Rozdział 4 - Szpitalnictwo więzienne. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  IV.

Szpitalnictwo więzienne.

§ 267. W więzieniach III klasy, o pojemności do 100 osób, ma być wyodrębnione pomieszczenie na izbę chorych, do której kierowani są więźniowie podejrzani o chorobę, lub nie wymagający dłuższego leczenia.

W więzieniach I i II klasy oraz w więzieniach III klasy o pojemności powyżej 100 osób powinny być urządzone na potrzeby danego więzienia szpitale lokalne.

W miarę potrzeby w więzieniach I klasy lub w miastach, w których jest kilka więzień, zakłada się przy tych więzieniach szpitale okręgowe, obsługujące więzienia z najbliższych okręgów apelacyjnych. Szpitale te będą przeznaczone dla jednej lub kilku specjalności, oprócz ostrych chorób zakaźnych.

§ 268. W szpitalach lub izbach chorych każdy przebywający winien otrzymać kartę szpitalną, kartę ciepłoty, kubek szklany na plwocinę oraz bieliznę i pościel szpitalną.

Temperatura w szpitalach i izbach chorych winna być nie niższa jak 16°C przy wilgotności względnej nie wyższej od 75 %.

§ 269. Chorzy w szpitalach powinni być rozmieszczeni według chorób; chorzy na gruźlicę otwartą nie mogą być pomieszczeni razem z innymi chorymi.

Dla więźniów nieletnich jak również dla kobiet przeznaczyć należy oddzielne pomieszczenia.

§ 270. Więźniów chorych, bądź podejrzanych o chorobę lekarz umieszcza w izbie chorych lub w szpitalu więziennym i poddaje ich obserwacji.

Chorzy, wymagający zabiegu lub opieki chirurgicznej, winni być odsyłani do okręgowych więziennych szpitali chirurgicznych, a w wyjątkowych tylko razach - do szpitali państwowych lub samorządowych.

Jeżeli więzień jest nieuleczalnie chory, lekarz więzienny, określiwszy stan choroby więźnia, zawiadamia o tem naczelnika więzienia, który niezwłocznie powiadamia o tem właściwą władzę, celem uzyskania przerwy w odbywaniu kary, lub zmiany środka zapobiegawczego.

§ 271. Jeżeli się okaże, że więzień, przebywający w więzieniu lub w szpitalu więziennym, zachorował na ostrą chorobę zakaźną, wymagającą izolowania, to chory taki musi być natychmiast odosobniony a cela odkażona, lekarz zaś więzienny ma zarządzić przeniesienie chorego do szpitala państwowego lub samorządowego dla zakaźnych; więźniów zaś, którzy stykali się z chorymi, izolować, poddać obserwacji w okresie inkubacyjnym i szczepieniom ochronnym.

O wypadku choroby zakaźne] naczelnik więzienia powiadamia: Ministerstwo Sprawiedliwości, właściwe władze sądowe lub prokuratorskie i powiatowe władze administracji ogólnej.

§ 272. Jeżeli więzień zachoruje psychicznie, a wypadek nie cierpi zwłoki, należy chorego wysłać, niezwłocznie do specjalnego zakładu i równocześnie zawiadomić o tem właściwe władze sądowe lub prokuratorskie. Od zakładu należy zażądać opinji o stanie psychicznym chorego i przedstawić ją właściwym władzom sądowym lub prokuratorskim, celem uzyskania przerwy w odbywaniu kary, względnie zmiany środka zapobiegawczego.

§ 273. Do szpitali więziennych dla umysłowo i nerwowo chorych kieruje się więźniów, którzy zachorowali w czasie odbywania kary.

W razie konieczności umieszczenia umysłowo lub nerwowo chorego więźnia we właściwym szpitalu więziennym, należy wypełnić w dwóch egzemplarzach kwestjonarjusz odpowiedniego wywiadu lekarskiego i przesłać go do jednego ze szpitali specjalnych w więzieniach.

Lekarz kierownik szpitala specjalnego wpisuje do kwestjonarjusza swoją opinję o możności przyjęcia umysłowo chorego więźnia i jeden egzemplarz kwestjonarjusza przesyła niezwłocznie do Ministerstwa Sprawiedliwości. Na zasadzie tej opinji Ministerstwo Sprawiedliwości wydaje właściwe zarządzenie.

§ 274. Na prośbę chorego więźnia lub jego rodziny naczelnik więzienia winien na podstawie wskazań lekarza więziennego, zezwolić w miarę istotnej potrzeby, na wezwanie lekarza specjalisty, na koszt chorego lub jego rodziny. W stosunku do więźniów śledczych wymagana jest nadto zgoda właściwych władz sądowych lub prokuratorskich.

Wezwany lekarz bada chorego w obecności lekarza więziennego i uzgadnia z nim sposób leczenia.

Więzień bez opinji lekarskiej w żadnym razie nie może być wysyłany na kurację.

§ 275. Lekarz więzienny w karcie szpitalnej szczegółowo notuje przebieg choroby, sposób leczenia i wszelkie wydane zarządzenia. Zalecone odżywianie specjalne lekarz więzienny zapisuje do książki zapotrzebowań dla szpitala.

§ 276. Jeśli lekarz więzienny stwierdzi, że choroba więźnia jest bardzo ciężka lub śmiertelna, naczelnik więzienia w miarę możności powiadomi o tem najbliższą rodzinę więźnia.

§ 277. W razie zarządzenia przerwy w odbywaniu kary przez więźnia, pozostającego w szpitalu pozawięziennym, naczelnik więzienia winien powiadomić zarząd szpitala, że pacjent nie będzie nadal leczony na koszt Skarbu.