Rzesza Niemiecka-Polska. Konwencja dodatkowa dotycząca uregulowania transportów wojskowych, przewidzianych w artykule 109, ustęp 1, zdanie 2 konwencji między Polską a Niemcami w sprawie wolności tranzytu między Prusami Wschodniemi i resztą Niemiec, podpisanej w Paryżu dnia 21 kwietnia 1921 r. Berlin.1933.02.13.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.61.516

Akt utracił moc

Wersja od: 12 lipca 1934 r.

KONWENCJA DODATKOWA

między Polską a Niemcami z dn. 13 lutego 1933 r. dotycząca uregulowania transportów wojskowych, przewidzianych w artykule 109, ustęp 1, zdanie 2 konwencji między Polską a Niemcami w sprawie wolności tranzytu między Prusami Wschodniemi i resztą Niemiec, podpisanej w Paryżu dnia 21 kwietnia 1921 r.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu trzynastym lutego tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku podpisana została w Berlinie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rzeszy Niemieckiej konwencja dodatkowa, dotycząca uregulowania transportów wojskowych, przewidzianych w artykule 109, ustęp l, zdanie 2, konwencji między Polską a Niemcami w sprawie wolności tranzytu między Prusami Wschodniemi i resztą Niemiec, podpisanej w Paryżu dnia 21 kwietnia 1921 r. Konwencja dodatkowa brzmi jak następuje:

KONWENCJA DODATKOWA

dotycząca postanowień o transportach wojskowych, przewidzianych w artykule 109, ustęp 1, zdanie 2, konwencji podpisanej dnia 21 kwietnia 1921 r. w Paryżu.

Zgodnie z artykułem 109, ustęp l, zdanie 2, konwencji w sprawie wolności tranzytu między Prusami Wschodniemi, a resztą Niemiec, podpisanej w Paryżu dnia 21 kwietnia 1921 r., Polska i Wolne Miasto Gdańsk z jednej strony, a Niemcy z drugiej strony postanowiły uregulować ten tranzyt konwencją dodatkową, o ile chodzi o transporty wojskowe większe, aniżeli te, które są określone w rozdziale III konwencji wyżej wymienionej.

Następujący Pełnomocnicy: P. Franciszek MOSKWA, Dyrektor Departamentu w Ministerstwie Komunikacji, działający w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej i, zgodnie z cyfrą 6, artykułu 104 Traktatu Wersalskiego z 28 czerwca 1919 r., również w imieniu Wolnego Miasta Gdańska o tyle, o ile ono wchodzi w rachubę jako Strona umawiająca się,

i

P. Dr. Paul ECKARDT, Poseł i Minister pełnomocny,

P. Carl SCHOLZ, Tajny Radca Rządu, Dyrektor Kolei Rzeszy, działający w imieniu Rzeszy Niemieckiej,

zgodzili się, po zbadaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Oprócz pociągów, które są przewidziane w rozdziale III, artykule 44, paragrafach 4, 6 i 8 Konwencji Paryskiej z dnia 21 kwietnia 1921, w sprawie wolności tranzytu między Prusami Wschodniemi i resztą Niemiec, może kursować w roku 35 pociągów, w każdym kierunku między Prusami Wschodniemi i resztą Niemiec w celu przewiezienia wojsk niemieckich i niemieckiego mienia wojskowego.

Artykuł  2.

Ilość pociągów, wymienionych w artykule 1 nie będzie mogła w żadnym z kierunków przewyższać w ciągu jednego miesiąca liczby 15, ani w ciągu jednego dnia liczby 3.

Artykuł  3.

Wszystkie postanowienia rozdziału III konwencji z 21 kwietnia 1921 r. i postanowienia wykonawcze, odnoszące się do tego rozdziału, będą stosowane do pociągów, o których mowa w artykule 1 niniejszej konwencji dodatkowej.

Artykuł  4.

Niniejsza konwencja dodatkowa będzie ratyfikowana możliwie prędko. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie. Konwencja dodatkowa wejdzie w życie piętnastego dnia po dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali tę konwencję dodatkową i opatrzyli ją swojemi pieczęciami.

Sporządzono w Berlinie, dnia 13 lutego 1933 r. w języku francuskim w trzech równobrzmiących egzemplarzach. Polska otrzyma dwa egzemplarze, a Niemcy jeden egzemplarz. Polska doręczy jeden z tych dwóch egzemplarzy Wolnemu Miastu Gdańskowi.

(-) Fr. Moskwa (-) Eckardt

(-) Scholz

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją dodatkową, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 6 stycznia 1934 r.