Część 6 - POSTANOWIENIA KARNE. do art. art. 94-111 i 150-153 ustawy). - Przepisy wykonawcze do ustawy o państwowym podatku dochodowym i podatku majątkowym.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1921.48.298

Akt utracił moc

Wersja od: 15 czerwca 1921 r.

CZĘŚĆ  VI.

POSTANOWIENIA KARNE.

do art. art. 94-111 i 150-153 ustawy).

§ 164. Czyny karygodne, przewidziane w ustawie w dziale o postanowieniach karnych (art. 94-111 ustawy i art. 150 -153 ustawy), dzielą się na:

1) czyny, co do których orzecznictwo należy do Komisji lub władz skarbowych (art. 94-97 i 99 ustawy);

2) czyny, co do których orzecznictwo należy do sądów zwyczajnych (art. 100 i 101, oraz art. 99 w wypadku części ostatniej art. 102 ustawy).

Czyny karygodne, co do których orzecznictwo należy do Komisji lub władz skarbowych.

§ 165. Po upływie terminów, wyznaczonych do składania danych, wskazanych w art. art. 45 - 48 ustawy, sporządza się na przepisanym formularzu ogólny wykaz tych lokatorów (art. 45 ustawy), głów rodzin (art. 46 ustawy), właścicieli domów (art. 47 ustawy), oraz służbodawców (art. 48 ustawy), którzy wcale nie złożyli wymaganych danych, złożyli je po wyznaczonym terminie, lub też przedstawili niezupełne dane.

§ 166. Po upływie terminów, wyznaczonych ustawą do złożenia zeznań, sporządza się wykaz na przepisanym formularzu, który winien obejmować:

1) podatników, którzy nie złożyli w terminie ustawowym zeznania o dochodzie (art. 50 i 78 ustawy) względnie zeznanie o majątku (art. 137 ustawy);

2) podatników, którzy przedstawili w zeznaniu niezupełne dane wbrew postanowieniom art. 52 ustawy, ustępy 1), 2), 3) i 5), art. 54 ustawy, ustępy 1), 2) i 3), oraz art. 138 ustawy;

3) wreszcie podatników, którzy przy zeznaniu nie przedstawili załączników, wymaganych art. 54 ustawy.

§ 167. Po upływie terminów, wyznaczonych przez władze skarbowe w wezwaniach lub ponagleniach, skierowanych do poszczególnych podatników, sporządza się wykaz na przepisanym formularzu, który ma obejmować:

1) podatników, którzy nie złożyli w terminie zeznań, wymienionych w art. art. 50, 52, 54, 78 i 137 ustawy;

2) podatników, którzy przedstawili niezupełne dane w zeznaniu wbrew ustępom 1), 2), 3) i 5) art. 52 ustawy i ustępom 1), 2) i 3) art. 54 ustawy, oraz art. 138 ustawy;

3) podatników, którzy nie dołączyli danych, wskazanych w części drugiej art. 54 ustawy.

§ 168. W sposób przedstawiony w §§ 165, 166 i 167 nin. rozp. postępuje się również w wypadkach nakładania grzywien na osoby, wymienione w części drugiej art. 75 ustawy.

§ 169. W wypadkach naruszenia przepisów art. 56 ustawy, o ile te przepisy dotyczą instytucji kredytowych i prywatnych, oraz we wszystkich wypadkach naruszenia przepisów art. 59 ustawy sporządza się wykaz na przepisanym formularzu. Do wykazu tego dołącza się protokóły, sporządzone ewentualnie w myśl § 112 nin. rozp.

§ 170. Wykaz, wskazany w § 165 nin. rozp., przewodniczący Komisji wnosi na najbliższe po 15 stycznia posiedzenie Komisji szacunkowej dla nałożenia grzywien według art. 94 i 96 ustawy.

§ 171. Grzywny według art. 95 i 96 ustawy na płatników, y/ciągniętych do wykazów wskazanych w §§ 166 i 167 nin. rozp., nakładają Komisje szacunkowe, o ile możności równocześnie z ustaleniem dochodu i wymiarem podatku dla tych podatników.

§ 172. W analogiczny sposób (§ 170 i 171 nin. rozp.) postępuje się w wypadkach nakładania grzywien w myśl § 168 nin. rozp.

Wysokość nałożonych grzywien umieszcza się w wykazach, które po opatrzeniu datą posiedzenia i № protokółu, podpisują przewodniczący i przynajmniej dwaj członkowie Komisji.

§ 173. Grzywny za naruszenie przepisów części pierwszej art. 56 ustawy na osoby, wciągnięte do wykazu wymienionego w § 169 nin. rozp., nakładają Komisje szacunkowe przy sposobności odbywających się posiedzeń.

Grzywien tych nie należy nakładać w tych wypadkach, gdy wspomniane w § 169 nin. rozp. instytucje i osoby usprawiedliwiły w terminie zwłokę w udzieleniu danych i wyjaśnień, potrzebnych do ustalenia dochodu, i wymiaru podatku.

§ 174. Przy nakładaniu grzywien wysokość tychże, w granicach ustawą przepisanych, określa się w zależności od okoliczności, towarzyszących poszczególnemu wypadkowi. W szczególności należy wziąć pod uwagę stopień wykształcenia winnych, ich stan majątkowy, zawód, rodzaj zajęcia lub zatrudnienia, z drugiej zaś strony doniosłość przekroczenia, jego długotrwałość, powtarzanie naruszenia przepisów i t. p.

Grzywien określonych na mocy art. art. 94- 97 ustawy nie nakłada się, względnie nałożone już umarza się w razie, jeżeli spełnieniu obowiązku, ciążącego na podatniku, przeszkodziły przyczyny ważne, zasługujące na uwzględnienie. Do takich przyczyn zalicza się: pozbawienie wolności, ciężka choroba lub inny wypadek siły wyższej, zwłaszcza przeszkody nieprzezwyciężone, jak: przerwa komunikacji w czasie kwarantanny, inwazja nieprzyjaciela, niezwykły wylew rzek i t. d.

§ 175. Kary pieniężne według art. 99 ustawy nakłada się w wypadkach, gdy w zeznaniach, złożonych na zasadzie art. 50 i 78 ustawy, albo w wyjaśnieniach, udzielonych przez podatników lub zastępujące ich osoby na zasadzie art. 58 i 60 ustawy, Komisji szacunkowej lub odwoławczej, albo przewodniczącemu tych Komisji, okażą się nieprawdziwe dane, mające wpływ na wysokość podatku lub w razie, gdy podatnik nie wskaże źródła dochodu, a oznajmienia nieprawdziwych danych oraz zatajenia źródła dochodu dopuszczono się świadomie w celu udaremnienia wymiaru lub uszczuplenia ustawowo należącego się podatku.

§ 176. Jeżeli zachodzi podejrzenie o świadomą nieprawdziwość danych umieszczonych w zeznaniu, albo w wyjaśnieniach podatnika lub jego zastępcy, przewodniczący Komisji wdraża postępowanie karne i wzywa daną osobę w celu przesłuchania jej, jako obwinionego, względnie zawiadamia ją urzędowme, że przeciw niej wpłynęło doniesienie; następnie w celu stwierdzenia okoliczności, wskazanych w § 174 nin. rozp., ustala w odpowiedni sposób istotę przekroczenia przez zebranie niezbędnych informacji i danych oraz na podstawie zażądanych od obwinionego dodatkowych zeznań i wyjaśnień. W wypadkach, gdy przewodniczący uzna, że okoliczności', dotyczące danej sprawy, noszą rzeczywiście cechy czynu karygodnego w myśl art. 99 ustawy, przedstawia sprawę Komisji do rozstrzygnięcia.

§ 177. Kary pieniężne z art. 99 ustawy nakłada się, niezależnie od obowiązku dopłaty należności podatkowej, w wysokości od jednokrotnej do dwudziestokrotnej tej różnicy, która zachodzi pomiędzy kwotą podatku, określonego na podstawie pierwotnych danych, a-kwotą podatku, ustalonego w postępowaniu karnem.

O Ileby zaś dane przekroczenie nosiło znamiona czynu, zagrożonego surowszą karą w myśl powszechnej ustawy karnej, należy sprawę bez przeprowadzania administracyjnego postępowania karnego przekazać Sądowi zwyczajnemu do załatwienia.

Wysokość kary pieniężnej określa się po wzięciu pod uwagę stopnia przewinienia, środkłw użytych przez obwinionego do zatajenia lub uszczuplenia dochodu, wysokości szkody spowodowanej lub zagrożonej przekroczeniem, stanu majątkowego skazanego i t. d.

Orzeczenia o nałożeniu tego rodzaju kar pieniężnych wyraża się w oddzielnym protokóle co do każdego czynu karygodnego.

Postępowanie kanie może być przeprowadzone także po prawomocnym wymiarze podatku.

§ 178. O orzeczeniach, któremi nałożono grzywnę lub karę pieniężną, zawiadamia skazanego przewodniczący Komisji lub władza skarbowa na przepisanym formularzu. Zawiadomienia te sporządza się co do każdego czynu karygodnego i co do każdej nałożonej kary oddzielnie. Nałożone kary wpisuje się równocześnie do rejestru karnego. Odpis rejestru przesyła się właściwej Kasie państwowej.

§ 179. Nałożone grzywny winny być wpłacone do. właściwej Kasy państwowej za okazaniem zawiadomienia wspomnianego w § 178 nin. rozp.

O uiszczeniu kar pieniężnych, nałożonych w myśl art. 99 ustawy, winna Kasa państwowa zawiadomić niezwłocznie właściwą Komisję, względnie Izbę skarbową.

§ 180. Przeciw wydanemu przez Komisję szacunkową orzeczeniu karnemu o grzywnie, dotyczącemu przekroczeń art. art. 94-97 ustawy, można w ciągu 4-ch tygodni od dnia doręczenia zawiadomienia wnieść odwołanie, za pośrednictwem właściwej Komisji, do Komisji odwoławczej, a w wypadkach, gdy ta ostatnia nałożyła grzywnę w I instancji, do Ministerstwa Skarbu.

W tym samym terminie można wnosić odwołania przeciw grzywnom" nałożonym przez Izbę skarbową, za pośrednictwem tej Izby, do Ministerstwa Skarbu.

Orzeczenie instancji odwoławczej jest ostateczne.

§ 181. Przeciw orzeczeniom karnym, dotyczącym przestępstw w art. 99 ustawy, odwołanie nie jest dopuszczalne. Natomiast jeżeli nałożona kara pieniężna nie zostanie uiszczona dobrowolnie w ciągu 4-ch tygodni od dnia doręczenia skazanemu zawiadomienia o orzeczeniu, wówczas Komisja lub Izba skarbowa przekazuje sprawę właściwemu sądowi, o czem należy uprzedzić skazanego równocześnie z zakomunikowaniem mu orzeczenia o karze pieniężnej.

Przy przekazaniu sprawy karnej właściwemu sądowi należy przesłać temuż sądowi odpis orzeczenia w odnośnej sprawie z dołączeniem potwierdzenia odbioru, zawiadomienia o nałożeniu kary pieniężnej wraz z aktem postępowania karnego, zawierającym w oryginale wszystkie dokumentär które służyły za podstawę pociągnięcia do odpowiedzialności.

W charakterze przedstawiciela Komisji lub Izby skarbowej w sądzie w sprawach podatku dochodowego, względnie majątkowego występuje przewodniczący Komisji lub jego zastępca, albo osoba do tego delegowana przez Dyrektora Izby Skarbowej.

§ 182. Odpowiedzialność za grzywny i kary pieniężne, nałożone na pełnomocnika w drodze administracyjno-skarbowej, ciąży nietylko na mocodawcy, lecz także na pełnomocniku, który z mocodawcą odpowiada solidarnie. O wydanern przeciw pełnomocnikowi orzeczeniu karnem należy zawiadomić również mocodawcę.

§ 183. Publiczne władze i urzędy, winne przekroczenia postanowień ustawy, odpowiadają według ogólnie obowiązujących przepisów organizacyjnych, względnie służbowych.

§ 184. Winni kilku przekroczeń ustawy podlegają karze za każde z tych przekroczeń z osobna.

§ 185. Uprawnienia Komisji szacunkowej co do nakładania grzywien i kar pieniężnych przysługują również Izbom skarbowym, o ile chodzi o towarzystwa obowiązane do publicznego składania rachunków.

W przedmiocie uprawnień innych władz skarbowych z części pierwszej art. 102 ustawy wyda się odrębne rozporządzenie.

Zabezpieczenie nałożonej grzywny

(do art. 106 i 153 ustawy).

§ 186. Wykonanie orzeczeń o grzywnie należy odroczyć aż do rozstrzygnięcia wniesionego odwołania; wszakże Komisja lub władza Skarbowa może zarządzić zabezpieczenie nałożonej grzywny na dochodzie lub majątku obwinionego zaraz po wydaniu orzeczenia.

Zabezpieczenie nałożonej grzywny winien zarządzić przewodniczący Komisji lub Izba skarbowa w szczególności w następujących wypadkach:

1) gdy dojdzie do wiadomości, że skazany lub jego mocodawca zamierza przesiedlić się poza obszar Rzeczypospolitej;

2) gdy dana osoba majątek swój trwoni lub rozdaje w sumach nie odpowiadających jej zamożności;

3) gdy osiągnęła swój dochód bez użycia znaczniejszego kapitału, co ma szczególnie miejsce przy wykonywaniu pośrednictwa przy wszelkiego rodzaju interesach, albo jeżeli z zachowania się jej wnosić należy, że dochód swój lub majątek zużywa lub przenosi na inne osoby.

Kwota zabezpieczona nie może przekraczać wysokości nałożonej grzywny.

Zabezpieczenie nałożonej grzywny na dochodzie, albo na majątku nieruchomym lub ruchomym zarządza się w drodze administracyjnej lub sądowej.

Zabezpieczenie grzywny uchyla się po jej zapłaceniu lub zniesieniu wskutek odwołania.

Zabezpieczenie grzywny w drodze administracyjnej może być dokonane przez zajęcie ruchomości, czynszu dzierżawnego, komornego, uposażeń służbowych i t. p., przyczem stosować należy przepisy o egzekucji należności skarbowych.

Jeżeli zabezpieczenie grzywny ma być dokonane na majątku nieruchomym lub na wierzytelności, zabezpieczonej hipotecznie, wówczas właściwa Komisja, względnie Izba skarbowa zarządza je w drodze właściwego sądu albo sposobem hipotecznym, albo przez uzyskanie zakazu sprzedaży nieruchomości.

Zabezpieczenie sposobem hipotecznym należy przeprowadzić, gdy nieruchomość ma urządzoną hipotekę, zabezpieczenie zaś przez zakaz sprzedaży nieruchomości, gdy nieruchomość nie ma urządzonej hipoteki. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim wypadku właściwość sądu określa miejsce położenia nieruchomości.

Postanowienie o zabezpieczeniu nałożonej grzywny, czy to sposobem hipotecznym, czy też sposobem zakazu pozbycia nieruchomości winno być wyrażone na przepisanym formularzu i skierowane do właściwego Sądu z odpowiednim wnioskiem na przepisanym formularzu.

O zarządzonem zabezpieczeniu grzywny należy zawiadomić interesowanych na przepisanym formularzu.

Przeciw zabezpieczeniu grzywny służy prawo zgłoszenia sprzeciwu do przewodniczącego właściwej Komisji odwoławczej, względnie Ministerstwa Skarbu w terminie 14 dniowym od dnia doręczenia zarządzenia o zabezpieczeniu. Decyzje tych władz są ostateczne.

Czyny karygodne, co do których orzecznictwo należy do Sądów zwyczajnych.

§ 187. Do tego rodzaju czynów karygodnych należą:

1) czyny karygodne, określone w § 175 nin. rozp., pod warunkiem wskazanym w § 181 nin. rozp.;

2) naruszenie obowiązku zachowania tajemnicy przez urzędnika, albo funkcjonarjusza publicznego, przez członka Komisji lub znawcę wtedy, gdy wymienione osoby, bez upoważnienia, wyjawiają Wiadomości o stosunkach majątkowych lub dochodowych, o których dowiedziały się z powodu udziału w postępowaniu wymiarowem, względnie odwoławczem;

3) świadomie nieprawdziwe zeznania albo świadectwa znawców lub świadków, składane w zamiarze udaremnienia wymiaru podatku lub spowodowania mylnego obliczenia tegoż.

Do przedstawienia wniosków o wdrożenie dochodzenia kornego z powodu powyż wymienionych czynów karygodnych są powołane władze skarbowe, Komisje lub osoby interesowane.

Przy przedstawianiu wniosków o ukaranie występujący z wnioskiem winni mieć na uwadze, że z jednej strony jest ich obowiązkiem, aby ustawie zapewnić skuteczność, z drugiej strony wnioski te winny być przed

stawiane tylko w tych wypadkach, w których istnieje uzasadnione podejrzenie o popełnienie danego czynu karygodnego.

W wypadkach, przewidzianych w art. 101 ustawy, należy również baczyć na to, aby przedstawiano wnioski o wdrożenie dochodzenia karnego nietylko w razie popełnienia czynów karygodnych na szkodę Skarbu Państwa, lecz także na szkodę podatnika.

Przeznaczenie grzywien i kar pieniężnych, (do art. 106 i 153 ustawy).

§ 188. Grzywny i kary pieniężne, nałożone za czyny karygodne w myśl art. art. 94-101 ustawy, zarówno w drodze administracyjno-skarbowej_;. jak i w drodze sądowej wpływają do Skarbu Państwa na rachunek Ministerstwa Skarbu.

Zgaśnięcie odpowiedzialności

(do art. 110 i 153 ustawy).

§ 189. Warunkiem zgaśnięcia odpowiedzialności za naruszenie przepisów art., art. 94-101 ustawy jest, aby minęło 5 lat po upływie tego roku, w którym dopuszczono się naruszenia przepisów.

Karygodność zaś czynu, wymienionego w art. 99 ustawy, ustaje również, gdy w inny sprostuje lub uzupełni swoje zeznanie u właściwej władzy, zanim otrzyma pierwsze wezwanie w celu przesłuchania go, jako obwinionego, albo zawiadomienie, że przeciwko niemu wpłynęło doniesienie o czynie karygodnym, lub zanim zostanie mu doręczone orzeczenie o karze pieniężnej.

Organa, powołane do wydawania orzeczeń, nakładających grzywnę lub karę pieniężną, są obowiązane z urzędu do przestrzegania postanowień, odnoszących się do zgaśnięcia kar/godności czynów, wymienionych w art. art. 94-101 ustawy.

Gdy naruszenie przepisów z art. art. 94-101 ustawy wyjdzie na jaw po śmierci osoby winnej naruszenia, lub gdy osoba winna zmarła przed prawomocnością orzeczenia karnego, wówczas należy postępowanie umorzyć.