§ 1. - Przyznanie dla byłych wojskowych armji rosyjskiej i austrjackiej, jak też dla wdów i sierot po nich pozostałych, nadzwyczajnego dodatku drożyźnianego do zasiłków emerytalnych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1920.49.303

Akt utracił moc

Wersja od: 22 czerwca 1920 r.

§ 1. Za pobory emerytalne, pensję wdowią, lub sierocą uważać należy w znaczeniu art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1920 r. zaopatrzenie przyznane odnośnym osobom, bądź to na zasadzie wojskowych przepisów emerytalnych ogólnie w Rosji w dniu 1 listopada 1917 r. i w Austrji w dniu 1 listopada 1918 r. obowiązujących, bądź też na zasadzie specjalnych norm ustanowionych dla pewnych kategorji osób wojskowych, nieobjętych ogólnemi przepisami emerytalnemi (majstrzy arsenału, pobierający zasiłki z Komitetu Aleksandrowskiego i Komitetu Aleksiejewskiego, kawalerowie krzyża i medalu św. Jerzego i t. p.).

Pod darami z łaski należy natomiast rozumieć wszelkie czasowe lub stałe zaopatrzenie, udzielane poza obowiązującemi przepisami na podstawie upoważnienia właściwej władzy państwowej.