Część szczególna - Ściganie przestępstw. - Regulamin wewnętrznego urzędowania prokuratur sądów apelacyjnych i okręgowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.110.910

Akt utracił moc

Wersja od: 14 grudnia 1932 r.

CZĘŚĆ  SZCZEGÓLNA.

Ściganie przestępstw.

§ 52. Prokurator jest obowiązany wszcząć postępowanie karne z powodu przestępstw, ściganych z urzędu, o których go zawiadomiono, lub które w inny sposób doszły do jego wiadomości.

§ 53. W przypadkach ważnych prokurator niezwłocznie po otrzymaniu wiadomości powinien udać się na miejsce, przeprowadzić lub zarządzić dochodzenie i wydać odpowiednie polecenia.

§ 54. W razie ustnego zawiadomienia o przestępstwie prokurator powinien sporządzić o tem protokół, uprzedzając zgłaszającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe oskarżenie lub zawiadomienie o niepopełnionem przestępstwie (art. 143 i 147 kodeksu karnego).

Dochodzenie.

§ 55. Prokurator przeprowadza dochodzenie w zasadzie za pośrednictwem policji państwowej, jeżeli zaś szczególne względy tego wymagają - osobiście.

Prokurator może również przeprowadzić dochodzenie za pośrednictwem innych organów władz państwowych lub samorządowych (art. 42 przep. wprow. k. p. k,), jeżeli przestępstwo popełniono w zakresie, w którym do tych organów należy utrzymanie spokoju, bezpieczeństwa lub porządku publicznego albo dochodzenie przestępstw.

§ 56. Z przebiegu dochodzenia sporządza się zapiski. Zapiski dochodzenia powinny podawać w porządku chronologicznym przebieg i wyniki przeprowadzonych czynności, a w razie potrzeby również; nasuwające się wnioski i spostrzeżenia.

§ 57. Jeżeli w toku dochodzenia, prowadzonego osobiście przez prokuratora, zachodzi potrzeba dokonania czynności poza okręgiem sądu okręgowego, prokurator zwraca się do prokuratora, w którego okręgu czynność ma być spełniona, chyba że okoliczności uzasadniają potrzebę osobistego wykonania czynności przez prokuratora, prowadzącego dochodzenie. W tym ostatnim przypadku prokurator powinien uzyskać zezwolenie swego przełożonego na osobiste wykonanie czynności w innym okręgu i w miarę możności, zawiadomić o tej czynności prokuratora, w którego okręgu czynność ma być wykonana.

§ 58. W toku dochodzenia, prowadzonego za pośrednictwem policji, prokurator wydaje polecenia bezpośrednio organom policji tej miejscowości, gdzie zlecona czynność ma być wykonana. Jeżeli przy wykonaniu polecenia powstają wątpliwości lub trudności, miejscowy prokurator może udzielić policji odpowiednich wskazówek, porozumiewając się, w razie potrzeby, z prokuratorem, który wydał polecenie.

§ 59. Wnioski o zastosowanie środków zapobiegawczych oraz o dokonanie czynności sądowych w sprawach, podlegających właściwości sądów grodzkich, prowadzący dochodzenie składa w zasadzie sądowi grodzkiemu, w sprawach zaś, podlegających właściwości sądu okręgowego, w zasadzie sędziemu śledczemu, chyba że czynność ma być dokonana w okręgu sądu grodzkiego, w którym niema siedziby sędziego śledczego.

§ 60. Prokurator, prowadząc dochodzenie za pośrednictwem policji, powinien, jeżeli okoliczności sprawy tego wymagają, udzielać jej szczegółowych wskazówek aa piśmie lub ustnie.

§ 61. W zakresie wydawania policji państwowej poleceń prowadzenia dochodzenia należy baczyć, w jakim stopniu organa policji państwowej danego rejonu są wyszkolone do spełnienia tych zadań. W tym celu prokuratorzy powinni zaznajamiać się z kwalifikacjami poszczególnych funkcjonarjuszów policji państwowej na podstawie akt dochodzeń oraz stałego porozumiewania się z komendantami policji i poszczególnymi funkcjonariuszami.

§ 62. W czasie dochodzenia, prowadzonego przez prokuratora osobiście lub za pośrednictwem policji, aresztowany pozostaje do rozporządzenia prokuratora.

Prokurator powinien czuwać nad tem, czy nie ustały przyczyny, dla których aresztowanie nastąpiło (art. 170 k. p. k.) oraz czy nie upłynęły terminy aresztowania, przewidziane w art. 171 k. p. k. Wniosek o przedłużenie aresztu w myśl art. 171 § 2 k. p. k. należy złożyć przed upływem terminu ustawowego.

§ 63. Prokurator, przesyłając sprawę do sądu (sędziego śledczego) lub do innego prokuratora, powinien równocześnie zawiadomić zarząd więzienia o przekazaniu aresztowanego do rozporządzenia odpowiedniego sądu lub prokuratora.

§ 64. Przedmioty, które w toku dochodzenia należy przechować, a które ze względu na swój rozmiar, wartość lub charakter nie nadają się do przechowania w aktach sprawy, powinny być przechowywane w biurach podawczych odpowiednich sądów lub w innych pomieszczeniach sądowych lub prokuratorskich, przeznaczonych na ten cel. W razie wszczęcia postępowania sądowego prokurator przekazuje te przedmioty do rozporządzenia sądu (sędziego śledczego). Przechowywanie przedmiotów odbywa się w sposób, wskazany w reg. kar.

§ 65. O wszczęciu i umorzeniu dochodzenia przeciw osobom, wymienionym w art. 6 k. p. k., prokurator zawiadamia właściwą władze.

Jeżeli podejrzany należy do kategorji osób, wymienionych w § 375 rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 marca 1930 r. w sprawie wykonania ustawy z dnia 23 maja 1924 r. o powszechnym obowiązku służby wojskowej (Dz. U. R. P. z 1930 r. Nr. 31, poz. 270), należy wykonać przepisy tego paragrafu co do przesyłania zawiadomień do powiatowych władz administracji ogólnej i powiatowych komendantów uzupełnień. Dołączone do § 32 reg. kar. wzory będą odpowiednio stosowane w prokuraturach okręgowych.

§ 66. W przypadkach, przewidzianych w art. 119 i ust. 4 art. 122 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej (Dz. U. R. P. z 1931 r. Nr. 5, poz. 27), kierownik prokuratury (oddziału) przedstawia prokuratorowi apelacyjnemu wniosek o ukaranie funkcjonarjusza policji państwowej w drodze sądowej. Z żądaniem wszczęcia postępowania dyscyplinarnego (art. 116 rozp. o poi. państw.) może wystąpić prokurator apelacyjny lub okręgowy. Do zwrócenia uwagi fankcjonarjuszowi policji państwowej na zasadzie art. 116 rozp. o pol. państw, uprawniony jest każdy prokurator.

§ 67. Odmawiając ścigania lub umarzając dochodzenie, prokurator powinien postanowienie swe uzasadnić.

§ 68. Zawiadomienie pokrzywdzonego - o odmowie ścigania lub umorzenia dochodzenia powinno zawierać objaśnienie o sposobie i terminie odwołania się (art. 248 § 2 i art. 464 § 1 k. p. k.) a w sprawach, należących do właściwości sądu grodzkiego, - o prawach, służących pokrzywdzonemu z art. 67 k. p. k.

§ 69. Jeżeli prokurator, któremu złożono zażalenie, uzna je za zasadne, to sam się do niego przychyla, w przeciwnym zaś razie przesyła je wraz z aktami sprawy do prokuratora apelacyjnego.

§ 70. Postanowienie prokuratora apelacyjnego, rozstrzygające zażalenie na odmowę scigania lub umorzenie dochodzenia, powinno być uzasadnione.

Zawiadomienie pokrzywdzonego o odmownem postanowieniu prokuratora apelacyjnego powinno zawierać objaśnienie o sposobie i terminie odwołania (art. 464 § 2 k. p. k.).

§ 71. Prokurator, odmawiając ścigania lub umarzając dochodzenie w swoim zakresie, powinien przekazać sprawę właściwej władzy co do czynu karalnego, niepodlegającego orzecznictwu sądów powszechnych. W szczególności dotyczy to spraw, do których maja zastosowanie przepisy art. 640 k. p. k.

O przekazaniu sprawy należy uczynić wzmiankę w zawiadomieniu, przewidzianem w § 68 lub 70.

Udział prokuratora w śledztwie.

§ 72. Prokurator powinien złożyć wniosek o wyznaczenie sędziego śledczego z pominięciem przyjętego podziału czynności, gdy tego wymaga charakter sprawy. Wniosek o zlecenie śledztwa sądowi grodzkiemu należy złożyć tylko wówczas, gdy zarządzenie takie przyczyni się do przyśpieszenia postępowania, albo zmniejszenia jego kosztów, a szczególne względy nie przemawiają za skierowaniem sprawy do sędziego śledczego.

§ 73. Prokurator powinien być obecny przy czynnościach śledczych w przypadkach ważnych, zwłaszcza wtedy, gdy sędzia śledczy dopuścił do obecności obrońcę oskarżonego, albo gdy prokurator złożył wniosek o uzupełnienie śledztwa, a od wyniku uzupełniających czynności zależy dalszy bieg sprawy.

§ 74. Prokurator powinien możliwie często przebadać akta śledztwa oraz porozumiewać się bezpośrednio z sędzią śledczym i już w temu śledztwa składać odpowiednie wnioski, celem uniknięcia potrzeby uzupełniania śledztwa; w szczególności powinien czuwać nad tem, aby śledztwo objęło wszystkich oskarżonych i wszystkie przestępstwa zgodnie z art. 29 i 30 k. p. k., o ile nie nastąpi wyłączenie w myśl art. 31 k. p. k.

§ 75. Prokurator może w toku śledztwa przeprowadzić dochodzenie także co do przestępstwa, objętego śledztwem, o czem powinien zawiadomić sędziego śledczego, a następnie przesłać mu zapiski dochodzenia; w dochodzeniu takiem prokurator może dokonywać czynności radowych tylko w przypadkach, wskazanych w art. 257 k. p. k.

§ 76. Wnioski o uzupełnienie śledztwa należy składać jedynie w przypadkach nieodzownych; składając wniosek o uzupełnienie śledztwa, prokurator powinien objąć nim całokształt uzupełnień, niezbędnych według stanu sprawy w chwili składania wniosku.

§ 77. Składając wniosek o umorzenie śledztwa, prokurator powinien go uzasadnić; wyrażenie zgody na umorzenie nie wymaga uzasadnienia, o ile prokurator podziela uzasadnianie postanowienia sędziego śledczego, powziętego w trybie art. 274 k. p. k.

§ 78. W razie uchylenia przez sąd okręgowy postanowienia sędziego śledczego o umorzeniu śledztwa prokurator obowiązany jest sporządzić akt oskarżenia zgodnie z postanowieniem sądu, jeżeli sąd nie nakazał uzupełnienia śledztwa. W razie uzupełnienia śledztwa zgodnie z postanowieniem sądu należy nadać dalszy bieg sprawie, w zależności od wyniku uzupełniających czynności.

Akt oskarżenia i inne wnioski.

§ 79. W uzasadnieniu aktu oskarżenia należy w sposób jasny i rzeczowy przedstawić faktyczną stronę sprawy, przytoczyć dowody winy oskarżonego, streścić jego wyjaśnienia, a w miarę potrzeby ocenić wartość dowodów i wyjaśnić podstawy kwalifikacji prawnej.

§ 80. Na marginesach aktu oskarżenia należy oznaczać karty akt sprawy, celem umożliwienia sprawdzenia okoliczności, przytoczonych w akcie oskarżenia. Oznaczenie kart należy umieszczać również na marginesie listy osób, które mają być wezwane na rozprawę, oraz wykazu innych dowodów.

§ 81. Do aktu oskarżenia, złożonego sądowi okręgowemu, należy dołączyć tyle odpisów, ilu jest oskarżonych; co do oskarżonych zaś urzędników publicznych, duchownych lub zakonników - po dwa egzemplarze.

W aktach podręcznych prokuratora należy pozostawić co najmniej jeden odpis aktu oskarżenia.

Akta sprawy prokurator dołącza do akta oskarżenia.

§ 82. Składając akt oskarżenia przeciwko e niektórym oskarżonym, wniosek zaś o umorzenie śledztwa co do innych oskarżanych lub co do niektórych czynów, objętych tem samem śledztwem, prokurator przesyła akt oskarżenia z aktami sprawy do sądu okręgowego lub grodzkiego, do sędziego śledczego zaś - wniosek o umorzenie.

Przepis § 63 stosuje się odpowiednio do spraw, przesyłanych do sądu w trybie art. 280 k. p. k.

§ 83. Jeżeli w sprawie o występek prokura-tor uważa, że z uwagi na zawiłe okoliczności postępowanie przed sądem jednoosobowym jest niewskazane, to jednocześnie z aktem oskarżenia składa wniosek o przekazanie sprawy pod rozpoznanie sądu kolegialnego w myśl art. 333 k. p. k.

§ 84. W sprawach przeciwko nieletnim należy przed złożeniem sądowi okręgowemu aktu oskarżenia złożyć wniosek o zbadanie rozeznania nieletniego. Wniosek taki powinien zawierać przytoczenie w streszczeniu faktycznych okoliczności sprawy.

Popieranie oskarżenia na rozprawie.

§ 85. Prokurator, opierając się na otrzymanej liście spraw (art. 295 k. p. k.), wyznacza przedstawicieli prokuratury do rozpraw, o ile możności na miesiąc zgóry.

§ 86. W sprawach szczególnie ważnych lub zawiłych powinni na rozprawie występować w miarę możności prokuratorzy, którzy daną sprawę opracowali. Prokurator apelacyjny może w takich sprawach delegować do popierania oskarżenia na rozprawie apelacyjnej członka prokuratury okręgowej, który w danej spławie występował w sądzie okręgowym na rozprawie głównej.

§ 87. Przełożony prokurator może ze względu na objętość i różnorodność materjału wyznaczyć do popierania oskarżenia kilku prokuratorów.

Popieranie oskarżenia na rozprawie w sądzie grodzkim.

§ 88. Prokurator, wnosząc akt oskarżenia do-sądu grodzkiego, może oznajmić, że zastrzega sobie popieranie oskarżenia przed sądem grodzkim.

§ 89. W sprawach ważniejszych prokurator udziela policji lub organom administracji poleceń i wskazówek co do popierania oskarżenia w sądzie grodzkim na rozprawie, co do założenia środków odwoławczych i t. p.

Środki odwoławcze.

§ 90. Zapowiada wniesienie środka odwoławczego i sporządza jego wywód w zasadzie ten prokurator, który popierał oskarżenie na rozprawie. Wywód środka odwoławczego od wyroku sądu okręgowego i apelacyjnego przesyła do sądu kierownik prokuratury. Odpis wywodu apelacji od wyroku sądu okręgowego prokurator przesyła prokuratorowi apelacyjnemu, odpis złożonej kasacji - pierwszemu prokuratorowi Sądu Najwyższego.

Wykonanie wyroku.

§ 91. Prokurator, zarządzając wykonanie wyroku na tymczasowo aresztowanym, skazanym na karę pozbawienia wolności, powinien odpis sentencji wyroku przesłać naczelnikowi właściwego więzienia z zawiadomieniem o dniu, w którym skazanego należy zwolnić.

Jeżeli skazany przebywa w innym okręgu sądowym, prokurator, zwracając się do prokuratora okręgowego tego okręgu o odpowiednie zarządzenia (art. 544 ust. 2 k. p. k.), powinien przesłać mu odpis sentencji.

§ 92. Jeżeli skazany na karę pozbawienia wolności nie jest aresztowany, prokurator powinien zarządzić sprowadzenie go do wiezienia przez policję państwową lub władzę gminną. Gdy ze względu na rodzaj kary, charakter sprawy i osobę sprawcy, nie zachodzi obawa, że skazany uchyli się od wykonania kary, prokurator może wezwać go, aby w określonym terminie stawił się w wyznaczonem więzieniu.

Równocześnie z wydaniem powyższych zarządzeń należy przesłać naczelnikowi więzienia odpis sentencji wyroku oraz, jeżeli skazany został wezwany do stawienia się w więzieniu, - odpis wezwania, z poleceniem powiadomienia prokuratora o dniu rozpoczęcia kary przez skazanego oraz o dniu mającego nastąpić zwolnienia. Prokurator powinien sprawdzić, czy czas trwania kary obliczono należycie.

W razie zawiadomienia przez naczelnika więzienia, że skazany, wezwany do stawienia się w celu odbycia kary, nie stawił się w terminie, prokurator zarządzi przymusowe sprowadzenie skazanego przez policję państwową lub władzę gminną.

§ 93. Jeżeli skazany należy do kategorji osób, wymienionych w § 375 różo. Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 marca 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 270), należy przy wykonaniu wyroku wykonać przepisy tego paragrafu co do przesyłania zawiadomień do powiatowych władz administracji ogólnej i powiatowych komendantów uzupełnień. Dołączone do § 32 reg. kar. wzory będą tu odpowiednio stosowane.

Odroczenie i przerwa wykonania kary.

§ 94. Przy rozpatrywaniu prośby o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności lub o jej przerwę, prokurator rozważy, czy mimo istnienia warunków ustawowych prośba zasługuje na uwzględnienie z uwagi na rodzaj popełnionego przestępstwa, okres nieodbytej kary oraz zachowanie się skazanego na wolności i w więzieniu. Odroczenia i przerwy kary nie należy udzielać recydywistom w cięższych przypadkach powrotu do przestępstwa oraz przestępcom zawodowym i z nawyknienia.

Odroczenia i przerwy kary należy odmówić, jeżeli zachodzi obawa uchylenia się skazanego od wykonania kary.

§ 95. Prokurator przesyła zarządzenie swoje co do przerwy kary naczelnikowi więzienia, z poleceniem wykonania i zawiadomienia policji państwowej rejonu, w którym zwolniony ma zamiar zamieszkać.

Uzależniając odroczenie lub przerwę kary od zobowiązania się skazanego do pobytu w oznaczonej miejscowości lub okręgu, prokurator zawiadamia o tem właściwe komendy policji państwowej z poleceniem bezzwłocznego aresztowania skazanego i sprowadzenia go do więzienia w razie naruszenia wspomnianego zobowiązania.

§ 96. Prokurator poleci naczelnikowi więzienia, by po upływie czasu przerwy, jeżeli skazany w ciągu trzech dni po upływie tego czasu nie zgłosi się dobrowolnie, zawiadomił o tem prokuratora, który wyda odpowiednie zarządzenia.

§ 97. Ograniczeń, zawartych w § 94, nie stosuje się do odroczenia wykonania kary na zasadzie art. 558 k. p. k.

Wznowienie postępowania.

§ 98. Wniosek o wznowienie postępowania w sprawach, należących do właściwości sądu grodzkiego, powinien prokurator okręgowy przedstawić prokuratorowi apelacyjnemu, w innych zaś sprawach - pierwszemu prokuratorowi Sądu Najwyższego za pośrednictwem prokuratora apelacyjnego.

§ 99. Wniosek o wznowienie postępowania powinien wskazywać okoliczności, uzasadniające złożenie wniosku; prokurator może przeprowadzić w tym celu dochodzenie, którego akta dołączy do wniosku. W dochodzeniu tem przepisu art. 20 przep. wprow. k. p. k. nie stosuje się.

§ 100. Do wniosku o wznowienie postępowania należy dołączyć zażądane w tym celu akta sądowe.

§ 101. Jeżeli prokurator otrzyma wniosek o wznowienie postępowania, podany przez oskarżonego lub inne osoby, wymienione w art. 603 § 1 k. p. k., powinien, jeżeli zachowane są warunki art. 605 k. p. k., postąpić w sposób, przewidziany w §§ 98-100, dołączając swoją opinję, w miarę uznania po przeprowadzeniu dochodzenia.

Kasacja według art. 538 k. p. k.

§ 102. Przepisy §§ 98 - 101 stosuje się odpowiednio w przypadkach podań o założenie kasacji na mocy art. 538 k. p. k.

Prokurator apelacyjny może nie nadać sprawie dalszego biegu, jeżeli zachodzi brak podstaw do założenia kasacji, chyba że prokurator Sądu Najwyższego zażądał przedstawienia akt sprawy z opinją.

Sprawy aresztowanych i inne sprawy pilne.

§ 103. Sprawy, dotyczące osób aresztowanych i inne sprawy pilne, powinny być załatwiana ze szczególnym pośpiechem. Nagłość sprawy należy zaznaczyć na aktach i pismach w sposób widoczny.

§ 104. O niemożności załatwienia sprawy w terminie, przepisanym w ustawie, należy zawiadomić przełożonego prokuratora z wyjaśnieniem przyczyny zwłoki.

Pisma osób aresztowanych.

§ 105. Prokurator powinien:

a) przesyłać według właściwości pisma więźniów, choćby adresowane mylnie;

b) nie doręczać pism, lekceważących ustawy, uwłaczających Państwu, władzom lub osobom urzędowym albo mogących ujemnie wpłynąć na przebieg dochodzenia lub śledztwa;

c) pozostawiać bez biegu pisma obywateli polskich do władz obcych o opiekę i ochronę przed zarządzeniami władz polskich, tudzież takie same pisma obywateli obcych do władz obcych, nie będących władzami ojczystemi wnoszącego;

d) przedstawiać do decyzji Ministerstwa Sprawiedliwości pisma, adresowane do władz obcych, jeżeli nie należy z niemi postąpić w myśl przepisów pod lit. b), c).

§ 106. Do podań osób aresztowanych, składanych na imię Prezydenta Rzeczypospolitej, albo przesyłanych do władz przełożonych lub sądowych, prokurator powinien dołączać w miarę potrzeby odpowiednie informacje.

BIUROWOŚĆ.

Zasady ogólne.

§ 107. Biurowość w sekretariatach prokuratur prowadzona jest według przepisów reg. og. z poniższemi zmianami i uzupełnieniami.

§ 108. Pisma wnoszone i nadsyłana do prokuratury przyjmuje urzędnik sekretarjatu, który umieszcza na każdem piśmie prezentatę, zawierającą nazwę prokuratury (oddziału zamiejscowego), datę otrzymania pisma i liczbę załączników.

§ 109. Oznaczenie akt składa się z odpowiedniej nazwy repertorjum, do którego sprawa należy, numeru porządkowego sprawy według repertorjum i roku założenia akt. Oznaczenie akt prokuratora rejonowego składa się nadto z cyfry rzymskiej, wskazującej numer rejonu, umieszczonej przed nazwą repertorium (np. XII Ds. 10/33).

W razie przeniesienia sprawy do innego repertorium należy dawne oznaczenie przekreślić i wpisać pod spodem nowe oznaczenie.

Oznaczenie akt umieszczać należy cna wszystkich pismach wychodzących.

§ 110. Od obowiązku umieszczania w okładce i szycia akt można odstąpić, jeżeli akta zawierają nie więcej niż kilka kart i nie zachodzi obawa, że skutkiem zaniechania zeszycia ulegną zniszczeniu lub zagubieniu. Akta powinny być jednak umieszczone w okładce i zeszyte, jeżeli przesyła się je innej prokuraturze, sądowi lub innej władzy.

§ 111. Na okładkach akt i na pismach w sprawach, w których oskarżony lub podejrzany jest aresztowany, należy umieścić u góry w sposób widoczny wyraz: "Areszt".

§ 112. Równocześnie z przesłaniem sprawy do sędziego śledczego z wnioskiem o wszczęcie śledztwa lub do sądu okręgowego z aktem oskarżenia prokurator zakłada akta podręczne. W aktach tych przechowuje się odpis aktu oskarżenia lub wniosków, przewidzianych w art. 280, 383 § 1 i 635 § 2 k. p. k. oraz korespondencję, odnoszącą się do danej sprawy, a nie należącą do akt dochodzenia lub śledztwa. Na okładce, w odpowiednich rubrykach, należy uwidocznić bieg sprawy oraz datę i treść zapadłego wyroku.

§ 113. Szczegóły organizacji biurowej ustala według swego uznania prokurator.

Księgi prokuratorskie.

§ 114. W prokuraturze prowadzi się następujące księgi:

1. "Kop" - repertorjum karne ogólne (wzór) u prokuratora apelacyjnego-,

2. "Z" - księga zarządzeń u prokuratora apelacyjnego;

3. "Prez" - dziennik prezydjalny (wzór) u prokuratora apelacyjnego i okręgowego;

4. "E" - księga ekspedycyjna (wzór) u prokuratora apelacyjnego, okręgowego i rejonowego;

5. "So" - skorowidz ogólny (wzór) u prokuratora okręgowego.

6. "Sp" - skorowidz poszukiwanych (wzór) u prokuratora okręgowego;

7. "W" - repertorjum wyroków (wzór) u prokuratora okręgowego;

8. "Ds" - repertorium dochodzeń i śledztw (wzór) u prokuratora rejonowego;

9. "Ap" - wykaz aresztowanych w toku dochodzenia (wzór) u prokuratora rejonowego;

10) Skorowidze.

§ 115. Do dziennika prezydialnego "Prez" należy wpisywać korespondencję, dotyczącą administracji prokuratury, a w szczególności korespondencję w sprawach osobowych, oraz sprawozdania i okólniki.

§ 116. Do repertorjum "Kop" u prokuratora apelacyjnego wpisuje się korespondencję, nie należącą do dziennika prezydialnego.

§ 117. Do skorowidza ogólnego "So" wpisuje się korespondencję, która wpływa do prokuratora okręgowego, a nie należy do dziennika prezydialnego i repertorjum wyroków.

W rubryce "oznaczenie sprawy" należy wpisać nazwisko i imię pokrzywdzonego i podejrzanego, albo nazwisko i imię osoby lub nazwę władzy, nadsyłającej pismo.

Jeżeli pokrzywdzonych lub podejrzanych jest 'kilku, należy nazwisko i imię każdego z nich wpisać osobno pod odpowiednią literą.

Nazwę władzy, nadsyłającej pismo, wpisuje się tylko wówczas, gdy brak jest innych danych, niezbędnych do oznaczenia sprawy.

W rubryce "do kogo i kiedy przesłano" datę przesłania należy uwidocznić tylko wtedy, gdy pismo wychodzi z prokuratury.

§ 118. Do skorowidza poszukiwanych "Sp" wpisuje się nazwiska i imiona oskarżonych, wzglądem których postępowanie zawieszono w toku dochodzenia (art. 5 k. p. k.), oraz skazanych, co do których nie można wykonać kary.

§ 119. Do repertorjum "W" wpisuje się każdego skazanego pod oddzielnym numerem porządkowym.

W rubryce "Uwagi" należy uwidocznić wezwanie do kary.

Rubrykę 9 ("rodzaj i wymiar kary zastępczej") należy wypełnić dopiero p 3 stwierdzeniu niemożności ściągnięcia grzywny lub kary pieniężnej. Odpowiedni zapis w rubryce 9 należy umieścić poniżę, poziomu zapisów, dotyczących zasadniczej kary pozbawienia wolności. Zapisy, dotyczące zastępczej kary pozbawienia wolności w rubrykach 10 - 15 winny być umieszczone na tym samym poziomie, co zapis w rubryce 9.

§ 120. W każdym rejonie prokuratorskim prowadzone jest repertorjum "Ds", oznaczone odnośna cyfrą rzymską (numer rejonu). Kierownik prokuratury może zarządzić prowadzenie wspólnego repertorjum "Ds" dla kilku rejonów.

Do repertorjum "Ds" wpisuje się sprawy karne i karne skarbowe w chwili otrzymania zawiadomienia o przestępstwie. Wszelkie czynności w toku postępowania, a w szczególności przesłanie sprawy do uzupełnienia i zwrot po uzupełnieniu, należy uwidocznić w odpowiednich rubrykach.

W razie skierowania sprawy do śledztwa, należy w rubryce "numer porządkowy" nad odnośnym numerem umieścić literę "Ś".

Po sporządzeniu przez prokuratora rejonowego aktu oskarżenia lub innego wniosku wymagającego aprobaty prokuratora (§ 24 pkt. c), należy w rubryce 17 odnotować datę przedstawienia akt prokuratorowi okręgowemu. Po załatwieniu sprawy przez prokuratora okręgowego należy we właściwych rubrykach (19 - 27) odnotować datę i sposób załatwienia.

W rubryce 4 powinny być wymienione nazwiska i imiona wszystkich oskarżonych. W razie skierowania sprawy częściowo z aktem oskarżenia, a częściowo z wnioskiem o umorzenie lub zawieszenie postępowania, należy zapisów w odpowiednich rubrykach dokonywać w ten sposób, by było widoczne, jaki bieg nadano sprawie względem każdego oskarżonego.

Jeżeli do oskarżonego zastosowano nie tymczasowe aresztowanie, lecz inny środek zapobiegawczy, należy w rubryce 4 pod jego nazwiskiem umieścić w nawiasie odpowiednia wzmiankę, np. "kaucja zł ...... poręczenie zł ...... zakaz wydał "dozór policji".

W rubryce 6 należy wymienić, jak długo tymczasowe aresztowanie trwało w wyrazach: "od d ...... do d ......".

W rubryce 19 przesłanie sprawy w trybie postępowania zwyczajnego, przed sądem jednoosobowym, doraźnego, z ustawy karnej skarbowej i przed sądem przysięgłych należy oznaczać w skrótach: "zwycz.", "1 osób.", "dor., "u. k. s.", "przys.".

§ 121. Każdą sprawę należy tylko raz jeden zapijać do repertorjum "Ds", z wyjątkiem następujących przypadków:

a) gdy postępowanie zawieszone podjęto w nowym roku kalendarzowym;

b) gdy dochodzenie lub śledztwo wznowiono w myśl art. 252 i 613 k, p. k.;

c) gdy dochodzenia lub śledztwo rozdzielono na dwie lub kilka oddzielnych spraw.

§ 122. W wymienionych przypadkach sprawę należy zapisać do repertorjum ponownie, Zamiast wykazu aresztowanych "Ap" można prowadzić kartotekę osób aresztowanych.

§ 123. Do repertorjów "Kop", "W" i "Ds" należy prowadzić oddzielne skorowidze według przepisów reg. og. i reg. kar.

Kierownik prokuratury może zarządzić prowadzenie skorowidzów systemem kartkowym.

§ 124. W oddziale zamiejscowym prowadzi się z ksiąg, wymienionych w § 114, te, które są konieczne ze wzglądu na uprawnienia, przyznane kierownikowi oddziału w § 27.

§ 125. Księgi, przewidziane dla czynności prokuratorów rejonowych, będą prowadzone także u wice (pod) prokuratorów, którym są poruczone sprawy niezależnie od podziału terytorialnego (§ 22).

Wzory sprawozdań.

§ 126. Wzory sprawozdań miesięcznych prokuratorów okręgowych, kierowników oddziałów zamiejscowych i prokuratorów rejonowych służyć mogą jako wzory sprawozdań rocznych po zastąpieniu wyrazu "miesiąc" wyrazem "rok".

§ 127. W rubrykach 3 i 14 sprawozdań prokuratorów okręgowych i rejonowych należy wykazywać ilość spraw załatwionych ostatecznie. Sprawy, przesłane w celu przeprowadzenia lub uzupełnienia dochodzenia lub w celu uzupełnienia śledztwa, należy wykazywać jako niezałatwione (rubryki 1, 4, 12 i 15).

Spraw, będących w toku śledztwa u sędziów śledczych, przed przesłaniem ich do prokuratury nie wciąga się do sprawozdań.

Sekretariaty.

§ 128. Sekretariaty prokuratur składają się z sekretarzy prokuratorskich, urzędników kancelaryjnych i innych funkcjonarjuszów.

Do sekretariatów prokuratur mogą być wyznaczeni także sekretarze sądowi i aplikanci sądowi.

Prokurator oznacza zakres i rodzaj czynności każdego urzędnika sekretarjatu.

§ 129. Kierownik sekretarjatu jest odpowiedzialny za należyte prowadzenie biurowości, za ścisłe i szybkie wykonanie zarządzeń prokuratora oraz za całość akt, ksiąg i pism.

§ 130. Wszyscy urzędnicy sekretarjatu obowiązani są stosować się do zarządzeń kierownika sekretariatu, chyba że prokurator zarządzenie kierownika sekretarjatu odwoła lub zmieni.

§ 131. W czynnościach swoich kierownik sekretarjatu, za zgodą prokuratora, może być zastąpiony przez innych urzędników sekretarjatu.

§ 132. Urzędnicy sekretarjatu nie mają prawa udzielać zezwolenia 'Osobom obcym na przeglądanie akt i ksiąg prokuratury.

Zezwolenie takie wydaje wyłącznie prokurator.

§ 133. Nikt, prócz prokuratora, nie może zabierać akt z sekretarjatu.

Woźni.

§ 134. Jeżeli ilość woźnych w prokuraturze jest niewystarczająca, potrzebną ilość woźnych wyznacza do prokuratury prezes właściwego sądu.

§ 135. Wyznaczeni do prokuratury woźni podlegają wyłącznie zarządzeniom prokuratora i kierownika sekretarjatu.

Pieczęcie urzędowe.

§ 136. Prokuratorzy mają pieczęcie urzędowe z wyobrażeniem orła państwowego i właściwym napisem, odpowiadające przepisom obowiązującym.

§ 137. Pieczęcie prokuratur przechowują, kierownicy sekretariatów.

Pieczęcie powinny być przechowywane pod zamknięciem.

Kontrolę wydanych do użytku pieczęci prowadzi kierownik prokuratury.

§ 138. Pieczęcie wyciska się na wszelkich pismach, mających stanowić dowód lub mających być dla strony podstawą do podjęcia jakiejkolwiek czynności prawnej, a nadto w korespondencji z władzami zagranicznemi, na uwierzytelnionych odpisach oraz, jeżeli nagłość czynności nie stoi na przeszkodzie, za zarządzeniach sprowadzenia (art. 245 § 2 k. p. k.), zatrzymania podejrzanego (art. 167 k. p. k.), dokonania rewizji (art. 150 k. p. k.), wstrzymania korespondencji i przesyłek (art. 159 k. p. k.), tudzież na pismach do policji i innych urzędów z żądaniem wykonania powyższych zarządzeń.

§ 139. Pieczęcie należy zamawiać wyłącznie w Mennicy Państwowej.

Nazwa prokuratur.

§ 140. Prokuratury sądów apelacyjnych i okręgowych używają nazwy według siedziby (Prokuratura Sądu Apelacyjnego w ...... Prokuratura Sądu Okręgowego w ......).

Oddziały zamiejscowe prokuratur sądów okręgowych używają nazwy właściwej prokuratury z dodatkiem "oddział zamiejscowy w ......".

Wiceprokuratorzy i podprokuratorzy rejonowi, urzędujący poza siedzibą prokuratora okręgowego, używają nazwy właściwej prokuratury z dodatkiem "wiceprokurator (podprokurator) rejonu w ......".

§ 141. Nazwy powyższe powinny być umieszczone nazewnątrz gmachów, mieszczących prokuraturę.

§ 142. Na pismach, podpisanych przez prokuratora lub jego zastępcę, należy używać napisów: "Prokurator Sądu Apelacyjnego w .......", "Prokurator Sądu Okręgowego w ......".

Na pismach, podpisanych przez wiceprokuratora lub podprokuratora, należy używać napisów: "Prokuratura Sądu Okręgowego w ...... Wiceprokurator rejonu ......". Siedzibę wiceprokuratora (podprokuratora) rejonowego wymienia się, jeżeli znajduje się poza siedzibą prokuratora sądu okręgowego.

§ 143. Pomieszczenia wewnątrz gmachów, przeznaczone dla prokuratury, powinny być oznaczone napisami, wskazującemi ich przeznaczenie.

Przepisy końcowe.

§ 144. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie 7. dniem 1 stycznia 1933 r.

Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1931 r. (Dz. U. R. P. Nr. 102, poz. 784).

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................