Rozrachunki oraz rozstrzyganie sporów między szpitalami publicznemi a ubezpieczalniami społecznemi.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.10.83

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1934 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 5 stycznia 1934 r.

o rozrachunkach oraz o rozstrzyganiu sporów między szpitalami publicznemi a ubezpieczalniami społecznemi.

Na podstawie art. 127 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznem (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 396) oraz art. 34 ust. 4 i art. 76 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o zakładach leczniczych (Dz. U. R. P. Nr. 38, poz. 382) zarządza się co następuje:

§ 1. Szpitale publiczne ogólne i specjalne wystawiają ubezpieczalniom społecznym miesięczne rachunki z tytułu kosztów leczenia wszystkich osób, uprawnionych do leczenia szpitalnego ze strony ubezpieczalni społecznych, w myśl art. 127 ustawy o ubezpieczeniu społecznem, które w danym miesiącu kalendarzowym ukończyły leczenie na koszt ubezpieczalni społecznych.

§ 2. Rachunek szpitala za leczenie chorych powinien obejmować między innemi:

a) zestawienie imion i nazwisk chorych,

b) liczby i daty zleceń,

c) daty przyjęcia i wypisania chorych,

d) liczby dni leczenia w szpitalu,

e) należności za leczenie chorych obliczone według opłaty dziennej szpitala,

f) należności za ewentualne dodatkowe świadczenia, nieobjęte opłatą dzienną szpitala,

g) sumę opłat dziennych oraz sumę opłat po uwzględnieniu opustu przewidzianego ustawą i należności za dodatkowe świadczenia.

Szpital dołącza do rachunków zlecenia ubezpieczalni lub dokumenty, stwierdzające przedłużenie okresu leczenia w szpitalu lub ich odpisy.

§ 3. Pierwszy dzień pobytu chorego w szpitalu liczy się zawsze za pełny dzień; dnia wypisania chorego szpital nie wlicza do rachunku.

§ 4. Ubezpieczalnie społeczne obowiązane są w przeciągu 30 dni od otrzymania rachunku sprawdzić go i zapłacić bezsporne sumy oraz w tym samym terminie zgłosić szpitalowi wszystkie zarzuty przeciw rachunkowi, w przeciwnym wypadku koszty te uważane będą za zaległe, w rozumieniu art. 33 ust. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o zakładach leczniczych (Dz. U. R. P. Nr. 38, poz. 382).

W orzeczeniu, rozstrzygającem ostatecznie sporne kwestje (§ 6), wynikłe z rozrachunku, może być określony termin płatności spornych należności; w razie braku takiego określenia, należności te powinny być pokryte w przeciągu dni 14 od ostatecznego rozstrzygnięcia spornych kwestyj.

Ubezpieczalnia społeczna obowiązana jest, jeżeli leczenie chorego w szpitalu trwa dłużej niż miesiąc, udzielać na żądanie szpitala zaliczek, w wysokości jednomiesięcznych kosztów leczenia, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego pobytu chorego w szpitalu.

Pozatem szpital może zwracać się do ubezpieczalni o udzielenie mu w miarę możności zaliczek na poczet kosztów leczenia chorych w szpitalu.

O ile ubezpieczalnie społeczne nie zapłacą szpitalowi we właściwym terminie należnych mu kosztów leczenia lub zaliczek na poczet tych kosztów, wymienionych w poprzednim ustępie, obowiązane będą do zapłacenia odsetek zwłoki, w wysokości odsetek prawnych.

§ 5. Spory, wynikłe na tle rozrachunków między szpitalami a ubezpieczalniami społecznemi, o wysokość taksy szpitalnej rozstrzyga ostatecznie właściwa ze względu na położenie szpitala wojewódzka władza administracji ogólnej, przyczem spory te nie wstrzymują obowiązku zapłacenia zakwestionowanego rachunku.

Wszelkie inne spory w granicach art. 127 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznem, wynikłe na tle rozrachunku, rozstrzyga ostatecznie państwowy urząd ubezpieczeń, właściwy ze względu na położenie ubezpieczalni.

Państwowy Urząd Ubezpieczeń może jednak według uznania, a powinien na wniosek jednej lub obydwóch stron, skierować spór, celem rozstrzygnięcia do komisji, złożonej z przedstawiciela ubezpieczalni i szpitala po jednym od każdej strony, oraz przewodniczącego wybranego przez obydwóch przedstawicieli. W razie braku zgody co do osoby przewodniczącego mianuje go w porozumieniu z właściwym państwowym urzędem ubezpieczeń wojewoda (Komisarz Rządu), w którego województwie znajduje się ten urząd.

Jeżeli jedna lub obydwie strony nie wybiorą przedstawicieli do komisji, wówczas przedstawiciela ubezpieczalni mianuje właściwy państwowy urząd ubezpieczeń, a przedstawiciela szpitala wojewódzka władza administracji ogólnej.

Członkowie komisji nie otrzymują żadnego wynagrodzenia za swe czynności, ani zwrotu poniesionych kosztów.

Rozstrzygnięcie tej komisji jest ostateczne dla obydwóch stron.

§ 6. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem jego ogłoszenia, z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 1934 r.