Rozdział 3 - REGULOWANIE AKTYWÓW. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ Polsko-Niemiecki w sprawie kas oszczędności. Berlin.1928.12.14.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.19.108

Akt utracił moc

Wersja od: 7 marca 1931 r.

Rozdział  III.

REGULOWANIE AKTYWÓW.

1.

W ogólności.

Artykuł  12.

Kwoty, uzyskane wzamian za prawa przeciętych kas oszczędności i w myśl artykułu 2 podlegające uregulowaniu według postanowień niniejszego układu, przypadają następczym kasom oszczędności stosownie do następujących postanowień.

Artykuł 13.

(1) Podlegające uregulowaniu prawa przeciętych kas oszczędności przechodzą z wejściem w życie niniejszego układu z mocy samego prawa na instytucję powierniczą, wyznaczoną przez Rząd tego Państwa, zawierającego układ, w którem grunty i ruchomości, których prawa te dotyczą, są położone, lub dłużnicy, przeciw którym prawa te się zwracają, mają swe miejsce zamieszkania (siedzibę). Do skuteczności przejścia praw nie potrzeba ani wydania listów hipotecznych lub listów gruntowych, ani wpisu, w księgę wieczystą, ani żadnego innego aktu prawnego.

(2) Instytucje powiernicze, przewidziane w ust. 1, mają bez uszczerbku dla postanowień artykułu 25, ust. 2 wydać następczym kasom oszczędności kwoty, uzyskane wzamian za prawa, które przeszły na te instytucje.

2.

Szczególne postanowienia o regulowaniu poszczególnych aktywów.

Artykuł  14.

O ile do praw, wymienionych w artykule 13, które przechodzą na instytucje powiernicze, należą hipoteki, podlegające umorzeniu według planu amortyzacyjnego, natenczas co do wysokości kwoty, wynikającej z przerachowania tych hipotek, mają zastosowanie postanowienia artykułów 15-19.

Artykuł 15.

(1) Od niespłaconej jeszcze w dniu przecięcia granicą kwoty, przypadającej na hipoteki, zapisane na gruntach w Polsce położonych, odliczyć należy:

1. przewidziane w planie amortyzacyjnym raty amortyzacyjne, jeżeli zapłata, uiszczona przed dniem 28 kwietnia 1924 r., nominalną kwotą odpowiada dłużnej racie amortyzacyjnej. Warunek ten uważa się za spełniony, gdy kwota zapłacona w markach polskich nominalną kwotą dosięga dłużnego świadczenia (raty, obejmującej odsetki i amortyzację). Jeżeli kasa oszczędności, wymieniona w artykule 6 jako następcza kasa oszczędności, zapisała zapłatę na dobro dłużnika w markach niemieckich, należy kwotę, zapisaną na dobro dłużnika, przeliczyć na marki polskie według ostatniego kursu marki niemieckiej z przed dnia, w którym kasa oszczędności tę kwotę otrzymała. Kurs ustala się według tabeli, którą Rząd Polski wręczy Rządowi Niemieckiemu w myśl artykułu 37 ust. 2 lit. b układu waloryzacyjnego. Jeżeli ustalona w ten sposób kwota uiszczonej zapłaty nominalną kwotą nie dosięga raty dłużnej, należy ją zarachować najpierw na odsetki, a resztę na ratę amortyzacyjną;

2. kwoty, wpłacone przed dniem 28 kwietnia 1924 r. i przeznaczone według wyraźnego oświadczenia dłużnika na nadzwyczajną spłatę w wysokości nominalnej, ustalonej w myśl postanowień pod 1.

(2) Do obliczonej według ust. 1 reszty kwoty, przypadającej na hipoteki, należy doliczyć odsetki za czas od dnia przecięcia granicą, do dnia 30 czerwca 1924 r., o ile ich w myśl postanowień ust. 1, pod 1 nie należy uważać za umorzone. Kwotę, obliczoną w ten sposób, należy przerachować na złote według skali, zawartej w § 2 rozporządzenia polskiego z dnia 14 maja 1924 r., i z kwoty tej przyjąć 15 od sta jako kwotę, wynikającą z przerachowania.

Artykuł  16.

(1) Hipoteki, wymienione w artykule 15 ust. 1, należy umorzyć w sposób następujący:

1. w ciągu trzech miesięcy po wezwaniu - najeży uiścić kwoty, wynikające z przerachowania, które nie przekraczają 100 złotych, jak również końcówki pozostałe po zaokrągleniu kwot, wynikających z przerachowania do 100 złotych lub wielokrotności 100 złotych;

2. w ciągu jednego roku - należy uiścić kwoty, wynikające z przerachowania, które wynoszą ponad 100 złotych a nie przekraczają 500 złotych;

3. w ciągu dwóch lat - należy uiścić w dwóch równych ratach rocznych kwoty, wynikające z przerachowania, które wynoszą ponad 500 złotych, a nie przakraczają 1.000 złotych.

(2) Kwoty, wynikające z przerachowania, które po zaokrągleniu w myśl ust. 1 pod 1, wynoszą ponad 1.000 złotych, należy począwszy od dnia 1 lipca 1924 r. umarzać w półrocznych ratach w wysokości 2,5 od sta rocznie doliczeniem zaoszczędzonych odsetek.

(3) Od wymienionych w ust. 1 pod 1 końcówek kwot, wynikających z przerachowania, nie pobiera się odsetek za czas od dnia 1 lipca 1924 r.

(4) Zapłatę, uiszczoną w złotych po dniu 27 kwietnia 1924 r. należy zaliczyć nominalną kwotą na świadczenia, płatne po dniu 30 czerwca 1921 r., a pozostałą resztę na kwotę, wynikającą z przerachowania. Jeżeli kasa oszczędności zapisała zapłatę na dobro dłużnika w markach rentowych lub w markach Rzeszy, natenczas zapisaną na dobro dłużnika kwotę należy przeliczyć na złote według ostatniego kursu marki rentowej lub marki Rzeszy Niemieckiej z przed dnia, w którym kasa oszczędności kwotę tę otrzymała, a następnie zaliczyć w myśl zdania 1. Kurs ustali się według tabeli, którą Rząd Polski wręczy Rządowi Niemieckiemu w myśl artykułu 38 ust. 5 układu waloryzacyjnego.

(5) Świadczenia, zaległe za czas od dnia 1 lipca 1924 r. do pierwszego dnia półrocza kalendarzowego następującego po dniu wejścia w życia niniejszego układu, należy umarzać przez bieżące spłaty w wysokości bieżących świadczeń oprócz nich i jednocześnie z niemi. Postanowienie to ma tylko wówczas zastosowanie, gdy świadczenia zaległe przekraczają ogółem kwotę 500 złotych.

(6) Dodatku na koszty administracyjne nie pobiera się.

(7) Miejscem dopełnienia spłat jest siedziba polskiej instytucji powierniczej.

Artykuł  17.

(1) Od niespłaconej jeszcze w dniu przecięcia granicą kwoty, która przypada na hipoteki, zapisane na gruntach położonych w Rzeszy Niemieckiej, należy w wysokości nominalnej odliczyć raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym, które uiszczone zostały w czasie do dnia 14 czerwca 1922 r., oraz te kwoty, które według wyraźnego oświadczenia dłużnika uczczone zostały na nadzwyczajną spłatę długu. Przy tem obliczeniu liczy się markę polską jako równą marce niemieckiej.

(2) Obliczoną w ten sposób resztę kwoty, która przypada na hipoteki, należy oznaczyć w markach złotych według przepisów §§ 2 i 3 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej.

(3) Od kwoty, przypadającej w markach złotych na hipoteki, należy obliczyć 25 od sta jako podstawową kwotę przerachowania.

(4) Jeżeli poi dniu 14 czerwca 1922 r. wpłacone zostały w markach polskich lub niemieckich raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym lub kwoty, przeznaczone według wyraźnego oświadczenia dłużnika na nadzwyczajną spłatę długu, natenczas należy wpłaty te zaliczyć na podstawową kwotę przerachowania w wysokości kwoty, obliczonej według załącznika do § 2 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej w markach złotych na dzień, w którym kasa oszczędności, wymieniona w artykułu 6 jako następcza kasa oszczędności, wpłatę otrzymała; rat amortyzacyjnych, przewidzianych w planie amortyzacyjnym, które wpłynęły po dniu 31 grudnia 1922 r., nie uwzględnia się. Jeżeli wpłaty te uiszczano w czasie do dnia 14 lipca 1925 r. w markach rentowych lub w markach Rzeszy Niemieckiej, uważa się ich kwotę nominalną za wyrażoną w markach złotych.

(5) Jeżeli raty amortyzacyjne, przewidziane w planie amortyzacyjnym, lub wpłaty, przeznaczone według wyraźnego oświadczenia dłużnika na nadzwyczajna, spłatę długu, uiszczono w innej walucie w czasie do dnia 14 lipca 1925 r. postanowienia powyższe nie wykluczają zaliczenia ich jako świadczeń rzeczowych w rozumieniu niemieckich przepisów o waloryzacji.

(6) Obliczoną w myśl ustępów 3 do 5 resztę podstawowej kwoty przerachowania należy uznać za kwotę wynikającą z przerachowania i począwszy od dnia 1 stycznia 1925 r. oprocentować według przepisów § 28 ust. 1 zdanie 2 niemieckiej ustawy waloryzacyjnej.

Artykuł  18.

(1) Hipoteki, wymienione w artykule 17 ust. 1, należy umorzyć w sposób następujący:

1. w ciągu trzech miesięcy po wezwaniu należy uiścić kwoty, wynikające z przerachowania, które nie przekraczają 100 marek złotych, jak również końcówki pozostałe po zaokrągłemu kwot, wynikających z przerachowania, do 100 marek złotych lub wielokrotności stu marek złotych;

2. w ciągu jednego roku należy uiścić kwoty, wynikające z przerachowania, które wynoszą ponad 100 marek złotych, a nie przekraczają 250 marek złotych;

3. w ciągu dwóch lat należy uiścić w dwóch równych ratach rocznych kwoty, wynikające z przerachowania, które wynoszą ponad 250 marek złotych, a nie przekraczają 500 marek złotych.

(2) Kwoty, wynikające z przerachowania, które po zaokrągleniu w myśl ust. 1 pod 1 wynoszą ponad 500 marek złotych, należy począwszy od dnia 1 stycznia 1928 r. umarzać w półrocznych ratach w wysokości 2,5 od sta rocznie z doliczeniem zaoszczędzonych odsetek.

(3) Od wymienionych w ust. 1 pod 1 końcówek kwot, wynikających z przerachowania, nie pobiera się odsetek za czas od dnia 1 stycznia 1925 r.

(4) Zapłatę, uiszczoną po dniu 14 lipca 1925 r., należy w danym razie przerachować na marki Rzeszy Niemieckiej i kwocie nominalną zaliczyć najpierw na odsetki, płatne za czas od dnia 1 stycznia 1925 r. do dnia 31 grudnia 1927 r., następnie na świadczenia, płatne po dniu 1 stycznia 1928 r. a pozostałą resztę na kwotę wynikającą z przerachowania.

(5) Odsetki, zaległe za czas od dnia 1 stycznia 1925 r. do dnia 31 grudnia 1927 r., oraz raty amortyzacyjne, zaległe za czas od dnia 1 stycznia 1928 r. do pierwszego dnia półrocza kalendarzowego następującego po dniu wejścia w życie niniejszego układu, należy umarzać przez bieżące spłaty w wysokości bieżących rat amortyzacyjnych oprócz nich i równocześnie z niemi. Postanowienie to ma tylko wówczas zastosowanie, gdy zaległe raty amortyzacyjne przekraczają ogółem kwotę 250 marek złotych.

(6) Dodatku na koszta administracyjne nie pobiera się.

(7) Miejscem dopełnienia spłat jest siedziba niemieckiej instytucji powierniczej.

Artykuł  19.

Dłużnicy z hipotek, podlegających umorzeniu według planu amortyzacyjnego, mają prawo przedterminowej spłaty kwoty, wynikającej z przerachowania, w każdym czasie w całości lub w części. W razie przedterminowej spłaty należy uiścić odsetki za czas aż do dnia spłaty.

Artykuł 20.

Postanowienia artykułów 15 - 19 mają zastosowanie do osobistych wierzytelności, które są zabezpieczone dla przeciętych kas oszczędności na hipotekach, określonych w artykule 14, tylko o tyle, o ile wierzytelności te w myśl postanowień układu waloryzacyjnego podlegają ustawodawstwu o przerachowaniu tego Państwa, zawierającego układ, na obszarze którego obciążona nieruchomość jest położona.

Artykuł  21.

(1) O ile chodzi o konwersję pożyczek publicznych, uważa się z wejściem w życie niniejszego układu przecięte kasy oszczędności za publiczno-prawne korporacje przecięte granicą, co do których majątku nastąpiło rozliczenie (§ 3 protokółu końcowego do układu waloryzacyjnego).

(2) Opiewające na marki pożyczki, które znajdują się w dawnem posiadaniu w rozumieniu niemieckiej ustawy o konwersji pożyczek, uważa się za nabyte przez niemiecką instytucję powierniczą przed dniem 1 lipca 1920 r., o ile należą do przeciętych kas oszczędności i w myśl artykułu 13 przeszły na niemiecką instytucję powierniczą.

Artykuł  22.

(1) Roszczenia przeciętych kas oszczędności do ich związków poręczających, które opierają się na osobnej czynności prawnej, ciążą, o ile nie są zabezpieczone hipotecznie, bez względu na skutki prawne, spowodowane przecięciem granicą, wyłącznie na tym związku, do którego należy ta część związku poręczającego, w której następcza kasa oszczędności ma swoją siedzibę.

(2) O ile oparte na osobnej czynności prawnej roszczenia przeciętych kas oszczędności do ich związków poręczających są hipotecznie zabezpieczone, uważa się za dłużnika tę część związku poręczającego, w której obciążona nieruchomość jest położona.

3.

Osobne postanowienia o postępowaniu regulacyjnem.

Artykuł  23.

(1) Rządy Państw, zawierających układ, oznaczą jako instytucje powiernicze (artykuł 13) publiczno-prawne zakłady kredytowe, które podlegają ich nadzorowi. Oznaczenie nastąpi przy wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

(2) Instytucje powiernicze mają przy sprawowaniu czynności przestrzegać staranności, wymaganej w życiu potocznem.

Artykuł  24.

(1) Kwoty, wynikające z przerachowania, które przypadają na poszczególne prawa przeciętych kas oszczędności, jak również świadczenia uboczne zostaną obliczone przez następcze kasy oszczędności i podane do wiadomości właściwej instytucji powierniczej, która podaje je do wiadomości osób zobowiązanych do świadczenia i ściąga.

(2) Kwoty, obliczem przez następcze kasy oszczędności, podlegają zbadaniu i zatwierdzeniu przez komisarza, którego dla instytucji powierniczej powoła Rząd drugiego Państwa. W razie odmowy zatwierdzenia może instytucja powiernicza dochodzić roszczenia bezpośrednio przeciw zobowiązanemu.

(3) Jeżeli kwota, wynikająca z przerachowania, ma być zapisana w księdze wieczystej, natenczas wystarcza do jej zapisania, w razie zatwierdzenia przez komisarza, wniosek instytucji powierniczej.

Artykuł  25.

(1) Instytucja powiernicza winna kwoty wpłacane prowadzić na rachunkach oddzielnych dla poszczególnych następczych kas oszczędności. Kasy, na których rachunek kwoty te wpływają, są uprawnione do przeglądania ksiąg instytucji powierniczej przez delegata tego związku kas oszczędności, do którego należą.

(2) Instytucja powiernicza winna kwoty, pobrane w ciągu miesiąca kalendarzowego na rachunek następczych kas oszczędności, przekazać kasom tym wraz z obrachunkiem w czasie do dnia 10-go następnego miesiąca kalendarzowego.

(3) Instytucje powiernicze są przy oznajmieniu obrachunków i załączników uprawnione do potrącenia z kwot, które mają być przekazanie, 2 od tysiąca, jak również kosztów, narosłych z powodu procesów i postępowań egzekucyjnych, prowadzonych na rachunek następczych kas oszczędności.

Artykuł  26.

(1) Instytucje powiernicze mają obowiązek uzyskania zgody następczych kas oszczędności na:

1. zrzeczenia,

2. zawieranie ugód,

3. odraczanie płatności wierzytelności na okres dłuższy, niż ogółem 6 miesięcy,

4. prowadzenie procesów i

5. sprzedaż niemieckich praw uczestniczenia w losowaniu wraz z zapisem długu z tytułu konwersji pożyczki lub pożyczką konwersyjną, jako też na sprzedaż polskich obligacyj konwersyjnych (§ 3 protokółu końcowego do układu waloryzacyjnego).

(2) W razie nieudzielenia zgody na sprzedaż pożyczek, oznaczonych w ustępie 1 pod 5 - instytucja powiernicza ma obowiązek wydania ich następczej kasie oszczędności.

Artykuł  27.

Instytucjom powierniczym służy prawo dochodzenia przeszłych na nie praw i zobowiązań jedynie na obszarze tego zawierającego układ Państwa, w którem mają siedzibę. O ile można dochodzić praw i zobowiązań w drugiem Państwie, instytucje powiernicze są obowiązane do wydania następczym kasom oszczędności, wobec których zajmują stanowisko powiernika, dokumentów, pełnomocnictw i innych dowodów, potrzebnych do dochodzenia praw.

Artykuł 28.

Obie instytucje powiernicze są uprawnione do zawarcia porozumienia, na mocy którego prawa przeszłe na nie ulegną wzajemnemu zaliczeniu w całości lub w części. W razie takiego porozumienia przechodzą, w wysokości kwot zaliczonych prawa, przejęte przez niemiecką instytucję powierniczą, na niemieckie następcze kasy oszczędności, a prawa, przejęte przez polską instytucję powierniczą - na polskie następcze kasy oszczędności.