Rozciągnięcie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy na choroby zawodowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.22.145

Akt utracił moc

Wersja od: 3 lipca 1968 r.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 18 czerwca 1968 r.

w sprawie rozciągnięcia przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy na choroby zawodowe.

Na podstawie art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8) zarządza się, co następuje:

§ 1. Przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8), zwanej dalej "ustawą", stosuje się w przypadkach, w których czasowa niezdolność do pracy, trwały uszczerbek na zdrowiu, inwalidztwo lub śmierć pracownika nastąpiły wskutek choroby zawodowej określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 2 i art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6).

§  2.

1. Pracownikowi, który stał się inwalidą wskutek choroby zawodowej i został zaliczony do jednej z grup inwalidów, przysługuje renta inwalidzka w wysokości określonej w art. 4 i 5 ustawy.

2. Jeżeli pracownik zmarł wskutek choroby zawodowej, osobom spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów wymienionych w art. 1 ust. 3 pkt 2-4 ustawy przysługuje renta rodzinna w wysokości i na warunkach określonych w art. 7 i 8 ustawy.

§ 3. Pracownikowi, który wskutek choroby zawodowej stał się czasowo niezdolny do pracy, przysługują dodatki do zasiłków z tytułu czasowej niezdolności do pracy w wysokości i na warunkach określonych w art. 9 i 10 ustawy.

§  4.

1. Jednorazowe odszkodowanie określone w art. 11 ustawy przysługuje tylko wówczas, gdy wskutek choroby zawodowej pracownik został zaliczony do jednej z grup inwalidów lub nastąpiła jego śmierć.

2. Jednorazowe odszkodowanie wynosi 40.000 zł, jeżeli pracownik został zaliczony do I lub II grupy inwalidów, a 30.000 zł, jeżeli został zaliczony do III grupy inwalidów.

3. W razie śmierci pracownika spowodowanej chorobą zawodową przysługuje osobom, o których mowa w § 7, jednorazowe odszkodowanie w wysokości 20.000 zł, niezależnie od zasiłku pogrzebowego i odpraw wypłacanych na podstawie odrębnych przepisów. Jeżeli rodzina obejmuje więcej niż dwie osoby uprawnione do renty rodzinnej, kwotę określoną w zdaniu poprzedzającym zwiększa się o 5.000 zł na każdego dalszego uprawnionego.

§ 5. Właściwi ministrowie (kierownicy urzędów centralnych) mogą w przypadkach szczególnie uzasadnionych przyznawać jednorazowe odszkodowanie wyższe niż wynikające z § 4.

§ 6. Jednorazowe odszkodowanie określone w § 4 ust. 2 wypłaca się w terminie 14 dni od przedłożenia przez pracownika ostatecznego orzeczenia komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, zaliczającej pracownika do jednej z grup inwalidów.

§  7.

1. Jednorazowe odszkodowanie określone w § 4 ust. 3 wypłaca się małżonkowi oraz dzieciom, które w chwili śmierci były przez pracownika utrzymywane lub miały prawo do świadczeń alimentacyjnych z jego strony, a w razie braku tych osób - innym członkom rodziny, spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6).

2. Jeżeli pracownik z tytułu choroby zawodowej otrzymał jednorazowe odszkodowanie (§ 4 ust. 2), a następnie zmarł na skutek tej choroby, pozostałej po nim rodzinie przysługuje jednorazowe odszkodowanie tylko wówczas, gdy jest ono wyższe od odszkodowania wypłaconego zmarłemu pracownikowi, przy czym z odszkodowania tego potrąca się kwotę wypłaconą pracownikowi.

3. Jednorazowe odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, wypłaca się w terminie 14 dni od ustalenia przez organy państwowej inspekcji sanitarnej, iż pracownik zmarł na skutek choroby zawodowej.

§  8.

1. Istnienie choroby zawodowej uzasadniającej prawo do świadczeń określonych w §§ 2-4 stwierdzają organy państwowej inspekcji sanitarnej w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 16 kwietnia 1968 r. w sprawie zgłaszania chorób zawodowych i ich stwierdzania oraz dokumentacji, sprawozdawczości i statystyki tych chorób (Dz. U. Nr 14, poz. 86).

2. Stwierdzenie choroby zawodowej, o którym mowa w ust. 1, następuje z urzędu, a także na wniosek pracownika, a w razie jego śmierci - na wniosek pozostałej po nim rodziny.

3. O stwierdzeniu choroby zawodowej organ państwowej inspekcji sanitarnej (ust. 1) zawiadamia zakład pracy zatrudniający pracownika, u którego stwierdzono chorobę zawodową, oraz zainteresowanego pracownika, a w razie jego śmierci - pozostałą po nim rodzinę.

4. Stwierdzenie choroby zawodowej dokonane przez organ państwowej inspekcji sanitarnej jest wiążące dla zakładu pracy, komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia oraz organów rentowych.

5. Renty inwalidzkie (§ 2) oraz jednorazowe odszkodowania (§ 4) przyznaje się na podstawie orzeczeń komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, stwierdzających inwalidztwo i jego związek przyczynowy z chorobą zawodową.

6. Komisje lekarskie do spraw inwalidztwa i zatrudnienia wydają orzeczenia na podstawie art. 13 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6) oraz przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tego artykułu.

7. Od orzeczeń organów państwowej inspekcji sanitarnej przysługują środki prawne przewidziane w przepisach dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 37, poz. 160), a od orzeczeń komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia - środki prawne przewidziane w przepisach, o których mowa w ust. 6.

§ 9. W zakresie przyznawania i wypłacania świadczeń przewidzianych w rozporządzeniu oraz rozpatrywania sporów o te świadczenia stosuje się przepisy art. 14 i 16 ustawy.

§ 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 września 1968 r., a w stosunku do osób mających prawo do renty inwalidzkiej lub rodzinnej przewidzianej w przepisach określonych w art. 1 ust. 3 pkt 3 ustawy, jeżeli inwalidztwo lub śmierć pracownika nastąpiły wskutek krzemicy lub krzemogruźlicy - z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1968 r.