Art. 33. - Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca ułatwień w małym ruchu granicznym polsko-rumuńskim. Warszawa.1929.12.07.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.61.492

Akt utracił moc

Wersja od: 5 października 1932 r.

Artykuł  33.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Bukareszcie. Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała do wypowiedzenia jej na rok zgóry przez jedną z Układających się Stron.

NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 7 grudnia 1929 r.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

do polsko-rumuńskiej konwencji o ułatwieniach w małym ruchu granicznym.

POSTANOWIENIA WETERYNARYJNE.

I. Do art. 3 i 13 konwencji.

Obydwie Układające się Strony postanowiły zgodnie nie dopuszczać w pogranicznym pasie innych zwierząt wierzchowych, pociągowych lub jucznych, pochodzących z drugiej strony granicy, poza zwierzętami jednokopytkowemi, oznakowanemi w odpowiedni sposób. Każde zwierzę winno być zaopatrzone w świadectwo wystawione w języku polskim i rumuńskim przez władzę administracyjną pierwszej instancji miejsca. swego pochodzenia. W świadectwie tem winno być wymienione: nazwisko, imię oraz miejsce zamieszkania posiadacza, ich rysopis oraz trwałe znaki. Ponadto świadectwo winno zawierać zaświadczenie wystawione przez urzędowego lekarza weterynaryjnego drugiego Kraju, stwierdzające, że zwierzę jest wolne od zaraźliwej choroby i nie podejrzane o taką chorobę. Zaświadczenie to ważne jest na przeciąg jednego miesiąca, licząc od dnia wystawienia.

Każda z Układających się Stron ustali punkty przejściowe i co miesiąc dwa terminy dla badania weterynaryjnego wyżej wspomnianych zwierząt, przechodzących z pogranicznego pasa drugiej Strony, które to badanie służyć będzie za podstawę wyżej wymienionego zaświadczenia. Za to badanie i zaświadczenie zdrowotności żadna opłata nie będzie pobierana.

II. Do ar t. 15 konwencji.

1. Na pastwiska położone w pogranicznym pasie z drugiej strony granicy może być dopuszczone tylko bydło rogate, świnie, owce i kozy pochodzące z pogranicznego pasa i stanowiące własność mieszkańców tam osiadłych, jak również jednokopytkowe zwierzęta wierzchowe, pociągowe i juczne w ilości niezbędnej dla przewiezienia osób i rzeczy towarzyszących stadom.

2. Poza dopełnieniem formalności stosownie do przepisów celnych i granicznych, przewidzianych przez niniejszą konwencję, wymagać się będzie, aby zwierzęta zagraniczne pędzone na pastwisko, a mianowicie bydło rogate, świnie, owce i kozy były zaopatrzone w następujące dokumenty:

a) świadectwa pochodzenia wystawione przez władzę gminną miejsca zamieszkania właściciela bydła. Świadectwa pochodzenia będą wystawiane jednostkowo na każdą sztukę bydła rogatego i mogą być wystawiane zbiorowo dla wszystkich innych zwierząt.

Świadectwa pochodzenia zawierać będą następujące dane:

aa) nazwisko, imię oraz miejsce zamieszkania właściciela, jak również:

bb) ilość zwierząt i ich rysopis, a mianowicie: rodzaj, płeć, maść i znaki szczególne jako też piętna (znaczki uszne, znamiona wypalane lub wystrzyżone i t. d.);

cc) stwierdzenie, że bydło pędzone na pastwisko przebywało w miejscu zamieszkania właściciela przynajmniej w ciągu ostatnich dni czterdziestu;

dd) stwierdzenie, że w chwili wydawania świadectwa miejscowość, z której bydło pochodzi, jest wolna od zaraźliwych chorób zwierzęcych i że obrót zwierzętami tego rodzaju nie podlega tam żadnym ograniczeniom z powodu takich chorób. Gruźlica, pojedyncze wypadki wąglika, szelestnicy, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, nosacizny oraz różycy świń, nie są uważane jako przeszkody do zaświadczenia, że dana miejscowość jest wolna od zaraźliwych chorób zwierzęcych.

Świadectwa pochodzenia nie mogą mieć daty wystawienia wcześniejszej niż na dziesięć dni przed przybyciem bydła na granicę.

b) Świadectwa zdrowia wystawione przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego na podstawie badania poszczególnych zwierząt i stwierdzające:

aa) że zwierzęta są wolne od zaraźliwych chorób zwierzęcych i nie są podejrzane o takie choroby, jak również, że

bb) kraj pochodzenia jest wolny od księgosuszu i zarazy płucnej bydła rogatego przynajmniej od roku i że

cc) w ciągu ostatnich dni czterdziestu pryszczyca nie została stwierdzona ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu czterdziesto-kilometrowyrn.

O ile chodzi o owce, należy stwierdzić ponadto:

dd) że w ciągu ostatnich dni sześćdziesięciu nie panowała ospa owcza ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu czterdziesto-kilometrowym oraz

ee) że w ciągu ostatnich dni sześćdziesięciu nie panował świerzb owiec ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu dwudziesto-kilometrowym.

Co się tyczy nierogacizny, to wymaga się dodatkowego zaświadczenia stwierdzającego, że:

ff) w ciągu ostatnich dwudziestu ośmiu dni nie panował pomór i zaraza świń ani w miejscu pochodzenia bydła, ani też w promieniu dziesięcio-kilometrowym.

3. Stada przeznaczone do przepędzenia na pastwiska po drugiej stronie granicy winny być spisane zgodnie - z poszczególnemi świadectwami pochodzenia i świadectwami zdrowia. Należy sporządzać 4 egzemplarze tego spisu, z których jeden będzie wręczony organowi celnemu kraju przeznaczenia dla celów kontroli celnej, drugi władzy gminnej miejsca wypasu, trzeci władzy administracyjnej I instancji (starosta, pretor), zaś czwarty pozostanie w rękach przewodnika stada.

Wyżej wymienione władze, jak również odnośne władze celne i straż graniczna winny uprzednio podawać sobie do wiadomości przypuszczalną ilość zwierząt, które mają być posłane na pastwisko po drugiej stronie granicy oraz porozumieć się między sobą co do czasu przejścia bydła przez granicę. W szczególności oznajmią one swą odpowiedź w tym przedmiocie w terminie nie przekraczającym piętnastu dni.

4. Jednokopytkowe zwierzęta wierzchowe, pociągowe i juczne (p. 2) winny być zaopatrzone w świadectwa wzmiankowane w ustępie I, psy zaś w świadectwa wystawione przez państwowego lub upoważnionego przez Państwo lekarza, weterynaryjnego stwierdzające, iż są wolne od wścieklizny, oraz że w miejscu ich pochodzenia poruszanie się psów nie podlega ograniczeniom sanitarnym.

5. Zwierzęta przeznaczone do przepędzenia na pastwiska po drugiej stronie granicy winny nosić trwałe znaki w celu wykazania ich kraju pochodzenia (wypalane piętna, plomby w uszach, tatuowanie i t. d.).

6. Jako punkty przejściowe dla bydła zagranicznego pędzonego na paszę w pasie pogranicznym uważane będą zasadniczo miejscowości, gdzie urzędy celne istnieją po obu stronach linji granicznej. Inne punkty przejściowe będą ustalone za wspólną zgodą właściwych władz administracji ogólnej i władz celnych (straży granicznej) obu Układających się Stron.

Narazić przewidywane są jako takie punkty przejściowe drogi górskie prowadzące obok Kopylasa, Lutoazy (szczyt Popadja) i Steviory, jak również przez wieś Hryniawę.

7. Właściciel lub przewodnik stada obowiązany jest poczynić wszelkie potrzebne zarządzenia, aby jego bydło nie stykało się z bydłem krajowem podczas przepędzania przez granicę, jak również podczas wypasu.

8. Po przybyciu na granicę zwierzęta zagraniczne pędzone na pastwiska poddane będą badaniu sanitarnemu. Badanie to przeprowadzone będzie przez państwowego lub upoważnionego przez Państwo lekarza weterynaryjnego Strony, na której obszarze znajdują się odnośne pastwiska, albo też wspólnie przez urzędowych lekarzy weterynaryjnych obu Układających się Stron. Za wyżej wspomniane badania nie będzie pobierana żadna opłata. Władze administracyjne I instancji (starosta, pretor) ustalą zawczasu w odpowiedni sposób terminy sanitarnego badania bydła zagranicznego na linji granicznej i poczynią wszelkie potrzebne zarządzenia, aby odnośni lekarze weterynaryjni przybyli tam na czas.

9. W razie stwierdzenia, że zwierzęta nie są zaopatrzone w wymagane świadectwa (p. 2) lub znaki (p. 5) albo też że są dotknięte zaraźliwą chorobą zwierzęcą lub podejrzane, nie będą one dopuszczone do przejścia przez granicę.

10. W razie, gdyby pastwiska lub inne rodzaje gospodarstwa rolnego położone w pogranicznym pasie były przecięte lub oddzielone linją graniczną od siedzib stanowiących z niemi jedną gospodarczą całość (art. 13 konwencji) właściciele lub posiadacze tych gospodarstw będą mieli prawo przeprowadzać przez granicę swe bydło bez cła i innych opłat w celu korzystania z pastwisk tak często, jak będzie tego potrzeba.

Pierwsze przejście bydła przez granicę może mieć miejsce tylko pod warunkiem przestrzegania wszystkich postanowień weterynaryjnych przewidzianych powyżej.

W celu ułatwienia kontroli celnej odnośne bydło winno być spisane, a spisy złożone w punkcie przejściowym u właściwych organów celnych.

Zwierzęta należące do gatunku koni, osłów lub wołów winny być oznaczone przez wypalenie na lewem przedniem kopycie (jednokopytkowe), lewym rogu lub lewem przedniem kopycie (bydło rogate) dużej litery P, o ile chodzi o zwierzęta polskie, zaś dużej litery R, o ile chodzi o zwierzęta rumuńskie. Zwierzęta te winny mieć również znak w postaci tej samej dużej litery wystrzyżony w sierści na lewem udzie. Znak ten powinien mieć wysokość co najmniej dziesięciu centymetrów i winien być odnawiany, gdy zajdzie tego potrzeba.

Inne rodzaje bydła winny być oznaczone w odpowiedni sposób stosownie do postanowień ogólnych.

11. W czasie swego pobytu na obszarze drugiej Układającej się Strony zwierzęta podlegać będą przepisom weterynaryjnym tego kraju, na którego obszarze się znajdują, za wyjątkiem przepisów dotyczących odszkodowań, zapomóg i nagród.

W razie, gdyby właściwa władza na mocy obowiązujących przepisów miała zarządzić zabicie zwierzęcia z powodu zaraźliwej choroby zwierzęcej, władze administracyjne I instancji (starosta, pretor) zawiadomią się wzajemnie telegraficznie o zamierzonem zarządzeniu celem zaproszenia urzędowego lekarza weterynaryjnego (państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego) drugiego Kraju do wzięcia udziału w djagnostycznem badaniu odnośnego zwierzęcia jak również we wspólnem przeprowadzeniu jego sekcji oraz w postępowaniu przepisanem dla sporządzenia wszelkich dokumentów stanowiących podstawę do przyznania odszkodowania. Dokumenty te winny być następnie przesłane właściwej władzy (wojewoda, prefekt) kraju pochodzenia zabitego zwierzęcia.

12. Szczepienie zwierząt zarządzone przez właściwe władza przeprowadza się bez kosztów, z urzędu, szczepienie natomiast na żądanie właściciela uskutecznia się na jego koszt, przyczem jednakże w operacji tej może brać udział lekarz weterynaryjny kraju, skąd zwierzęta pochodzą.

13. Po ukończeniu wypasu w wyznaczonym terminie wszystkie zwierzęta zagraniczne wraz z ich ewentualnym przychówkiem winny być przepędzone zpowrotem do kraju ich pochodzenia, dokąd winny być również wywiezione wszystkie produkty z nich otrzymane, jak n. p. ser, wełna, i t. d. a także mięso, nadające się do użytku i skóry zwierząt zabitych.

Jeśliby w ciągu wypasu jakaś zaraźliwa choroba właściwa danemu bydłu wybuchła wśród stad, ich powrót do kraju pochodzenia będzie mógł mieć miejsce po uprzedniem porozumieniu się właściwych władz obu Układających się Stron i po zastosowaniu koniecznych środków ostrożności.

III. Do art. 17 konwencji.

Jako żywność na czas podróży uważa się tylko mięso przyrządzone (solone, wędzone, pieczone i t. d), żadną zaś miara mięso surowe. Osoby wspomniane w ustępie 2 tegoż artykułu mogą zabierać ze sobą mięso w taki sposób przyrządzone, jednakże w ilości nie przewyższającej jednotygodniowej potrzeby.

IV. Do art. 28 i 30 konwencji.

Właściwe władze administracyjne I-ej instancji obu Układających się Stron zawiadomią się wzajemnie i niezwłocznie o każdym wypadku stwierdzenia i wygaśnięcia zaraźliwych chorób zwierzęcych jak również o wszelkich zarządzeniach poczynionych w tym względzie w pogranicznym pasie, z podaniem miejscowości, nazwisk posiadaczy i ilości sztuk chorych lub podejrzanych.

Jako zaraźliwe choroby zwierzęce w rozumowaniu niniejszego protokółu uważane będą:

a) księgosusz, b) zarazę płucną bydła rogatego, c) pryszczycę, d) wąglik, e) szelestnicę, f) zarazę dziczyzny i bydła rogatego, g) nosaciznę zwierząt jednokopytowych, h) ospę owczą, i) zarazę stadniczą koni, k) otręt koni i bydła rogatego, l) świerzb zwierząt jednokopytkowych i owiec, m) wściekliznę, n) pomór i zarazę świń, o) różycę świń.

Oprócz wyżej wspomnianych zawiadomień i prawidłowej wymiany dwutygodniowych biuletynów o. zaraźliwych chorobach zwierzęcych właściwe władze centralne obu Układających się Stron zawiadomią się bezpośrednio telegraficznie o pierwszym wypadku wybuchnięcia na swym obszarze księgosusza, zarazy płucnej bydła rogatego i ospy owczej.

W razie stwierdzenia, że wskutek obrotu zwierzętami w małym ruchu granicznym jedna z zaraźliwych chorób zwierzęcych wymienionych powyżej pod literami: a, b, c, h, i, k, l, m, n, - przeniknęła z obszaru jednej Układającej się Strony na obszar drugiej Strony, lub też w razie groźnego niebezpieczeństwa przeniesienia takiej choroby zaraźliwej, właściwe władze będą mogły poczynić odpowiednie zarządzenia w celu dalszego ograniczenia a nawet zakazania pogranicznego obrotu zwierzętami i surowcami pochodzenia zwierzęcego. Tego rodzaju zarządzenia zostaną podane niezwłocznie do wiadomości drugiej Układającej się Strony.

V. Posiadacze zwierząt jak również przewodnicy stad, którzy uznani zostaną za winnych powtarzających się wykroczeń przeciwko przepisom weterynaryjnym", będą mogli być poza odpowiedzialnością karną czasowo lub stale pozbawieni udogodnień, przewidzianych przez niniejszą konwencję. W razie, gdyby tego rodzaju wykroczenia, popełniane w złym zamiarze, powtarzały się na kilku odcinkach pogranicznego pasa, przynosząc poważną szkodę interesom Państwa, Układające się Strony, po uprzedniem porozumieniu się, będą mogły zakazać obrotu zwierzętami w małym ruchu granicznym całkowicie lub częściowo.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół dodatkowy i wycisnęli na nim swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 7 grudnia 1929 roku.