Dział 3 - PRZEPISY PORZĄDKOWE. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

DZIAŁ  III.

PRZEPISY PORZĄDKOWE.

Rozdział  I.

Zachowanie się więźniów wobec władz.

§ 103. Więzień jest obowiązany do ścisłego przestrzegania postanowień regulaminu więziennego i do bezwzględnego posłuszeństwa wobec przełożonych. Zachowanie się więźnia wobec przełożonych musi być nacechowane szacunkiem.

Przełożonymi więźnia są: naczelnik i funkcjonarjusze więzienia oraz wszystkie osoby, sprawujące nadzór nad więzieniem lub nad więźniem, w szczególności zaś przedstawiciele Ministerstwa Sprawiedliwości oraz władz sądowych i prokuratorskich.

Rozdział  II.

Porządek dzienny.

§ 104. Więźniowie winni wstawać w dnie powszednie o godz. 6-ej rano, zaś w niedziele i dnie świąteczne o godzinie 7-ej; winni kłaść się spać w okresie od 1 kwietnia do 30 września o godz. 21-ej a od 1 października do 31 marca o godz. 20-ej.

§ 105. O oznaczonej godzinie rannej na dany sygnał następuje apel; więzień wstaje, poczem ściele swe łóżko, czyści ubranie i obuwie, myje się, czesze i ubiera, następnie sprząta celę i wynosi z niej naczynie nocne, starannie je myje i stawia na oznaczonem miejscu.

W pół godziny po pierwszym następuje drugi sygnał -- do modlitwy, na który wszyscy więźniowie odmawiają modlitwę swego wyznania - w oznaczonych miejscach, pod nadzorem dozorców więziennych. Po skończonej modlitwie więźniowie otrzymują posiłek ranny.

W pół godziny po modlitwie więźniowie udają się do pracy lub na przechadzkę.

§ 106. Obiad należy więźniom wydawać o godz. 12-ej. - Kwadrans przed obiadem, na dany sygnał, wszyscy więźniowie, zatrudnieni w pracowniach, jak również zajmujący się robotami na dziedzińcach, winni być wprowadzeni do swoich cel, w których, po umyciu się, otrzymują posiłek obiadowy. Po posiłku więźniowie myją i czyszczą starannie naczynia stołowe i kuchenne, poczem ustawiają je w oznaczonem miejscu.

Więźniowie pracujący zdala od głównego gmachu więziennego lub poza obrębem więzienia, mogą otrzymywać i spożywać obiad w miejscu swego zatrudnienia.

Po skończonym obiedzie więźniowie zostają w swoich celach dla wypoczynku. Przerwa w pracy, łącznie z obiadem, ma trwać 1 do 1^½ godziny. Podczas wypoczynku więźniowie, przebywający w celach lub nazewnątrz budynków, mogą, za zezwoleniem naczelnika więzienia, czytać, pisać listy, grać w dozwolone gry, naprawiać swoje ubranie i bieliznę; nie dotyczy to jednak więźniów, spożywających obiad w pracowniach - którzy mogą w tym czasie korzystać z przechadzki.

§ 107. Wieczorem, po skończonej pracy, więźniowie umieszczani są na noc w celach, w których, po umyciu się, otrzymują posiłek wieczorny między godz. 17½ a 18-tą. Po wieczerzy więźniów wypuszcza się grupami (po 8 do 10 osób) do ustępów. Po powrocie więźniowie przygotowują sobie pościel, poczem następuje apel. Następnie odbywa się modlitwa wieczorna, po której więźniowie, z wyjątkiem uczęszczających do szkoły w porze wieczornej, rozbierają się, składają swą odzież w oznaczonem miejscu i kładą się spać.

W okresie czasu między apelem wieczornym, a udaniem się więźniów na spoczynek, należy zająć ich nauką (o ile ta nie może się odbywać we dnie), lekturą, ćwiczeniami fizycznemi, rozrywkami umysłowemi, albo zatrudniać ich tak, jak podczas wypoczynku poobiedniego.

§ 108. W dnie świąteczne więźniowie udają się na nabożeństwo do kaplicy więziennej; po nabożeństwie mogą przysłuchiwać się pogadankom i audycjom radjowym, korzystać z czytelni oraz z innych rozrywek kulturalnych.

W dnie świąteczne więźniowie mogą być używani do pracy tylko w celu wykonywania czynności, niezbędnych w gospodarce więziennej.

Rozdział  III.

Przechadzka więźniów.

§ 109. Więźniowie, z wyjątkiem chorych oraz zatrudnionych stale pracą na dziedzińcu, w ogrodzie więziennym lub poza obrębem więzienia, są wyprowadzani codziennie, o ile na to pogoda pozwala, pod ścisłym nadzorem, na 30 minut na przechadzkę po dziedzińcu więziennym.

O ile warunki miejscowe na to pozwalają, przechadzka może trwać w zimie do 60 minut, a w lecie- do 2 godzin.

Jeżeli z dłuższej przechadzki, z uwagi na warunki miejscowe, mogłaby korzystać tylko część więźniów, pierwszeństwo mają wskazani przez lekarza, zatrudnieni w warsztatach, uczęszczający do szkoły oraz wyróżniający się wzorowem sprawowaniem. Pozostali więźniowie mogą korzystać, w granicach możliwości, z dłuższej przechadzki, według kolejności grup, na które są dzieleni przy udawaniu się na przechadzkę.

Przechadzka nie może się rozpoczynać przed zupełnem rozwidnieniem i musi być skończona przed zmrokiem.

§ 110. W razie zakłócenia przez więźniów spokoju lub porządku w czasie przechadzki, należy ją natychmiast przerwać i odprowadzić więźniów zpowrotem do cel.

W czasie przechadzki więźniowie, z wyjątkiem więźniów, skazanych na karę aresztu lub twierdzy, winni chodzić każdy zosobna, w odległości 3 - 5 kroków jeden od drugiego.

Więźniowie, ukarani dyscyplinarnie zamknięciem w celi jednoosobowej, mogą być wyprowadzani na przechadzkę nie częściej, jak co trzeci dzień.

§ 111. Na skutek opinji lekarza więziennego, czas przebywania poszczególnych więźniów na powietrzu może być przedłużony.

Rozdział  IV.

Współżycie więźniów.

§ 112. W stosunkach między sobą, więźniowie obowiązani są do zgody i poprawnego współżycia; w szczególności, nie wolno im przeszkadzać sobie w nauce, w pracy oraz w odbywaniu praktyk religijnych.

Więźniom nie wolno porozumiewać się z więźniami, osadzonymi w innych celach, czy to zapomocą pisma utajonego, umówionych znaków, pukania w ścianę i t. p.

Więźniom, przebywającym w tej samej celi, wolno prowadzić między sobą rozmowy, z wyłączeniem tematów niemoralnych, jako też słów lub zwrotów nieprzyzwoitych.

§ 113. Wszelkiego rodzaju interesy między więźniami, jako to: kupno, sprzedaż, zamiana, zaciąganie bądź udzielanie pożyczek, dawanie i przyjmowanie podarunków wzbronione są bez specjalnego zezwolenia naczelnika więzienia. Stosunki tego rodzaju między więźniami i funkcjonarjuszami więziennymi są również wzbronione.

Rozdział  V.

Gry i palenie tytoniu.

§ 114. Uprawianie przez więźniów gier, mających na celu osiągnięcie zysku materjalnego, jest wzbronione.

Naczelnik więzienia może zezwolić poszczególnym więźniom na grę w szachy, domino, warcaby oraz na inne gry i rozrywki, z zastrzeżeniem, aby:

a) nie miały one na celu osiągnięcia zysku materialnego;

b) w niczem nie zakłócały spokoju i ustalonego porządku więziennego;

c) odbywały się wyłącznie w czasie wolnym od nauki, pracy i innych obowiązkowych zajęć więziennych.

Więźniom wzbronione jest używanie napojów alkoholowych.

Naczelnik więzienia może zezwolić więźniowi, wyróżniającemu się wzorowem zachowaniem, na palenie tytoniu, z zastrzeżeniem, że będzie się ono odbywało w miejscu, specjalnie na ten cel przeznaczonem, w celi lub przy pracy; w żadnym jednak razie palenie tytoniu nie może się odbywać w czasie nauki, przechadzki lub w celach w porze nocnej.

Rozdział  VI.

Przestrzeganie spokoju i porządku w więzieniu.

§ 115. W celach i pomieszczeniach więziennych winna panować cisza, wzorowy porządek i bezwzględna czystość.

Więźniom nie wolno śpiewać, gwizdać, krzyczeć lub hałasować, nie wolno również robić nieporządku, przesuwać ławek, stołów i innych przedmiotów, stawać na nich, wyglądać przez okno, a także korzystać z łóżka w porze dziennej. Wzbronione jest plucie na podłogę lub zanieczyszczanie pomieszczenia więziennego w jakikolwiek sposób. Pisanie lub rysowanie na ścianach, książkach i przedmiotach, znajdujących się w więzieniu, jest również wzbronione.

§ 116. Więźniowie są odpowiedzialni za wszelkie uszkodzenia pomieszczeń i inwentarza więziennego, wypływające ze złej woli lub niedbalstwa. Należne odszkodowanie naczelnik więzienia ściąga przedewszystkiem z posiadanych przez więźnia funduszów.

O ile uszkodzenia dokonano w celi wspólnej, a sprawcy nie zostali wykryci, za szkodę odpowiadają solidarnie, wszyscy więźniowie, zajmujący tę celę.

Pokrycie szkody materjalnej nie uwalnia więźnia od odpowiedzialności sądowej lub dyscyplinarnej.

Rozdział  VII.

Składanie przez więźniów próśb, zażaleń i środków odwoławczych.

§ 117. Więźniom służy prawo wnoszenia próśb i zażaleń ustnie lub na piśmie. W tym celu mogą prosić o stawienie ich przed władzami więziennemi, sądowemi lub prokuratorskiemi.

Nieuzasadnione zażalenia pociągają za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną. Składanie zbiorowych zażaleń i próśb przez więźniów, jak również przez poszczególnych więźniów, w imieniu ogółu lub pewnej grupy więźniów, jest wzbronione.

§ 118. Pisma więźniów do Ministerstwa Sprawiedliwości, władz sądowych i prokuratorskich, nie ulegają żadnym ograniczeniom; nie mogą jednak zawierać zwrotów obraźliwych dla władz i urzędów państwowych lub wyrazów nieprzyzwoitych. Pisma, zawierające takie zwroty lub wyrazy, naczelnik więzienia pozostawia bez biegu, zawiadamiając niezwłocznie więźnia o tej decyzji.

Pisma więźniów do wskazanych władz nie mogą być zatrzymywane; mają być wysyłane bezzwłocznie, przyczem naczelnik więzienia może dołączyć lub wysłać osobno własne uwagi, o osobie więźnia lub wyjaśnienia w sprawach, poruszonych w piśmie więźnia.

Więźniowie otrzymują korespondencję urzędową, zawiadomienia, wezwania, -za pokwitowaniem.

O ile więźniowi potrzebna jest rada lub pomoc przy pisaniu pisma lub podania, należy mu jej udzielić.

§ 119. Złożone przez więźniów w zarządzie więzienia zapowiedzenia i wywody kasacji i apelacji, sprzeciwy od wyroków i nakazów, prośby o przywrócenie terminu, wnioski, oświadczenia i inne prośby w toku postępowania karnego winny być zaopatrzone tego samego dnia na temże piśmie stemplem wejścia, przyczem należy przestrzegać, aby data otrzymania była wyciśnięta wyraźnie i bez poprawek.

Pisma te należy bezzwłocznie, t. j. w dniu złożenia zarządowi więzienia, skierować bez pośrednictwa prokuratury wprost do sądu, wskazanego przez więźnia w piśmie, nie badając przytem, czy sąd ten jest właściwy. Do sądu, mającego siedzibę w tej samej miejscowości, przesyła się je przez funkcjonarjusza więziennego, do sądów zaś zamiejscowych - pocztą.

Powyższy sposób postępowania winien być stosowany również w wypadkach pism wnoszonych przez więźnia w postępowaniu karnem administracyjnem i karnem skarbowem; pisma takie należy kierować do władz wskazanych przez więźnia.

Rozdział  VIII.

Korzystanie z przedmiotów codziennego użytku.

§ 120. Więzień może posiadać w celi bez specjalnego zezwolenia następujące przedmioty własne:

a) książki do nabożeństwa, pismo święte, obrazki treści religijnej i patrjotycznej;

b) kubek, łyżeczkę, imbryk do herbaty, grzebień, mydło, proszek do zębów, pastę do obuwia oraz szczotki: do zębów, do włosów, do obuwia i do ubrania.

Naczelnik więzienia może ponadto zezwolić więźniowi na posiadanie w celi innych przedmiotów codziennego użytku oraz przedmiotów pamiątkowych, z wyjątkiem takich, które mogłyby ułatwić ucieczkę lub służyć za narzędzie do zamachu na życie. Przedmioty te, w razie złego sprawowania się więźnia, mogą mu być odebrane.

Posiadanie przez więźnia przy sobie pieniędzy, kosztowności, wszelkich przedmiotów ciężkich albo ostrych, sznurów, kart, kości do gry i t. p. jest wzbronione. Przedmioty te ulegają odebraniu i, z wyjątkiem pieniędzy i kosztowności, przechodzą na rzecz więzienia.