Art. 3. - Rzesza Niemiecka-Polska. Ubezpieczenie społeczne. Berlin.1931.06.11.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1933.65.487

Akt utracił moc

Wersja od: 1 października 1938 r.

Artykuł  3.

(1) Jeżeli pomiędzy instytucjami, władzami lub sądami ubezpieczenia społecznego obydwóch Państw powstanie spór, czy w poszczególnym wypadku należy zastosować prawo jednego czy drugiego Państwa, to w tym wypadku, zanim nie zapadnie decyzja w myśl artykułu 47, udzielana będzie stosowna tymczasowa opieka.

(2) Do udzielania powyższej opieki powołane są w następującej kolejności:

a) instytucja ubezpieczeniowa, w której faktycznie powstał stosunek ubezpieczeniowy,

b) instytucja ubezpieczeniowa, do której najpierw zgłoszone zostało roszczenie ze spornego stosunku pracy.

Instytucja ubezpieczenia rentowego może wykonanie ciążącej na niej opieki powierzyć kasie chorych.

(3) W wypadku odmowy udzielenia tymczasowej opieki lub udzielenia jej w nienależytym rozmiarze władza nadzorcza w razie zażalenia poleci instytucji ubezpieczeniowej udzielenie tymczasowej opieki i wyznaczy rozmiar świadczeń; w razie sporu co do wykonania opieki pomiędzy kasą chorych a instytucją ubezpieczenia rentowego rozstrzyga władza nadzorcza instytucji ubezpieczenia rentowego. Władze nadzorcze mogą tylko o tyle polecić instytucjom ubezpieczeniowym udzielenie tymczasowej opieki, o ile zostanie stwierdzone, że zgłoszone roszczenie byłoby uzasadnione na podstawie ustawodawstwa obydwóch Państw.

(4) Instytucja ubezpieczeniowa, uznana ostatecznie za właściwą, obowiązana jest zwrócić tej instytucji ubezpieczeniowej, która udzieliła tymczasowej opieki, poniesione na ten cel wydatki, najwyżej do wysokości kwoty, której ma ostatecznie udzielić właściwa instytucja ubezpieczeniowa. Instytucja ubezpieczeniowa, uznana ostatecznie za właściwą, może zaliczyć udzielone świadczenia pieniężne na świadczenia, których ma udzielać, i to do pełnej wysokości kwot zaległych a do połowy wysokości kwot za czas następny.