Część 2 - WYKONYWANIE RYBOŁÓWSTWA. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ pomiędzy Polską a Niemcami w sprawie rybołówstwa na bieżących i stojących wodach granicznych. Berlin.1927.12.10.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.59.476

Akt utracił moc

Wersja od: 27 czerwca 1931 r.

CZĘŚĆ  II.

WYKONYWANIE RYBOŁÓWSTWA.

Artykuł  2.

Każda ze Stron układających się zobowiązuje się zezwolić obywatelom drugiej Strony na wykonywanie rybołówstwa na bieżących i stojących wodach granicznych, jeżeli oni są do tego upoważnieni z tytułu posiadania prawa do rybołówstwa, umowy o przelaniu praw, umowy dzierżawnej lub z tytułu karty pozwolenia na połów, albo jako funkcjonarjusze lub pomocnicy uprawnionego do rybołówstwa lub dzierżawcy rybołówstwa i, jeżeli wypełnią warunki, przewidziane w artykule 3.

Artykuł  3.

1. Obywatele jednej ze Stron układających się muszą przy wykonywaniu rybołówstwa na bieżących i stojących wodach granicznych na obszarze drugiej Strony mieć przy sobie graniczną kartę rybacką, wystawioną przez władzę administracyjną II instancji (Wojewoda, Prezes Rejencji) tej Strony, i okazywać ją na żądanie właściwym organom kontrolnym.

2. Graniczna karta rybacka winna być wystawiona według załączonego wzoru na rok kalendarzowy. Wzór może być zmieniony w porozumieniu Rządów obu układających się Stron.

3. Wystawienia granicznej karty rybackiej można odmówić lub graniczną kartę rybacką odebrać, jeżeli według każdocześnie obowiązujących przepisów jednej lub drugiej układającej się Strony wewnętrzna karta rybacka albo zastępująca ją urzędowa legitymacja została odmówiona lub odebrana, albo mogłaby być odmówiona lub odebrana.

4. Wystawienia granicznej karty rybackiej nie można odmówić wyłącznie dlatego, że wnioskodawca nie jest obywatelem tej Strony układającej się, na której obszarze rybołówstwo ma być wykonywane, ani też wydania jej nie można uczynić zależnem od innych warunków, niż wymienione w art. 2 oraz ust. 3 art. 3. To samo ma odpowiednie zastosowanie do odebrania granicznej karty rybackiej.

5. Podanie o udzielenie granicznej karty rybackiej należy złożyć u własnej władzy wnioskodawcy, właściwej do wystawiania kart rybackich dla cudzoziemców, a mającej w swoim okręgu bieżącą lub stojącą wodę graniczną, w której części położonej zagranicą ma być wykonywane rybołówstwo. Władza ta winna podanie przesłać właściwej władzy drugiej układającej się Strony z wnioskiem o dalsze załatwienie. Do podania winna być dołączona urzędowo uwierzytelniona fotografja i urzędowo uwierzytelniony podpis (znak ręczny) wnioskodawcy. Przy przesyłaniu wniosku należy złożyć oświadczenie, czy według wewnętrznych praw odmówienie lub odebranie wewnętrznej karty rybackiej nastąpiło lub byłoby dopuszczalne.

6. Graniczne karty rybackie, wystawione na podstawie niniejszego układu, są wolne od wszelkich opłat.

7. W obrębie bieżących i stojących wód granicznych, na które się rozciąga uprawnienie do rybołówstwa, posiadacz granicznej karty rybackiej jest uprawniony w celu wykonywania rybołówstwa przekraczać granicę bez paszportu i wizy i swobodnie poruszać się w obrębie tych bieżących i stojących wód granicznych drugiej Strony, korzystając z ułatwień, przewidzianych w niniejszym układzie. Przy wstępowaniu na brzeg obowiązują przepisy, zawarte w artykule 6.

8. O zamiarze wykonywania połowu w czasie od zachodu do wschodu słońca posiadacz granicznej karty rybackiej musi zawiadomić właściwe posterunki graniczne co najmniej na 12 godzin przed rozpoczęciem połowu. Nocnego połowu można zabronić tylko w poszczególnych wypadkach i tylko na czas określony.

Artykuł  4.

Uprawnionym do wykonywania rybołówstwa na bieżących i stojących wodach granicznych wolno z uwolnieniem od cła i opłat oraz bez specjalnego pozwolenia:

a) przejeżdżać z łodziami wraz z narzędziami, potrzebnemi do wykonywania rybołówstwa, z obszaru jednej ze Stron układających się na obszar drugiej Strony z warunkiem, że po ukończeniu połowu łodzie i narzędzia zostaną każdorazowo zabrane zpowrotem,

b) zabierać żywność potrzebną na czas wykonywania połowu,

c) przewozić do swego kraju połowy, osiągnięte zgodnie z postanowieniami niniejszego układu.

Artykuł  5.

Łodzie, będące w użyciu na zasadzie art. 4 punktu a) niniejszego układu, muszą być oznaczone oprócz znaków, przepisanych art. 15, osobnym znakiem, który dla łodzi polskich ma być literą "R", dla łodzi niemieckich literami "FF". Znak ten ma być umieszczony na widocznem miejscu po obu stronach łodzi oraz na żaglu przy łodziach żaglowych.

Artykuł  6.

1. Obywatelom jednej z układających się Stron, uprawnionym do wykonywania rybołówstwa, wolno przybijać do brzegu na bieżących i stojących wodach granicznych na obszarze drugiej układającej się Strony tylko w miejscach, wyznaczonych do tego przez właściwe władze; przy ustanawianiu miejsc do przybijania do brzegu należy według możności uwzględniać interes rybołówstwa. Rybacy mogą przytem, o ile wykonanie połowu tego wymaga, wstępować na ląd i wprowadzać na ląd swoje łodzie, narzędzia rybackie, swoje połowy i swoją żywność z uwolnieniem od cła i innych opłat z warunkiem powrotnego zabrania łodzi, narzędzi rybackich, połowów i niespotrzebowanej żywności.

2. W wypadkach siły wyższej mają przy przymusowem lądowaniu zastosowanie odpowiednie postanowienia drugiego zdania ustępu 1.

Artykuł  7.

1. Sądy i inne władze obu układających się Stron winny sobie w sprawach rybołówstwa udzielać bezpośredniej pomocy prawnej według postanowień obowiązujących ogólnie w tej mierze obie układające się Strony.

2. Właściwe władze układających się Stron winny zawiadamiać się o wypadkach odebrania wewnętrznej karty rybackiej lub zastępującej ją legitymacji urzędowej osobom, uprawnionym do wykonywania rybołówstwa na bieżących i stojących wodach granicznych, którym graniczna karta rybacka została wydana przez drugą Stronę.

3. Jeżeli przekroczenie prawnych i policyjnych przepisów dla rybołówstwa, popełnione na obszarze jednej z układających się Stron, nie może być ścigane z tego powodu, że obwiniony jest obywatelem drugiej układającej się Strony i znajduje się na jej obszarze, winny władze drugiej układającej się Strony na żądanie wszcząć dochodzenia, o ile czyn podlega ukaraniu stosownie do przepisów obowiązujących na jej obszarze.