Przymusowe szczepienie ochronne przeciwko ospie.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.13.113 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 14 lutego 1934 r.

USTAWA

z dnia 19 lipca 1919 r.

o przymusowem szczepieniu ochronnem przeciwko ospie.

Art.  1.

W Państwie Polskiem wszystkich mieszkańców obowiązuje przymusowe szczepienie ochronne przeciwko ospie.

Art.  2.

Przymusowemu szczepieniu ochronnemu przeciwko ospie podlegają:

a) pierwszemu - wszystkie dzieci nowonarodzone, przyczem szczepienie u nich dokonane być powinno przed upływem pierwszego roku życia;

b) powtórnemu - wszystkie w ogóle dzieci w 7-ym roku życia; zwolnione od szczepienia mogą być tylko te dzieci, które w ciągu ostatnich 5-ciu lat przed terminem ich urzędowego powtórnego szczepienia miały zaszczepioną ospę ochronną z wynikiem dodatnim, wreszcie te dzieci, dla których szczepienie ochronne przeciwko ospie według opinji lekarza urzędowego byłoby bezwzględnie szkodliwe dla zdrowia.

Szczepienie ochronne u dzieci, zwolnionych od szczepienia we wskazanym terminie, winno być odłożone do następnego terminu szczepienia;

c) wszystkie w ogóle osoby, które wskutek jakichkolwiek przyczyn nie były jeszcze przeciw ospie zaszczepione lub nie przeszły powtórnego szczepienia przeciwko ospie, a to w myśl ustępu b) niniejszego artykułu.

Art.  3.

Szczepienie ochronne przeciwko ospie w terminach urzędowych odbywa się bezpłatnie.

Świadectwo o skutecznem przyjęciu się ospy wydaje się bez poboru jakichkolwiek bądź opłat.

Przymusowe szczepienie ochronne przeciw ospie winno odbywać się zwyczajnie dwa razy do roku; miejsca i zwyczajne terminy dorocznych szczepień wyznacza Ministerstwo Opieki Społecznej.

W razie niebezpieczeństwa epidemji ospy może powiatowa władza administracji ogólnej zarządzić szczepienie z konieczności, któremu podlegają wszyscy mieszkańcy danej gminy lub części gminy.

Art.  4.

Wydatki, wynikające z wykonania przepisów art. 3, obciążają powiatowe związki komunalne z możnością przerzucania tych kosztów na dotyczące gminy miejskie i wiejskie oraz wydzielone z nich gminy miejskie. Niefachowego pomocniczego personelu oraz pomieszczenia z odpowiedniem oświetleniem względnie opałem dostarcza gmina, na której obszarze szczepienie się odbywa.

Art.  5.

Nadzór nad prawidłowością szczepień ochronnych przeciwko ospie należy do powiatowej władzy administracji ogólnej.

Art.  6.

Zarządy gmin obowiązane są sporządzać corocznie dokładne listy imienne osób, podlegających szczepieniu ospy.

Sposób i terminy sporządzania list określi Minister Opieki Społecznej w drodze rozporządzenia.

Art.  7.

Ministerstwo Opieki Społecznej zakłada w miarę potrzeby Instytuty Państwowe do wyrobu szczepionki przeciwospowej. Do szczepień ochronnych przeciwko ospie wolno używać tylko szczepionki z Państwowego Zakładu Higjeny lub z jego składów, albo też z takich zakładów, które uzyskały od Ministerstwa Opieki Społecznej prawo wyrobu i sprzedaży szczepionki w obrębie Państwa Polskiego.

Art.  8.

Rodzice, opiekunowie i w ogóle osoby, do których należy opieka nad dziećmi, podlegającemi szczepieniu (art. 2), odpowiedzialni są za to, aby dzieci te w przepisanych terminach były zaszczepione.

Dzieci nieszczepionych nie wolno przyjmować do szkół lub innych zakładów naukowych lub wychowawczych.

Przeszkadzanie poddaniu się innych osób szczepieniu ochronnemu lub namawianie ich do uchylenia się od szczepienia podlega karze (art. 9).

Art.  9.

Przekroczenia przepisów niniejszej ustawy lub rozporządzeń, wydanych na jej podstawie, o ile czyn karygodny nie podlega ukaraniu w myśl ogólnych postanowień karnych, względnie w myśl ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, będą karane w drodze administracyjnej grzywnami do 200 zł lub aresztem do 14 dni, a w razie popełnienia przekroczenia przez funkcjonarjuszów publicznych - według właściwych przepisów dyscyplinarnych.

Art.  10.

Wprowadzenie w wykonanie niniejszej ustawy poleca się Ministrowi Opieki Społecznej.