Rozporządzenie wykonawcze do ustawy z dnia 23 kwietnia 1920 r. o ograniczeniach w sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. Ust. Rzp. Nr 37 poz. 210).

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.98.650

Akt utracił moc

Wersja od: 23 października 1920 r.

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE

MINISTRA ZDROWIA PUBLICZNEGO W POROZUMIENIU Z MINISTREM SPRAW WEWNĘTRZNYCH I MINISTREM SKARBU

z dnia 16 września 1920 r.

do ustawy z dnia 23 kwietnia 1920 r. o ograniczeniach w sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. Ust. Rzp. № 37 poz. 210).

Na podstawie art. 11 i 12 ustawy z dnia 23 kwietnia 1920 r. o ograniczeniach w sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. Ust. Rzp. № 37 poz. 210) zarządza się, co następuje:

Art.  1.

Wytwarzanie w kraju i sprowadzanie z zagranicy napojów alkoholowych, zawierających ponad 45% alkoholu, a przeznaczonych dla spożycia w kraju - jest wzbronione. Ograniczenie to nie tyczy się wyrobu spirytusu w ogólności i wytwarzania wyższo - procentowych napojów alkoholowych, przeznaczonych na eksport.

Piwo, niezależnie od zawartości w nim alkoholu, podpada pod rygory tej ustawy. Piwo butelkowe z banderolą, zawierające do 2,5% alkoholu, co winno być zaznaczone na etykiecie, nie podlega ograniczeniom ustawy.

Napoje, które ze względu techniki produkcji nie mogą być przygotowane ze spirytusu całkowicie oczyszczonego, nie podpadają pod rygor art. 3 ustawy.

Art.  2.

Całkowity zakaz sprzedawania i podawania napojów alkoholowych oprócz wypadków, wymienionych w art. 7 ustawy, może nastąpić w danej miejscowości jedynie na zasadzie głosowania powszechnego. Głosowanie odbywa się we wszystkich miejscowościach na zasadach obowiązujących przy wyborach do rad gminnych lub miejskich według ordynacji wyborczej, obowiązującej dla wyborów do rad gminnych i miejskich w b. zaborze rosyjskim.

Głosowanie odbywa się na podstawie ostatnich list wyborczych. Rewizja uchwały odrzucającej zakaz może się odbyć nie wcześniej, niż po upływie roku od dnia zapadnięcia uchwały.

Zaskarżenie uchwały odbywa się w trybie, przewidzianym przez ustawę o wyborach do rad gminnych miejskich lub wiejskich i skierowuje się do władz administracyjnych I instancji.

Art.  3.

O liczbie i rozmieszczeniu miejsc wyszynku i detalicznej sprzedaży napojów alkoholowych decyduje właściwa Komisja do walki z alkoholizmem (art. 8, 9 i 10 niniejszego rozporządzenia). Przy udzielaniu koncesji na sprzedaż detaliczną, co należy do kompetencji Ministerstwa Skarbu" w pierwszym rzędzie powinny być uwzględnione koncesje dla sklepów monopolu spirytusowego.

Art.  4.

Konsumentem, w rozumieniu ustawy, jest każdy kupujący czy to dla spożycia na miejscu, czy też dla spożycia w domu.

Art.  5.

Koncesje na wyszynk lub sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych dla zakładów wyszczególnionych w art. 7 ustawy pod p. p. d), e), f), g) i i) wygasają z dniem 1-go stycznia 1921 r.

Art.  6.

Wydawanie zarządzeń, wymienionych w art. 7 ustawy p. h) 1 i K, należy do władzy administracyjnej I instancji a wymienionych w punkcie h) 2, do władzy administracyjnej II instancji.

Art.  7.

Za niedozwoloną sprzedaż lub podawanie napojów alkoholowych właściciel zakładu odpowiada zawsze, personel pozostały tylko wtedy, gdy bezpośrednio do nielegalnej sprzedaży się przyczynił.

Art.  8.

Przy władzach administracyjnych I i II instancji ustanawia się komisję do walki z alkoholizmem, w których skład wchodzą: przedstawiciel władzy administracyjnej lub jego zastępca jako przewodniczący, przedstawiciel Ministerstwa Zdrowia Publicznego, przedstawiciel Ministerstwa Skarbu, 2 przedstawicieli samorządu, (Sejmik powiatowy wzgl. rada powiatowa, rada miejska w miastach wydzielonych) oraz 2 przedstawicieli organizacji społecznych mających na celu walkę z alkoholizmem, ew. zrzeszeń oświatowych lub współdzielczych.

Art.  9.

W zakres kompetencji komisji wchodzi:

a) określenie liczby i rozmieszczenia miejsc sprzedaży detalicznej oraz wyszynku napojów alkoholowych;

b) opinjowanie w sprawie kar administracyjnych.

Orzeczenie karne władzy administracyjnej może nastąpić jedynie po wysłuchaniu opinji komisji, przyczem opinia komisji winna być dołączona do rejestru karnego;

c) wyznaczenie delegatów swoich dla kontroli wykonywania przepisów ustawy oraz rozporządzeń na jej podstawie wydanych.

Art.  10.

Komisje do walki z alkoholizmem przy władzach administracyjnych II instancji są instytucjami nadzorczemi dla Komisji I instancji oraz instancją odwoławczą dla orzeczeń Komisji I instancji.

Ostateczna decyzja w każdym razie należy do Ministerstwa Zdrowia Publicznego.

Przy wykonaniu swych czynności członkom Komisji oraz jej delegatom służą prawa urzędników państwowych.

Dla prawomocności uchwał Komisji, dostateczna jest obecność 3 członków (w tem przewodniczący lub jego zastępca).

Uchwały zapadają zwykłą większością głosów.

Art.  11.

Winni przekroczenia niniejszego rozporządzenia ulegają karom, przewidzianym w art. 8 ustawy.

Art.  12.

Regulamin dla Komisji do walki z alkoholizmem wydaje Minister Zdrowia Publicznego w porozumieniu z Ministrami Spraw Wewnętrznych i Skarbu.