Przystąpienie przez Rzeczpospolitą Polską do Protokołu dotyczącego statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1991.119.518

Akt jednorazowy

Wersja od: 20 grudnia 1991 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 26 listopada 1991 r.

w sprawie przystąpienia przez Rzeczpospolitą Polską do Protokołu dotyczącego statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r.

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem V Protokołu dotyczącego statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r., został złożony dnia 27 września 1991 r. Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokument przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do powyższego Protokołu.

Zgodnie z artykułem VIII ustęp 2 Protokół ten wszedł w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 27 września 1991 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z artykułem VIII ustęp 1 powyższy Protokół wszedł w życie dnia 4 października 1967 r., a następujące państwa stały się jego stronami, składając dokumenty ratyfikacyjne lub przystąpienia w niżej podanych datach:

Algieria 08.11.1967

Angola 23.06.1981

Argentyna 06.12.1967

Australia¹ 13.12.1973

Austria 05.09.1973

Belgia 08.04.1969

Belize 27.06.1990

Benin 06.07.1970

Boliwia 09.02.1982

Botswana 06.01.1969

Brazylia 07.04.1972

Burkina Faso 18.06.1980

Burundi 15.03.1971

Kamerun 19.09.1967

Kanada 04.06.1969

Wyspy Zielonego Przylądka 09.07.1987

Republika Środkowoafrykańska 30.08.1967

Czad 19.08.1981

Chile 27.04.1972

Chiny 24.09.1982

Kolumbia 04.03.1980

Kongo 10.07.1970

Kostaryka 28.03.1978

Wybrzeże Kości Słoniowej 16.02.1970

Cypr 09.07.1968

Dania 29.01.1968

Dżibuti 09.08.1977

Republika Dominikańska 04.01.1978

Ekwador 06.03.1969

Egipt 22.05.1981

Salwador 28.04.1983

Gwinea Równikowa 07.02.1986

Etiopia 10.11.1969

Fidżi 12.06.1972

Finlandia 10.10.1968

Francja 03.02.1971

Gabon 28.08.1973

Gambia 29.09.1967

Niemcy^{2, 3} 05.11.1969

Ghana 30.10.1968

Grecja 07.08.1968

Gwatemala 22.09.1983

Gwinea 16.05.1968

Gwinea-Bissau 11.02.1976

Haiti 25.09.1984

Stolica Apostolska 08.06.1967

Węgry 14.03.1989

Islandia 26.04.1968

Iran 28.07.1976

Irlandia 06.11.1968

Izrael 14.06.1968

Włochy 26.01.1972

Jamajka 30.10.1980

Japonia 01.01.1982

Kenia 13.11.1981

Lesotho 14.05.1981

Liberia 27.02.1980

Liechtenstein 20.05.1968

Luksemburg 22.04.1971

Malawi 10.12.1987

Mali 02.02.1973

Malta 15.09.1971

Mauretania 05.05.1987

Maroko 20.04.1971

Mozambik 01.05.1989

Holandia⁴ 29.11.1968

Nowa Zelandia 06.08.1973

Nikaragua 28.03.1980

Niger 02.02.1970

Nigeria 02.05.1968

Norwegia 28.11.1967

Panama 02.08.1978

Papua Nowa Gwinea 17.07.1986

Paragwaj 01.04.1970

Peru 15.09.1983

Filipiny 22.07.1981

Portugalia 13.07.1976

Rumunia 07.08.1991

Rwanda 03.01.1980

Wyspy Świętego Tomasza i Książęca 01.02.1978

Senegal 03.10.1967

Seszele 23.04.1980

Sierra Leone 22.05.1981

Somalia 10.10.1978

Hiszpania 14.08.1978

Sudan 23.05.1974

Surinam⁵ 29.11.1978

Swaziland 28.01.1969

Szwecja 04.10.1967

Szwajcaria 20.05.1968

Togo 01.12.1969

Tunezja 16.10.1968

Turcja 31.07.1968

Tuvalu 07.03.1986

Uganda 27.09.1976

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii 04.09.1968

Zjednoczona Republika Tanzanii 04.09.1968

Stany Zjednoczone Ameryki 01.11.1968

Urugwaj 22.09.1970

Wenezuela 19.09.1986

Jemen⁶ 18.01.1980

Jugosławia 15.01.1968

Zair 13.01.1975

Zambia 24.09.1969

Zimbabwe 25.08.1981

2. Oświadczenia i zastrzeżenia

Angola:

Rząd Angoli zgodnie z artykułem VII ustęp 1 oświadcza, że nie uznaje się związany artykułem IV niniejszego Protokołu dotyczącego rozstrzygania sporów, odnoszącego się do interpretacji Protokołu.

Botswana:

"Pod warunkiem zastrzeżenia odnośnie do artykułu IV wspomnianego Protokołu oraz odnośnie do stosowania zgodnie z jego artykułem I postanowień artykułu nr 7, 17, 26, 31, 32 i 34 oraz ustępu 1 artykułu 12 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r.",

Burundi:

Przystępując do niniejszego Protokołu Rząd Republiki Burundi składa następujące zastrzeżenia:

1. Przyjmuje postanowienia artykułu 22 Konwencji dotyczące kształcenia podstawowego tylko

a) tak dalece, jak stosują się one do kształcenia publicznego, a nie prywatnego;

b) pod warunkiem, że traktowanie uchodźców będzie najbardziej korzystnym traktowaniem przyznawanym obywatelom innych państw.

2. Postanowienia artykułu 17 ustępy 1 i 2 Konwencji przyjmuje się wyłącznie jako zalecenia i w każdym przypadku nie są one interpretowane jako stosowanie statusu przyznanego obywatelom państw, z którymi Republika Burundi mogła zawrzeć regionalne umowy celne, gospodarcze lub polityczne.

3. Postanowienia artykułu 26 Konwencji przyjmuje się wyłącznie pod warunkiem zastrzeżenia, iż uchodźcy:

a) nie wybierają miejsca swego zamieszkania w regionie graniczącym z państwem ich pochodzenia;

b) powstrzymają się, w każdym przypadku, podczas wykorzystywania ich prawa do swobodnego poruszania się, od jakiejkolwiek działalności lub napadów o charakterze wywrotowym odnośnie do państwa, którego są obywatelami.

Wyspy Zielonego Przylądka:

We wszystkich przypadkach, gdy Konwencja z 1951 r. dotycząca statusu uchodźców przyznaje uchodźcom najbardziej korzystne traktowanie przyznawane obywatelom obcych państw, postanowienie to nie będzie interpretowane jako stosowanie statusu przyznawanego obywatelom państw, z którymi Wyspy Zielonego Przylądka zawarły regionalne umowy celne, gospodarcze lub polityczne.

Chile:

1) Z zastrzeżeniem, że odnośnie do postanowień artykułu 34 Konwencji Rząd Chile, mając na uwadze liberalny charakter chilijskiego prawa dotyczącego naturalizacji, nie będzie w stanie przyznać uchodźcom ułatwień większych niż te, które przyznaje cudzoziemcom w ogóle.

2) Z zastrzeżeniem, że okres przewidziany w artykule 17 ustęp 2 litera a) Konwencji przedłuża się w przypadku Chile z trzech do dziesięciu lat.

3) Z zastrzeżeniem, że artykuł 17 ustęp 2 litera c) Konwencji ma zastosowanie wyłącznie do uchodźcy, który jest wdową lub wdowcem po małżonku chilijskim.

4) Z zastrzeżeniem, że rząd Chile nie może wyznaczyć dłuższego okresu na zastosowanie się do nakazu wydalenia niż okres wyznaczony w ogóle innym cudzoziemcom zgodnie z prawem chilijskim.

Chiny:

Z zastrzeżeniem odnośnie do artykułu IV.

Kongo:

Protokół przyjmuje się z wyjątkiem artykułu IV.

Salwador

Z zastrzeżeniem, że rząd Salwadoru nie będzie stosował artykułu IV Protokołu.

Etiopia:

Pod warunkiem następującego zastrzeżenia odnośnie do stosowania, zgodnie z artykułem I Protokołu, Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r.

"Postanowienia artykułów 8, 9, 17 ustęp 2 i artykułu 22 ustęp 1 Konwencji są uznawane jedynie za zalecenia, a nie za wiążące prawnie zobowiązania".

Finlandia:

Pod warunkiem zastrzeżeń złożonych odnośnie do Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, zgodnie z artykułem I Protokołu.

Ghana:

"Rząd Ghany nie uważa się za związany artykułem IV Protokołu dotyczącego rozstrzygania sporów".

Gwatemala:

Zastrzeżenie

Republika Gwatemali przystępuje do Konwencji dotyczącej statusu uchodźców oraz Protokołu do niej z zastrzeżeniem, że nie będzie stosowała postanowień tych dokumentów, w stosunku do których Konwencja dopuszcza zastrzeżenia, jeżeli postanowienia takie sprzeczne są z konstytucyjnym porządkiem w Gwatemali bądź też zasadami prawa wewnętrznego dotyczącymi porządku publicznego.

Oświadczenie

Wyrażenie "traktowanie tak korzystne, jak możliwe" we wszystkich artykułach Konwencji i Protokołu, gdziekolwiek jest ono użyte, powinno być interpretowane jako nie obejmujące praw, jakie zgodnie z prawem lub na podstawie traktatu Republika Gwatemali przyznała lub przyznaje obywatelom państw Ameryki Środkowej lub innych państw, z którymi zawarła ona lub zawiera umowy o charakterze regionalnym.

Izrael:

"Rząd Izraela przystępuje do Protokołu pod warunkiem tych samych oświadczeń i zastrzeżeń złożonych podczas ratyfikacji Konwencji (dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r.), zgodnie z postanowieniami artykułu VII ustęp 2 Protokołu".

Jamajka:

"1. Rząd Jamajki rozumie artykuły 8 i 9 Konwencji jako nie zobowiązujące go do podjęcia, w stosunku do uchodźcy jedynie z powodu jego obywatelstwa, w czasie wojny lub w innych poważnych i wyjątkowych okolicznościach, środków w interesie bezpieczeństwa narodowego.

2. Rząd Jamajki może się tylko zobowiązać, że postanowienia ustępu 2 artykułu 17 Konwencji będą stosowane tak dalece, jak pozwala na to prawo Jamajki.

3. Rząd Jamajki może się tylko zobowiązać, że postanowienia artykułu 24 Konwencji będą stosowane tak dalece, jak pozwala na to prawo Jamajki.

4. Rząd Jamajki może się tylko zobowiązać, że postanowienia ustępów 1, 2 i 3 artykułu 25 Konwencji będą stosowane tak dalece, jak pozwala na to prawo Jamajki.

5. Rząd Jamajki nie przyjmuje zobowiązania nałożonego przez artykuł IV Protokołu dotyczącego statusu uchodźców odnośnie do rozstrzygania sporów".

Luksemburg:

Przy podpisaniu:

Z następującym zastrzeżeniem: we wszystkich przypadkach, kiedy niniejsza Konwencja przyznaje uchodźcom najbardziej korzystne traktowanie przyznawane obywatelom obcego państwa, postanowienia takie niekoniecznie będą interpretowane jako stosowanie statusu przyznawanego obywatelom państw, z którymi Wielkie Księstwo Luksemburg zawarło regionalne umowy celne, gospodarcze lub polityczne.

Stwierdzenie interpretacyjne: dnia 15 listopada 1984 r.

Wielkie Księstwo Luksemburg uważa, że zastrzeżenie złożone przez Republikę Gwatemali odnośnie do Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r. oraz Protokołu dotyczącego statusu uchodźców z dnia 31 stycznia 1987 r. nie ma wpływu na obowiązki Gwatemali wynikające z tych dokumentów.

Malawi:

"Rząd Republiki Malawi podtrzymuje swoje oświadczenie w sprawie uznania za obowiązkową jurysdykcję Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, złożone w dniu 12 grudnia 1966 r. zgodnie z artykułem 36 ustęp 2 Statutu Trybunału. W tym zakresie Rząd Republiki Malawi uważa wyrażanie "rozwiązać innymi sposobami" w artykule 38 Konwencji i artykule IV Protokołu za będące tymi środkami, które są przewidziane w artykule 33 Karty Narodów Zjednoczonych".

Malta:

Zgodnie z artykułem VII ustęp 2, zastrzeżenia do Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., złożone przez Rząd Malty w czasie deponowania w dniu 17 czerwca 1971 r. swego dokumentu przystąpienia zgodnie z artykułem 42 tej Konwencji, mają zastosowanie do zobowiązań tego Rządu wynikających z niniejszego Protokołu.

Holandia⁴:

"Zgodnie z artykułem VII Protokołu, wszelkie zastrzeżenia złożone przez Królestwo Holandii przy podpisaniu i ratyfikacji Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, która została podpisana w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., uznaje się za mające zastosowanie do zobowiązań wynikających z Protokołu".

Peru:

Oświadczenie:

(Rząd Peru) niniejszym oświadcza jasno odnośnie do postanowień artykułu I ustęp 1 i artykułu II wspomnianego wcześniej Protokołu, że wypełnianie zobowiązań przyjętych na mocy aktu przystąpienia do tego dokumentu zapewnione będzie przez Państwo Peru, które użyje w tym celu wszelkich środków będących w jego posiadaniu; ponadto Rząd Peru we wszelkich przypadkach podejmie wysiłki współpracy tak dalece, jak jest to możliwe, z Urzędem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców.

Portugalia:

"1. Protokół będzie stosowany bez jakichkolwiek ograniczeń geograficznych.

2. We wszystkich przypadkach, gdy Protokół przyznaje uchodźcom najbardziej korzystny status osobowy przyznawany obywatelom obcych państw, klauzula taka nie będzie interpretowana w taki sposób, aby oznaczała status przyznawany przez Portugalię obywatelom Brazylii lub innych państw, z którymi Portugalia może ustanowić stosunki typu Wspólnoty."

Rwanda:

Zastrzeżenie do artykułu IV.

W celu rozstrzygnięcia jakiegokolwiek sporu między Państwami-Stronami odwołanie do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości może mieć miejsce jedynie za uprzednią zgodą Republiki Rwandyjskiej.

Somalia:

"Rząd Demokratycznej Republiki Somalii przystąpił do Konwencji i Protokołu pod warunkiem, że nic w niniejszej Konwencji lub Protokole nie będzie rozumiane jako przesądzające lub ujemnie wpływające na narodowy status lub dążenia polityczne ludności przesiedlonej z Terytoriów Somalii znajdujących się pod obcą dominacją.

W tym duchu właśnie Demokratyczna Republika Somalii zobowiązuje się do przestrzegania warunków i postanowień wspomnianej Konwencji i Protokołu".

Swaziland:

Zastrzeżenia:

Pod warunkiem następujących zastrzeżeń odnośnie do stosowania Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., zgodnie z artykułem I Protokołu:

1) Rząd Królestwa Swazilandu nie jest w stanie przyjąć na siebie zobowiązań zawartych w artykule 22 wspomnianej Konwencji i dlatego też nie będzie uważał się za związany zawartymi w nim postanowieniami.

2) Podobnie, Rząd Królestwa Swazilandu nie jest w stanie przyjąć na siebie zobowiązań artykułu 24 niniejszej Konwencji i musi wyraźnie zastrzec sobie prawo niestosowania zawartych w nim postanowień.

Oświadczenie

"Rząd Królestwa Swazilandu uważa za niezbędne zwrócenie uwagi na przystąpienie jako członek Narodów Zjednoczonych, a nie stanie się Stroną (Konwencji dotyczącej statusu uchodźców) w następstwie sukcesji lub w jakiś inny sposób".

Turcja:

Dokument przystąpienia określa, że Rząd Turcji podtrzymuje postanowienia oświadczenia złożonego na podstawie ustępu B artykułu 1 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., zgodnie z którymi stosuje on Konwencję jedynie do osób, które stały się uchodźcami w następstwie wydarzeń, które nastąpiły w Europie; podtrzymuje także klauzulę zastrzeżenia złożonego podczas ratyfikacji Konwencji mającej taki skutek, że żadne z postanowień Konwencji nie może być interpretowane jako przyznające uchodźcom większe prawa niż przyznane obywatelom tureckim w Turcji.

Uganda:

"1) Odnośnie do artykułu 7: Rząd Republiki Ugandyjskiej rozumie te postanowienia jako nie nakładające na uchodźcę, który w danym czasie może znajdować się w Ugandzie, żadnych politycznych lub innych praw, których wykonania mógłby się on domagać. W oparciu o tę interpretację Rząd Republiki Ugandyjskiej przyznaje uchodźcom takie ułatwienia i traktowanie, jakie Rząd Republiki Ugandyjskiej uzna całkowicie według własnej woli za odpowiednie, mając na względzie bezpieczeństwo własnego państwa oraz jego gospodarcze i socjalne potrzeby.

2) Odnośnie do artykułów 8 i 9: Rząd Republiki Ugandyjskiej oświadcza, że postanowienia artykułów 8 i 9 uznawane są przez niego jedynie za zalecenia.

3) Odnośnie do artykułu 13: Rząd Republiki Ugandyjskiej zastrzega sobie prawo ograniczenia tego postanowienia bez możliwości odwołania się do sądów lub trybunałów arbitrażowych, narodowych lub międzynarodowych, jeżeli rząd Republiki Ugandyjskiej uzna takie ograniczenie za będące w interesie publicznym.

4) Odnośnie do artykułu 15: Rząd Republiki Ugandyjskiej ma, w interesie publicznym, całkowitą swobodę powstrzymania się od przyznawania uchodźcom jako grupie mieszkańców na swym terytorium któregokolwiek lub wszystkich praw przyznanych niniejszym artykułem.

5) Odnośnie do artykułu 16: Rząd Republiki Ugandyjskiej rozumie artykuł 16 ustępy 2 i 3 jako nie wymagający od Rządu Republiki Ugandyjskiej przyznawania uchodźcy, potrzebującemu pomocy prawnej, traktowania bardziej korzystnego niż przyznawane w podobnych okolicznościach obcokrajowcom w ogóle.

6) Odnośnie do artykułu 17: Obowiązek określony w artykule 17 przyznawania uchodźcom legalnie przebywającym w państwie w takich samych okolicznościach nie jest rozumiany jako rozciągnięcie na uchodźców korzyści wynikających z preferencyjnego traktowania przyznawanego obywatelom państw, którzy posiadają specjalne przywileje na podstawie istniejących lub przyszłych umów między Ugandą a tymi państwami, zwłaszcza zaś państwami Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej i Organizacji Jedności Afrykańskiej, zgodnie z postanowieniami regulującymi takie przywileje w tym zakresie.

7) Odnośnie do artykułu 25: Rząd Republiki Ugandyjskiej rozumie, że niniejszy artykuł nie wymaga od Rządu Republiki Ugandyjskiej ponoszenia kosztów za uchodźców, w związku z przyznaniem takiej pomocy, z wyjątkiem przypadków, kiedy takiej pomocy zażąda i zwróci wynikające z tego tytułu koszty Rządowi Republiki Ugandyjskiej Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców lub każda inna agencja Narodów Zjednoczonych, która może go zastąpić.

8) Odnośnie do artykułu 32: Bez możliwości odwołania się do procesu prawnego, Rząd Republiki Ugandyjskiej ma w interesie publicznym nieskrępowane prawo wydalenia jakiegokolwiek uchodźcy ze swojego terytorium i może w każdym czasie stosować także wewnętrzne środki, jakie Rząd może uznać za stosowne w danych okolicznościach; mimo to jednak jakiekolwiek działania podjęte przez Rząd Republiki Ugandyjskiej w tym zakresie nie mogą być dokonywane z uszczerbkiem dla postanowień artykułu 33 niniejszej Konwencji.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii:

"a) Zgodnie z postanowieniami pierwszego zdania artykułu VII ustęp 4 Protokołu, Zjednoczone Królestwo wyłącza niniejszym spod stosowania Protokołu następujące terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialne: Jersey, Południowa Rodezja, Swaziland,

b) Zgodnie z postanowieniami drugiego zdania artykułu VII ustęp 4 wspomnianego Protokołu, Zjednoczone Królestwo rozszerza niniejszym stosowanie Protokołu na następujące terytoria, za których stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialne: Święta Łucja, Montserrat".

Zjednoczona Republika Tanzanii:

"…Pod warunkiem zastrzeżenia, składanego niniejszym, że postanowień artykułu IV Protokołu nie stosuje się do Zjednoczonej Republiki Tanzanii, bez wyraźnej zgody Rządu Zjednoczonej Republiki Tanzanii".

Stany Zjednoczone Ameryki:

Z następującym zastrzeżeniem odnośnie do stosowania, zgodnie z artykułem I Protokołu, Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 28 lipca 1951 r.:

"Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki rozumie artykuł 29 Konwencji jako mający zastosowanie jedynie do uchodźców, którzy są mieszkańcami Stanów Zjednoczonych, i zastrzega sobie prawo nakładania podatku na uchodźców, którzy nie są mieszkańcami Stanów Zjednoczonych, zgodnie z zasadami ogólnymi dotyczącymi cudzoziemców nie–mieszkańców.

Stany Zjednoczone Ameryki przyjmują zobowiązanie przewidziane w ustępie 1 litera b) artykułu 24 Konwencji, z wyjątkiem sytuacji, kiedy ustęp ten może niekiedy stać w sprzeczności z którymkolwiek z postanowień tytułu II (podeszły wiek, ubezpieczenie na wypadek kalectwa lub na przeżycie) lub tytułu XVIII (ubezpieczenie medyczne lub na wypadek hospitalizacji osób w podeszłym wieku) Aktu w sprawie ubezpieczeń społecznych. Odnośnie do takich postanowień Stany Zjednoczone będą przyznawać uchodźcom przebywającym zgodnie z prawem na swym terytorium traktowanie nie mniej korzystne niż przyznawane cudzoziemcom w ogóle w takich samych okolicznościach".

Wenezuela:

Stosowanie postanowień Protokołu, które przyznają uchodźcom najbardziej korzystne traktowanie, przyznawane obywatelom obcego państwa, nie powinno być rozumiane, że traktowanie takie nie obejmuje jakichkolwiek praw i korzyści, jakie Wenezuela przyznała lub może przyznać odnośnie do przybycia lub przebywania na terytorium Wenezueli obywateli państw, z którymi Wenezuela zawarła regionalne lub subregionalne umowy integracyjne, celne, gospodarcze lub polityczne.

Dokument przystąpienia zawiera także zastrzeżenie odnośnie do artykułu IV.

3. Sprzeciwy

Belgia: 5 listopada 1984 r.

(Odnośnie do zastrzeżenia złożonego przez Gwatemalę przy przystąpieniu) (Rząd Belgii) uważa, że nie jest możliwe ustalenie przez inne Państwa-Strony zakresu odnośnie do zastrzeżenia wyrażonego w tak szerokich kategoriach, które odnosi się do przeważającej części prawa wewnętrznego; w związku z tym zastrzeżenie to jest nie do przyjęcia. Dlatego też Rząd Belgii zgłasza sprzeciw odnośnie do przedmiotowego zastrzeżenia.

Etiopia: 10 stycznia 1971 r.

"Tymczasowy Wojskowy Rząd Socjalistycznej Etiopii pragnie zarejestrować swój sprzeciw odnośnie do oświadczenia (złożonego przez Somalię przy przystąpieniu) oraz że nie uznaje go za ważny ze względu na to, iż nie ma terytoriów somalijskich pod obcą dominacją".

Niemcy^{2, 3}: 5 grudnia 1984 r.

Rząd Federalny postrzega (zastrzeżenie złożone przez Gwatemalę) jako sformułowane w tak szerokich kategoriach, iż nie jest wykluczone, że jego zastosowanie mogłoby unieważnić postanowienia Konwencji i Protokołu. W związku z tym to zastrzeżenie nie może być przyjęte.

Francja: 23 października 1984 r.

Takie samo oświadczenie, mutatis mutandis, jak oświadczenie złożone przez Belgię.

Włochy: 26 listopada 1984 r.

(Rząd Włoch) uważa (zastrzeżenie złożone przez Gwatemalę) za będące nie do przyjęcia, ponieważ bardzo ogólne kategorie, w jakich jest ono zredagowane, oraz fakt, iż odnosi się ono do przeważającej części prawa wewnętrznego i pozostawia Rządowi Gwatemali do decyzji, czy stosować liczne aspekty Konwencji, czyni niemożliwym dla innych Państw–Stron określenie zakresu zastrzeżenia.

Holandia: 11 grudnia 1984 r.

"Rząd Królestwa Holandii wyraża pogląd, że (zastrzeżenie złożone przez Gwatemalę) sformułowane w tak ogólnych kategoriach i odnoszące się wyłącznie do prawa wewnętrznego nie jest pożądane, ponieważ jego zakres nie jest do końca jasny".

4. Stosowanie terytorialne

Uczestnik	Data otrzymania zawiadomienia	Terytoria
Holandia	29.07.1971	Surinam
Zjednoczone Królestwo	20.04.1970	Wyspy Bahama^7

Odnośniki:

¹⁾ Z następującym oświadczeniem: "Rząd Australii nie rozciągnie postanowień Protokołu na Papuę Nową Gwineę".

²⁾ Niemiecka Republika Demokratyczna przystąpiła do Protokołu w dniu 4 września 1990 r.

³⁾ W nocie towarzyszącej dokumentowi przystąpienia Rząd Republiki Federalnej Niemiec stwierdził, że Protokół "stosuje się także do Landu Berlin z mocą od dnia, w którym wejdzie on w życie dla Federalnej Republiki Niemiec".

⁴⁾ Królestwo Holandii przystępuje do wspomnianego Protokołu tak dalece, jak dotyczy to terytorium Królestwa położonego w Europie; a także od dnia 1 stycznia 1986 r. w stosunku do Aruby.

⁵⁾ Notyfikując swą sukcesję (29 listopada 1958 r.) Rząd Surinamu informuje Sekretarza Generalnego, że Republika Surinamu nie stała się sukcesorem zastrzeżeń sformułowanych w dniu 29 lipca 1951 r. przez Holandię kiedy Konwencja i Protokół dotyczący statusu uchodźców został rozciągnięty na Surinam.

⁶⁾ Formalności dokonane zostały przez Arabską Republikę Jemenu

⁷⁾ Pod warunkiem zastrzeżenia, które zostało sformułowane w imieniu Wysp Bahama odnośnie do Konwencji dotyczącej statusu uchodźców

5. Informację o państwach, które w datach późniejszych staną się stronami powyższego Protokołu, można uzyskać w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.