Rzesza Niemiecka-Polska. Konwencja w sprawie uregulowaniu stosunków granicznych. Poznań.1926.01.27.
Dz.U.1927.54.470
Akt utracił mocKONWENCJA
polsko-niemiecka w sprawie uregulowania stosunków granicznych, podpisana w Poznaniu dnia 27 stycznia 1926 r.
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia dwudziestego siódmego stycznia tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku podpisana została w Poznaniu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej Konwencja w sprawie uregulowania stosunków granicznych wraz z Protokółem Końcowym i Protokółem Dodatkowym o następującem brzmieniu dosłownem:
Konwencja polsko-niemiecka w sprawie uregulowania stosunków granicznych.
Po ukończeniu prac przez polsko-niemiecką Komisję Graniczną, powołaną na mocy ustępu 4 artykułu 87 Traktatu Pokoju między Mocarstwami Sprzymierzonemi i Stowarzyszonemi a Niemcami, podpisanego w Wersalu dnia 28 czerwca 1919 r.,
POLSKA
z jednej strony
a
NIEMCY
z drugiej,
pragnąc uregulować stosunki graniczne związane z rozgraniczeniem, postanowiły zawrzeć Konwencję, stosując się do postanowień artykułów V, VI Protokółu Końcowego Komisji Granicznej z dnia 18 października 1924 r. Wobec tego obustronni Pełnomocnicy, a mianowicie:
ze strony Polski
p. Maciej Koczorowski
ze strony Niemiec
p. Poseł Dr. Paweł Eckardt
po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, uzgodnili następujące postanowienia:
Ustalenie i stwierdzenie granicy państwowej.
Ustalenie i stwierdzenie granicy państwowej.
Zał. 5. Protokół Końcowy, wymieniony w ustępie 1, 1-3 wraz z Protokółami Dodatkowemi a) i b) jest dołączony do niniejszej Konwencji.
Oznaczenie, zabezpieczenie i utrzymanie granicy.
Oznaczenie, zabezpieczenie i utrzymanie granicy.
W myśl postanowienia części II ustępie 2 Protokółu Dodatkowego a) do Protokółu Końcowego z 18 października 1924 r., linja graniczna przystosowuje się do stopniowych i naturalnych zmian bieżących wód granicznych, w razie nagłej i znacznej zmiany biegu wody, granicę suwerenności państwowej aż do zawarcia ostatecznego porozumienia Państw kontraktujących stanowi ta linja, która była linją środkową przed zmianą. Porozumienie takie zastrzega się również na wypadek zmian przebiegu linji granicznej, spowodowanych siłą wyższą albo przez roboty górnicze.
Zabezpieczenie i utrzymanie granicy powierza się ze strony polskiej starostom, ze strony niemieckiej pruskim landratom w obrębie ich okręgów. Władze te będą się ze sobą bezpośrednio porozumiewały celem wykonania powierzonych im zadań.
1. odcinek, odpowiadający odcinkowi granicznemu V;
2. odcinek, odpowiadający odcinkom granicznym I, II, III, IV;
3. odcinek, odpowiadający odcinkom granicznym A, B, C, D;
4. odcinek, odpowiadający odcinkom granicznym E, F, G, H, J, K;
5. odcinek, odpowiadający odcinkom granicznym L, M, N, O.
Dla każdego odcinka tworzy się osobną Komisję.
Państwa kontraktujące zobowiązują się chronić znaki graniczne i inne urządzenia graniczne przed usunięciem lub uszkodzeniem z niedopatrzenia lub z rozmysłu. Ochronie ich podlegają również skarpy i koryta granicznych wód bieżących oraz innych wód granicznych.
Urzędnicy państwowi, pełniący służbę w pobliżu granicy, powinni baczyć na utrzymanie linji granicznej oraz donosić władzom, wymienionym w artykule 5, o uszkodzeniach granicy i brakach w jej oznaczeniu.
Polska utrzymuje znaki graniczne, oznaczone numerami parzystemi i przyległe do nich odcinki linji granicznej w kierunku znaku, zaopatrzonego w numer wyższy, Niemcy zaś utrzymują znaki graniczne o numerach nieparzystych i przyległe do nich odcinki linji granicznej aż do sąsiedniego znaku o numerze wyższym.
Co dziesięć lat, po raz pierwszy w roku 1935, w czasie od początku maja do końca września, po uprzedniem wzajemnem porozumieniu się władz, wymienionych w artykule 5, odbywa się w każdym obwodzie administracyjnym wspólny obchód granicy przez obustronnych państwowych urzędników mierniczych z współudziałem Komisyj, przewidzianych w artykule 6. Podczas obchodu granicy należy zarządzić albo natychmiast wykonać potrzebne roboty techniczne celem usunięcia spostrzeżonych drobnych uszkodzeń granicznych (np. umocnienie obluźnionych znaków granicznych, wstawienie nowych znaków granicznych, wykonanie przesieków na linji granicznej).
Ze wszystkich wykonanych prac pomiarowych na granicy państwowej, jako też z uskutecznionych obchodów granicznych, winno spisywać się protokóły w dwóch egzemplarzach w obu językach. Po jednym egzemplarzu protokółu przedkłada się obustronnym właściwym władzom centralnym za pośrednictwem władz, wymienionych w artykule 5, z dołączeniem sporządzonych szkiców polowych (szkiców odręcznych).
Roboty przy utrzymaniu rowów granicznych oraz łączących się z niemi rowów odpływowych uskutecznia się równocześnie po obu stronach granicy. Zakres robót, które mają być corocznie wykonane, ustanawiają obustronne władze, wymienione w artykule 5. Odbiór powyższych robót winien być dokonany corocznie i natychmiast po ich ukończeniu przez rzeczoznawców, mianowanych przez władze wymienione w artykule 5.
Graniczne wody bieżące należy corocznie oczyszczać. Czyszczenie ma być zasadniczo w ten sposób wykonane, że każde z Państw kontraktujących bierze na siebie wykonanie tych robót, które są niezbędne dla odcinka wody bieżącej, znajdującej się na jego terytorjum. W razie, gdyby ze względu na warunki było to wskazane, Komisje przewidziane w artykule 6 mogą postanowić, aby czyszczenie wykonane zostało w całości przez jedno lub drugie z Państw kontraktujących.
Koszta utrzymania znaków granicznych, tudzież czyszczenia i utrzymywania rowów granicznych, bieżących wód granicznych i innych granicę oznaczających przedmiotów ponosi Strona, której przypada wykonanie robót.
Przejścia przez granicę.
Przejścia przez granicę.
W punktach, w których granica przecina drogi publiczne, należy umieścić z każdej strony specjalne znaki państwowe. O ile w miejscach tych znajdują się zapory, winny być one z nastaniem ciemności oświetlane. Pozatem przy ustawianiu i utrzymywaniu zapór granicznych należy baczyć na to, aby ruch publiczny jak najmniej był skrępowany i był zapewniony dostęp do własności, położonych po drugiej stronie granicy. Zapory graniczne należy ustawiać w odległości co najmniej jednego metra od linji granicznej.
Należy znieść te przejścia przez granicę, których używalność nie jest zagwarantowana umową lub innem obowiązującem obie Strony postanowieniem.
Z zastrzeżeniem zachowania przepisów celnych i policyjnych mieszkańcom obu Państw kontraktujących wolno korzystać z publicznych mostów, kładek i promów na stojących i bieżących wodach granicznych oraz brodów, przez nie wiodących, w takim zakresie, w jakim używalność ich była dozwolona w chwili podpisania niniejszej Konwencji.
Z zastrzeżeniem innego uregulowania przez Komisje, przewidziane w artykule 6, można pobierać myto mostowe wyłącznie według jednolitej taryfy na rzecz tej Strony, która jest obowiązana most utrzymywać. O ile do utrzymywania mostu obowiązane są obie Strony, pobierać się będzie myto mostowe według taryfy, która będzie ustalona na podstawie obopólnego porozumienia, a wpływy z myt będą dzielone w stosunku do obowiązku utrzymania.
Urządzanie nowych mostów i promów, tudzież każda znaczniejsza zmiana w istniejących mostach i promach może nastąpić tylko za jednomyślną zgodą Komisyj, przewidzianych w artykule 6.
Używalność bieżących i stojących wód granicznych jako też doprowadzenie wody i siły elektrycznej.
Używalność bieżących i stojących wód granicznych jako też doprowadzenie wody i siły elektrycznej.
Oba Państwa kontraktujące będą uważały granicę państwową na bieżących i stojących wodach granicznych jako granicę nadzoru policyjnego i granicę celną.
Na umacnianie brzegów, na roboty przy wodach bieżących i zmiany tych wód, jako też na przyłączenie rowów odwadniających i nawadniających wymagane jest przy stojących i bieżących wodach granicznych zezwolenie właściwej władzy tego Państwa, na którego terytorjum prace maja być wykonane. Władza ta zawiadomi przed udzieleniem zezwolenia odpowiednią władzę drugiej Strony. Wznoszenie nowych urządzeń, których działanie mogłoby się rozciągnąć na obszar drugiego Państwa, w szczególności przy budowie jazów, młynów wodnych lub jakichkolwiek innych urządzeń, przez które kierunek granicznej wody bieżącej mógłby być zmieniony lub któreby mogły wpłynąć na poziom jednej z bieżących lub stojących wód granicznych, lub któreby mogły utrudniać odpływ wielkich wód, dozwolone jest jedynie za poprzednią zgodą Mieszanych Komisyj, przewidzianych w artykule 6.
Z zastrzeżeniem wzajemności każde z Państw kontraktujących wydawać będzie zarządzenia, przewidziane w ustawach w celu zachowania w czystości wody w stojących i bieżących wodach granicznych oraz zapobieżenia niebezpieczeństwu powodzi w ich obrębie. O ile pod tym względem okaże się konieczne obopólne działanie, zastrzega się porozumienie obu Państw kontraktujących.
Odpływ wody nie może być tamowany przez urządzenia do użytkowania, umieszczone przy bieżących wodach granicznych lub na nich. Wodopoje dla bydła i gęsi należy urządzać przy gruntach przybrzeżnych w ten sposób, aby nie tamowały odpływu wody. Skarpy oraz brzegi tych bieżących wód granicznych, które podlegają przepisom o ochronie przed powodzią, muszą być wolne od drzew i krzewów.
Oba Państwa kontraktujące, każde na swojem terytorjum, będą się starały, aby na bieżących wodach granicznych nie hamować ani funkcjonowania wspólnych urządzeń nawadniających i odwadniających, ani odpływu wody, ani doprowadzania ani odprowadzania jej dla młynów i aby odnośne urządzenia były utrzymywane w należytym porządku. Nie wolno na terytorjum drugiej Strony utrudniać czynności osobom, którym poruczono obsługę i nadzór nad wspólnemi urządzeniami nawadniającemi i odwadniającemi, o ile mają przy sobie przepustki, wymagane dla przekraczania granicy.
Doniesienia o wezbraniu wód i stanie lodów winny być na podstawie bliższego porozumienia obustronnych właściwych władz regularnie i natychmiast wymieniane.
Postanowienia artykułów 30-33 stosują się odpowiednio do wód bieżących, położonych w obrębie obszaru granicznego, które nie należą do granicznych wód bieżących, jednakże wpadają do bieżących wód granicznych lub wogóle płyną z obszaru jednej Strony na obszar drugiej. Właściwe władze jednej Strony nie potrzebują zawiadamiać odpowiednich władz drugiej Strony o umacnianiu brzegów, robotach i zmianach na wodach bieżących oraz o przyłączaniu rowów odwadniających i nawadniających, jeżeli roboty te nie powodują zmian w odpływie lub stanie wody na terytorjum drugiej Strony. Jako obszar graniczny jest uważany pas w obrębie czterech kilometrów od granicy.
Rybołówstwo na wodach granicznych.
Rybołówstwo na wodach granicznych.
W sprawie uregulowania rybołówstwa na granicznych wodach bieżących i wodach granicznych zastrzega się osobne porozumienie.
Uwolnienie od opłat przy sprzedaży własności ziemskiej, przeciętej granicą.
Uwolnienie od opłat przy sprzedaży własności ziemskiej, przeciętej granicą.
Postanowienia ogólne i końcowe.
Postanowienia ogólne i końcowe.
O ile na mocy niniejszej Konwencji należy zwrócić koszta jednej ze Stron kontraktujących, nastąpi zapłata w walucie Państwa, otrzymującego tę zapłatę.
Postanowienia Komisji Granicznej, ujęte w osobnym spisie i pozostające w związku z niniejszą Konwencją, uważają obie Strony za wiążące. Komisje, przewidziane w artykule 6, zajmą się ich wykonaniem, o ile wykonanie ich uznają za aktualne i potrzebne.
Postanowienia niniejszej Konwencji nie będą stosowane, o ile poszczególne sprawy zostały albo zostaną uregulowane przez osobne umowy między obu Państwami kontraktującemi. Według powyższego w rachubę wchodzące, dotychczas zawarte umowy, oraz inne postanowienia, wymienione są w załączonem zestawieniu. (Załącznik 4).
Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana, a dokumenty ratyfikacyjne będą jak najprędzej wymienione w Warszawie. Konwencja niniejsza staje się prawomocna po upływie czterech tygodni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i obowiązuje tak długo, aż nie zostanie za obopólną zgodą zmieniona albo zniesiona.
Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swemi pieczęciami.
Sporządzono w Poznaniu dnia 27 stycznia 1926 r. w dwu egzemplarzach oryginalnych, w językach polskim i niemieckim, przyczem oba teksty mają równą moc obowiązującą.
ZAŁĄCZNIK 1
COMMISSION DE DÉLIMITATION DES FRONTIÉRES GERMANO-POLONAISES
COMMISSION DE DÉLIMITATION DES FRONTIÉRES GERMANO-POLONAISES
ZAŁĄCZNIK 4
ZESTAWIENIE
ZESTAWIENIE
1. Porozumienie z dnia 18 lipca 1923 w sprawie utrzymania mostu przez rzekę Skotawę.
2. Układ z dnia 27 stycznia 1923 w sprawie wspólnej administracji wałów ochronnych w dolinie kwidzyńskiej.
3. Postanowienie Konferencji Ambasadorów z grudnia 1924 o dostępie do Wisły i o używaniu Wisły przez ludność Prus Wschodnich.
4. Umowa z dnia 6 czerwca 1921, dotycząca używania dworca w Gardei oraz dostępu do tegoż z terytorjum niemieckiego.
5. Protokół z dnia 12 lutego 1923, dotyczący utrzymania drogi granicznej Nadole-granica-Czemanowo-Kartoszyn.
6. Tymczasowe porozumienie województwa w Poznaniu i rejencji w Pile z dnia 27 września 1921 w sprawie utrzymania odcinków granicy Noteci i Głdy, stanowiących granicę, jak również o żegludze na tych odcinkach.
7. Protokół z dnia 1 czerwca 1921 w sprawie używania drogi polnej koło Saborwitz.
8. Artykuł 11 Układu z dnia 15 czerwca 1923, w sprawie górniczej i hutniczej własności fiskalnej w części Górnego Śląska, przypadającej do Polski, dotyczący prawa zamieszkania urzędników szybu Delbrücka.
PROTOKÓŁ KOŃCOWY
do Konwencji polsko - niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych z dnia 27 stycznia 1926 r.
do Konwencji polsko - niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych z dnia 27 stycznia 1926 r.
I. Do artykułów 3, 15, 18.
Oba Państwa kontraktujące dążyć będą do tego aby wymienione w ustępie 1 artykułu 3 drogi graniczne według możności usunąć i w razie potrzeby zastąpić je innemi drogami. Na czas istnienia dróg granicznych ustanawia się dla ich użytkowania co następuje:
II. Do artykułu 19.
Istniejące przejścia przez granicę mogą tymczasowo nadal być używane aż do chwili dojścia do skutku porozumienia, przewidzianego w ustępie 1 artykułu 19. W razie gdyby jedna ze Stron kontraktujących uznała za potrzebne zamknięcie jednego z tych przejść, winna Strona ta zawiadomić o tem Stronę drugą przynajmniej na trzy miesiące naprzód.
Postanowienia artykułu 19 ustępu 3, dotyczącego czasowego zamknięcia przejść granicznych stosują się odpowiednio do istniejących przejść granicznych.
III. Do artykułu 25.
Przewidzianego w artykule 25 zezwolenia nie wymaga się od właścicieli gruntów przeciętych graniczną wodą bieżącą na urządzenie kładek i drewnianych przejazdów w miejscach, które właścicielom tym dla zagospodarowania ich gruntów zostały zagwarantowane osobną umową.
IV. Do artykułu 28 ustęp 2.
Postanowienia, wymienione w niniejszym Protokóle Końcowym pod I 2, ostatnie zdanie, stosują się odpowiednio do granicznych wód bieżących.
V. Do artykułów 16, 28, 29.
W sprawie odcinków granicznych Odry i Warty zastrzega się osobne porozumienie.
VI. Do artykułu 40 (załącznik 4 Konwencji).
Wymienione w artykule 40 (załącznik 4 Konwencji) porozumienie, tyczące używania drogi polnej około Saborwitz, winno również pozostać w użyciu po wejściu w życie niniejszej Konwencji.
Poznań, dnia 27 stycznia 1926 r.
(-) Maciej Koczorowski (-) Paul Eckardt
PROTOKÓŁ DODATKOWY
do polsko-niemieckiej Konwencji w sprawie uregulowania stosunków granicznych z dnia 27 stycznia 1926 r.
do polsko-niemieckiej Konwencji w sprawie uregulowania stosunków granicznych z dnia 27 stycznia 1926 r.
Poznań, dnia 27 stycznia 1926 r.
UCHWAŁY
powzięte przez polsko-niemiecką Komisję Graniczną, które według artykułu 39 Konwencji polsko-niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych zostają obustronnie uznane jako obowiązujące:
powzięte przez polsko-niemiecką Komisję Graniczną, które według artykułu 39 Konwencji polsko-niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych zostają obustronnie uznane jako obowiązujące:
Lp. | Data uchwały | Treść uchwały |
1. | 15.11.1920 | a) W sprawie utrzymania kanału pomiędzy miejscowościami Purgałki i Wola ma być zawarty układ pomiędzy interesowanymi. |
b) Ma być spisany protokół, aby właściciela parceli 103/37 Franciszka Kasprowicza z Wansen upoważnić do wolnego przywozu swego wapna do Polski. | ||
c) Ma być spisany protokół przez interesowane Państwa, upoważniający mieszkańców, mających interesy w Polsce a zamieszkałych na wschód od granicy, do używania drogi z Wansen do Seeben przez młyn Szczupliny, o ile droga ta leży w pobliżu granicy. | ||
2. | 2.4.1921 | a) Ma być spisany protokół, aby zagwarantować prawa właściciela jeziora Karaś (projekt odpowiedniego układu został zrobiony przez Komisję Graniczną i przedstawiony obydwom interesowanym Państwom). |
b) Ma być spisany protokół, aby zapewnić Polsce wolny dostęp do jeziora Trupel oraz utrzymywanie rowów nawadniających aż do otwartej wody jeziora tam, gdzie brzegi jeziora Trupel tworzą granicę między Polską a Niemcami. | ||
c) Ma być spisany protokół, aby zabezpieczyć Polsce utrzymanie rowów odpływowych, prowadzących do jeziora "Gr. Guhring". | ||
3. | 11.5.1921 | Dostęp do dworca w Gardei dla mieszkańców miasta Garnsee ma być wolny tak długo, dopóki wybudowanie nowego dworca po stronie niemieckiej nie stanie się możliwe. |
4. | 13.3.1922 7.12.1922 | Dla celów administracji portu w Korzeniowie ma być oddane Państwu Polskiemu prawo własności do trzech domostw we wsi Kurzebrack. |
5. | 2.9.1920 | a) W obrębie gmin Wierzchucin i Reckendorf ma być dozwolone używanie bez zastrzeżeń części gruntów, odciętych przez granicę, w szczególności także jako pastwiska. Właścicielom ma być dozwolony ruch na drogach wiodących przez granicę i wzdłuż granicy do celów gospodarczych dla siebie, dla ich personelu i dla bydła. Prawo pojenia i pławienia w jeziorze Żarnowieckiem może być wykorzystane. Postanowienia Traktatu Wersalskiego o likwidacji nie mają być zastosowane do właścicieli, których grunta przypadły Polsce. |
b) W obrębie gminy Rauschendorf ma być dozwolone używanie części gruntów odciętych przez granicę bez zastrzeżeń - także jako pastwiska - a wolny ruch na drogach prowadzących przez granicę lub wzdłuż granicy ma być zapewniony dla właścicieli tych gruntów, ich personelu oraz ich bydła w celach gospodarczych. Dalej ma być wolno korzystać im z prawa kąpania, pławienia i trenowania koni i to w odległości aż do pięćdziesięciu metrów od brzegu. Dalej ma być dozwolone pranie w jeziorze oraz czerpanie wody dla potrzeb domowych i gospodarczych. Uchwały likwidacyjne zawarte w Traktacie Wersalskim nie mają być stosowane. | ||
c) W obrębie gmin Wielkie Konarzyny, Ciecholewy, Hohenkamp i Kupfermühle ma być dozwolone używanie części gruntów przeciętych przez granicę bez zastrzeżeń - także jako pastwiska- a wolny ruch na drogach prowadzących przez granicę, oraz wzdłuż granicy ma być zapewniony dla właścicieli tych gruntów, ich personelu oraz ich bydła dla celów gospodarczych. Kontrakty dzierżawne, zawarte przed 1 czerwca 1920 r., nie mogą być wypowiedziane przez Państwo Polskie przed upływem terminu. Umowa pomiędzy obydwoma interesowanemi Państwami ureguluje sprawę nawadniania, odwadniania i meljoracji łąk nad Brdą oraz sprawę uregulowania Brdy. Uchwały likwidacyjne Traktatu Wersalskiego nie mają być stosowane do gruntów, które do Polski przypadły. | ||
6. | 6.7.1920 | Polska ma prawo dostępu do pozostałej na polskiem terytorjum szluzy, znajdującej się przy ujściu kanału Altkloster do południowego kanału Obrzańskiego. |
Niemcy mają prawo dostępu do szluzy, która przypadła Polsce przy ujściu kanału nawadniającego "Lupitz". | ||
7. | 6.7.1921 | a) Część drogi, położonej po obu stronach kamienia granicznego I 054, ma być uważana jako wspólna, a używanie jej dozwolone niemieckim właścicielom. |
b) Droga pomiędzy kamieniami granicznemi I 293 - I 295 ma być traktowana jako wspólna, a używanie jej dozwolone niemieckim właścicielom. | ||
c) Niemiecki właściciel parceli № 207 ma mieć dostęp do swojej posiadłości między kamieniami granicznemi I 001 i I 003 przez grunt przy kamieniu granicznym I 003 i przez polską parcelę Na 206. | ||
8. | 22.7.1921 | a) Polska część drogi Wildbahn-Smugen i Bogday-Wildbahn aż do zejścia się z drogą graniczną Bogday-Smugen mogą być używane przez obywateli niemieckich, uprawnionych do używalności pól, położonych nad granicą, w celach gospodarczych. |
b) Interesowani niemieccy właściciele lub uprawnieni do używalności mają prawo używania polskiej drogi nad granicą między kamieniami granicznemi K 233 - K 237. | ||
9. | 23.6.1922 | Stwierdza się potrzebę przejścia przez grunty przyznane Niemcom przy źródle na południe od Proschau dla uprawnionych do używalności na polskiej stronie. |
10. | 19.8.1922 | Osobna umowa ma być zawarta w sprawie używania pozostałej przy Niemczech części drogi przy parcelach 32, 33, 123/34 katastru Gr. Hennersdorf przez dzierżawcę po polskiej stronie. |
11. | 28.9.1923 | a) Ma być spisany protokół, gwarantujący prawa właściciela Ballucha do koszenia trawy nad i w rowie granicznym koło Knurowa i zabezpieczający czyszczenie i utrzymywanie rowu przez właścicieli brzegów. |
b) Ma być spisany protokół, aby dozwolić dwum niemieckim właścicielom, którzy posiadają grunty po polskiej stronie, używanie mostu przez Skruptę. (Projekty odpowiednich umów zostały zrobione przez Komisję Graniczną). | ||
12. | 26.3.1923 | Zapewnienie dopływu wody z Liszwarty; używanie polskiej drogi przez mieszkańców kolonji Dzielna, jako też dozorowanie i utrzymywanie przez Polskę sztolni Fryderyka. (Projekty odpowiednich umów zostały zestawione przez Komisję Graniczną). |
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
W Warszawie, dnia 14 maja 1927 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (2)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (2)
- Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych Konwencji polsko-niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych, podpisanej w Poznaniu dnia 27 stycznia 1926 r.
- Ratyfikacja Konwencji polsko-niemieckiej w sprawie uregulowania stosunków granicznych wraz z protokółem dodatkowym do tej Konwencji, podpisanych w Poznaniu dnia 27 stycznia 1926 r.