Rejestracja i zabezpieczenie majątków niemieckich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.25.153

Akt utracił moc

Wersja od: 22 marca 1920 r.

USTAWA

z dnia 4 marca 1920 r.

o rejestracji i zabezpieczeniu majątków niemieckich.

Art.  1.

W myśl postanowień Traktatu Pokojowego, zawartego pomiędzy Państwami sprzymierzonemi i stowarzyszonemi a Niemcami dnia 28 czerwca 1919 r., znajdujące się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej majątki, prawa i interesy, należące dnia 10 stycznia 1920 r. do obywateli Rzeszy Niemieckiej lub do osób prawnych, zarządzanych lub kontrolowanych przez tychże obywateli, niezależnie od miejsca znajdowania się siedziby tych osób prawnych, winny być zgłoszone w terminach i miejscach, które określi rozporządzenie wykonawcze do ustawy niniejszej.

Art.  2.

Prezes Głównego Urzędu Likwidacyjnego w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych oraz z właściwym ministrem (art. 11) może rozciągać obowiązek zgłoszenia i na te majątki, prawa i interesy lub ich poszczególne kategorje, które, należąc do obywateli lub, osób, wymienionych w art. 1 w czasie między 1 lipca 1919 r. a 10 stycznia 1920 r., przeszły przed tą ostatnią datą do właścicieli z inną przynależnością państwową.

Art.  3.

Zgłoszeniu nie podlegają:

a) majątki, prawa i interesy, należące do takich obywateli Rzeszy Niemieckiej, którym przysługuje prawo obywatelstwa polskiego na zasadzie ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. Ust. 1920 r. № 7, poz 44), lub na mocy traktatów międzynarodowych, przez Polskę zawartych;

b) majątki, zwolnione od zatrzymania i likwidacji w myśl konwencji urzędniczej, zawartej między Rządem Polskim a Niemieckim w Berlinie 9 listopada 1919 r., oraz

c) przedmioty, które na mocy praw, obowiązujących w poszczególnych okręgach sądowych, wolne są od egzekucji.

Art.  4.

Ponadto Prezes Głównego Urzędu Likwidacyjnego w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych, oraz właściwym ministrem (art. 11) władny będzie zwalniać od obowiązku zgłoszenia poszczególne grupy i kategorje majątków, praw i interesów, wymienionych w art. 1 niniejszej ustawy.

Art.  5.

Do zgłoszenia tych majątków, praw i interesów są obowiązani: ich właściciele, dzierżawcy użytkownicy, posiadacze depozytarjusze, dłużnicy, wierzyciele, zarządcy pełnomocnicy oraz zarządy spółek, towarzystw i stowarzyszeń.

Art.  6.

Podlegające zgłoszeniu majątki, prawa i interesy nie mogą być aljenowane, obciążane, wydzierżawiane ani wywożone poza granice Państwa Polskiego, a wierzytelności - spłacane bez zezwolenia Prezesa Głównego Urzędu Likwidacyjnego, udzielonego w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych i z właściwym ministrem (art. 11).

Art.  7.

Dokonanie czynności prawnych wymienionych w art. 6, bez takiego zezwolenia lub niezgodnie z niem powoduje nieważność tych czynności niezależnie od kar, przewidzianych w art. 12 niniejszej ustawy. Prawo strom Spraw Zagranicznych i Sprawiedliwości oraz właściwym ministrom (art. 11), każdemu z tych ostatnich w zakresie jego działania.

Sprostowanie.

Do ustawy z dnia 4 marca 1920 r. o rejestracji i zabezpieczeniu majątków niemieckich (Dz. Ust. R. P. № 25 poi. 153).

W № 25 Dziennika Ustaw z r. 1920, na stronicy 414 w artykule 2-im w wierszu 5-ym zamiast "1 lipca 1919 r." winno być "1 lipca 1914 r.".