Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu. Nowy Jork.1992.05.09.
Dz.U.1996.53.238
Akt obowiązującyRAMOWA KONWENCJA
NARODÓW ZJEDNOCZONYCH
W SPRAWIE ZMIAN KLIMATU,
sporządzona w Nowym Jorku dnia 9 maja 1992 r.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 9 maja 1992 r. w Nowym Jorku została sporządzona Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu w następującym brzmieniu:
Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
Strony niniejszej konwencji,
uznając, że zmiany klimatu Ziemi i ich negatywne skutki są wspólnym problemem ludzkości,
zaniepokojone tym, że wskutek działalności człowieka poważnie zwiększyła się ilość gazów cieplarnianych, że wzrost ich ilości intensyfikuje naturalny efekt cieplarniany i że rezultatem tego będzie wzrost średniej temperatury powierzchni Ziemi i atmosfery, co może wpłynąć negatywnie na naturalne ekosystemy i całą ludzkość,
biorąc pod uwagę, że największy udział w dawnych i obecnych globalnych emisjach gazów cieplarnianych przypada na państwa wysoko rozwinięte, że emisja tych gazów w przeliczeniu na jednego mieszkańca w państwach rozwijających się jest wciąż względnie niewielka i że udział tych państw w globalnych emisjach gazów będzie wzrastał w związku z potrzebą społecznego i gospodarczego rozwoju tych państw,
świadome roli i znaczenia pochłaniaczy i zbiorników gazów cieplarnianych dla ekosystemów lądowych i morskich,
biorąc pod uwagę, że prognozy zmian klimatu cechują się znaczną niepewnością, szczególnie co do czasu zachodzenia, wielkości i zasięgu geograficznego tych zmian,
uznając, że globalny charakter zmian klimatu wymaga maksymalnie rozwiniętej współpracy wszystkich państw i ich udziału w efektywnym i odpowiednim międzynarodowym przeciwdziałaniu, zgodnie z ich wspólnymi, lecz zróżnicowanymi możliwościami i ich warunkami społecznymi i ekonomicznymi,
powołując się na stosowne postanowienia Deklaracji Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska człowieka, przyjętej dnia 16 czerwca 1972 r. w Sztokholmie,
przypominając również, że państwa, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, mają suwerenne prawo do eksploatacji własnych zasobów zgodnie z ich własną polityką ochrony środowiska i rozwoju oraz ponoszą odpowiedzialność za zagwarantowanie, aby działalność lub kontrola w obrębie ich własnej jurysdykcji nie powodowały szkód w środowisku innych państw lub obszarów wykraczających poza granice ich narodowej jurysdykcji,
potwierdzając zasady suwerenności państw w międzynarodowej współpracy w zakresie zmian klimatu,
uznając, że państwa powinny ustanowić efektywne ustawodawstwo dotyczące ochrony środowiska, że normy, cele zarządzania i priorytety ochrony środowiska powinny odzwierciedlać kontekst problemów środowiska i rozwoju, których dotyczą, oraz że normy przyjęte w niektórych państwach mogą być dla innych państw, w szczególności państw rozwijających się, nieodpowiednie i nie usprawiedliwiające kosztów ekonomicznych i społecznych,
powołując się na postanowienia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego numer 44/228 z dnia 22 grudnia 1989 r. dotyczącej Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska i rozwoju oraz rezolucji numer 43/53 z dnia 6 grudnia 1988 r., 44/207 z dnia 22 grudnia 1989 r., 45/212 z dnia 21 grudnia 1990 r. i 46/169 z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie ochrony klimatu ziemskiego dla obecnego i przyszłych pokoleń ludzkości,
powołując się również na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego numer 44/206 z dnia 22 grudnia 1989 r. w sprawie możliwego negatywnego wpływu podniesienia się poziomu mórz na wyspy i obszary nadbrzeżne, szczególnie na obszary nadbrzeżne nisko położone, oraz stosowne postanowienia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego numer 44/172 z dnia 19 grudnia 1989 r. w sprawie wdrażania planu działania dotyczącego zwalczania pustynnienia,
powołując się dalej na Konwencję wiedeńską w sprawie ochrony warstwy ozonowej z 1985 r. i Protokół montrealski w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową z 1987 r., uzupełniony i poprawiony dnia 29 czerwca 1990 r.,
biorąc pod uwagę Deklarację ministerialną drugiej Światowej Konferencji Klimatycznej, przyjętą dnia 7 listopada 1990 r.,
świadome wartości prac analitycznych prowadzonych w wielu państwach w dziedzinie zmian klimatu i znaczącego wkładu do wymiany wyników badań naukowych i koordynacji badań Światowej Organizacji Meteorologicznej, Programu Środowiska Narodów Zjednoczonych i innych organów, organizacji i agencji systemu Narodów Zjednoczonych, jak również innych organów międzynarodowych i międzyrządowych,
uznając, że kroki niezbędne do zrozumienia i zajmowania się zmianami klimatu są najbardziej efektywne społecznie i ekonomicznie dla środowiska wówczas, gdy są oparte na właściwych wnioskach naukowych, technicznych i ekonomicznych, stale aktualizowanych w świetle nowych ustaleń w tych dziedzinach,
uznając, że różne działania zajmujące się zmianami klimatu mogą być uzasadnione ekonomicznie i mogą również pomóc w rozwiązywaniu innych problemów środowiska,
uznając również potrzebę podjęcia przez państwa wysoko rozwinięte pilnych i elastycznych działań w oparciu o jasno określone priorytety będące pierwszym krokiem w kierunku wszechstronnych strategii reagowania na poziomie globalnym, narodowym oraz, w uzgodnionych przypadkach, regionalnym, uwzględniając wszystkie gazy cieplarniane, łącznie z wzięciem pod uwagę ich względnego udziału w powiększeniu efektu cieplarnianego,
uznając dalej, że państwa leżące na nisko położonych obszarach nadbrzeżnych lub na małych wyspach albo na terenach suchych lub półsuchych, zagrożone powodziami, suszami lub pustynnieniem, jak również państwa rozwijające się o wrażliwych ekosystemach górskich są szczególnie narażone na negatywne skutki zmian klimatu,
uznając specyficzne trudności tych państw, zwłaszcza rozwijających się, których gospodarki są szczególnie uzależnione od produkcji, użytkowania i eksportu paliw kopalnianych w konsekwencji działań mających na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych,
potwierdzając, że reagowanie na zmiany klimatu powinno być w integralny sposób skoordynowane z rozwojem społecznym i ekonomicznym, ze zwróceniem uwagi na uniknięcie negatywnego wpływu na rozwój ekonomiczny, przy pełnym uwzględnieniu uzasadnionych, priorytetowych potrzeb państw rozwijających się, zmierzających do osiągnięcia zrównoważonego wzrostu ekonomicznego i likwidacji ubóstwa,
uznając, że wszystkie państwa, a w szczególności państwa rozwijające się, potrzebują dostępu do surowców niezbędnych do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego, a także uważając, że aby państwa rozwijające się osiągnęły postęp w zbliżaniu się do tego celu, konieczny będzie wzrost zużycia energii, biorąc pod uwagę możliwości osiągnięcia większej wydajności energetycznej i kontrolowania ogólnego poziomu emisji gazów cieplarnianych również poprzez wdrażanie nowych technologii, których stosowanie będzie korzystne ze względów ekonomicznych i społecznych,
zdecydowane chronić system klimatyczny dla obecnego i przyszłych pokoleń,
uzgodniły, co następuje:
Definicje*)
W rozumieniu niniejszej konwencji:
*) Tytuły artykułów podane są jedynie w celu ułatwienia czytelnikowi posługiwania się tekstem.
Cel
Celem podstawowym niniejszej konwencji i wszelkich związanych z nią dokumentów prawnych, które mogą być przyjęte przez Konferencję Stron, jest doprowadzenie, zgodnie z właściwymi postanowieniami konwencji, do ustabilizowania koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Dla uniknięcia zagrożenia produkcji żywności i dla umożliwienia zrównoważonego rozwoju ekonomicznego poziom taki powinien być osiągnięty w okresie wystarczającym do naturalnej adaptacji ekosystemów do zmian klimatu.
Zasady
W działaniach zmierzających do osiągnięcia celu konwencji i wprowadzenia w życie jej postanowień Strony będą się kierowały, między innymi, następującymi zasadami:
Zobowiązania
Ponadto Konferencja Stron może podjąć działania, jakie uzna za właściwe, zgodnie z niniejszym ustępem.
*) Obejmuje to politykę i środki przyjęte przez regionalne organizacje integracji gospodarczej.
Badania i systematyczne obserwacje
Wypełniając zobowiązania określone w artykule 4 ustęp 1(g), Strony będą:
Edukacja, szkolenie i świadomość społeczna
Wypełniając zobowiązania określone w artykule 4 ustęp 1(i), Strony będą:
Konferencja Stron
Sekretariat
Pomocniczy organ do spraw doradztwa naukowego i technicznego
Pomocniczy organ do spraw wdrażania
Mechanizm finansowania
Przekazywanie informacji dotyczących wdrażania
Rozwiązywanie problemów dotyczących wdrażania konwencji
Konferencja Stron na swej pierwszej sesji rozpatrzy ustanowienie wielostronnego procesu konsultacyjnego, dostępnego dla Stron na ich prośbę, mającego na celu rozwiązywanie problemów odnoszących się do wdrażania konwencji.
Rozstrzyganie sporów
Strona będąca regionalną organizacją integracji gospodarczej może złożyć oświadczenie z podobnym skutkiem w stosunku do arbitrażu, zgodnie z procedurami, o których mowa w punkcie (b).
Poprawki do konwencji
Przyjmowanie i poprawianie załączników do konwencji
Protokoły
Prawo do głosowania
Depozytariusz
Depozytariuszem konwencji i protokołów przyjętych zgodnie z artykułem 17 będzie Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych.
Podpisanie
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania przez państwa członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych albo którąkolwiek z jej agencji wyspecjalizowanych lub państwa, które są Stronami Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, jak również regionalne organizacje integracji gospodarczej w Rio de Janeiro podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska i rozwoju, a następnie w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, w dniach od 20 czerwca 1992 r. do 19 czerwca 1993 r.
Postanowienia przejściowe
Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie
Wejście w życie
Wypowiedzenie
Teksty autentyczne
Oryginał niniejszej konwencji, której teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, będzie złożony u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Na dowód czego niżej podpisani, będąc należycie do tego upełnomocnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Nowym Jorku dnia dziewiątego maja tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
Australia
Australia
Białoruś*
Belgia
Bułgaria*
Kanada
Czechosłowacja*
Dania
Wspólnota Europejska
Estonia*
Finlandia
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry*
Islandia
Irlandia
Włochy
Japonia
Łotwa*
Litwa*
Luksemburg
Holandia
Nowa Zelandia
Norwegia
Polska*
Portugalia
Rumunia*
Federacja Rosyjska*
Hiszpania
Szwecja
Szwajcaria
Turcja
Ukraina*
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
Stany Zjednoczone Ameryki
______
*) Kraje będące w procesie przechodzenia do gospodarki rynkowej.
ZAŁĄCZNIK II
Australia
Australia
Belgia
Kanada
Dania
Wspólnota Europejska
Finlandia
Francja
Niemcy
Grecja
Islandia
Irlandia
Włochy
Japonia
Luksemburg
Holandia
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Hiszpania
Szwecja
Szwajcaria
Turcja
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
Stany Zjednoczone Ameryki
Po zapoznaniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
- jest ona ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 16 czerwca 1994 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »