§ 5. - Rozstrzyganie skarg przeciw zarządzeniom, względnie orzeczeniom organów związków komunalnych na obszarze województw: krakowskiego, lwowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego, kieleckiego, lubelskiego, łódzkiego, warszawskiego, białostockiego, wołyńskiego, poleskiego i nowogródzkiego, wileńskiego okręgu administracyjnego oraz m.st. Warszawy w sprawach, wynikających z wykonania ustawy z dnia 16 sierpnia 1923 r. o opiece społecznej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.70.683

Akt utracił moc

Wersja od: 21 marca 1924 r.

§ 5. Zarządzenia i orzeczenia władz, o których mowa w § 1, powinny zawierać pouczenie o środkach prawnych, wyjaśniające, czy zarządzenia względnie orzeczenia podlegają dalszemu tokowi instancji, jeśli zaś mu podlegają, podające wyraźnie termin do wniesienia skargi i władzę, do której ją wnieść należy.

W razie mylnego wyznaczenia terminu w zarządzeniu lub orzeczeniu skarga, wniesiona w terminie wyznaczonym, chociażby po upływie właściwego terminu, uważa się za wniesioną w terminie ustawowym.

Jeżeli zarządzenie lub orzeczenie mylnie wskazuje władzę, do której skargę wnieść należy, właściwa władza nadzorcza po otrzymaniu sprawy od władzy niewłaściwej postąpi z odwołaniem tak, jak gdyby było od początku wniesione do władzy właściwej.

W razie mylnego oznaczenia w zarządzeniu lub orzeczeniu, iż nie podlega ono już tokowi instancji, jak również w razie nieumieszczenia w zarządzeniu lub orzeczeniu pouczenia prawnego, przewidzianego w ustępie 1 niniejszego paragrafu, służy interesowanemu prawo żądać sprostowania względnie uzupełnienia zarządzenia lub orzeczenia od władzy, która wydała je, za pośrednictwem władzy, która mu je doręczyła.