Dział 7 - ZAPOBIEGANIE UCIECZKOM I ZAKŁÓCENIU PORZĄDKU WIĘZIENNEGO. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

DZIAŁ  VII.

ZAPOBIEGANIE UCIECZKOM I ZAKŁÓCENIU PORZĄDKU WIĘZIENNEGO.

Rozdział  I.

Ogólne środki zapobiegawcze.

§ 153. Wszystkie wejścia na podwórza więzienne, do budynków, na korytarze, do cel i pomieszczeń, w których znajdują się więźniowie lub inwentarz więzienny, winny być stale zamknięte, a otwierać je należy tylko w razie rzeczywistej potrzeby na niezbędny przeciąg czasu i natychmiast zpowrotem zamykać.

Nie wolno otwierać naraz więcej, niż jednych drzwi wejściowych.

Otwieranie cel po apelu wieczornym może następować tylko z wiedzą dyżurnego i w obecności co najmniej dwóch funkcjonarjuszów więziennych.

Drzwiczki od pieców, kominów, i dezynfektorów winny być zamykane natychmiast po ukończeniu palenia lub dezynfekcji.

Przy zamykaniu lub otwieraniu pomieszczeń więziennych, funkcjonarjuszom więziennym nie wolno wypuszczać bezwarunkowo kluczy z rąk, tembardziej zaś pozostawiać ich w zamku.

Funkcjonarjuszom więziennym nie wolno nigdy dawać kluczy więźniom, choćby nawet celem doręczenia ich innemu funkcjonarjuszowi więziennemu.

Po ukończeniu pracy klucze od pomieszczeń więziennych mają być przechowywane w miejscach zamkniętych, bezpiecznych i niedostępnych dla więźniów.

Na noc należy zabierać wszystkim więźniom ubranie i obuwie oraz umieszczać je zewnątrz cel.

§ 154. Wszelkie przedmioty (drabiny, siekiery, wozy, paki, liny i t. p.) mogące umożliwić lub ułatwić ucieczkę albo napad, należy pozostawiać na podwórzu więziennem tylko na czas konieczny; w porze nocnej, muszą być zamykane w odpowiednich budynkach.

§ 155. Broń i amunicja, winny być przechowywane pod zamknięciem w pomieszczeniu specjalnem i suchem, do którego nie mają dostępu więźniowie i osoby prywatne; w wypadkach wyjątkowych broń można przechowywać w mieszkaniach służbowych funkcjonarjuszów więziennych na skutek zezwolenia naczelnika więzienia.

§ 156. Dozorcy oddziałowi oraz dozorcy na posterunkach niezabezpieczonych pełnią służbę bez broni.

Zmiana wart na posterunkach wewnętrznych z zewnętrznemi, odbywać się winna co godzinę lub dwie, w zależności od warunków atmosferycznych.

Rozdział  II.

Rewizje.

§ 157. Funkcjonarjusze więzienni winni dokonywać dokładnej rewizji cel, sal pracy i pomieszczeń, w których więźniowie przebywają czasowo lub stale, aby sprawdzić, czy okna, drzwi, ściany, podłogi, sufity, kraty, narzędzia, maszyny i inne przedmioty urządzenia są w należytym porządku, czy nie zostały uszkodzone, usunięte lub przesunięte, oraz czy nie ukryto w nich jakiegokolwiek przedmiotu, zagrażającego bezpieczeństwu lub porządkowi więziennemu.

Rewizji należy dokonywać codziennie w różnych porach dnia, o ile możności, w nieobecności więźniów.

Jeżeli rewizja musi być przedsiębrana w obecności więźniów, należy dokonywać jej w obecności pomocnika naczelnika więzienia, lub starszego dozorcy.

Więźniowie podlegają rewizji osobistej:

a) po przybyciu do więzienia;

b) przed każdorazowem wyprowadzeniem do łaźni, pracy, rozmównicy, oraz po powrocie stamtąd;

c) przed każdorazowem opuszczeniem więzienia oraz po powrocie;

d) w razie podejrzenia, że ukrywają niedozwolone przedmioty;

e) przy zwalnianiu z więzienia.

Artykuły spożywcze oraz przedmioty, dostarczane więźniom przez osoby odwiedzające, mają być szczegółowo rewidowane przed doręczeniem ich więźniom, przyczem pieczywo i inne produkty żywnościowe należy przekrawać, napoje zaś przelewać do innych naczyń.

Rzeczy, wwożone do więzienia lub wywożone, ulegają szczegółowej rewizji.

Rozdział  III.

Stosowanie szczególnych środków zapobiegawczych.

§ 158. Jako środki zapobiegawcze względem więźniów mogą być stosowane:

a) przenoszenie z celi wspólnej do jednoosobowej lub odwrotnie - stosownie do okoliczności,

b) założenie kajdan.

Ostrzejszy środek zapobiegawczy może być tylko wtedy stosowany, gdy lżejsze środki nie osiągnęły skutku.

Środek zapobiegawczy ma być stosowany tylko tak długo, dopóki grożące niebezpieczeństwo nie zostanie usunięte.

§ 159. Więźniów, zdradzających chęć samobójstwa, którzy przebywają w celach jednoosobowych, należy niezwłocznie umieszczać w celach wspólnych, zlecając dozorcy oddziałowemu oraz więźniom przebywającym w tej samej celi szczególną pieczę nad takim więźniem.

Więźniów niebezpiecznych, lub zdradzających chęć ucieczki albo zboczenia płciowe, należy umieszczać na noc w celach jednoosobowych.

§ 160. Założenie kajdan jest dopuszczalne tylko w razie niebezpieczeństwa, a mianowicie: w razie usiłowania ucieczki więźnia, targnięcia się na życie innych osób, niszczenia inwentarza albo urządzeń więziennych, - gdy tego niebezpieczeństwa nie da się uniknąć przy pomocy innych środków.

§ 161. Decyzję o zastosowaniu środka zapobiegawczego wydaje naczelnik więzienia; decyzję tę odnotowuje się w aktach osobistych więźnia.

W razie nagłego niebezpieczeństwa założenie kajdan może być zastosowane przez poszczególnych funkcjonarjuszów więziennych, lecz utrzymanie tego środka wymaga decyzji naczelnika więzienia, który winien być niezwłocznie zawiadomiony o założeniu kajdan.

Więźniom, którzy nie ukończyli lat 17 oraz kobietom ciężarnym i karmiącym, nie należy zakładać kajdan.

Rozdział  IV.

Postępowanie w razie ucieczki więźniów.

§ 162. Funkcjonarjusz więzienny, o ile spostrzeże ucieczkę więźnia lub jej usiłowanie, natychmiast wszczyna alarm, przyczem w razie koniecznej potrzeby, może użyć broni, przestrzegając ściśle obowiązujących w tym kierunku przepisów.

W razie ucieczki więźnia, niezwłocznie zarządzić należy poszukiwanie oraz zawiadomić o ucieczce władze policyjne miejscowe, jak również władze policyjne miejsca stałego zamieszkania więźnia, podając im rysopis zbiegłego.

§ 163. Natychmiast po otrzymaniu wiadomości o ucieczce więźnia lub o jej usiłowaniu, naczelnik więzienia wszczyna dochodzenie, w celu ustalenia sposobu ucieczki lub jej usiłowania oraz stwierdzenia, czy inni więźniowie nie są współwinni, czy funkcjonarjusze więzienni należycie wykonywali swe obowiązki i czy stosowali dostateczne środki zapobiegawcze.

Odpis protokółu dochodzenia, wraz z planem sytuacyjnym miejsca ucieczki, naczelnik więzienia przedstawia przełożonej władzy. Oryginał protokółu dochodzenia naczelnik więzienia przesyła właściwemu prokuratorowi okręgowemu, pozostawiając drugi odpis w aktach. O ucieczce lub usiłowaniu ucieczki więźnia śledczego naczelnik więzienia zawiadamia ponadto właściwe wadze sądowe lub prokuratorskie.

W razie przytrzymania zbiegłego więźnia, naczelnik więzienia natychmiast zawiadamia o tem władze, które były zawiadomione o jego ucieczce.