Część 1 - OBOWIĄZEK PODATKOWY (PODMIOTOWY I PRZEDMIOTOWY). DOCHÓD. STAWKI PODATKOWE. MIEJSCE OPODATKOWANIA. - Przepisy wykonawcze do ustawy o państwowym podatku dochodowym i podatku majątkowym.
Dz.U.1921.48.298
Akt utracił mocCZĘŚĆ I.
OBOWIĄZEK PODATKOWY (PODMIOTOWY I PRZEDMIOTOWY). DOCHÓD. STAWKI PODATKOWE. MIEJSCE OPODATKOWANIA.
OBOWIĄZEK PODATKOWY (PODMIOTOWY I PRZEDMIOTOWY). DOCHÓD. STAWKI PODATKOWE. MIEJSCE OPODATKOWANIA.
Podmiot podatkowy.
Podmiot podatkowy.
Obowiązek ten może być albo całkowity, albo częściowy, zależnie od tego, czy osoby podlegające podatkowi są obowiązane do opłacania podatku od dochodu ze wszelkiego rodzaju posiadanych przez nie źródeł dochodu, bez względu na miejsce położenia tych źródeł i bez względu na pochodzenie dochodu, czy też od dochodu tylko z niektórych źródeł.
Częściowe zwolnienie od obowiązku opłacania podatku.
Zwolnienie takie przysługuje również inwalidom wojennym, pozostałym po inwalidach wojennych, po poległych i zmarłych, których śmierć znajduje się w związku przyczynowym ze służbą wojskową - co do zaopatrzenia pobieranego na mocy ustawy z dnia 18 marca 1921 r. D. U. R. P. № 32 poz. 195, oraz wdowom po weteranach powstań 1831, 1848 i 1863 roku - co do pensji, pobieranej na mocy ustawy z dnia 2 sierpnia 1919 r. D. P. P. P. № 65, poz. 397.
Całkowite zwolnienie od obowiązku opłacania podatku.
Za miejsce zamieszkania pracowników państwowych i samorządowych, oraz oficerów, urzędników wojskowych i duchownych wojskowych uważa się ich siedzibę służbową na obszarze Rzeczypospolitej, wyznaczoną im przez władzę przełożoną według przepisów służbowych. O ile wspomniane osoby mają siedzibę służbową poza obszarem Rzeczypospolitej, wówczas za miejsce zamieszkania tych osób uważa się siedzibę ich najwyższej władzy przełożonej.
Narówni z zamieszkaniem traktuje się pobyt, dłużej niż rok trwający.
O ile sam pobyt, trwający dłużej niż rok, uzasadnia obowiązek opłacania podatku, nie ma żadnego znaczenia, czy dotycząca osoba przebywa w jednem miejscu, czy po kolei w rozmaitych miejscach.
Okoliczność, że w pobycie takim, wywołanym nie zamiarem zarobku, zaszła chwilowa przerwa, spowodowana przemijającą nieobecnością, nie zwalnia od obowiązku opłacania podatku.
Przy pobycie dla zarobku czas trwania pobytu nie ma żadnego znaczenia.
Za siedzibę osób prawnych w duchu ustawy należy uważać miejsce, wymienione w statucie, względnie w zastępujących go przepisach, jako siedziba tych osób.
Minimum egzystencji.
(do art. 2 i 5 ustawy).
Ze spadkami wakującemi (nieobjętemi) należy pod tym względem postępować tak, jak z osobami fizycznemi.
Osoby, których łączny dochód roczny przyjęty do podstaw opodatkowania nie przekracza kwoty, wyznaczonej dla danej miejscowości w myśl postanowień art. 2 w związku z art. 5 ustawy, są wolne od podatku.
Ilość mieszkańców w danej miejscowości należy przyjąć według stanu na dzień 1 stycznia roku podatkowego, na podstawie danych urzędowych, dostarczonych przez władzę polityczną powiatu.
Wątpliwości pod tym względem rozstrzyga Ministerstwo Skarbu w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych.
Przy ocenianiu uwolnienia z mocy art. 2 ustawy należy mieć na uwadze postanowienia art. 13 i art. 76 ustawy, dotyczące obliczenia dochodu według roku, poprzedzającego rok podatkowy, lub według przypuszczalnej kwoty rocznej.
Kto np. w miejscu opodatkowania (§ 49 nin. rozp.), należącem do 4 klasy miejscowości, w czasie od i września do 31 grudnia osiągnął dochód w kwocie 2.400 mk., ten nie jest wolny od obowiązku opłacania podatku, ponieważ 2.400 mk. za 4 miesiące odpowiadają dochodowi w sumie 7.200 mk. za cały rok obliczonemu.
Po myśli postanowień art. 2. 6 i 28 ustawy można także uwolnić od podatku pod pewnemi warunkami osoby, które osiągnęły dochód wyższy od dochodu, stanowiącego granicę minimum egzystencji.
Zasada wzajemności międzypaństwowej.
(do art. 4 ustawy).
Opodatkowanie tego rodzaju dochodów zagranicą, jego rodzaj i rozciągłość winien udowodnić płatnik przed wymiarem podatku. O ile płatnik nie jest w możności dostarczyć odnośnych dowodów w terminie wyznaczonym, może władza skarbowa odroczyć pobór różnicy w podatku między stawką, przypadającą od łącznego dochodu, a stawką, przypadającą od dochodów, które bezwarunkowo podlegają opodatkowaniu, wyznaczając płatnikowi ponowny termin do przedstawienia dowodów w myśl poprzedniego ustępu. Po bezskutecznym upływie tego terminu odroczoną kwotę należy ściągnąć.
Na wypadek wątpliwości, czy opodatkowanie zagraniczne odpowiada, wymaganym warunkom, należy zasięgnąć wskazówek od Ministerstwa Skarbu.
Przedmiot podatkowy.
Przedmiot podatkowy.
3a) z przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych; b) z zajęć zawodowych i wszelkich innych zatrudnień o celach zarobkowych;
W stosunku do źródła, z którego dochód płynie, zapewnia ustawa ulgi dochodom, pochodzącym z pracy, i przyjmuje do opodatkowania dochody, wyszczególnione w ustępie 6) niniejszego paragrafu tylko w 7/10 częściach ich rzeczywistej wysokości.
Podatnik osiąga n. p. następujące dochody:
1) | z kapitałów | 10.000 | mk. | |
2) | z budynków | 20.000 | " | |
3) | z uposażenia służbowego | 50.000 | " | |
Razem | 80.000 | mk. |
Ponieważ jednak dochód z uposażenia służbowego przyjmuje się do opodatkowania tylko w 7/10 częściach rzeczywistej wysokości, przeto dochody podlegające podatkowi wynoszą:
1) | z kapitałów | 10.000 | mk. | |
2) | z budynków | 20.000 | " | |
3) | z uposażenia służbowego | 35.000 | " | |
Razem. | 65.000 | mk. |
Opodatkowanie członków rodziny,
(do art. 11 ustawy).
Dochody pierwszej kategorji dolicza się do dochodów głowy rodziny, od dochodów zaś drugiej kategorji opodatkowuje się członków rodziny odrębnie.
Natomiast należy członków rodziny zawsze odrębnie opodatkować od dochodów, płynących wyłącznie z ich pracy fizycznej lub z pracy umysłowej, tak najemnej, jakoteż samodzielnej w zawodzie wyzwolonym.
Opodatkowanie wspólników i uczestników.
(do art. 12 ustawy).
Wspólnie przeto osiągnięty dochód nie podlega jako taki łącznemu opodatkowaniu, lecz dzieli się go pomiędzy uczestników w stosunku do
wysokości ich udziałów. Przypadająca zaś na każdy udział część wspólnego dochodu podlega odrębnemu opodatkowaniu u każdego poszczególnego« uczestnika.
Przy udziałach, których wysokości nie można określić, uczestnictwo przyjmuje się w równych częściach.
Te same zasady stosuje ustawa do uczestnictwa w spółkach firmowych (jawnych spółkach handlowych) oraz w spółkach firmowo-komandytowych (komandytowych).
Ma tych samych podstawach należy uskutecznić podział strat, wynikłych dla uczestników ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub użytkowania, jak również i strat, poniesionych z uczestnictwa w spółkach firmowych i firmowo komandytowych (jawne spółki handlowe i komandytowe).
Pojęcie dochodu.
(do art. 6 ustawy).
Koszty, które potrąca się z przychodów.
(do art. 6 ustawy).
Czy wykazane przez podatnika koszty są ustawowo uzasadnione, należy ocenić w każdym wypadku z, osobna.
Koszty, które ustawa nazywa kosztami osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodu, określa się w dalszym ciągu krótko, jako koszty uzyskania dochodu.
Różne rodzaje kosztów, pozostających w związku z uzyskaniem przychodów, są omówione przy bliższem określeniu dochodu z poszczególnych źródeł. Ogólne zaś zasady są następujące:
Wyżywienie członków rodziny, zatrudnionych stale w przedsiębiorstwie podatnika, zalicza się do kosztów uzyskania dochodu, lecz dla uzasadnienia potrącenia tego rodzaju kosztów wymaga się, aby członkowie rodziny byli stale zajęci w przedsiębiorstwie przemysłowem lub handlowem, albo w gospodarstwie rolnem lub leśnem, a nie w gospodarstwie dornowem podatnika;
Koszty związane z używaniem przedmiotów do celów wyłącznie lub przeważnie zbytkowych nie nadają się do potrącenia, o ile te koszty przekraczają osiągnięte dochody; w tego rodzaju wypadkach nie należy również przyjmować dochodu (parki, stajnie wyścigowe, polowania, cieplarnie, wille i t. p.
Odpisania na zużycie i straty.
(do art. 6 ustawy).
Wysokość tego potrącenia zależy od natury przedmiotu, przyczem decydującem jest wyłącznie faktyczne zużycie, jako miara wysokości dopuszczalnych potrąceń.
W celu przyznania stosownego potrącenia tytułem zużycia, może władza, wymierzająca podatek, przyjmować przeciętne i procentowo obliczone sumy (kwoty), bez przeprowadzenia dalszych dochodzeń.
Potrącenia z tytułu zużycia nie powinny jednak z reguły przekraczać:
1) | przy | budynkach | mieszkalnych | 2% |
2) | " | " | gospodarczych | 3% |
3) | " | " | fabrycznych | 4% |
4) | " | ruchomościach (urządzenia biur, kantorów, kancelarii, sklepów i t. p.). | 5% | |
5) | przy maszynach, narzędziach, urządzeniach fabrycznych, kopalnianych, piecach fabrycznych i t. p wartości przedmiotu, którą ustalić należy według postanowień art. 126 ustawy. | 10% |
Przy nabytych odpłatnie przywilejach i prawach terminowych (wynalazki, prawa autorskie i t. p.) należy wysokość rocznego odpisania ustalić w stosunku do wartości i czasu korzystania z tych przywilejów i praw, n. p. z wartości przywileju, trwającego 12 lat, a ustalonego na 60.000 mk. wartości, należy potrącić 1/12 część t. j. 5.000 mk. rocznie. Natomiast wysokość odpisania tytułem zużycia zapasów kopalnianych należy ustalić w każdym poszczególnym przypadku przez przesłuchanie znawców (biegłych).
Przyjęcie innych potrąceń na zużycie nie jest wykluczone, o ile jednak podatnik żąda wyższego potrącenia, wówczas powinien uzasadnić te okoliczności, które wpłynęły na znaczniejsze zmniejszenie się wartości. W każdym razie, jeżeli odpisanie nasuwa wątpliwości, należy je ustalić przez znawców.
Wszelkiego rodzaju odpisania na zużycie mogą być uskutecznione bezpośrednio z wartości przedmiotów, ulegających zmniejszeniu się wartości z powodu zużycia, lub przez wstawienie w pasywach bilansu odpowiedniej kwoty, wyrażającej zmniejszenie się wartości w danym roku operacyjnym (gospodarczym). W tym ostatnim wypadku kwota ta musi być w ten sposób uwidocznioną, aby władza, wymierzająca podatek, mogła łatwo zbadać stosowność tego potrącenia.
Co się tyczy potrącenia z powodu strat częściowych lub całkowitych w przedmiotach, podlegających zużyciu i służących do osiągnięcia przychodu, nadmienić! się, że tego rodzaju straty uwzględnia się tylko pod warunkiem, gdy nie zostały pokryte sumą ubezpieczeniową i odpisaniami z powodu zużycia. Potrącać jednak te straty można tylko z dochodu, osiągniętego z tego samego źródła, które poniosło stratę i z dochodu tego roku, w którym strata rzeczywiście nastąpiła; potrącanie takich strat z dochodu lat następnych jest niedopuszczalne
Nadzwyczajne przychody.
(do art. 7 ustawy).
Oprócz przeto wymienionych w art. 7 ustawy przychodów nadzwyczajnych, wszystkie inne muszą być włączone do dochodów, podlegających podatkowi.
Przychodów nadzwyczajnych w postaci spadków, legatów, darowizn; posagów i kapitałów, wypłaconych za ubezpieczenie życia, nie uważa ustawa za dochód, podlegający opodatkowaniu, jednakże pod warunkiem, że one nie stanowią perjodycznych wpływów. Kto więc w wykonywaniu swego zawodu otrzymuje datki, chociażby nieregularnie, ten z tych datków osiąga dochód, który podlega podatkowi n. p. dobrowolne datki, składane duszpasterzom. Jednorazowe datki, udzielane portjerom, szwajcarom, kelnerom, woźnym i t. p., mają również charakter perjodycznych wpływów. Zyski ze sprzedaży przedmiotów majątkowych, zarówno nieruchomych, jak i ruchomych, wyłącza się z dochodu podlegającego podatkowi, natomiast zyski ze sprzedaży takich przedmiotów, osiągnięte w wykonywaniu przedsiębiorstwa zarobkowego lub interesu spekulacyjnego, zalicza ustawa do dochodu. Pojęcie interesu spekulacyjnego wyjaśnia § 42 nin. rozp.
Spodziewane przychody i nieponiesione koszty.
(do art. 8 ustawy).
Zasada ta jednak nie może być stosowana przy ustalaniu dochodu z przedsiębiorstw handlowych, przemysłowych lub gospodarstw rolnych, które prowadzą księgi handlowe, uznane za prawidłowe.
W tych bowiem wypadkach należy się kierować wyłącznie zasadami buchalterji, t. j. brać w rachubę również takie zaksięgowane przychody, które mają dopiero wpłynąć na korzyść podatnika, oraz takie koszty, które zostały już zarachowane, chociaż ich jeszcze rzeczywiście nie poniesiono i o ile odnoszą się do danego roku operacyjnego (gospodarczego).
Wydatki nie nadające się do potrącenia.
(do art. 8 ustawy).
Zasadniczo koszty, nadające się do potrącenia, związane są zawsze z uzyskaniem dochodu, natomiast wydatki, nie nadające się do potrącenia, związane są ze źródłem dochodu, czyli majątkiem, dającym przychody.
Dla ściślejszego odróżnienia jednych wydatków od drugich, nazywa je ustawa w pierwszym wypadku kosztami, w drugim zaś wydatkami.
Ustalenie ogólnego dochodu.
(do art. 9 i 52 ustawy).
W celu otrzymania tej sumy, należy wziąć pod uwagę osobno te źródła, które przyniosły dochód, osobno zaś te, z których wynikła strata i następnie porównać sumę dochodów z jednych źródeł, z sumą strat z drugich źródeł. Wypadająca z tego porównania różnica będzie albo ogólnym dochodem, albo stratą.
W analogiczny sposób postępują podatnicy przy wypełnianiu zeznań w myśl art. 52 ustawy.
Odliczenia.
(do art. 10 ustawy).
Zauważa się, że tylko te odliczenia mogą być dokonane z ogólnego dochodu, które rzeczywiście zostały wypłacone lub poniesione w ostatnim roku kalendarzowym albo wykazane w ostatniem zamknięciu rachunkowem roku operacyjnego (gospodarczego), poprzedzającego rok podatkowy.
Odliczenia te powinny być należycie udowodnione n. p. odpowiedniemi dokumentami w oryginale lub wiarygodnym odpisie i t. p.
Obowiązkiem podatnika jest dostarczyć tych dowodów na żądanie władzy. Do dokumentów należą: kwity, poświadczenia, polisy, czeki, książeczki płatnicze, plany amortyzacyjne, wyciągi z ksiąg handlowych lub gospodarczych i t. p.
Nadto odsetki od długów oraz renty i trwałe ciężary, oparte na tytułach prawnych (ustępy 1) i 2) art. 10 ustawy), nadają się do odliczenia tylko pod tym warunkiem, gdy ciążą na źródłach dochodu, podlegającego podatkowi i pozostają w związku gospodarczym z temi źródłami.
Potrącenia procentów lub świadczeń periodycznych na korzyść członków rodziny może żądać podatnik tylko w tych wypadkach, gdy otrzymujący te procenty lub świadczenia jest opodatkowany odrębnie podatkiem dochodowym na obszarze Rzeczypospolitej.
W końcu nadmienia się, że niektóre z wyszczególnionych w art. 10 ustawy odliczeń mają charakter kosztów, ponieśionych na uzyskanie dochodu.
O ile przeto tego rodzaju odliczenia zostały dokonane w drodze potrącenia od dochodu z poszczególnego źródła, wówczas nie mogą być odliczone od ogólnego dochodu. W szczególności dotyczy to odsetek od długów, ciążących na gruntach, budynkach, przedsiębiorstwach, oraz rent i. innych trwałych ciężarów, ściśle ze źródłem dochodu związanych.
Podstawa opodatkowania.
(do art. 13 ustawy).
W pierwszym wypadku za podstawę opodatkowania służą dochody osiągnięte rzeczywiście w ostatnim roku kalendarzowym, poprzedzającym rok podatkowy.
W wypadku zaś, gdy podatnik prowadzi prawidłowe książki handlowe (gospodarcze), należy dochody, podlegające opodatkowaniu, przyjmować w sumie, wykazanej w ostatniem zamknięciu rachunkowem roku operacyjnego, poprzedzającego rok podatkowy.
Jeżeli więc przyjęty przez podatnika rok gospodarczy nie zgadza się z rokiem kalendarzowym, wówczas co do dochodu, osiągniętego z gospodarstwa rolnego i leśnego (ustęp 1 art. 3 ustawy), oraz co do dochodu z przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych (ustęp 3 a) i b) art. 3 ustawy), nie decydują wyniki ostatniego roku kalendarzowego, lecz wyniki roku operacyjnego (gospodarczego), poprzedzającego bezpośrednio rok podatkowy.
Za rok gospodarczy (operacyjny), poprzedzający bezpośrednio rok podatkowy, można na żądanie płatnika, przyjąć również ostatni rok gospodarczy (operacyjny), jeżeli wyniki tego roku w dniu wyznaczonym do złożenia zeznania mogą być prawidłowo ustalone.
O ile podatnik, oprócz dochodu, osiąganego z gospodarstwa rolnego i leśnego, z przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, osiąga jeszcze dochody z innych źródeł, wówczas te inne dochody podlegają opodatkowaniu w sumie, osiągniętej w ostatnim roku kalendarzowym, poprzedzającym rok podatkowy.
Kwestję, czy odnośne książki handlowe lub gospodarcze są prawidłowo prowadzone, rozstrzyga w postępowaniu wymiarowem. Komisja szacunkowa, w postępowaniu zaś odwoławczem - Komisja odwoławcza. Orzeczenie Komisji odwoławczej w tym względzie jest ostateczne.
Obliczenie dochodów w naturze.
(do art. 14 ustawy).
W braku cen targowych w miejscu położenia źródła dochodu, należy przyjmować ceny najbliższego rynku zbytu, przyczem w tego rodzaju wypadkach od ceny rynkowej potrąca się koszty dostawy do miejsca zbytu.
Dochody z poszczególnych źródeł.
(do art. art. 15-22 ustawy).
Postanowienia te w istocie rzeczy są jedynie następstwem zasad ogólnych, wyłuszczonych w art. 6 ustawy, lecz nie wyczerpują wszystkich opodatkowaniu podległych dochodów; o ile przeto pewnego rodzaju dochód nie został objęty postanowieniami art. art. 15-22 ustawy, wówczas tego rodzaju dochód należy traktować według ogólnych zasad w myśl art. 6 ustawy.
Dochód z nieruchomości gruntowej,.
(do art. 15 ustawy).
Dochód z gruntów we własnym zarządzie.
(do art. 15 ustawy).
Do ogólnych przychodów należą:
Od sumy powyżej wymienionych przychodów należy potrącić koszty, połączone z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.
Do tego rodzaju kosztów należą:
Koszty utrzymania lub wynagrodzenia osób, przyjętych do pracy w gospodarstwie domowem lub do posług osobistych, nie należą do kosztów w tym ustępie wymienionych, bez względu na to, czy zostały pokryte produktami gospodarstwa rolnego, czy też gotówką. Natomiast wyżywienie członków rodziny, stale zatrudnionych we własnem gospodarstwie rolnem, nadaje się do potrącenia;
Uboczny przemysł gospodarczy.
(do art. 15 ustawy).
Jeżeli jednak tego rodzaju przemysł nie pozostaje w związku gospodarczym z posiadłością gruntową, wówczas osiągnięty. dochód ustala się według postanowień, odnoszących się do dochodu z przedsiębiorstw handlowych lub przemysłowych.
W podobny sposób należy postąpić przy ustalaniu dochodu z wydobywania piasku, gliny, kamienia, torfu i innych ubocznych przemysłów, co do których przychody czerpie się ze substancji gruntu. Przy tego rodzaju przemysłach jest dozwolone potrącenie, odpowiadające zmniejszeniu się substancji gruntu.
Dochód z lasów.
(do art. 15 ustawy).
Koszty zalesienia uwzględnia się tylko w tym wypadku, gdy chodzi o przestrzeń wyrąbanego lasu, natomiast koszty zalesienia przestrzeni dotychczas niezalesionych, w celu powiększenia drzewostanu i rozszerzenia- przestrzeni lasu, nie nadają się do potrącenia.
Co do ustalenia dochodu z wyrębów, przewyższających plan prawidłowego gospodarstwa lub dający się stwierdzić naturalny przyrost lasu, przewiduje ustawa następujące postępowanie: "osiągnięty z nadzwyczajnego wyrębu dochód czysty należy opodatkować odrębnie od ogólnego dochodu, podlegającego podatkowi w ten sposób, że cały czysty dochód z tego nadzwyczajnego wyrębu dzieli się na 6 równych części; jedną szóstą część dolicza się do ogólnego dochodu, od dochodu zaś z pozostałych pięciu szóstych części wymierza się podatek w stosunku procentowym, odpowiadającym podatkowi od ogólnego dochodu. Gdyby jednak ogólny dochód był mniejszy od dochodu, podlegającego podatkowi według skali art. 23, wówczas od tych 5/6części dochodu wyznacza się stawkę podatkową w stosunku procentowym według 1 stopnia tejże skali".
Za tego rodzaju nadzwyczajne wyręby uważa się w szczególności: wyręby dla zmiany kultury leśnej, za zezwoleniem właściwej władzy, na inną kulturę (laka, rola i t. p.) ; wyręby niezależne od woli posiadacza lasu (zdjęcia pomiarowe, badania geologiczne i t. p.) wyręby, uskutecznione z powodu wydarzeń żywiołowych (pożar, śnieżyca, huragan, owady i t. p.).
Przykłady:
1) | Dochód z nieruchomości gruntowej 80.000 mk., w tem 20.000 mk. z gospodarstwa rolnego i 60.000 mk. z nadzwyczajnego wyrębu lasu. | ||||||||||||||||||
W myśl art. 15 ustawy (ustęp ostatni) 1/u t. j. 10.000 mk. dolicza się do ogólnego dochodu, a przeto dochód z gospodarstwa rolnego i lasu wynosi | 30.000 | mk. | |||||||||||||||||
Dochód z kapitału | 10.000 | n | |||||||||||||||||
Razem.. | 40.000 | mk. | |||||||||||||||||
Odliczenia (art. 10 ustawy) | 4.000 | » | |||||||||||||||||
Dochód podlegający opodatkowaniu | 36.000 | mk. | |||||||||||||||||
Podatek według stopnia 33 | 2.340 | mk. | |||||||||||||||||
Do tego podatek z 5/6 nadzwyczajnego wyrębu: | |||||||||||||||||||
od | 36.000 | mk" | - | 2.340 | mk. przeto | ||||||||||||||
" | 50.000 | " | - | x | |||||||||||||||
x | = | 2340 | x | 50000 | = | 3.250 | mk. | ||||||||||||
36000 | |||||||||||||||||||
Razem podatek.. | 5.590 | mk. | |||||||||||||||||
2) | W miejscowości 11 klasy dochód z nieruchomości gruntowej wynosi | 20.000 | mk. | ||||||||||||||||
w tem z nadzwyczajnego wyrębu | 18.000 | mk. | |||||||||||||||||
zaś z gospodarstwa rolnego | 2.000 | mk. | |||||||||||||||||
W myśl art. 15 ustawy (ustęp ostatni) V<; z 18.000 mk. t. j. 3.000 mk. dolicza się do ogólnego dochodu, przeto dochód z gospodarstwa rolnego i lasu | 5.000 | mk. | |||||||||||||||||
Odliczenia (art. 10 ustawy) | 2.000 | mk. | |||||||||||||||||
Pozostaje dochód (wolny od podatku).. | 3.000 | mk. | |||||||||||||||||
Wobec tego podatek od dochodu z nadzwyczajnego wyrębu, obliczony w myśl ustępu ostatniego art. 15 ustawy, wynosi (według stopnia pierwszego dla tej miejscowości): | |||||||||||||||||||
Od | 3.500 | - | 21 | mk. | |||||||||||||||
" | 15.000 | - | x | przeto | |||||||||||||||
x | = | 21 | x | 15 000 | = | 90 | mk. | ||||||||||||
3.500 |
Grunta nie służące do celów gospodarstwa rolnego.
(do art. 15 ustawy).
Podwórza i ogrody domowe bierze się w rachubę przy ustalaniu dochodu z budynków, do których należą.
Grunta wypuszczone w dzierżawę.
(do art. 15 ustawy).
Dochód dzierżawcy.
Dochód dzierżawcy.
Od dochodu tego nie należy jednak potrącać:
Do kosztów prowadzenia gospodarstwa, nadających się do potrącenia u dzierżawcy, przybywają jeszcze: zapłacony czynsz dzierżawny łącznie z wartością wszelkich innych świadczeń w pieniądzach i naturze, obciążających dzierżawcę na korzyść właściciela; o ile zaś te świadczenia pokrywa dzierżawca produktami swego gospodarstwa albo pracą własną, swoich krewnych, sług i sił zwierzęcych, potrącenie ich jest tylko wówczas dopuszczalne, gdy świadczenia te zostały zarachowane w przychodach.
Dochód wydzierżawiającego.
Dochód wydzierżawiającego.
Z tych przychodów należy potrącić:
W celu usunięcia możliwych niewłaściwości przy wykazywaniu tych potrąceń, komisjom szacunkowym i odwoławczym pozostawia się swobodę w ocenieniu tychże.
Dochód z budynków w całości wynajętych.
(do art. 16 ustawy).
Do czynszu najmu należy doliczyć wartość pieniężną świadczeń ubocznych, obciążających najmobiercę na korzyść najmodawcy, jak również wartość pieniężną wszelkich korzyści, zastrzeżonych najmodawcy.
Nieściągnięte czynsze najmu nie stanowią dochodu.
Od przychodów powyżej wymienionych, należy potrącić koszty rzeczywiście poniesione w czasie miarodajnym, a w szczególności:
O ileby jednak wysokość procentu za zużycie budynku wymagała rozstrzygnięcia, wówczas należy ją oznaczyć z uwzględnieniem stanu budowy, wieku budynku i jego wartości w myśl § 16 nin. rozp.
Co do odliczeń tytułem trwałych ciężarów, opartych na szczególnych tytułach prawnych i procentów od długów, należy stosować postanowienia § 21 nin. rozp.
Dochód z budynków, zajmowanych w całości lub w części przez samego właściciela.
(do art. 16 ustawy).
Okoliczność jednak użycia wspomnianych budynków do powyższych celów zwiększa zyskowność odnośnego gospodarstwa lub przemysłu i w następstwie tego należy przy ustalaniu dochodu z tych ostatnich źródeł zwrócić na to uwagę.
Z budynków lub części tych budynków, które właściciel odstąpił bezpłatnie do użytku na cele naukowe, wychowawcze, dobroczynne, oświatowe, kulturalne, wyznaniowe i inne ogólnej użyteczności, nie przyjmuje' się ani wartości użytkowej, ani kosztów, poniesionych na tego rodzaju budynki.
Za dochód z budynków, zajętych w całości lub w części przez samego właściciela i członków jego rodziny lub używanych w inny sposób, niż wymieniony w poprzednich ustępach, albo odstąpionych do używania bezpłatnie innym osobom, uważa się wartość użytkową, jaką budynki te lub części tych budynków przedstawiają ze względu na stan budowy, położenie i wartość budynku, stosunki najmu, komunikacje, miejsce lub okolicę, oraz ze względu na czas i rozmiar rzeczywistego użytkowania.
Przy ustalaniu tej wartości należy również uwzględnić należące do budynku podwórza, ogrody domowe, parki i inne przynależności.
Ustalenia wartości użytkowej dokonuje się przez porównanie z rzeczywistym czynszem najmu domów lub mieszkań podobnego rodzaju w tej samej lub sąsiedniej miejscowości.
Od ustalonej wartości użytkowej należy potrącić koszty, wymienione w § 31 nin. rozp.
Dochód z przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych oraz z zajęć zawodowych i wszelkich innych zatrudnień o celach zarobkowych.
(do art. 17 ustawy).
Do przychodów należą w szczególności:
Od powyższych przychodów należy potrącić następujące koszty prowadzenia przedsiębiorstwa:
Co do przedsiębiorstw, me prowadzących prawidłowych ksiąg handlowych, w których stan zapasu z końcem pojedynczych lat nie zwykł podlegać znacznym zmianom, można nie uwzględniać ich wartości pieniężnej ani w przychodach, ani w kosztach przedsiębiorstwa.
Obliczenie dochodu z przedsiębiorstw, prowadzących prawidłowe księgi handlowe.
(do art. 17 i 22 ustawy).
Dla oszacowania przedmiotów majątkowych i wierzytelności przy sporządzaniu inwentarza oraz dla uwzględnienia stosowności odpisań wogóle dopuszczalnych, decydują postanowienia ustawy handlowej, zwyczaj kupiecki, a w granicach, zakreślonych ustawą handlową lub zwyczajem kupieckim, również własne uznanie podatnika, z tem jednak, aby prawidła buchalterji były przestrzegane.
Według tych samych zasad należy postępować pod względem odpisywania niepewnych wierzytelności, jak również pod względem sum, odłożonych na wyrównanie prawdopodobnych i dających się przewidzieć strat.
Nadwyżkę potrąceń, nieuzasadnioną obowiązującemi postanowieniami należy doliczyć do zysku bilansowego.
Zysk osiągnięty przez spółki firmowe i firmowo-komandytowe (jawne spółki handlowe i komandytowe) ustalić należy w sposób powyżej wy- łuszczony i opodatkować odrębnie, jako dochód poszczególnych uczestników w stosunku do ich udziałów.
Szczególne uwagi co do niektórych przedsiębiorstw.
(do art. 17 ustawy).
Te same zasady należy stosować również:
W przypadkach, w który di spieniężenie praw autorskich, przywilejów i t. p., czy to przez autorów, wynalazców i t. p., czy też przez osoby, które nabyły od nich te prawa, przedstawia się jako stałe, zysk przynoszące zatrudnienie, doliczyć należy do tego dochodu także dochód z wynagrodzeń bieżących, tantjem i t. p. We wszystkich innych przypadkach, a w szczególności, gdy spadkobiercy autora lub trzecie osoby, nie czyniąc zyskownego zatrudnienia z wykonywania takich praw, pobierają dochody z wynagrodzeń bieżących, wówczas należy postępować, jak z dochodem, który płynie z majątku w kapitałach.
Przy obliczaniu dochodu z kopalń postępować należy analogicznie w myśl przepisów, zawartych w §§ 33 i 34 nin. rozp., z doliczeniem do kosztów ustawowo uzasadnionych, nadto odpisania, odpowiadającego rocznemu zmniejszeniu wartości substancji, z ruchu wynikającej.
Dochód z udziałów w kopalniach (kuksy i udziały brutto) należy do dochodu z majątku w kapitałach.
Przy ustalaniu dochodu z tak zwanych zawodów wyzwolonych (liberalnych): adwokatów, lekarzy, artystów, uczonych i t. p., zaliczyć należy następujące koszty:
Dochody notarjuszy, pisarzy hipotecznych, lekarzy i weterynarzy urzędowych i' t. p. funkcjonarjuszów publicznych, nie pochodzące z uposażeń służbowych, należy traktować narówni z dochodami z zawodów wyzwolonych.
Za dochód z interesów spekulacyjnych uważa się rzeczywiście osiągnięty zysk z interesów, zawartych w celach spekulacyjnych i z uczestnictwa w takich interesach, po potrąceniu poniesionych strat.
Samo powiększenie się wartości przedmiotów spekulacyjnych (zwyżka kursu, wartości obiegowej) nie stanowi dochodu, tak, jak zmniejszenie się wartości nie uzasadnia potrącenia tego zmniejszenia, o ile dochód z takiego powiększenia się wartości nie został jako taki zaksięgowany przez samego podatnika.
Przedsiębiorstwa po części zagranicą wykonywane.
(do art. 1 i 4 ustawy).
Jeżeli zaś przedsiębiorstwo, znajdujące się na obszarze Rzeczypospolitej, pozostaje ł przedsiębiorstwem, znajdującym się zagranicą, a nie podlegającem Dodatkowi w myśl art, 4 ustawy w takim związku, że oddzielne obliczenie dochodu nie da się uskutecznić, wówczas należy Obliczyć łączny dochód z tych przedsiębiorstw i odpowiednio rozłożyć ten dochód na poszczególne obszary.
Dochód z tantjem.
(do art. 18 i 24 ustawy).
Jeżeli zaś wspomniane osoby są stale czynne w zarządzie, jako kierownicy przedsiębiorstwa i swoją czynnością wpływają bezpośrednio na osiągnięcie większego obrotu lub zysku, to pobierane przez te osoby wynagrodzenia procentowe za tego rodzaju czynności, choćby pod nazwą tantjem, należy w rozumieniu ustawy uważać za zwykłe uposażenia służbowe (art. 20 ustawy).
Przy opodatkowaniu tantjemy w ogólnym dochodzie uwzględnić należy wszelkie wydatki w myśl § 40 nin. rozp.
Specjalny podatek od tantjem (art. 24 ustawy) pobiera się od faktycznie przyznanej tantjemy.
Dochód z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych
(do art. 19 ustawy).
Do dochodów z kapitałów pieniężnych należą w szczególności:
Przy obliczaniu dochodu z kapitałów pieniężnych, ulokowanych w celu otrzymania procentów, nie mają żadnego znaczenia okoliczności, czy przy lokacie kapitałów sporządzono pisemną umowę, czy też nie, tudzież czy lokata jest odpowiednio zabezpieczona, czy też niezabezpieczona;
Dywidendy i inne zyski z udziałów w przedsiębiorstwach handlowych, przemysłowych i innych, podlegają- opodatkowaniu i w tym wypadku, jeżeli przedsiębiorstwa te znajdują się zagranicą.
Dochody z wkładów oszczędnościowych, wnoszonych przez rodziców na imię dzieci małoletnich, doliczają się do dochodu głowy rodziny.
Dochód z kapitałów pieniężnych, wypożyczonych na weksle lub inne zobowiązania pieniężne, bez oznaczenia wysokości pobieranych procentów, oblicza się w wysokości 6% rocznie; jeżeli zaś udowodnioną będzie rzeczywista wysokość pobieranych procentów, to dochód przyjmuje się w tej ostatniej wysokości. Przepis ten nie dotyczy weksli handlowych, otrzymanych za sprzedane towary, za wyświadczone usługi i wogóle przy tranzakcjach handlowych; wpływy tego rodzaju dolicza się w całości do dochodu z przedsiębiorstw lub gospodarstwa.
Odsetki, zawarte w nieoprocentowanych wierzytelnościach wekslowych lub innych zobowiązaniach pieniężnych, które jednak zwrócone być mają w sumie, przewyższającej pierwotną sumę kapitału, doliczają się do dochodu tego roku, w którym je razem z kapitałem odebrano.
Przy ratach ryczałtowych (annuitetach) częścią składową dochodu jest tylko kwota odsetków w racie ryczałtowej zawarta.
Od dochodu z kapitałów pieniężnych należy potrącić rzeczywiście poniesione kosztów przechowania i administracji (np. opłata za schowki) łącznie z uiszczonemi opłatami stemplowemi, jak również premje za ubezpieczenie od wylosowania.
Dochód z kapitałów pieniężnych podlega opodatkowaniu bez względu na to, czy kapitały te są własnością płatnika, czy też korzysta on z dochodu obcych kapitałów, jak również niezależnie od tego, czy kapitały te są ulokowane w papierach wartościowych lub innych walorach krajowych lub zagranicznych i bez względu na to, czy te kapitały są przechowywane w instytucjach kredytowych Rzeczypospolitej lub zagranicznych.
Przy ustalaniu dochodu z papierów wartościowych nie bierze się pod uwagę różnicy ich wartości kursowej, a strat wynikłych z tego powodu nie uwzględnia się, z wyjątkiem wypadków, gdy papiery te są w posiadaniu przedsiębiorstw, w których obroty temi papierami są przedmiotem interesu handlowego.
Do dochodów z rent i innych praw majątkowych należą w szczególności:
Dochód z uposażeń służbowych, emerytur i najemnej pracy.
(do art. 20 ustawy).
W szczególności należą tu:
Wspomniane wynagrodzenia należy uważać za dochód bez względu na to, czy zapewnione są w sumach z góry ustanowionych (rocznie, miesięcznie, tygodniowo, dziennie), czy też otrzymywane według innych norm (przepisy służbowe, umowy, zwyczaje i t, p.). Nazwa wynagrodzenia oraz okoliczność, czy pobierane wynagrodzenie jest związane z uprawnieniem do emerytury lub nie, nie czyni żadnej różnicy;
Dochód duchownych z gruntów i budynków kościelnych należy ustalić w myśl §§ 25-32 nin. rozp.;
Wszystkie wyżej wymienione wynagrodzenia podlegają z reguły opodatkowaniu w wysokości, rzeczywiście osiągniętej w roku kalendarzowym, poprzedzającym rok podatkowy. Wyjątek zachodzi wówczas, gdy stałe, z góry umówione wynagrodzenia służbowe mają być opodatkowane po raz pierwszy, jako nowe źródło dochodu, w którym to wypadku za podstawę opodatkowania przyjmuje się przypuszczalną roczną kwotę tych stałych wynagrodzeń w roku podatkowym.
Koszty służbowe.
(do art. 20 ustawy).
Odliczenia przy uposażeniach.
(do art. 20 ustawy).
Dochód z wszelkich innych źródeł.
(do ustępu 7 art. 3 ustawy).
Do tego rodzaju dochodów, nieobjętych wspomnianemi artykułami należą nieperjodvczne wpływy, n. p. korzyści, płynące ze sprzedaży i nabycia przedmiotów majątkowych w celach spekulacyjnych, wynagrodzenie, otrzymywane przez spadkobierców autora za odstąpienie na pewien czas korzystania z prawa autorskiego, premje (nagrody) za utwory naukowe, literackie, artystyczne i t. p.
Wliczenie do dochodu korzyści, płynących ze sprzedaży i nabycia przedmiotów majątkowych w celach spekulacyjnych, uzasadnione jest w wypadkach nabycia i sprzedaży, zarówno majątków nieruchomych (grunta, domy), jak i majątków ruchomych (papiery wartościowe, prawo eksploatacji bogactw kopalnianych na cudzych gruntach, udziały naftowe, dzieła sztuki, zabytki starożytne, rozmaite zbiory marek, numizmatów, porcelany i t. p.). Dla uznania tych korzyści za dochód podległy podatkowi, niezbędnem jest nietylko stwierdzenie faktu sprzedaży nabyłego przedmiotu majątkowego, lecz również i dokonanie operacji w celach spekulacyjnych, t. j. w zamiarze osiągnięcia korzyści drogą tych operacji, a nadto pod warunkiem, ze wykonywanie tych operacji nie stanowi zajęcia zawodowego podatnika. W tym ostatnim bowiem wypadku korzyści, płynące z interesów spekulacyjnych, podlegają opodatkowaniu, jako dochód z przedsiębiorstwa handlowego.
Charakter spekulacyjny tranzakcji przy nabyciu i sprzedaży przedmiotów majątkowych ustala się według okoliczności, towarzyszących każdemu poszczególnemu wypadkowi, w zależności od istoty tranzakcji, od czasu trwania posiadania i korzystania z przedmiotu majątkowego do chwili sprzedaży, od właściwości korzystania i t. p.
Nabycie przeto przedmiotu w zamiarze korzystania z tego przedmiotu, oraz sprzedaż tegoż wskutek zaszłych stosunków rodzinnych, służbowych i innych podobnych okoliczności, nie jest w regule tranzakcją o charakterze interesu spekulacyjnego. W równej mierze nie ma charakteru interesu spekulacyjnego sprzedaż z zyskiem (korzystna sprzedaż) majątku niedawno otrzymanego w spadku.
Obliczenie korzyści i strat z tranzakcji spekulacyjnej należy uskutecznić przez zestawienie otrzymanej za majątek ceny nietylko z ceną nabycia, lecz również z wszystkiemi nakładami (inwestycjami) na ulepszenie i powiększenie wartości majątku.
Poniesione strat/ z powodu takich tranzakcji należy również przyjąć w rachubę przy obliczeniu ogólnego dochodu podatnika.
Szczególne postanowienia co do ustalenia dochoduosób prawnych.
(do art. 21 ustawy).
Za podstawę ustalenia dochodu podlegającego podatkowi przyjmuje się sporządzone za miarodajny rok operacyjny bilanse, rachunki zysków i strat, rachunki zarządu oraz uchwały walnego zgromadzenia, dotyczące wspomnianych rachunków i bilansów.
Podlegający opodatkowaniu dochód osób prawnych, wymienionych w art. 21 ustawy stanowią:
Za przeznaczone na ulepszenie lub rozszerzenie przedsiębiorstwa uważa się te sumy, które nie służą ani do pokrycia bieżących kosztów przedsiębiorstwa, ani do utrzymania i dalszego prowadzenia ruchu przedsiębiorstwa w dotychczasowym rozmiarze, lecz które zostały wyłożone na urządzenia i zakłady w celu osiągnięcia wyższego dochodu lub w celu rozszerzenia rozmiaru ruchu przedsiębiorstwa.
Przy rozstrzyganiu kwestji, czy pewny fundusz rezerwowy utworzono w myśl postanowień pod 2) niniejszego paragrafu, nie chodzi wcale o nazwę funduszu. Za fundusz rezerwowy uważa się wszelkie sumy nagromadzone z nadwyżek bilansowych, które w poszczególnym wypadku przedstawiają się właściwie jako pomnożenie majątku. Takiem pomnożeniem majątku są również sumy, które z nadwyżek bilansowych przeznaczono na nadzwyczajne odpisania, przekraczające miarę prawidłowych odpisań (§ 16 nin. rozp.).
Z drugiej zaś strony nie stanowią dochodu te fundusze, które służą tylko do pokrycia już istniejących zobowiązań, w szczególności fundusze, odkładane przez towarzystwa ubezpieczeniowe na wypłatę sum ubezpieczeniowych, tudzież sumy odkładane przez towarzystwa na wzajemności oparte na zwroty premji dla członków ubezpieczonych.
Sum, wydzielonych dla członków lub na zwroty kapitałów, albo spłaty długów, nie z nadwyżek bilansowych, lecz z funduszów, nagromadzonych z zysków ubiegłych lat, nie bierze się w rachubę przy ustalaniu dochodu opodatkowaniu podlegającego.
Od sumy zysków bilansowych, obliczonych w sposób wyżej podany dla towarzystw obowiązanych do publicznego składania rachunków, a mających siedzibę na obszarze Rzeczypospolitej, należy odliczyć 4% kapitału zakładowego, uwidocznionego w sprawozdaniu za ostatni rok operacyjny.
Za kapitał zakładowy uważa się kapitał akcyjny, udziałowy, wkładkowy i inne tym podobne kapitały.
Za kapitał zakładowy instytucji kredytowych, emitujących listy zastawne
lub obligacje i nie posiadających kapitału zakładowego, uznaje się dziesiątą część wypuszonych w obieg przez te instytucje listów zastawnych i obligacji.
W sposób wyżej omówiony należy postępować przy ustalaniu dochodu osób prawnych, których siedziba zarządu znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej, natomiast przy tych osobach prawnych, które na obszarze Rzeczypospolitej nie mają siedziby zarządu, lecz w myśl ustępu 5 art. 1 ustawy pod b) są obowiązane do opłacania podatku dochodowego, za dochód, podlegający opodatkowaniu, uważa się tę część zysków bilansowych, obliczonych w sposób wyżej wskazany, która przypada jedynie na dochody z gruntów i budynków, znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej, z majątków przywiązanych do tegoż obszaru fideikomisem lub innemi przepisami prawnemi, z wierzytelności zahipotekowanych na nieruchomościach, położonych na obszarze Reczypospolitej lub z przedsiębiorstw na tymże obszarze wykonywanych.
Stawki podatkowe.
Stawki podatkowe.
Przy dochodzie osób prawnych, przekraczającym 500.000 mk., podatek wynosi 125.000 mk. i, oprócz tego, 2.500 mk. od każdych pełnych 10.000 mk. ponad 500.000 mk.
O ile zaś chodzi o dochód osób fizycznych i spadków wakujących (nieobjętych), przekraczający 500.000 mk. i nie przenoszący 5.000 000 mk., dolicza się do podatku, obliczonego w sposób powyższy, nadto 'lu/o do 10°/o od całego podlegającego podatkowi dochodu, zależnie od wysokości tegoż dochodu.
Przykłady:
A. Osoby fizyczne i spadki wakujące.
Podlegający podatkowi dochód.. | 2.000.000 | mk. |
Obliczenie podatku: | ||
Od 500.000 mk. wynosi podatek.. | 125.000 | mk. |
Od każdych następnych pełnych 10.000mk. po 2.500 mk., czyli 2.500 mk razy 150 = | 375.000 | mk. |
Nadto od 2.000.000 mk. 6% | 120.000 | mk. |
Razem podatek. | 620.000 | mk. |
B. Osoby prawne.
Podlegający podatkowi dochód.,. | 2.500.000 | mk. |
Obliczenie podatku: | ||
Od 500.000 mk. podatek | 125.000 | mk. |
Od każdych następnych pełnych 10.000mk. po 2.500 niK., czyli 2.500 mk. razy 200 | 500.000 | mk. |
Razem podatek. | 625.000 | mk. |
Podatek należy jednak wymierzać w taki sposób, aby z dochodu wyższego stopnia, po potrąceniu podatku, na ten stopień przypadającego, nie zostawało nigdy mniej, niż zostaje z najwyższego dochodu, poprzedniego stopnia, po potrąceniu podatku na ten ostatni stopień przypadającego.
O ile z dochodu ustalonego do wymiaru podatku, po potrąceniu przypadającej kwoty podatkowej, pozostanie mniej, niż wynosi najwyższy dochód, wolny od podatku, wówczas należy podatek wymierzyć i pobrać tylko w wysokości nadwyżki dochodu ponad tę najniższą granicę.
Przykłady:
1) | Dochód podlegający podatkowi | 100.200 | mk. |
Od 100.200 mk. winien przypadać podatek. | 12.485 | " | |
Po potrąceniu jednak tego podatku od podlegającego podatkowi dochodu pozostaje (100.200 mk. - - 12.485 mk.) dochód | 87.715 | " | |
Od najwyższego dochodu poprzedniego stopnia, t. j. od 100 030 mk. przypada podatek.. | 11.000 | " | |
a ponieważ po potrąceniu tego podatku od podlegającego podatkowi dochodu pozostaje (100.000 mk. - 11.0C0 mk.) | 89.000 | " | |
przeto od dochodu 100.200 mk. wymierzyć należy różnicę między 100.2C0 mk. a 89.000 mk. (100.200 mk. - 89.000 mk.) - | 11.200 | " | |
zamiast 12.485 mk. | |||
2) | Dochód podlegający podatkowi w miejscowości IV ki. ustalono na | 6.040 | " |
Od 6.040 mk. przypada podatek | 78 | " | |
a ponieważ po potrąceniu tego podatku od dochodu podlegającego podatkowi (6.040 mk. - 78 mk.) pozostaje | 5.962 | " | |
przeto należy wymierzyć tylko tę nadwyżkę ponad 6 000 mk. t j. | 40 | " |
Specjalny podatek od tantjem.
(do art. 24 ustawy).
Specjalny podatek od tantjem wynosi 50% stawki, przypadającej od dochodu, według skali w art. 23 ustawy ustanowionej.
Gdy jedna i ta sarna osoba pobiera tantjemy w kilku instytucjach lub przedsiębiorstwach, wówczas specjalny podatek od tantjem oblicza się osobno od każdej tantiemy, przekraczającej 10.000 mk.
Przykład:
Dochód podlegający opodatkowaniu | 100.000 | mk. | ||
Podatek dochodowy, * | 11.000 | " | ||
W dochodzie tym, oprócz dochodów z innych źródeł, mieszczą się tantjemy (art. 18 ustawy) przyznane podatnikowi w następujących sumach: | ||||
w instytucji | A | 12.000 | " | |
" | B | 8.000 | " | |
w przedsiębieorstwie | C | 20.000 | " | |
D | 15.000 | " |
Dana instytucja lub przedsiębiorstwo winny przeto obliczyć i pobrać specjalny podatek od tantiem w następujących kwotach: | |||||||||
od | 12.000 | mk. | 50% | z 276 | mk. | = | 138 | mk. | |
" | 8.000 | " | nie opłaca się żadnego | ||||||
podatku | - | ||||||||
od | 20.000 | mk. | 50% | z 820 | mk. | = | 410 | " | |
" | 15.000 | " | 435 | " | = | 217 | " | 50 fen. |
Zwyżki i zniżki podatkowe.
(do art. 25 i 26 ustawy).
Ponieważ w tych stosunkach odgrywa ważną rolę ciężar utrzymywania członków rodziny, przeto ustawa nakazuje silniej opodatkowywać osoby, wolne od tego ciężaru, natomiast przyznaje ulgi tym podatnikom, którzy mają na utrzymaniu członków rodziny.
Przygodne zasilanie członka rodziny nie ma znaczenia utrzymywania go przez podatnika.
Członkowie rodziny, którzy, zgodnie z postanowieniami art. 11 ustawy, rozporządzając własnemi dochodami, podlegają odrębnemu od głowy rodziny opodatkowaniu, nie mogą być w regule uważani za będących na utrzymaniu podatnika.
Pytanie, kogo z członków rodziny, w wyżej podanem znaczeniu, można uważać za osoby, będące na utrzymaniu podatnika, powinno być rozstrzygnięte po stwierdzeniu odnośnych danych według ogólnych zasad prawnych.
Prawo do ulgi na zasadach art. 26 ustawy przysługuje wyłącznie głowie rodziny.
W małżeństwach prawnie rozwiązanych lub rozłączonych wymienione prawo przysługuje obojgu małżonkom, stosownie do ilości znajdujących się na ich utrzymaniu członków rodziny.
Dla stosowania przepisów art. art. 25 i 26 ustawy obojętne jest zupełnie, gdzie mieszkają członkowie rodziny, czy razem z podatnikiem, czy też oddzielnie od niego (w innem miejscu lub miejscowości).
Członkowie rodziny.
(do art. 27 ustawy).
Postanowienia art. 25 ustawy w związku z postanowieniem art. 27 ustawy dozwala podatnikom nieżonatym lub niezamężnym korzystać również z ulg art. 26 ustawy, jeżeli na ich utrzymaniu znajdują się członkowie rodziny, wymienieni w art. 27 ustawy, a pozostający z takimi podatnikami w analogicznych stosunkach pokrewieństwa.
Zniżenie podatku z powodu nadzwyczajnych okoliczności.
(do art. 28 ustawy).
Dla przyznania ulgi na mocy art. 28 ustawy koniecznem jest, aby:
Do nadzwyczajnych okoliczności, o których mowa w poprzednich ustępach, zalicza się: powołanie do służby wojskowej; nadmierne ciężary z powodu obarczenia liczną rodziną, wyjątkowego obowiązku wspomagania niezamożnych członków rodziny; długotrwałą chorobę; zadłużenie i inne szczególnie krytyczne okoliczności; następnie wydarzenia żywiołowe, jak pożar, powódź, gradobicie, klęski z powodu działań wojennych i t. p., których skutków nie uwzględniono już przy ustalaniu wysokości dochodu.
W celu przyznania ulgi z art. 28 ustawy, Komisja szacunkowa rozważa w każdym poszczególnym wypadku, jak dalece utraconą została zdolność płatnicza, poczem, powziąwszy przekonanie o istotnem zmniejszeniu się zdolności płatniczej, stosownie zniża podatek, lecz najwyżej o trzy stopnie. Orzeczenie w tym względzie wraz z uzasadnieniem, winno być wyrażone w protokule posiedzenia Komisji.
Miejsce opodatkowania.
Miejsce opodatkowania.
Osoby, zamieszkujące w dniu 15 grudnia w kilku okręgach szacunkowych, tudzież osoby, nie mające na obszarze Rzeczypospolitej w dniu 15 grudnia ani siedziby, ani miejsca zamieszkania, ani pobytu, podlegają opodatkowaniu w tym okręgu szacunkowym, w którym- znajdują się źródła podległego podatkowi dochodu (art. 3 ustęp 1 -7 ustawy).
Przyjmuje się przytem, że źródła dochodu, wymienione w art. 3 ustawy pod 4) i 6), znajdują się w tym okręgu szacunkowym, w którym znajdują się władze, urzędy, instytucje i towarzystwa, albo zamieszkują osoby, dokonywające, względnie zarządzające wypłatę.
Jeżeli źródła dochodów, podlegających opodatkowaniu znajdują się w kilku okręgach szacunkowych, wówczas wymiar podatku dokonywa się w tym okręgu, z którego płynie większa część lub główny dochód podatnika.
Przepisy niniejszego paragrafu stosuje się również przy opodatkowaniu osób, wymienionych w części drugiej art. 75 ustawy i w części pierwszej art. 84 ustawy.
Jeżeliby z odwołania podatnika albo z danych Komisji szacunkowej wynikło, że podatnikowi za jeden i ten sam rok podatkowy wymierzono podatek równocześnie w dwu lub więcej okręgach szacunkowych, wówczas odnośne materjały i dane winny być przesłane, wraz z odpowiedniem doniesieniem, właściwej Izbie skarbowej, która rozstrzyga we własnym zakresie o miejscu opodatkowania, zgodnem z postanowieniami w poprzednich ustępach wyłuszczonemi, albo też, o ile równoczesny wymiar nastąpił w okręgach szacunkowych, należących do kompetencji różnych Komisji odwoławczych, wówczas Izba skarbowa przedstawia sprawę Ministerstwu Skarbu wraz z odpowiednim wnioskiem.
Na wypadek zmiany miejsca zamieszkania po 15 grudnia roku, poprzedzającego rok podatkowy, jednak przed uskutecznieniem wymiaru na nowy rok podatkowy, właściwą do wymiaru podatku jest zarówno Komisja szacunkowa dotychczasowego miejsca zamieszkania, jak i Komisja nowego miejsca zamieszkania.
Skoro przewodniczący Komisji szacunkowej dowie się, że podatnik, w czasie, w poprzednim ustępie oznaczonym, z jego okręgu szacunkowego wyprowadził się lub do jego okręgu szacunkowego wprowadził się, wówczas powinien porozumieć się z przewodniczącym Komisji szacunkowej nowego, względnie dotychczasowego miejsca zamieszkania podatnika, celem ustalenia właściwego okręgu szacunkowego dla odnośnego podatnika.
Przy wzajemnem porozumieniu się powinni przewodniczący Komisji szacunkowych przestrzegać zasad niżej wyłuszczonych. Wymiar podatku następuje zawsze w okręgu nowego miejsca zamieszkania:
Również i w innych wypadkach, niż pod 1) i 2) omówionych, można przekazać wymiar podatku Komisji szacunkowej nowego miejsca zamieszkania, jeżeli to w danym wypadku okaże się wskazanem na podstawie szczególnych okoliczności, uzasadniających prawidłowe uskutecznienie wymiaru.
W żadnym wypadku nie można przystąpić do wymiaru w nowem miejscu zamieszkania, zanim odnośni przewodniczący Komisji szacunkowych, przez wzajemne porozumienie się, nie ustalą, że podatnik w dawnem miejscu zamieszkania nie będzie opodatkowany.
O ile o miejscu opodatkowania decyduje miejsce pobytu podatnika, wówczas przy zmianie miejsca pobytu należy stosować analogiczne wskazówki, odnoszące się do zmiany miejsca zamieszkania.
Pobyt podatnika w zakładzie dla obłąkanych lub innym zakładzie leczniczym, pozbawienie czasowej wolności wskutek kary aresztu oraz czasowa nieobecność w miejscu zamieszkania z innych powodów nie wpływa sama przez się na zmianą miejsca opodatkowania.
W razie przeniesienia uznaje się nowe miejsce przeznaczenia za siedzibę służbową od tego terminu, od którego przeniesiony objął czynności służbowe w nowem miejscu przeznaczenia. Czasowe przydzielenie osób wojskowych z Ich miejsca garnizonowego uznaje się za równorzędne z przeniesieniem, jeżeli to przydzielenie zostało z góry postanowione na przeciąg czasu, dłuższy niż 6 miesięcy.