Rozdział 3 - Umieszczanie więźniów w celach jednoosobowych. - Regulamin więzienny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.71.577

Akt utracił moc

Wersja od: 17 sierpnia 1931 r.

Rozdział  III.

Umieszczanie więźniów w celach jednoosobowych.

§ 101. W celach jednoosobowych nie należy umieszczać więcej, niż jednego więźnia.

Zamknięcie w celi jednoosobowej stosować należy:

a) do duchownych świeckich i zakonników, niezależnie od wyznania, skazanych na karę pozbawienia wolności inną niż ciężkie więzienie,

b) do więźniów śledczych - na żądanie właściwych władz sądowych lub prokuratorskich,

c) z mocy wyroku.

Zaniknięcie w celi jednoosobowej może również następować:

a) w stosunku do recydywistów, więźniów niebezpiecznych, zdradzających chęć ucieczki i wyjątkowo zdemoralizowanych, wywierających ujemny wpływ na innych;

b) jako kara dyscyplinarna, według postanowień niniejszego regulaminu;

c) w stosunku do recydywistów, odbywających karę według zasad systemu progresywnego, w pierwszym okresie obserwacyjnym;

d) w stosunku do więźniów, umieszczanych w więzieniach izolacyjnych.

Zamknięcie w celi jednoosobowej w przypadkach, wskazanych powyżej w ust. 2 i 3 lit. "a, b, c", połączone jest z rozdzielaniem więźniów w czasie przechadzki, nabożeństwa, pracy, nauki szkolnej, tudzież w czasie innych czynności, które więzień wykonywa poza celą.

Zamknięcie w celi jednoosobowej w przypadkach, wskazanych powyżej w ust. 3 lit. "a", "c" i "d", nie może trwać dłużej, niż przez trzy miesiące, o ile przepisy ustaw karnych nie stanowią inaczej.

Umieszczanie więźniów w celach jednoosobowych, nie połączone z rozdzielaniem ich w czasie przechadzki, nabożeństwa, pracy, nauki szkolnej, tudzież w czasie innych czynności, nie ulega ograniczeniu co do czasu trwania.

§ 102. Zamknięcie w celi jednoosobowej nie jest dopuszczalne, jeżeli, według opinji lekarskiej, może być ono niebezpieczne dla stanu zdrowia więźnia.

Więźniowie osadzeni w celach jednoosobowych, ulegają stałej obserwacji lekarskiej i personelu więziennego.