuje się, ustawy Państwa, którego władze wykonują opiekę.

Artykuł  9.

Układ ten obowiązuje jedynie w przedmiocie opieki nad małoletnimi, którzy są obywatelami jednego z Państw układ niniejszy zawierających.

Artykuł  10.

W przedmiocie zawiadomień, jakie w myśl niniejszego układu władze jednego Państwa mają udzielać władzom drugiego Państwa, stosuje się postanowienia polsko-niemieckiego układu o obrocie prawnym.

Artykuł  11.

We wszystkich wypadkach, w których obecny układ powołuje się na ustawę Państwa ojczystego, obowiązuje w Polsce ustawodawstwo obszaru, które wedle prawa polskiego winno się stosować w odniesieniu do danej osoby.

Artykuł  12.

(1) Układ ten ma być ratyfikowany, a wymiana dokumentów ratyfikacyjnych winna nastąpić w Berlinie możliwie najprędzej.

(2) Układ wchodzi w życie po upływie dwóch miesięcy od dnia dokonania wymiany dokumentów ratyfikacyjnych. Może go wymówić każde z układających się Państw, pozostaje jednak on w mocy jeszcze przez sześć miesięcy po wymówieniu.

Na dowód tego Pełnomocnicy podpisali układ w dwóch oryginalnych egzemplarzach w języku polskim i niemieckim i zaopatrzyli go swemi pieczęciami.

Działo się w Warszawie, dn. 5 marca 1924 r.

(-) Dr. Witold Prądzyński (-) K. Stockhammern

L. S L. S.

Zaznajomiwszy siej z powyższym układem uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i zatwierdzony, i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowany.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 4 maja 1925 r.