Rozdział 3 - Znaki rozpoznawcze oraz inne znaki i napisy umieszczane na statkach powietrznych - Rejestr cywilnych statków powietrznych, znaków i napisów umieszczanych na statkach powietrznych oraz wykaz znaków rozpoznawczych wykorzystywanych do lotów przez statki powietrzne niewpisane do rejestru cywilnych statków powietrznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2021.596

Akt obowiązujący

Wersja od: 31 marca 2021 r.

Rozdział  3

Znaki rozpoznawcze oraz inne znaki i napisy umieszczane na statkach powietrznych

§  6. 

1. Znakiem rozpoznawczym jest znak przynależności państwowej oraz znak rejestracyjny.

2. Znak rozpoznawczy może być wpisany do księgi ewidencji, o której mowa w § 2 pkt 1, albo karty ewidencji, o której mowa w § 20 ust. 1.

3. Znak rozpoznawczy składa się z grupy liter lub cyfr.

4. Znak przynależności państwowej umieszcza się przed znakiem rejestracyjnym. Oba znaki rozdziela się poziomą kreską.

5. Znakiem polskiej przynależności państwowej są litery "SP".

6. Znak rejestracyjny statku powietrznego składa się z grupy trzech liter.

7. Znak rejestracyjny szybowca oraz motoszybowca składa się z grupy czterech cyfr.

8. Znak rejestracyjny składający się z liter nie może zaczynać się od litery Q oraz tworzyć grupy liter sygnału niebezpieczeństwa SOS lub podobnych sygnałów, a także grupy liter: PAN, TTT i XXX oraz zawierać liter: Ą, Ć, Ę, J, Ł, Ń, Ó, Ś, Ź, Ż.

§  7. 

1. Do oznakowania statku powietrznego używa się wielkich liter alfabetu łacińskiego i cyfr arabskich. Litery i cyfry są proste, bez ozdób.

2. Szerokość każdej litery lub cyfry, z wyjątkiem liter I, M i W oraz cyfry 1, i długość poziomej kreski stanowi 4/6 wysokości litery lub cyfry; szerokość litery I stanowi 1/6 wysokości litery, szerokość litery M stanowi 5/6 wysokości litery, szerokość litery W stanowi 6/6 wysokości litery, a szerokość cyfry 1 stanowi 2/6 wysokości cyfry.

3. Litery, cyfry i poziome kreski wykonuje się pełnymi liniami w kolorze wyraźnie kontrastującym z kolorem tła. Grubość linii stanowi 1/6 wysokości litery lub cyfry.

4. Każdą literę i cyfrę oddziela się od poprzedniej lub następnej odstępem nie mniejszym niż 1/4 szerokości litery lub cyfry. Poziomą kreskę traktuje się w tym zakresie jak literę lub cyfrę.

§ 8. Litery i cyfry składające się na znak rozpoznawczy mają jednakową wysokość.

§ 9. Wysokość znaku rozpoznawczego umieszczanego na statku powietrznym lżejszym od powietrza nie może być mniejsza niż 50 cm.

§  10. 

1. Wysokość znaku rozpoznawczego umieszczanego na skrzydle statku powietrznego cięższego od powietrza nie może być mniejsza niż 50 cm.

2. Wysokość znaku rozpoznawczego umieszczanego na kadłubie lub analogicznej konstrukcji statku powietrznego cięższego od powietrza nie może być mniejsza niż 30 cm. Znak ten nie może sięgać do linii konturowej kadłuba lub analogicznej konstrukcji.

§ 11. W przypadku gdy wymiary skrzydeł, kadłuba lub analogicznej konstrukcji statku powietrznego cięższego od powietrza uniemożliwiają umieszczenie znaku rozpoznawczego o wysokości określonej w § 10, na takim statku powietrznym umieszcza się znak rozpoznawczy o wysokości zapewniającej identyfikację tego statku powietrznego.

§ 12. Wysokość znaku rozpoznawczego umieszczanego na statku powietrznym będącym statkiem powietrznym o znaczeniu historycznym związanym z rolą, jaką odgrywał w siłach zbrojnych, na statku powietrznym będącym jego repliką, na statku powietrznym kategorii akrobacyjnej i na statku powietrznym wykonującym lot na pokazie lotniczym może wynosić od 5 do 10 cm, w przypadku gdy sposób malowania tego statku powietrznego uzasadnia konieczność zastosowania mniejszego znaku rozpoznawczego na kadłubie i skrzydle.

§ 13. Znak rozpoznawczy maluje się na statku powietrznym lub nanosi się go w inny sposób zapewniający podobny stopień trwałości tego znaku.

§  14. 

1. Znak rozpoznawczy na sterowcu umieszcza się na korpusie lub na powierzchni statecznika. W przypadku gdy znak rozpoznawczy jest nanoszony na korpusie, umieszcza się go z obu stron wzdłuż sterowca oraz na górnej powierzchni wzdłuż osi symetrii. W przypadku gdy znak rozpoznawczy jest nanoszony na powierzchni statecznika, umieszcza się go na stateczniku poziomym i pionowym. Znak rozpoznawczy na stateczniku poziomym umieszcza się na górnej powierzchni prawej połowy i na dolnej powierzchni lewej połowy, przy czym górna część liter i cyfr jest skierowana w stronę krawędzi natarcia. Znak rozpoznawczy na stateczniku pionowym umieszcza się na każdej stronie, w dolnej części statecznika, przy czym litery są rozmieszczone poziomo.

2. Znak rozpoznawczy na balonie kulistym umieszcza się w dwóch przeciwległych miejscach, położonych w pobliżu największego obwodu poziomego balonu.

3. Znak rozpoznawczy na balonie niekulistym umieszcza się po każdej jego stronie, w miejscach położonych w pobliżu linii maksymalnego przekroju poprzecznego balonu, bezpośrednio nad pasem podwieszenia lub nad punktami mocowania lin podwieszenia kosza.

4. Znak rozpoznawczy na statku powietrznym lżejszym od powietrza umieszcza się w taki sposób, aby był widoczny z obu jego stron zarówno z powietrza, jak i z ziemi.

§  15. 

1. Znak rozpoznawczy na statku powietrznym cięższym od powietrza umieszcza się na lewej połowie dolnej powierzchni konstrukcji lewego skrzydła. W miarę możliwości znak rozpoznawczy umieszcza się w jednakowej odległości od krawędzi natarcia i spływu skrzydła. Górna część liter i cyfr jest skierowana w stronę krawędzi natarcia skrzydła.

2. Znak rozpoznawczy na statku powietrznym cięższym od powietrza umieszcza się również na każdym boku kadłuba lub analogicznej konstrukcji między skrzydłami i usterzeniem ogonowym albo na górnej połowie płaszczyzn pionowych usterzenia ogonowego. Znak rozpoznawczy na pojedynczym usterzeniu pionowym umieszcza się po jego obu stronach. W przypadku gdy statek powietrzny ma więcej niż jedno usterzenie pionowe, znak rozpoznawczy umieszcza się na zewnętrznych powierzchniach tego usterzenia.

§ 16. W przypadku gdy konstrukcja statku powietrznego cięższego od powietrza nie zawiera elementów, o których mowa w § 15, znak rozpoznawczy umieszcza się w sposób zapewniający identyfikację statku powietrznego.

§ 17. Na statku powietrznym, o którym mowa w § 12, cięższym od powietrza, znak rozpoznawczy może być umieszczany pod usterzeniem ogonowym, a w przypadku śmigłowca lub wiatrakowca - na końcu belki ogonowej.

§  18. 

1. Znak rozpoznawczy umieszcza się również na tabliczce tożsamości mocowanej na statku powietrznym, z wyjątkiem szybowca, motoszybowca oraz statku powietrznego niewpisanego do rejestru, któremu przydzielono znak rozpoznawczy na potrzeby wykonywania prób w locie.

2. Tabliczkę tożsamości wykonuje się z metalu ognioodpornego lub innego materiału ognioodpornego posiadającego odpowiednie właściwości fizyczne i mocuje się do statku powietrznego w sposób ograniczający prawdopodobieństwo jej zniszczenia, odłączenia i usunięcia podczas prawidłowej eksploatacji oraz zagubienia albo zniszczenia na skutek wypadku.

3. Znak rozpoznawczy na tabliczce tożsamości nanosi się przez wytrawianie, stemplowanie, grawerowanie lub użycie innej metody ognioodpornego cechowania.

4. Tabliczkę tożsamości mocuje się do statku powietrznego w widocznym miejscu obok wejścia głównego, a w przypadku:

1) balonu bezzałogowego - w widocznym miejscu, po stronie zewnętrznej użytecznego ciężaru;

2) bezzałogowego statku powietrznego - w widocznym miejscu, obok wejścia głównego albo kabiny, albo w miejscu widocznym po stronie zewnętrznej statku powietrznego, jeżeli nie ma wejścia głównego lub kabiny.

§  19. 

1. Znaki i napisy inne niż znak rozpoznawczy umieszcza się na statku powietrznym w odległości nie mniejszej niż 50 cm od znaku rozpoznawczego.

2. W przypadku gdy znaki i napisy inne niż znak rozpoznawczy umieszcza się w jednej linii ze znakiem rozpoznawczym, ich wielkość nie może przekraczać 0,8 wielkości znaku rozpoznawczego.