Art. 1. - Rzesza Niemiecka-Polska. Układ o wydaniu akt. Berlin.1926.12.22.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.96.850

Akt utracił moc

Wersja od: 17 grudnia 1938 r.

Artykuł  1.

§ 1. Rząd Polski i Rząd Niemiecki zobowiązują się wydać sobie nawzajem wszystkie potrzebne do utrzymania ciągłości administracji albo do udowodnienia praw i stosunków prawnych akta, które aż do dnia 1 kwietnia 1915 roku były jako akta resortowo w posiadaniu władz cywilnych (urzędów i zakładów) Państwa (równie jak i Rzeszy Niemieckiej) i władz związków komunalnych, mających stałą siedzibę w dawnych prowincjach pruskich, przeciętych granicą polsko-niemiecką, albo które powstały u tych władz później, i to aż do czasu przejęcia owych władz przez Polskę, o ile urzędowy zakres działania tych władz obejmował w całości lub w części obszary Polsce odstąpione. To samo stosuje się do wszystkich akt władz wojskowych, które miały stałą siedzibę na wspomnianych ziemiach, jeżeli odnoszą się one do administracji wojskowo-fiskalnego majątku nieruchomego wraz z przynależnościami.

Do tych akt nie należą akta, oddane jeszcze przed dniem 1 kwietnia 1915 r. do archiwów państwowych-jednakże dozwolonem będzie nawzajem korzystanie z tych akt dla celów, podanych w ustępie pierwszym, to jest utrzymania ciągłości administracji albo udowodnienia praw lub stosunków prawnych.

Akta organizacyj zawodowych (izb handlowych, rolniczych, rzemieślniczych, lekarskich, weterynaryjnych, aptekarskich i t. p.) nie podlegają obowiązkowi wydania. Oba Rządy będą jednak w ramach swej wewnętrzno-państwowej kompetencji wpływały na wspomniane organizacje zawodowe, by zapewniły korzystanie z ich akt. Odpowiedzialność za zapewnienie korzystania z akt na żadnym z obu układających się Rządów nie ciąży.

Za akta potrzebne do utrzymania ciągłości administracji albo do udowodnienia praw lub stosunków prawnych należy z reguły uważać te akta, które odnoszą się do obszaru Strony drugiej.

Oba Rządy zastrzegają sobie zatrzymanie takich akt i części akt, które odnoszą się do personaljów, a których wyjawienie nie wydaje się właściwem, tudzież takich akt i części akt, których wydania nie możnaby od Rządu wymagać ze wzglądów politycznych. Jeżeli są akta, w których warunki te w części tylko zachodzą, należy wydać inne części akt, usuwając części wykluczone od wydania.

§ 2. Za akta uważa się tomy, zeszyty, dokumenty, karty, mapy i rysunki, służące do prowadzenia urzędowych czynności, wraz z załącznikami należącemi do poszczególnych akt, o ile sporządzone są z papieru, papieru pergaminowego lub z materjału podobnego do papieru.

§ 3. Akta, pojedyncze tomy akt, zeszyty akt i inne akta najniższego typu, które odnoszą się do terytorjalnych jednostek administracyjnych i komunikacyjnych przedzielonych granicą polsko-niemiecką, a potrzebne są do utrzymania ciągłości administracji albo do udowodnienia praw lub stosunków prawnych, mogą zaś być podzielone jedynie drogą mechaniczną, winny być wydane drugiemu Państwu, jeżeli posiada ono większa część danej jednostki administracyjnej lub komunikacyjnej. W szczególnych wypadkach, gdy istotny interes Państwa, posiadającego mniejszą część owej jednostki, przewyższa w poważnej mierze potrzeby administracji drugiego Państwa, należy ze względów słuszności przekazać akta temu Państwu, które posiada tę mniejszą część. W tym wypadku Państwo, które akta posiada, musi pozwolić drugiemu Państwu na korzystanie z nich.

Jeżeli akta, dotyczące obu Stron, mają poważniejsze znaczenie dla Państwa nie posiadającego ich, należy w celu łatwiejszego z nich korzystania, na koszt Państwa, które akta otrzymuje w posiadanie lub je w swem posiadaniu zachowuje, wyszczególnić je w dwu równobrzmiących, przeznaczonych dla obu Stron, repertorjach z podaniem miejsca stałego przechowania akt.

Za podstawę przydziału akt zakładów technicznych lub urządzeń o charakterze lokalnym może służyć główny ośrodek ich administracji. Postanowienia o korzystaniu z akt i o prowadzeniu podwójnych repertorjów stosują się odpowiednio i do tych akt.

§ 4. Wymienione w § 1, ustęp 2, i w § 3 akta i części tych akt mogą być zniszczone tylko za obopólną zgodą. Wyrażenie zgody uważa się również wówczas za dokonane, gdy na zawiadomienie na piśmie o zamiarze zniszczenia akt nie będzie zgłoszony sprzeciw w terminie rocznym, licząc od dnia zawiadomienia. Rząd, który dokonawszy, uprzednio wglądu w odnośne akta zgłasza sprzeciw uzasadniony na piśmie przeciwko ich zniszczeniu, może uiszczając za nie cenę jako za makulaturę zażądać wydania tych akt, o ile drugie Państwo nie chce dłużej odkładać ich zniszczenia.

§ 5. Jeżeli do chwili wejścia w życie niniejszego układu pewne akta już wydano, obowiązek ich zwrócenia nie istnieje. Postanowienia §§ 1 i 3 będą miały odpowiednie zastosowanie, jeżeli w przeciągu trzech lat od daty wejścia układu w życie będzie postawiony odpowiedni wniosek.

§ 6. Akta dotyczące podatku osobowego, przemysłowego, spadkowego i od obrotów, o ile w chwili wejścia w życie niniejszego układu już są nawzajem wydane, pozostają w posiadaniu tego Państwa, które je otrzymało. Zwrotu ich nie przewiduje się.

O ile takich akt jeszcze sobie nawzajem nie wydano, zaniechanem zostanie ustalenie obowiązku ich wydania, chyba że w innym specjalnym układzie porozumiano się już co do wydania akt podatkowych.

Pozostawia się słusznemu uznaniu każdego Państwa, czy i jakie akta z tych, które są wymienione w ustępie pierwszym, zechce wydać drugiemu Państwu.

Jeżeli jeden z Rządów wyrazi życzenie, by mu wydano akta wymienione w ustępie pierwszym, o ile dotyczą należności podatkowych powstałych przed dn. 10 stycznia 1920 r., lub aby mógł z akt takich korzystać, drugie Państwo okaże gotowość do zadośćuczynienia temu życzeniu, jeśli nie staną mu na przeszkodzie przepisy ustawowe.