Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca ochrony, konserwacji i odbudowy słupów granicznych i innych znaków służących do oznaczania linii granicznej. Bukareszt.1935.05.17.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1937.2.19

Akt utracił moc

Wersja od: 27 grudnia 1936 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunii, dotycząca ochrony, konserwacji i odbudowy słupów granicznych i innych znaków służących do oznaczania linii graniczne), podpisana w Bukareszcie 17 maja 1935 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

W dniu siedemnastym maja tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku podpisana została w Bukareszcie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Rumuńskiego konwencja, dotycząca ochrony, konserwacji i odbudowy słupów granicznych i innych znaków służących do oznaczania linii granicznej, oraz w dniu dwudziestym ósmym czerwca tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku podpisany został załączony do powyższej konwencji dodatkowy protokół o wejściu jej w życie. Konwencja ta i jej załącznik brzmią słowo w słowo jak następuje:

Przekład.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunii, dotycząca ochrony, utrzymania i odbudowy słupów granicznych i innych znaków, służących do wskazania linii granicznej,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL RUMUNII

pragnąc za wspólną zgodą uregulować między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunii sprawę ochrony słupów granicznych i innych znaków, służących do wskazania linii granicznej, postanowili zawrzeć w tym celu Konwencję i mianowali swymi Pełnomocnikami, a mianowicie:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

p. Mirosława ARCISZEWSKIEGO, Posła nadzwyczajnego i Ministra pełnomocnego Polski w Bukareszcie, i

p. Jana MEDYŃSKIEGO, Delegata pełnomocnego Rządu Rzeczypospolitej Polskiej do ukończenia prac delimitacyjnych granicy polsko-rumuńskiej;

Jego Królewska Mość Król Rumunii:

p. Aleksandra N. IACOVAKY, Ministra pełnomocnego, dyrektora granic w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, i

pułkownika Jerzego DRAGANESCU, Delegata technicznego Rządu Rumuńskiego,

którzy, po okazaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  I.

Granica między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunii jest oznaczona w terenie słupami żelaznymi i kopcami oraz tabliczkami żelaznymi, przytwierdzonymi na mostach przerzuconych nad wodami, stanowiącymi granicę.

Położenie punktów, które oznaczają lub wskazują granicę jest ustalone w planach, sporządzonych na podstawie danych technicznych, zebranych w terenie i zawartych w dokumentach delimitacyjnych.

1) Przy oznaczeniu pojedynczym granica przebiega w zasadzie linią prostą, łączącą środki znaków granicznych po sobie następujących. W tych miejscach, w których granicę tworzy linia środkowa krętych rowów lub krawędzie skarp, przebiega ona linią łamaną.

Spośród słupów granicznych wspólnych (oznaczenie pojedyncze), słupy główne zaopatrzone są w godła obu Państw, zaś słupy pośrednie w duże litery początkowe Polski i Rumunii P. i R.

2) Gdy granica przebiega szerszymi jarami, w terenie bagnistym lub zalewowym, rowami lub potokami bądź biegiem wód wspólnych dla obu Państw, linia graniczna jest oznaczona słupami podwójnymi ustawionymi naprzeciw siebie. Słupy główne i pośrednie umieszczone na tych odcinkach granicy, zaopatrzone są tylko w godło lub początkową literę tego Państwa, na którego obszarze się znajdują.

3) Na odcinkach gdzie granicę tworzą wąskie rowy lub potoki graniczne, ustawione są słupy na przemian na obszarze jednego i drugiego Państwa (oznaczenie naprzemianległe). Naprzeciw każdego słupa znajduje się kopiec graniczny na obszarze drugiego Państwa. Słupy te opatrzone są identycznymi godłami i literami jakie są przewidziane przy oznaczeniu podwójnym.

Artykuł  II.

Oprócz godła lub początkowej litery nazwy odnośnego Państwa każdy słup graniczny zaopatrzony jest w numer porządkowy i cyframi "1927", oznaczającymi roik rozpoczęcia zasłupienia granicy. Poza tym słupy główne posiadają numer sekcji.

W obrębie każdej z trzech sekcji, które tworzą granicę, numeracja dokonana jest numerami porządkowymi, począwszy od pierwszego do ostatniego słupa w każdej sekcji.

Linia graniczna została podzielona na trzy sekcje, które otrzymały numerację od I do III, a mianowicie:

1. Sekcja I obejmuje część granicy od punktu Stoh, będącego jednocześnie Triplex Confinium (Polsko-Rumuńsko-Czechosłowackim), do punktu połączenia się rzek Czeremoszu Czarnego (Ceremusul Negru) i Czeremoszu Białego (Ceremusul Alb). Długość tej sekcji wynosi 115.168 m.

2. Sekcja II obejmuje część granicy zawartej między końcem I sekcji a punktem wspólnym granic katastralnych wsi polskich Horodnica, Zezawa i Pieczarna, gminy rumuńskiej Babin oraz linii środkowej Dniestru (Nistrul). Długość tej sekcji wynosi 119.065 m.

3. Sekcja III obejmuje część granicy zawartej między końcem II sekcji a ujściem Zbrucza do Dniestru (Nistrul). Długość tej sekcji wynosi 112.370 m.

Artykuł  III.

Obydwa Państwa Umawiające się zobowiązują się:

1) chronić, naprawiać i odbudowywać słupy 1 kopce graniczne oraz tabliczki żelazne jak również wszystkie znaki, służące do wskazania linii granicznej (punkty trygonometryczne i poligonowe).

Co się tyczy znaków granicznych wspólnych (oznaczenie pojedyncze), Rzeczpospolita kolska czuwać będzie nad utrzymaniem:

w sekcji I wszystkich znaków granicznych wspólnych ma odcinku między słupem Nr 1/1 włącznie a słupem Nr 33 wyłącznie;

w sekcji II wszystkich znaków granicznych wspólnych na odcinku między słupem Nr 74 włącznie a słupem Nr 102 wyłącznie i między słupem Nr 122 włącznie a słupem Nr III/1 wyłącznie.

Królestwo Rumunii czuwać będzie nad, utrzymaniem:

w sekcji I wszystkich znaków granicznych wspólnych na odcinku między słupem Nr 33 włącznie a słupem Nr 57 wyłącznie;

w sekcji II wszystkich znaków granicznych wspólnych na odcinkach między słupem Nr 40 włącznie a słupem Nr 74 wyłącznie i między słupem Nr 102 włącznie a słupem Nr 122 wyłącznie.

Znaki graniczne na odcinkach granicy o oznaczaniu podwójnym lub naprzemianległym będą utrzymywane przez to Państwo, na którego obszarze one się znajdują.

2) Utrzymywać znaki graniczne w ich pierwotnym położeniu jak również w miarę możności - brzegi wód, wskazujących granicę.

Jako stan pierwotny rozumie się stan określony w dokumentach delimitacyjnych.

3) Malować słupy co 5 lat lub w okresach krótszych, gdyby stan słupów tego wymagał.

4) Utrzymywać w stanie widzialności granicę na całej jej rozciągłości.

W tym celu na odcinkach granicy o oznaczeniu pojedynczym, każde z Państw Umawiających się, oczyszczać będzie z zarośli na swoim obszarze pas P szerokości 2 metrów wzdłuż granicy. Na obcinkach granicy o oznaczeniu podwójnym, każde z Państw Umawiających się, oczyszczać będzie na swoim obszarze pas o szerokości co najmniej 4 metrów wzdłuż linii, łączącej słupy bliźniacze, aby były one obustronnie widoczne.

Na odcinkach o oznaczeniu naprzemianległym i podwójnym każde z obu Państw Oczyszczać będzie ma swoim obszarze teren dookoła każdego słupa w promieniu 2 metrów.

5. Nie zezwalać w pasie granicznym o szerokości dwóch metrów z obu stron granicy, na uprawianie takich roślin, które zmniejszają widzialność linii granicznej.

6. Przeszkody (płoty, budynki itp.) istniejące w pasie dwumetrowym z obu stron granicy, powinny być usunięte w ciągu jednego roku.

Artykuł  IV.

Rekonstrukcja znaków granicznych i linii granicznej może być przeprowadzona jedynie na podstawie planów (szkiców) wchodzących w skład dokumentów delimitacyjnych.

Artykuł  V.

1) Kontrola stanu, w jakim znajduję się granica, jak również kontrolą znaków granicznych oraz pasą granicznej o oczyszczonego z zarośli a także pasów o szerokości co najmniej 4 metrów wzdłuż linii łączących słupy bliźniacze, odbywać się będzie na miejscu co 5 lat. Pierwsza kontrola rozpocznie się w czerwcu 1936 r.

2) Kontrola dokonywana będzie i przez Komisie Mieszaną, złożoną z delegatów technicznych obu Państw lub ich zastępców, oraz z przedstawicieli władz administracji ogólnej i organów ochrony granicy.

Przewodnictwo w Komisji Mieszanej przypada na przemian delegatom technicznym obu Państw na okresy pięcioletnie. W pierwszym okresie pięcioletnim obowiązki i przewodniczącego pełnić będzie delegat rumuński.

3) Komisja Mieszana ustala rodzaj i ilość prac do wykonania dotyczących utrzymania linii granicznej, znaków granicznych, pasów granicznych oczyszczanych z zarośli i pasów o szerokości co najmniej 4 metrów wzdłuż linii, łączących słupy bliźniacze. Komisja Mieszana prace te podejmie natychmiast lub o ile to jest niemożliwe, zapewni ich wykonanie w ściśle ustalonym terminie. Z chwilą wykonania tych prac, Komisja przystąpi do ich sprawdzenia.

4) W wypadkach, gdy z przyczyn szczególnych nie można znaków granicznych pozostawić na ich poprzednich miejscach, Komisją Mieszana mą prawo znaki te przenieść i ustawić w innych miejscach.

Na swym pierwszym posiedzeniu Komisja Mieszana opracuje swój regulamin i złoży instrukcje, dotyczące wykonywania tych prac.

Artykuł  VI.

Poza kontrolą periodyczną, przewidzianą w art. V i tylko w wypadkach wyjątkowych, gdy kilkanaście słupów lub znaków granicznych po sobie następujących zostało przesuniętych lub całkowicie zniszczonych tak, że przebieg linii granicznej stałby się niewidoczny, delegaci techniczni, po uzyskaniu przychylnej opinii swoich Rządów, przystąpią natychmiast do ich ponownego ustawienia.

Artykuł  VII.

Wyniki kontroli miejscowej i prac granicznych, dokonanych przez Komisie Mieszaną, winny być ujęte, za każdym razem w protokole, sporządzonym w podwójnym oryginale w języku francuskim lub w językach obu Państw. Jeden z tych protokołów jest przeznaczony dla delegacji polskiej, drugi dla delegacji rumuńskiej.

Wszelkie sprawy, w których delegaci techniczni obydwóch Rządów nie osiągną porozumienia, będą przekazane odnośnym Rządom do rozstrzygnięcia w drodze dyplomatycznej.

Artykuł  VIII.

Wszelkie prace związane z odbudową znaków granicznych (ponowne umieszczenie) muszą być wykonywane wspólnie, bez względu na to, na obszarze którego Państwa znaki te znajdują się. Koszty tych prac pokrywa to Państwo, któremu według art. III pkt 1 niniejszej Konwencji przypada obowiązek utrzymywania odnośnych, znaków.

Artykuł  IX.

W razie, gdyby słupy lub znaki graniczne, których utrzymania przypada jednemu z Państw, zostały uszkodzone lub zniszczone przez obywatela drugiego Państwa, pierwsze z tych Państw posiada prawo do odszkodowania ze strony drugiego Państwa, którego obywatel spowodował omawiane uszkodzenie lub zniszczenie.

Organy ochrony granic pierwszego z Państw po stwierdzeniu, że sprawcą szkody jest obywatel drugiego Państwa, zawiadomią o tym natychmiast organy ochrany granicy tego Państwa.

Organy ochrony granicy urzędowo powiadomione o spowodowanym uszkodzeniu, obowiązane są za wspólnym porozumieniem się z organami drugiego Państwa przystąpić natychmiast na swych terytoriach do śledztwa, celem zidentyfikowania sprawcy szkody. Wyniki śledztwa, przeprowadzonego oddzielnie przez właściwe organy każdego z obydwóch Państw, będą ujęte w protokole.

Artykuł  X.

Osoby wymienione w art. V pkt 2 oraz personel pomocniczy i robotnicy mają prawo swobodnego poruszania się po obu stronach granicy i jej przekraczania, podczas wykonywania czynności, przewidzianych w niniejszej konwencji.

Szczegółowe przepisy, obowiązujące przy przekraczaniu granicy, zostaną opracowane przez Komisję Mieszaną na pierwszym jej posiedzeniu i wejdą w życie po zatwierdzeniu ich przez Rządy obu Umawiających się Państw.

Artykuł  XI.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu, w którym nastąpi wymiana dokumentów ratyfikacyjnych.

NA DOWÓD CZEGO odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w Bukareszcie w dwóch egzemplarzach w języku francuskim dnia 17 maja 1935 roku.

PROTOKÓŁ-ANEKS.

W celu ściślejszej interpretacji postanowień artykułu XI Konwencji, podpisanej w Bukareszcie dnia 17 maja 1935 r. obydwa podpisujące Rządy zgadzają się nadać temu artykułowi następujące brzmienie:

Artykuł  XI.

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Bukareszt, dnia 28 czerwca 1935 roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i dołączonym do niej protokołem, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne, zarówno w całości jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

Warszawa, dnia 17 kwietnia 1936 r.