Rozdział 3 - Osobne przepisy dla poszczególnych rodzajów przewozu towarów przez granicę celną. - Przepisy wykonawcze do prawa celnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.90.820

Akt utracił moc

Wersja od: 5 października 1956 r.

Rozdział  III.

Osobne przepisy dla poszczególnych rodzajów przewozu towarów przez granicę celną.

1.

Przewóz drogami kołowemi.

§  130.

1) Ograniczenia co do czasu oraz zakresu odprawy celnej w ruchu osobowym i towarowym przez granicę celną drogami kołowemi, przy których istnieją urzędy celne II klasy, zawierają §§ 5 i 20.

2) Na zawodowy lub zarobkowy przewóz samochodami osób i towarów przez granicę celną drogami kołowemi jest wymagana zgoda Ministra Skarbu (art. 75), niezależnie od pozwoleń lub koncesyj wymaganych na podstawie innych przepisów.

§  131.

1) Na towary przewożone przez granicę celną drogami kołowemi przewoźnik powinien przedstawić urzędowi celnemu pisemne oznajmienie o przywozie towarów według wzoru Nr. 15, niezależnie od deklaracji celnej nadawcy (§ 32).

2) Oznajmienie wymienione w ust. 1 nie jest wymagane dla towarów:

a) przewożonych przez podróżnych dla własnego użytku;

b) przewożonych przez mieszkańców granicznego pasa celnego dla własnego użytku lub drobnego handlu;

c) przewożonych przez właścicieli gospodarstw, przeciętych granicą celną, w myśl przepisów o ułatwieniach w małym ruchu granicznym.

§  132.

1) Przekazywanie towarów drogami kołowemi odbywać się może za listami konwojowemi (§§ 105 - 109) tylko przez upoważnione do tego urzędy celne, których uprawnienia pod tym względem ogłasza się w Monitorze Polskim (§ 5 ust. 13). W poszczególnych przypadkach Dyrekcja Ceł może zezwolić na przekazanie towarów za listem konwojowym przez urząd celny nieposiadający ogólnego uprawnienia do tego rodzaju przekazywania.

2) Przekazywanie drogami kołowemi za listami przekazowemi dopuszczalne jest za pozwoleniem Ministerstwa Skarbu tylko w przypadkach zaprowadzenia regularnej komunikacji na drogach, przy których znajdują się urzędy celne. W poszczególnych wyjątkowych przypadkach zezwolenia na przekazanie drogą kołową za listem przekazowym udziela Dyrekcja Ceł.

3) Dyrekcje Ceł mogą zezwalać na przewóz towarów celnych z jednego urzędu celnego do innego urzędu celnego pod konwojem funkcjonarjuszów celnych. Przewóz taki odbywa się na wniosek i odpowiedzialność strony i zasadniczo pod zamknięciem celnem. W razie potrzeby może być przeprowadzona rewizja wewnętrzna takiego towaru. Przy przewozie pod konwojem celnym, nie pobiera się zabezpieczeń celnych.

§ 133. Szczegółowe przepisy o postępowaniu celnem w związku z przewozem przez granicę celną drogami kołowemi osób i towarów zawiera instrukcja celna dla przewozu podróżnych i towarów drogami kołowemi.

2.

Przewóz kolejami żelaznemu.

§  134.

1) Ruch pociągów przez granicę celną odbywa się na zasadzie ogłoszonych rozkładów jazdy.

2) O ruchu pociągów, parowozów i drezyn nieobjętych rozkładem jazdy powinny być urzędy celne zawczasu powiadomione przez organa kolejowe.

3) Przy wyznaczaniu postoju pociągów na stacjach granicznych należy uwzględniać czas potrzebny do załatwiania formalności celnych.

§  135.

1) Pociągi, parowozy i drezyny przybywające z zagranicy podlegają kontroli celnej od chwili przekroczenia granicy celnej aż do chwili zwolnienia z pod kontroli celnej przez właściwy urząd celny. Na stacjach granicznych pociągi, parowozy i drezyny powinny zatrzymywać się w miejscach wyznaczonych przez zawiadowcę stacji w porozumieniu z urzędem celnym.

2) Pociągi, parowozy i drezyny wychodzące zagranicę podlegają kontroli celnej od chwili zgłoszenia w urzędzie celnym, aż do chwili istotnego występu za granicę celną.

3) Przejazd pociągów, oddzielnych parowozów i drezyn przychodzących z zagranicy i odchodzących zagranicę powinien odbywać się na przestrzeni między granicą celną a stacją graniczną bez zatrzymywania się i zmiany składu pociągu i ładunku.

4) Pociągi przed wyjściem ze stacyj granicznych w głąb kraju podlegają kontroli celnej.

§ 136. Z chwilą przybycia z zagranicy pociągu oraz przed odejściem pociągu zagranicę zarząd kolejowy dostarcza urzędowi celnemu:

a) przy pociągu towarowym spis wagonów i wykaz przesyłek towarowych;

b) przy pociągu osobowym wykaz bagażów zarejestrowanych i przesyłek towarowych.

§  137.

1) Wagony kolejowe przeznaczone do przewozu towarów celnych powinny być urządzone w sposób, który zabezpiecza towary od kradzieży i uszkodzeń oraz umożliwia nałożenie zamknięć urzędowych.

2) Parowozy, wagony i tendry przeznaczone do przejazdu przez granicę celną nie powinny posiadać żadnych tajnych i trudnych do odszukania skrytek i pomieszczeń.

3) Podczas jazdy pociągów na przestrzeni od granicy celnej do granicznego urzędu celnego wolno przewozić towary tylko w wagonach towarowych i bagażowych. W wagonach osobowych wolno przewozić tylko bagaże ręczne.

§  138.

1) Ochrona towarów celnych znajdujących się na terenie kolejowym jest obowiązkiem zarządu kolejowego.

2). Za należności celne i inne (art. 43 ust. 3) ciążące na towarach wymienionych w ust. 1 zarząd kolejowy ponosi odpowiedzialność wobec zarządu celnego, przyczem postanowienia § 104 ustępów 4 - 7 i 9 -11 mają analogiczne zastosowanie.

§ 139. Zarząd kolejowy:

1) oświetla własnym kosztem, w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej, stacje i tory kolejowe,

2) dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim pomieszczenia potrzebne dla biur urzędów celnych na terenie kolejowym, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe, pomosty obserwacyjne i t. p.,

3) oświetla, opala i utrzymuje w porządku własnym kosztem sale rewizyjne, magazyny i wszelkie pomieszczenia na dworcach kolejowych, przeznaczone dla urzędów celnych,

4) dostarcza bezpłatnie środków pomocniczych i urządzeń potrzebnych do rewizji pociągów,

5) przechowuje bezpłatnie towary zajęte w postępowaniu karnem skarbowem,

6) zapewnia bezpłatny przejazd w sprawach związanych z kontrolą celną osób, bagażów i towarów, przewożonych kolejami:

a) personelowi celnemu (wykonawczemu i sprawującemu nadzór), zatrudnionemu w kolejowym ruchu granicznym na przestrzeni między stacją graniczną sąsiedniego państwa a polską stacją graniczną,

b) konwojentom celnym, zatrudnionym w kolejowym ruchu tranzytowym na linjach objętych tym tranzytem, oraz urzędnikom wykonywającym nadzór nad konwojentami,

c) funkcjonarjuszom celnym, delegowanym w przypadkach uszkodzenia w drodze wagonu ż przesyłkami celnemi albo zamknięcia celnego na wagonie lub też w przypadkach ujawnienia przesyłki celnej niedostarczonej do właściwego urzędu celnego,

7) dostarcza funkcjonariuszom granicznych urzędów celnych w miarę możności odpowiednich mieszkań na warunkach ustalanych dla pracowników kolejowych.

§ 140. Szczegółowe przepisy o postępowaniu kolejowo-celnem w związku z przewozem przez granicę celną osób, bagażów i towarów zawiera instrukcja kolejowo-celna.

3.

Przewóz pocztą.

§  141.

1) Zagraniczne paczki pocztowe, przeznaczone dla odbiorców polskiego obszaru celnego, powinny być dostawione przez zarząd pocztowy do odprawy celnej do urzędów celnych w siedzibie tych urzędów pocztowo-celnych, w których okręgu znajdują się pocztowe urzędy przeznaczenia paczek.

2) Otwieranie worków oraz wiązanek z zagraniczną pocztą listową, nadchodzących z zagranicy pod adresem pocztowych urzędów wymiany, odbywa się przy udziale urzędów celnych, znajdujących się w siedzibie urzędów wymiany. Organa celne orzekają, które przesyłki listowe zawierają przedmioty podlegające należnościom celnym oraz ograniczeniom w obrocie towarowym z zagranicą. Listy zwykłe i polecone oraz wartościowe z przedmiotami podlegającemi należnościom celnym powinny być zwrócone przez urzędy wymiany zagranicę do miejsca nadania, jeżeli niema uzasadnionego podejrzenia, że zostały wprowadzone do kraju celem obejścia przepisów celnych, listy zaś, które zawierają przedmioty podlegające ograniczeniom przywozowym oraz inne przesyłki listowe (próbki towarów, druki, papiery handlowe) z przedmiotami, podlegającemi należnościom celnym lub ograniczeniom przywozowym, powinny być dostawione do urzędów pocztowo-celnych, właściwych dla pocztowych urzędów przeznaczenia, przesyłek. Gdy worki oraz wiązanki z zagraniczną pocztą listową adresowane są bezpośrednio z zagranicy na ambulanse, otwieranie ich oraz segregację przesyłek listowych dokonywają organa pocztowe we własnym zakresie, przyczem przesyłki, co do których zachodzi podejrzenie, że zawierają, przedmioty, podlegające należnościom celnym oraz ograniczeniom przywozowym, przekazują do odprawy celnej do właściwych urzędów pocztowo-celnych.

3) Odprawa celna przesyłek pocztowych odbywa się na ogólnych zasadach i to z reguły przy udziale organu pocztowego, w nieobecności adresatów. Adresat, który chce zastrzec sobie osobisty udział w załatwianiu formalności celnych, powinien złożyć o tem w urzędzie pocztowo-celnym wniosek na piśmie w dwóch egzemplarzach. Jeżeli adresat, który zastrzegł sobie osobisty udział przy odprawie, nie zgłosi się do odprawy w ciągu 3 dni od daty wysłania zawiadomienia o nadejściu przesyłki do urzędu pocztowo-celnego, odprawa odbywa się bez udziału adresata.

4) Podczas odprawy celnej przesyłki pocztowe pozostają pod stałym nadzorem organów pocztowych; po dokonaniu odprawy celnej urzędy pocztowo-celne przekazują przesyłki pocztowe do miejsc przeznaczenia celem doręczenia za pobraniem należności celnych oraz pocztowych.

§  142.

1) Urzędy celne wymierzają od przesyłek pocztowych należności celne według przepisów i stawek celnych, obowiązujących w dniu dostawienia przez organa pocztowe przesyłek do odprawy celnej, który to dzień uważa się za dzień zgłoszenia celnego.

2) 86 Wymierzone od przesyłek należności celne i inne (art. 43 ust. 3) zarząd pocztowy uiszcza zarządowi celnemu. Adresaci wpłacają wymierzone należności celne i inne zarządowi pocztowemu przy odbiorze przesyłek. Przypadki, w których adresaci wpłacają wymierzone należności celne i inne bezpośrednio do kasy urzędu celnego, określa instrukcja pocztowo - celna.

3) Wymierzone i zarejestrowane należności celne podlegają odpisaniu przez urzędy celne w przypadkach: zwrotu przesyłek zagranicę do miejsca nadania, zniszczenia przesyłek z powodu całkowitego zepsucia się zawartości, dosyłania przesyłek do trzeciego kraju oraz sprzedaży przez publiczny przetarg przesyłek, których adresaci nie podjęli a nadawcy zrzekli się.

§  143.

1) Zagraniczne przesyłki, zwracane zagranicę do miejsca nadania, urzędy pocztowo-celne dostawiają urzędom celnym w celu sprawdzenia ich tożsamości i odpisania wymierzonych należności celnych.

2) Niepodjęte przez adresatów przesyłki zagraniczne, których nadawcy zrzekli się, a które zostały obciążone należnościami celnemi, powinny być przekazane przez urzędy pocztowo-celne urzędom celnym, celem sprzedaży przesyłek w drodze publicznego przetargu na ogólnych zasadach, ustalonych w art. 126 - 129.

§  144.

1) Przesyłki pocztowe przeznaczone do wywozu zagranicę, zawierające przedmioty które podlegają cłu wywozowemu lub ograniczeniom wywozowym albo korzystają z ulg wywozowych jak np. ze zwrotów ceł, powinny być odprawione do wywozu w urzędach celnych w siedzibie urzędów pocztowo-celnych.

1a) 87 Należności celne, wymierzone od przesyłek wywożonych za granicę, nadawca wpłaca zarządowi pocztowemu przy nadawaniu przesyłek do wywozu. Należności te zarząd pocztowy wpłaca zarządowi celnemu. Przypadki, w których nadawcy wpłacają wymierzone należności celne bezpośrednio do kasy urzędu celnego, określa instrukcja pocztowo-celna.

2) Zarówno przesyłki wymienione w ust. 1 jak wszelkie wywożone zagranicę paczki pocztowe powinny być dostawione do kontroli przez wyjściowy pocztowy urząd wymiany urzędowi celnemu znajdującemu się w jego siedzibie. Paczki uznane przez urząd celny za podlegające cłu lub ograniczeniom wywozowym, a nie odprawione w myśl ust. 1, pocztowy urząd wymiany kieruje zagranicę dopiero po uiszczeniu przez nadawcę przypadających należności celnych, względnie po złożeniu przez nadawcę pozwolenia na wywóz.

§ 145. Zagraniczne paczki pocztowe, przewożone przez polski obszar celny, podlegają dorywczej kontroli celnej, przeprowadzanej przez urzędy celne i nadzorcze organa celne.

§  146.

1) Urzędom celnym i nadzorczym organom celnym przysługuje prawo wglądu do pocztowych dokumentów przewozowych, sporządzanych zarówno przez zagraniczne jak i krajowe urzędy pocztowe a dotyczących przesyłek pocztowych przywożonych, wywożonych oraz przewożonych tranzytem przez polski obszar celny.

2) Urzędnicy celni i nadzorcze organa celne, upoważnione do wykonywania kontroli celnej, mają prawo wstępu do czynnych wagonów (przedziałów) pocztowych, przewożących przesyłki, wymienione w ust. 1, celem przeprowadzenia kontroli celnej.

§ 147. Środki przewozowe, przeznaczone do przewozu przesyłek pocztowych przez granicę celną nie powinny posiadać żadnych tajnych lub trudnych do odszukania skrytek i pomieszczeń i powinny być Urządzone w sposób, który zabezpiecza, przewożone przesyłki od kradzieży i uszkodzeń.

§  148.

1) Przechowywanie i ochrona pocztowych przesyłek celnych jest obowiązkiem zarządu pocztowego.

2) Organa pocztowe, biorące udział w przewozie i przechowywaniu pocztowych przesyłek celnych, mają szczególny obowiązek dbać o to, aby przesyłki te były dostawione do odprawy celnej. Wyjątek stanowią tylko przesyłki listowe, adresowane na ambulanse a nie wzbudzające podejrzeń, że zawierają przedmioty podlegające należnościom celnym lub ograniczeniom przywozowym (§ 141 ust. 2), jak również wszelkie przesyłki, przechodzące tranzytem przez polski obszar celny (§ 145).

3) Za należności celne i inne (art. 43 ust. 3), ciążące na pocztowych przesyłkach celnych, zarząd pocztowy ponosi odpowiedzialność wobec zarządu celnego, przyczem postanowienia § 104 ust. 4 -7 19 - 11 mają analogiczne zastosowanie.

§ 149. Zarząd pocztowy obowiązany jest do wykonywania robót fizycznych przy odprawie celnej towarów w ruchu pocztowym i w tym celu:

a) utrzymuje personel roboczy,

b) wyposaża miejsca odprawy w wagi i potrzebne do wykonywania robót fizycznych narzędzia i przybory.

§ 150. Zarząd pocztowy dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim sale rewizyjne i magazyny i w razie potrzeby pomieszczenia dla biur urzędów celnych w siedzibie urzędów pocztowo-celnych.

§ 151. Szczegółowe przepisy o postępowaniu pocztowo-celnem w związku z przewozem pocztowych przesyłek celnych zawiera instrukcja pocztowo-celna (art. 82).

4.

Przewóz granicznemi śródlądowemi drogami wodnemi.

§  152.

1) Statki przybywające z zagranicy podlegają kontroli celnej od chwili przekroczenia granicy celnej do chwili zwolnienia z pod kontroli przez właściwy urząd celny.

2) Podczas przejazdu statków na przestrzeni od granicy celnej do granicznego urzędu celnego towary i bagaże zarejestrowane powinny pozostawać pod stałym dozorem kierownictwa statku. Ponadto władze celne mogą wydawać osobne zarządzenia dla zabezpieczenia celnego towarów i bagażów.

3) Statki wychodzące zagranicę podlegają kontroli celnej od chwili zgłoszenia w urzędzie celnym aż do chwili istotnego występu za granicę celną.

4) 88 Dyrekcje Ceł mogą zarządzić, aby statki do pewnej pojemności lub nośności, znajdujące się na wodach granicznych, pozostawały w porze nocnej lub podczas ich nieużywania pod zamknięciem uniemożliwiającym ich uruchomienie lub pod specjalnym dozorem celnym.

5) Na wodach granicznych statki mogą przybijać do brzegu i odbijać od brzegu tylko w miejscach do tego wyznaczonych, w innych miejscach mogą przybijać tylko w przypadkach grożącego niebezpieczeństwa.

§  153.

1) Statki przeznaczone do przewozu towarów przez granicę celną powinny być urządzona w sposób, który zabezpiecza towary od kradzieży i uszkodzeń oraz umożliwia nałożenie zamknięć urzędowych; nie dotyczy to statków rybackich i barek z towarami masowemi.

2) Statki wymienione w ustępie 1 nie powinny posiadać żadnych tajnych i trudnych do odszukania skrytek i pomieszczeń.

§  154.

1) Zamierzone załadowanie towarów na wodach granicznych na statki i zamierzone wyładowanie ż nich towarów, powinno być uprzednio zgłoszone we właściwym urzędzie celnym.

2) Załadowanie i wyładowanie towarów następuje w miejscach w tym celu wyznaczonych.

3) Zgłoszenie ogólne statku i jego ładunku (manifest) i konosamenty przewidziane w art. 85 powinny zawierać dane wymienione w § 159 ust. 3 i 7 oraz w § 167 ust. 2.

§  155.

1) Ochrona przesyłek celnych przewożonych lub przechowywanych przez przedsiębiorstwo żeglugowe jest obowiązkiem tego przedsiębiorstwa.

2) Za należności celne ciążące na przesyłkach wymienionych w ustępie 1 przedsiębiorstwo żeglugowe ponosi odpowiedzialność wobec zarządu celnego, przyczem postanowienia § 104 ustępów 4 - 7 i 9 - 11 mają analogiczne zastosowanie.

§  156.

1) Przedsiębiorstwo żeglugowe:

a) oświetla własnym kosztem w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej place składowe i przystanie,

b) dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim pomieszczenia dla biur urzędów celnych w przystaniach i placach składowych, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe, pomosty obserwacyjne i t. p.,

c) oświetla, opala i utrzymuje w porządku kosztem własnym sale rewizyjne, magazyny i wszelkie pomieszczenia przeznaczone dla urzędów celnych,

d) dostarcza bezpłatnie środków pomocniczych i urządzeń do rewizji statków,

e) w przypadkach konwojowania statku ponosi opłaty związane z delegowaniem konwojentów celnych oraz zapewnia im na swój koszt przejazd do miejsca przeznaczenia wraz z wyżywieniem i noclegiem oraz powrót do miejsca służbowego,

f) zapewnia organom zarządu ceł bezpłatny przejazd w sprawach związanych z odprawą i kontrolą celną przewożonych osób i towarów.

2) Do świadczeń wymienionych w ustępie 1-a, b i c przedsiębiorstwo żeglugowe jest tylko wtedy obowiązane, jeżeli czynności urzędowe następują w interesie przedsiębiorstwa na osobnem miejscu nieoddanem przez władze celne do ogólnego użytku.

§  157.

1) Przy przewozie towarów celnych pod konwojem funkcjonarjuszów celnych mają analogiczne zastosowanie § 132 ust. 3.

2) Szczegółowe przepisy o postępowaniu żeglugowo-celnem w związku z przewozem przez granicę celną osób oraz z przewozem, towarów celnych, a w szczególności ze spławem materjałów drzewnych (tratwy i t. p.), zawiera instrukcja żeglugowo-celna.

5.

Przewóz drogą morską.

Kontrola celna w porcie. Wjazd statków do portu.

§  158.

1) Właściwe organa zarządu portowego obowiązane są zawiadamiać zawczasu urząd celny o czasie nadejścia poszczególnych statków, ich rodzaju i nazwie, oraz projektcwanem miejscu przybicia do przystani.

2) Wjazd statków do portu jest dozwolony tylko szlakami ustalonemi przez władze portowe w porozumieniu z urzędem celnym. Wjazd do portu może się odbywać o każdej porze dnia i nocy, przybicie jednak do przystani przed wschodem i po zachodzie słońca, może być dozwolone po uprzedniem porozumieniu właściwych organów zarządu portowego z urzędem celnym.

3) Miejsca przybicia statków, oraz wyładowania i załadowania towarów ustala urząd celny w porozumieniu z właściwemi organami zarządu portowego. Zamierzona zmiana wyznaczonego miejsca postoju statku w porcie powinna być urzędowi celnemu zgłoszona przez organa portowe.

4) Od chwili wjazdu statku do portu do chwili wyjazdu z portu statek pozostaje pod dozorem celnym.

5) Urzędowi celnemu przysługuje prawo ustanowienia na statku dozorującego organu celnego niezwłocznie po przybiciu statku do portu.

Zgłoszenie statku przy przyjeździe i przyjęcie tegoż przez urząd celny.

§  159.

1) Przyjęcie statku przez urząd celny odbywa się od wschodu do zachodu słońca; na wniosek kapitana statku może być statek przyjęty przez urząd celny również w innej porze.

2) Kapitan statku obowiązany jest niezwłocznie po przybyciu urzędnika celnego na statek w celu przyjęcia statku, wręczyć mu dokumenty przewidziane w art. 92 ust. 1, przyczem zgłoszenie ogólne, obejmujące towary przeznaczone do wyładowania, powinno być przedstawione w ilości egzemplarzy niezbędnej do dokonania wyładowania, wykaz włazów i skrytek, spis prowizji i zasobów okrętowych oraz spis przedmiotów podlegających cłu przywiezionych przez kapitana i załogę statku - w dwóch egzemplarzach, a pozostałe dokumenty - w jednym egzemplarzu. Konosamenty mogą być przesłane urzędowi celnemu przed przybyciem statku do portu.

3) Zgłoszenie ogólne (art. 92 ust. 1-b) powinno zawierać:

a) rodzaj, nazwę, przynależność państwową, znak rozpoznawczy, pojemność i port macierzysty statku,

b) imię i nazwisko kapitana,

c) port, z którego statek przybywa,

d) nazwisko i miejsce zamieszkania odbiorców towarów, jeżeli dokumenty przewozowe nie opiewają na zlecenie,

e) ilość sztuk, ich znaki i numery oraz rodzaj opakowania,

f) wagę brutto, rodzaj towarów i kraj w którym były załadowane na statek,

g) wyszczególnienie dołączonych dokumentów,

h) potwierdzenie kapitana, że zgłoszenie jest prawdziwe,

i) datę wystawienia zgłoszenia i własnoręczny podpis kapitana.

4) Jeżeli statek uratował na morzu jakiekolwiek przedmioty, to wykaz ich powinien być umieszczony w osobnej pozycji ogólnego zgłoszenia.

5) Gdy dla jakichkolwiek powodów kapitan statku nie może przedstawić urzędnikowi celnemu dokumentów w chwili przybycia urzędnika na statek (ust. 2), zezwala się kapitanowi statku przedstawić te dokumenty później, jednak w ciągu 24 godzin od chwili wjazdu statku do portu. W tym przypadku przyjęcie statku odracza się do chwili dostarczenia dokumentów; odprawa podróżnych i ich bagażów powinna być dokonana bez zwłoki, mimo odroczenia przyjęcia statku.

6) Konosamenty mogą być imienne lub na zlecenie. Jeżeli w konosamencie nie wskazano odbiorcy, traktuje się taki konosament jako wystawiony np zlecenie.

7) Konosament powinien zawierać:

a) nazwę statku i nazwisko nadawcy towaru,

b) nazwisko odbiorcy lub oznaczenie "na zlecenie",

c) port załadowania oraz w miarę możności port wyładowania i port przeładowania,

d) rodzaj towaru według nazw handlowych,

e) ilość towaru według wagi, miary, ilości sztuk i t. p.,

f) przy towarach przewożonych w opakowaniu, ilość sztuk, rodzaj opakowania, numery i znaki,

g) podpis kapitana statku lub agenta przedsiębiorstwa przewozowego oraz datę wystawienia.

8) Przedstawienie dokumentów wymienionych w ustępie 2 niniejszego paragrafu z wyjątkiem, zgłoszenia ogólnego nie jest wymagane dla statków o pojemności do 50 tonn netto, przychodzących bez towarów lub z towarami objętemi następującemi pozycjami taryfy celnej: 1 - 16, 36 p. 2, 37, 44 p. 2, 116 pp. 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i uwagi, 125, 126, 148, 150 - 153, 162, 164, 165, 173 p. 1, 176, 177 p. 1, 180 - 182, 286 p. 2, 287, 747, 748, 749, 757, 759 - 762, 763 p. 1, 764, 789, 790 pp. i, 2, 3, 4, 848 p. 1, 862, 863, 865 - 863, 870, 875, 876, 880, 888 - 890, 892 - 894, 927 p. 1 i 3. Na wniosek kapitana zgłoszenie ogólne może sporządzić urząd celny na podstawie danych oznajmionych ustnie przez tegoż kapitana. Zgłoszenie spisane przez urząd celny podpisuje kapitan.

§ 160. Poprawki wprowadzone do dokumentów, które podlegają przedstawieniu urzędowi celnemu, powinny być stwierdzone podpisem kapitana statku. Zgłoszenie poprawek po wręczeniu dokumentów urzędowi celnemu nie może być uwzględnione.

§  161.

1) Po przyjęciu statku przeprowadza się wstępną rewizję celną statku. Przy rewizji tej obowiązany jest asystować kapitan lub jego zastępca i wskazać urzędnikom celnym wszystkie pomieszczenia, przejścia, włazy i skrytki, uprzedzić o miejscach, w których są złożone towary łatwopalne i wybuchowe oraz okazywać urzędnikom wszelką pomoc potrzebną przy rewizji.

2) Po dokonaniu rewizji wstępnej nakłada się zamknięcia celne na wszystkie włazy prowadzące do miejsc, w których są przechowywane towary, jak również na osobne pomieszczenia z towarami lub też ustanawia się dozór celny. Apteka okrętowa, zasoby okrętowe oraz inwentarz statku nie podlegają zamknięciu celnemu.

§  162.

1) Prowizję potrzebną dla podróżnych i załogi w czasie pobytu statku w porcie zwalnia się od należności celnych. Jeżeli nie można ustanowić dozoru celnego zabezpieczającego przed przenoszeniem prowizji ze statku na ląd, urząd celny wydziela prowizję stopniowo, w ilościach nieprzekraczających trzydniowego zapotrzebowania, pozostawiając resztę prowizji pod zamknięciem celnem. Na wniosek kapitana statku prowizja może być oclona celem zwolnienia tejże od dozoru celnego,

2) Ze składów tranzytowych dla zaopatrywania statków mogą otrzymywać prowizję:

a) statki zagraniczne przez cały czas od chwili przybycia statku do portu lub na redę do chwili odjazdu,

b) krajowe statki tylko dla spożycia w czasie zagranicznej podróży.

3) Statki kursujące w żegludze przybrzeżnej nie korzystają z prawa otrzymywania prowizji ze składu tranzytowego.

Przyjęcie statków na redzie.

§  163.

1) W przypadkach zasługujących na uwzględnienie urząd celny może przyjmować statki na redzie i zezwalać na wyładowanie towarów ze statków zapomocą lichtug.

2) W razie potrzeby urząd celny może zezwolić na dokonanie odprawy podróżnych i ich bagażów na statkach, znajdujących się na redzie, bez względu na to, czy towary ze statku będą wyładowane na redzie czy też u brzegu przystani.

Ograniczenia komunikacji pomiędzy statkiem a lądem oraz innemi statkami w porcie.

§  164.

1) Bez osobnego zezwolenia urzędu celnego wzbroniona jest aż do czasu ukończenia ostatecznej rewizji celnej, a przy statkach załadowanych - rewizji wstępnej, komunikacja towarowa i osobowa pomiędzy statkiem a lądem oraz innemi statkami w porcie.

2) Prawo wstępu na statek mają w tym czasie tylko władze uprawnione. Wstęp innych osób na statek jest dopuszczalny tylko za osobnem zezwoleniem urzędu celnego.

Wylądowanie towarów ze statku.

§  165.

1) Po dokonaniu rewizji wstępnej statku urząd celny zezwala na wyładowanie towarów. Wyładowanie odbywa się pod dozorem celnym w kolejności przybicia statków. Pierwszeństwo jednak wyładunku mają statki uszkodzone, statki z materjałami wybuchowemi i łatwopalnemi, statki z towarami szybko psującemi się, statki pasażerskie oraz statki linij regularnych.

2) Towary masowe mogą być wyładowywane o każdej porze dnia i nocy. Towary drobnicowe mogą być wyładowywane zasadniczo w dni powszednie w czasie od wschodu do zachodu słońca. W razie potrzeby urząd celny może zezwolić na wyładowanie drobnicowych towarów w dni świąteczne oraz w porze nocnej.

3) Przed przystąpieniem do wyładowania towarów przedsiębiorstwo okrętowe lub uprawniony makler powinni zgłosić urzędowi celnemu miejsce zamierzonego złożenia towaru. Towary mogą być składane w magazynach i na placach pozostających pod kontrolą celną, a za zezwoleniem urzędu celnego również na nabrzeżu, jeżeli rodzaj towaru na to pozwala. Urząd celny może zezwalać na przeładowywanie bezpośrednio ze statków do wagonów lub do innych środków transportowych towarów masowych o niskiem cle, łatwych do otaryfowania, jeżeli odprawa celna może być dokonana w każdym poszczególnym przypadku z należytą dokładnością. Również urząd celny może zezwalać na przeładowywanie ze statków bezpośrednio do wagonów towarów jednogatunkowych przeznaczonych do przewozu w ładunkach wagonowych tranzytem przez polski obszar celny lub też do przekazania do oclenia w innym urzędzie celnym.

4) 89 Przy składach w portach mogą być utworzone osobne oddziały wyładunkowe (magazyny celne) celem przechowywania towarów aż do czasu zgłoszenia ich przez stronę do odprawy (art. 36). W razie trudności technicznych przy ustalaniu wagi towarów przyjmowanych do oddziału wyładunkowego, mogą być one przyjęte bez wyważenia. Przepisy art. 65 ust. 2) i § 117 ust. 2) -5) mają zastosowanie.

5) Jeżeli strona w ciągu okresu ustalonego w § 33 ust. 1-b nie zgłosi do odprawy towarów złożonych w oddziale wyładunkowym, zarząd magazynu obowiązany jest zgłosić je na skład w ciągu siedmiu dni po upływie tego okresu. Po upływie obydwóch wymienionych wyżej okresów odprawa niezgłoszonych towarów następuje z urzędu w myśl postanowień § 33 ust. 7.

6) Towary podlegające szybkiemu zepsuciu mogą być na wniosek, strony odprawione na statku pod warunkiem zachowania ogólnych przepisów dotyczących odprawy celnej.

7) Przy ujawnieniu uszkodzeń opakowania wyładowanych towarów oraz w razie ujawnienia sztuk z niewiadomą zawartością lub też niewykazanych w dokumentach urząd celny przeprowadza rewizję wewnętrzną takich sztuk i o wyniku rewizji sporządza protokół. Protokół sporządza się również w przypadkach ujawnienia braku sztuk wymienionych w ogólnem zgłoszeniu (§ 159 ust. 3).

Załadowanie towarów przy wyjeździe.

§  166.

1) Towary masowe mogą być ładowane na statek o każdej porze dnia i nocy.

2) Ładowanie towarów drobnicowych odbywa się zasadniczo tylko w dni powszednie w czasie od wschodu do zachodu słońca. Urząd celny w razie koniecznej potrzeby może zezwolić na ładowanie towarów drobnicowych również w nocy oraz w dni świąteczne.

Zgłoszenie statku przy wyjeździe.

§  167.

1) Po ukończeniu załadowania kapitan statku składa urzędowi celnemu po jednym egzemplarzu dokumentów przewidzianych w art. 96 ust. 1.

2) Zgłoszenie ogólne powinno zawierać:

a) rodzaj, nazwę, przynależność państwową, znak rozpoznawczy, pojemność i port macierzysty statku,

b) imię i nazwisko kapitana,

c) port, do którego statek odpływa,

d) nazwisko i miejsce zamieszkania osób uprawnionych do rozporządzania wywożonym towarem,

e) ilość sztuk, ich znaki i numery oraz rodzaj opakowania,

f) wagę brutto, rodzaj i kraj przeznaczenia, towarów,

g) wyszczególnienie dołączonych dokumentów,

h) potwierdzenie kapitana, że zgłoszenie jest prawdziwe,

i) datę wystawienia i własnoręczny podpis kapitana,

3) Po zbadaniu dokumentów urząd celny przeprowadza ostateczną rewizję statku i udziela pisemnego zezwolenia na' wyjazd statku (art. 96 ust. 3).

4) Gdy po udzieleniu pisemnego zezwolenia na wyjazd statek zaraz nie odjeżdża, to statek taki poddaje się specjalnemu dozorowi celnemu.

5) Od chwili wydania zezwolenia wymienionego w ust. 3 komunikacja towarowa i osobowa pomiędzy statkiem i lądem oraz innemi statkami znajdującemi się w porcie lub w morskim pasie celnym jest bez zezwolenia urzędu celnego wzbroniona.

Pracownicy pośredników okrętowych.

§  168.

1) Pośrednik okrętowy (makler), który chce poruczyć swoim pracownikom wykonywanie czynności objętych art. 98 ust. 1, powinien złożyć zgłoszenie na piśmie we właściwym urzędzie celnym z dołączeniem dowodów:

a) że pracownik jest pełnoletnim i nieposzlakowanym obywatelem polskim lub gdańskim i nie znajduje się pod śledztwem sądowem,

b) że jest u pośrednika w stałym stosunku służbowym.

2) Urząd celny, jeżeli uzna przedstawione dowody za dostateczne, wydaje pracownikowi po złożeniu przez niego aktu pełnomocnictwa pracodawcy, pozwolenie na wykonywanie czynności w zastępstwie pośrednika okrętowego.

3) W razie popełnienia przez pracownika pośrednika nadużycia, urząd celny może cofnąć wydane mu pozwolenie (ust. 2).

Ułatwienia celne w ruchu morskim.

§  169.

1) Do statków przybywających do portu nie w celu wyładowania lub zabrania towarów, lecz z powodu grożącego im niebezpieczeństwa, lub potrzeby naprawy statku albo też w celu uzupełnienia prowizji, zasobów i t. p. nie stosuje się przepisów o przyjęciu statku (§ 159); przez cały czas koniecznego pobytu w porcie, statek taki pozostaje pod kontrolą celną.

2) W przypadkach przybycia statku do portu z przyczyn oznaczonych w ust. 1 kapitan statku obowiązany jest zawiadomić o tem urząd celny na piśmie i przedstawić dokumenty stwierdzające port przeznaczenia.

3) Kapitan, który chce wyładować towary w celu dokonania naprawy statku, powinien oddać ładunek według spisu pod dozór urzędu celnego aż do czasu ponownego załadowania.

§  170.

1) Przyrządy, przeznaczone do podnoszenia ciężarów lub dla ochrony towarów od uszkodzenia, mogą być przenoszone ze statku na statek pod warunkiem zawiadomienia o tem urzędu celnego przez kapitana statku.

2) W przypadkach uzasadnionej potrzeby urząd celny może zezwolić na przeniesienie ze statku na brzeg celem naprawy przedmiotów należących do sprzętu lub inwentarza statku.

§ 171. Poza statkami wymienionemi w § 159 ust. 8 obowiązek przedstawienia urzędowi celnemu dokumentów przewidzianych w art. 92 nie dotyczy:

a) jachtów, statków sportowych i spacerowych,

b) kutrów i łodzi rybackich,

c) statków żeglugi przybrzeżnej, utrzymującej komunikację między portami polskiego obszaru celnego,

d) statków w ruchu tranzytowym.

§  172.

1) Do statków kursujących pod banderą jachtklubów, mających siedzibę na polskim obszarze celnym, mogą być stosowane ułatwienia celne pod warunkiem złożenia przez zarządy jachtklubów w urzędzie celnym:

a) spisu wszystkich statków sportowych, należących do poszczególnych jachtklubów,

b) opisu każdego statku z wymienieniem nazwy klubu, nazwy statku, jego pojemności, nazwiska kapitana z dołączeniem rysunku flagi klubowej,

c) spisu inwentarza, należącego do statku,

d) oświadczenia zarządu jachtklubu, że obowiązujące przepisy celne nie będą naruszone, że na statkach klubowych nie będą nigdy przewożone przedmioty i artykuły spożywcze w ilościach przekraczających zapotrzebowanie statku oraz, że przyjmuje na siebie odpowiedzialność za naruszenie przepisów celnych.

2) Statki, co do których zostały wypełnione warunki oznaczone w ustępie 1 pozostają przy wejściu, wyjściu z portu oraz w czasie postoju w porcie, tylko pod ogólnym nadzorem urzędu celnego.

3) Przybywające z zagranicy lub wyjeżdżające zagranicę statki, należące do klubów tak krajowych jak i zagranicznych podlegają rewizji celnej na ogólnych zasadach. Kapitan statku składa na piśmie deklarację o przyjeździe lub odjeździe, w której wymienia: nazwę klubu, do którego statek należy, nazwę statku, jego pojemność, port z którego przybył lub port do którego udaje się, wyszczególnienie składu Załogi oraz oświadczenie czy i jakie towary, podlegające ocleniu, znajdują się na statku. Deklaracja powinna być stwierdzona własnoręcznym podpisem kapitana statku.

4) Łodzie sportowe i spacerowe pozostają pod ogólną kontrolą celną bez względu na to, czy § ą zarejestrowane w jachtklubach czy też nie.

5) Krajowe kutry i łodzie rybackie, zawijające do portu wolne są od rewizji celnej z wyjątkiem przypadków, gdy zachodzi podejrzenie, że na statkach tych oprócz ryb znajdują się towary podlegające ocleniu. Od rewizji celnej nie są wolne kutry powracające z dalekomorskich połowów.

6) Przy przewozie towarów celnych oraz krajowych pod konwojem funkcjonarjuszów celnych z jednego portu krajowego do drugiego portu krajowego mają analogiczne zastosowanie przepisy § 132 ust. 3.

Stosowanie przepisów celnych do okrętów wojennych.

§  173.

1) Gdy okręt polskiej marynarki wojennej przybędzie z zagranicznego portu i niema rządnych towarów do wyładowania na ląd, dowódca okrętu po przybyciu okrętu do portu na polskim obszarze celnym, przesyła właściwemu urzędowi celnemu pisemne o tem oświadczenie.

2) Z chwilą otrzymania przez urząd celny wymienionego w ust. 1 oświadczenia ustaje wszelkie postępowanie celne względem przybyłego okrętu.

3) Jeżeli okręt przywiódł towary, które mają być wyładowane na ląd, dowódca okrętu przesyła urzędowi celnemu wykaz towarów przeznaczonych do wyładowania. Wykaz taki powinien być potwierdzony podpisem dowódcy. Wyładowanie odbywa się na podstawie wykazu pod kontrolą celną.

4) Odprawa celna towarów na okręcie wojennym może być dokonana jedynie na pisemny wniosek dowódcy okrętu skierowany do urzędu celnego.

5) Obce okręty wojenne wolne są od wszelkich formalności celnych, z wyjątkiem przypadków wyładowywania towarów na ląd.

6) Towary przeniesione z okrętu wojennego na ląd bez wiedzy urzędu celnego traktuje się jako przemycone.

7) Towary załadowane na polski okręt wojenny udający się do portu zagranicznego, jak również załadowane na obcy okręt wojenny, powinny być zgłoszone do odprawy celnej wywozowej na ogólnych zasadach.

Przedmioty pochodzące z awarji.

§  174.

1) Towary wyrzucone przez morze na brzeg urząd celny przyjmuje pod dozór celny na podstawie protokolarnego opisu sporządzonego wspólnie z właściwym urzędem dla spraw rozbitków. Również pod dozór celny przyjmuje urząd celny towary wyłowione na morzu i zgłoszone przez kapitana statku, który zawinął do portu (§ 159 ust. 4).

2) Jeżeli niema wątpliwości, że uratowane towary są pochodzenia krajowego, urząd celny zwalnia je z pod dozoru celnego, przyczem krajowe towary podlegające opłatom monopolowym i podatkom pośrednim urząd celny zwalnia z zachowaniem przepisów o opłatach monopolowych i podatkach pośrednich.

3) Towary pochodzące z awarji a nie podpadające pod postanowienia ustępu 2, urząd celny utrzymuje pod dozorem celnym na ogólnych zasadach.

4) Jeżeli z dokumentów wynika, że towary uratowane z awarji są przeznaczone do państw obcych, urząd celny zezwala na wniosek uprawnionej strony na wywóz takich towarów zagranicę bez pobierania należności celnych.

5) Uratowane z awarji towary szybko psujące się podlegają sprzedaży z przetargu, jeżeli w ciągu 24 godzin od chwili przyjęcia ich pod dozór celny nie zostały przez stronę zgłoszone do odprawy celnej.

6) Przy sprzedaży z przetargu uratowanych z awarji towarów uszkodzonych, potrąca się na rzecz Skarbu tytułem cła przywozowego dziesiątą część z kwoty uzyskanej z przetargu; należności manipulacyjnych w tym przypadku nie pobiera się.

Ochrona towarów celnych i odpowiedzialność za nie.

§  175.

1) Obowiązek ochrony przesyłek celnych przyjętych do przewozu przez przedsiębiorstwa żeglugowe ciąży na tych przedsiębiorstwach.

2) Obowiązek ochrony przesyłek celnych złożonych w magazynie celnym ciąży na przedsiębiorstwie eksploatującem magazyn. Magazyn taki pozostaje pod wspólnem zamknięciem urzędu celnego i przedsiębiorstwa.

3) Za należności celne ciążące na towarach wymienionych w ustępie 1 i 2 przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność wobec władz celnych, przyczem postanowienia § 104 ust. 4 - 7 i 9 - 11 mają analogiczne zastosowanie.

Świadczenia przedsiębiorstw żeglugowych na rzecz zarządu celnego.

§ 176. Przedsiębiorstwo żeglugowe:

a) oświetla statki w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej,

b) dostarcza bezpłatnie środków pomocniczych i urządzeń do rewizji statków,

c) w przypadkach konwojowania statku ponosi opłaty związane z delegowaniem konwojentów celnych i zapewnia im na swój koszt przejazd do miejsca przeznaczenia i powrót do miejsca służbowego,

d) dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim pomieszczenia dla biur urzędów celnych w porcie, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe, pomosty obserwacyjne i t. p., służące wyłącznie dla jego potrzeb,

e) oświetla, opala i utrzymuje w porządku własnym kosztem pomieszczenia i urządzenia wymienione pod d).

Świadczenia zarządu portowego na rzecz zarządu celnego,

§  177.

1) Zarząd portowy:

a) oświetla własnym kosztem w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej cały obszar portowy,

b) dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim pomieszczenie dla biur urzędów celnych w porcie, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe, pomosty obserwacyjne i t. p.,

c) oświetla, opala i utrzymuje w porządku kosztem własnym pomieszczenia i urządzenia wymienione pod b).

2) Zarząd portowy nie jest obowiązany do świadczeń wymienionych w ust. 1 b-c, jeżeli pomieszczenia, urządzenia i t. p. mają służyć wyłącznie dla potrzeb poszczególnych przedsiębiorstw żeglugowych (§ 176).

Instrukcja morsko-celna.

§ 178. Szczegółowe przepisy o postępowaniu morsko-celnem w związku z przewozem osób i towarów zawiera instrukcja morsko-celna.

6.

Przewóz drogami powietrznemu.

Lotniska celne.

§  179.

1) Miejsca przelotu dla statków powietrznych przez granicę celną ustala osobne rozporządzenie.

2) W przypadkach przekroczenia granicy przez statek powietrzny w miejscu nieprzeznaczonem do tego, organa ochrony granicy oraz władze celne mają prawo postąpić stosownie do postanowień § 182.

3) Wykaz lotnisk paszportowo-celnych (art. 103 ust. 3), przeznaczonych do ładowania i odlotu statków powietrznych podaje się do wiadomości przez ogłoszenie w Monitorze Polskim.

4) W przypadkach istotnej potrzeby może być dozwolone lądowanie prywatnych statków powietrznych, przybywających z zagranicy i odlot takich statków zagranicę na innych lotniskach niż wyznaczonych w tym celu lotniskach paszportowo-celnych. Pozwoleń takich na uzasadnioną prośbę zainteresowanej strony udziela wojewódzka władza administracji ogólnej, w której obrębie znajduje się lotnisko, w porozumieniu z właściwą Dyrekcją Ceł.

5) Statki powietrzne, przylatujące z zagranicy oraz odlatujące zagranicę, jak również statki powietrzne przelatujące tranzytem przez polski obszar celny, podlegają odprawie celnej na ogólnej zasadzie, jeżeli zawarte w tym względzie umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.

Lądowanie przymusowe.

§  180.

1) W przypadkach przymusowego lądowania, dowódca statku obowiązany jest zawiadomić o tem organa państwowe lub zarząd gminy, wymienione w art. 104 ust. 1. Do czasu przybycia przedstawiciela jednego z wymienionych organów państwowych lub miejscowego zarządu gminy, dowódca statku obowiązany jest przypilnować, aby żadna z przybyłych statkiem osób nie oddaliła się od statku, ani też nic ze statku nie było zabrane, z wyjątkiem pożywienia i rzeczy osobistego użytku potrzebnych w tym czasie dla podróżnych i załogi.

2) Jeżeli z powodu nieprzezwyciężonych trudności dowódca statku nie mógł zawiadomić o przymusowem lądowaniu wymienionych wyżej organów rządowych lub zarządu gminy, a stan statku i inne okoliczności pozwoliły mu na niezwłoczny dalszy lot, to po przybyciu na najbliższe lotnisko paszportowo-celne dowódca statku obowiązany jest zameldować organom celnym i policyjnym o przyczynach przymusowego lądowania oraz wyjaśnić okoliczności, które uniemożliwiły mu zawiadomienie organów urzędowych względnie zarządu gminy o przymusowem lądowaniu.

3) Przybyłe na miejsce przymusowego lądowania statku powietrznego organa celne, skarbowe lub policyjne są uprawnione do zrewidowania statku i dokumentów przewozowych oraz sprawdzenia spisu podróżnych, załogi i ładunku statku; również są uprawnione do wzięcia statku powietrznego pod dozór a ładunku na tymczasowe przechowanie i do wydania zarządzeń, - jakie uznają w danym przypadku za potrzebne.

4) Jeżeli przyczyny uniemożliwiające dalszy lot statku powietrznego ustaną, a ze strony organów urzędowych nie będzie przeszkód do zezwolenia na odlot statku, powinny one odnotować w dzienniku podróży miejsce i datę przymusowego lądowania i oznaczyć w nim jednocześnie lotnisko paszportowo-celne, na którem statek powietrzny obowiązany jest wylądować celem wyjaśnienia przez organa celne i policyjne lotniska paszportowo-celnego powodów przymusowego lądowania. Gdy statek powietrzny jest obowiązany do lądowania w czasie tranzytowego przelotu na jednem z lotnisk paszportowo-celnych, należy wyznaczyć mu do lądowania to samo lotnisko, jeżeli zaś zwolniony jest od takiego obowiązku, - wyznaczyć mu najbliższe lotnisko paszportowo-celne, znajdujące się na lin j i przelotu statku.

5) Jeżeli stan statku lub inne przyczyny nie pozwalają na dalszy lot, należy stosować się do następujących postanowień:

a) gdy do uszkodzonego statku przybędzie przedstawiciel jednego z organów wymienionych w ust. 3, powinien zrewidować i zwolnić rzeczy, stanowiące osobisty bagaż podróżnych z zachowaniem przepisów o odprawie bagażów i przesyłek, przewożonych przez osoby korzystające z prawa eksterytorjalności i przywilejów dyplomatycznych, sprawdzić dokumenty podróży osób przybyłych statkiem i odnotować w tych dokumentach miejsce i datę przymusowego lądowania. Wymienionym osobom należy ułatwić kontynuowanie dalszej podróży;

b) co się tyczy przesyłek znajdujących się na statku, powinny być one wzięte pod dozór i dostawione do jednego z urzędów celnych, celem dokonania odprawy celnej przywozowej tych przesyłek, bądź przekazania ich do właściwego urzędu celnego lub też wysłania pod dozorem celnym zagranicę.

6) Jeżeli statek powietrzny był odprawiony do odlotu zagranicę, a następnie zmuszony względami bezpieczeństwa do lądowania przed przekroczeniem granicy celnej, dowódca statku obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić o tem najbliższy urząd celny, a w razie trudności zawiadomienia urzędu celnego - najbliższe organa: skarbowe lub ochrony granicy celnej, albo policyjne, względnie miejscowy zarząd gminy, który w tym przypadku obowiązany jest zawiadomić o przymusowem lądowaniu statku najbliższy z wymienionych wyżej organów państwowych. Do czasu przybycia przedstawiciela jednego z wymienionych organów państwowych lub miejscowego zarządu gminy, dowódca statku obowiązany jest przypilnować, aby żadna z osób znajdujących się na statku nie oddaliła się od statku, ani też nic ze statku nie było zabrane, z wyjątkiem pożywienia i rzeczy osobistego użytku potrzebnych w tym czasie dla podróżnych i załogi.

7) Gdy przeszkody uniemożliwiające dalszy lot statku powietrznego ustaną a przybyłe organa urzędowe nie mają podejrzeń co do zmiany osób, bagażów i przesyłek odprawionych przez urząd celny wyjściowy, mogą zezwolić na dalszy lot statku po odnotowaniu w dzienniku podróży miejsca i daty przymusowego lądowania. W razie uzasadnionych podejrzeń co do zmiany osób lub ładunku należy zarządzić powrót statku powietrznego do lotniska paszportowo-celnego, na którem statek był odprawiony, a jeżeli to lotnisko jest zbyt oddalone od miejsca lądowania, - do najbliższego lotniska paszportowo-celnego. Zarządzenie co do powrotu statku do sprawdzenia na lotnisko paszportowo-celne należy odnotować w dzienniku podróży.

8) Gdy stan statku lub inne przyczyny nie pozwalają na dalszy lot, należy odnotować w dzienniku podróży miejsce i datę przymusowego lądowania, oraz takie same daty w dokumentach podróży osób przybyłych statkiem, poczerń zwolnić te osoby wraz z ich bagażem, a przesyłki zabezpieczyć, celem odesłania do ponownej odprawy wywozowej w jednym z urzędów celnych.

9) Znajdujące się na statku powietrznym przesyłki pocztowe powinny być w przypadkach przewidzianych w ustępach 5 i 8 dostarczone do najbliższego urzędu pocztowego, ten zaś obowiązany jest wymienione przesyłki skierować niezwłocznie zwykłą drogą do właściwego urzędu wymiany (pocztowo-celnego).

10) Jeżeli z powodu nieprzezwyciężonych trudności dowódca statku powietrznego nie mógł zawiadomić o przymusowem lądowaniu organów rządowych lub zarządu gminy wymienionych w ust. 6, a stan statku i inne okoliczności pozwoliły na niezwłoczny odlot z miejsca przymusowego lądowania, dowódca statku obowiązany jest powrócić na najbliższe lotnisko paszportowo-celne na polskim obszarze celnym, celem wyjaśnienia okoliczności przymusowego ładowania i uzyskania zezwolenia na odlot zagranicę. Władze celne i policyjne mogą poddać taki statek ponownej odprawie.

11) Przyjmowanie na statek powietrzny lądujący przymusowo innych osób i przesyłek poza temi, które były na statku w czasie lądowania, jest wzbronione, z wyjątkiem przypadków, gdy zachodzi potrzeba zmiany członków załogi. Zmiana taka powinna być przez organa urzędowe odnotowana w dzienniku, podróży statku powietrznego.

12) Przeciwko dowódcom statków powietrznych przylatujących z granicy, lub odlatujących zagranicę, którzy lądując przymusowo nie zastosują się do postanowień zawartych w ustępach 1, 2, 6, 10 i 11 niniejszego paragrafu, wdraża się postępowanie karne skarbowe.

13) Koszta wszelkie, związane z delegowaniem urzędników do przymusowo lądujących statków powietrznych, należących do przedsiębiorstw lotniczych, jak również koszta związane z transportem przesyłek z takich statków do urzędów, ponoszą przedsiębiorstwa lotnicze. Przy przymusowem lądowaniu innego rodzaju statków powietrznych koszta związane z delegowaniem urzędników do miejsca przymusowego lądowania należy pobierać tylko w tym przypadku, jeżeli lądujący przymusowo statek powietrzny jest zarejestrowany w państwie, które w analogicznych przypadkach pobiera opłaty od polskich statków powietrznych.

14) Jeżeli z przyczyn atmosferycznych lub innych statek powietrzny odprawiony do odlotu jest zmuszony zawrócić z drogi na lotnisko paszportowo-celne, dowódca statku obowiązany jest niezwłocznie po wylądowaniu zameldować o tem urzędowi celnemu i organom policji. Statek taki może być poddany ponownemu sprawdzeniu.

Wyrzucanie przesyłek podczas lotu.

Odpowiedzialność za wyrzucone przesyłki.

§ 181. W przypadkach, gdy zaszła konieczność wyrzucenia na polskim obszarze celnym ładunku celem ratowania podróżnych i załogi (art. 105 ust. 2-b), dowódca statku obowiązany jest zameldować o tem urzędowi celnemu niezwłocznie po przybyciu na wejściowe lotnisko paszportowo-celne. Dowódca statku obowiązany jest postarać się o odnalezienie wyrzuconych przesyłek w ciągu siedmiu dni od daty ich wyrzucenia i dostarczenie tych przesyłek własnemi środkami i na własny koszt urzędowi celnemu celem odprawy lub też przedstawić władzom celnym dowód zniszczenia przesyłek.

Nakaz lądowania.

§  182.

1) Przy wydawaniu nakazów lądowania organa ochrony granicy i celne powinny posługiwać się sygnałami przewidzianemi w przepisach o sygnalizacji lotniczej i o lotniczych znakach naziemnych. W razie niezastosowania się przelatującego statku powietrznego do wydanego przez organa ochrony granicy lub celne nakazu lądowania, organa te postępują w myśl przepisów o zmuszeniu statków powietrznych do lądowania.

2) Dalsza podróż statku zmuszonego do lądowania może być podjęta za pozwoleniem zawiadowcy portu lotniczego wydanem za zgodą organów celnych i policyjnych lotniska paszportowo-celnego.

Przylot i odlot statków powietrznych.

Przedstawienie dokumentów.

§  183.

1) Zawiadowca portu lotniczego w siedzibie lotniska paszportowo-celnego obowiązany jest zawiadamiać urząd celny o każdym zamierzonym przylocie i odlocie statków powietrznych, które nie utrzymują regularnej komunikacji z zagranicą według ustalonego rozkładu lotów. Również zawiadowca portu lotniczego obowiązany jest zawiadamiać urząd celny o odwołaniu lotów statków powietrznych utrzymujących regularną komunikację z zagranicą oraz o opóźnieniach odlotu i przylotu statków.

2) Aż do czasu załatwienia czynności paszportowo-celnych zawiadowca portu lotniczego nie ma prawa wypuszczenia statku powietrznego z lotniska, ani też poświadczenia dziennika podróży statku.

§  184.

1) Dowódca statku powietrznego przewożącego podróżnych, bagaże i przesyłki towarowe obowiązany jest niezwłocznie po wylądowaniu na pierwszem lotnisku paszportowo-celnem przedstawić urzędowi celnemu następujące dokumenty:

a) wykaz podróżnych zawierający: znaki przynależności państwowej i rejestracji statku powietrznego, imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i przynależność państwową dowódcy statku powietrznego i innych członków załogi; nazwiska podróżnych, miejsce odlotu oraz miejsce stanowiące cel podróży;

b) manifest, czyli deklarację ogólną ładunku (bagażów rejestrowanych i przesyłek towarowych), który powinien zawierać: znaki przynależności państwowej i rejestracji statku powietrznego, nazwisko, miejsce zamieszkania, przynależność państwową i numer upoważnienia (licencji) dowódcy statku, nazwy lotnisk odlotu i przeznaczenia, oznaczenie ilości dołączonych deklaracyj celnych nadawcy lub odpisów listów przewozowych, znaki i numery przesyłek, ilość ich i rodzaj opakowania, rodzaj towaru oraz wagę przesyłek, według wzoru ustalonego dla komunikacji międzynarodowej. Manifest powinien być potwierdzony, własnoręcznym podpisem dowódcy statku niezależnie od poświadczenia przez urząd celny (§ 191 ust. 1). Wszelkie dopiski i przekreślenia w manifeście powinny być poświadczone przez właściwy urząd celny, W manifeście nie należy wpisywać wyrazów między wierszami, lub kilku nazw towarów w jednym wierszu. Do manifestu można dołączać potrzebną ilość arkuszy dodatkowych;

c) deklarację celną nadawcy lub odpis listu przewozowego na każdą przesyłkę towarową (§ 32);

d) dziennik podróży (carnet de route) z poświadczeniem przez zagraniczny urząd celny odlotu statku;

e) spis prowizji i zasobów statku,

Pozatem dowódca powinien wskazać urzędowi celnemu wszystkie pomieszczenia i skrytki przybyłego statku powietrznego.

2) Jeżeli statek nie przewozi towarów i bagażów rejestrowanych, nie jest wymagane przedstawienie manifestu; w tym przypadku przy przylocie statków z zagranicy, dowódca statku powinien posiadać w dzienniku podróży adnotację zagranicznego urzędu celnego wyjściowego o braku manifestu z powodu odlotu statku bez towarów i bagażów rejestrowanych.

§  185.

1) Po wylądowaniu na lotnisku obowiązkiem dowódcy statku powietrznego jest przypilnowanie, aby nic ze statku przed przybyciem organów celnych nie było usunięte, ani też żadna z przybyłych statkiem osób nie opuściła miejsca lądowania.

2) Obowiązek dozoru nad wykonaniem powyższego postanowienia należy do właściwych organów państwowych, pełniących służbę na lotnisku.

§  186.

1) Po sprawdzeniu dokumentów przedstawionych przez dowódcę statku (§ 184) urzędnik celny odprawia przedewszystkiem podróżnych i ich bagaże, przeprowadza rewizję statku, a następnie sprawdza przywiezione statkiem przesyłki.

2) Na wniosek podróżnych można bagaże ich przekazać celem odprawy celnej na innem lotnisku paszportowo-celnem.

3) Zgodność przesyłek z manifestem urzędnik celny poświadcza na manifeście.

4) Gdyby przy sprawdzaniu dokumentów wymienionych w § 184 były ujawnione niezgodności, urzędnik celny spisuje z dowódcą statku protokół w dwóch egzemplarzach, z których jeden egzemplarz otrzymuje dowódca statku.

§  187.

1) Wyładowane ze statku powietrznego przesyłki urząd celny przyjmuje pod dozór celny, przyczem w zależności od miejscowych warunków i przysługujących mu uprawnień, odprawia te przesyłki na lotnisku lub też przekazuje je do magazynu celnego.

2) Przesyłki adresowane do innych lotnisk celnych mogą być przekazane do tych lotnisk celem ostatecznej odprawy.

3) Przybyłe z zagranicy statkiem powietrznym przesyłki pocztowe podlegają postępowaniu według przepisów pocztowo-celnych.

§ 188. Od dowódców prywatnych statków powietrznych, nie trudniących się przewozem podróżnych i przesyłek, nie wymaga się dokumentów wymienionych w § 184, z wyjątkiem dziennika podróży, który każdy statek prywatny powinien posiadać. Dowódca statku powinien mieć w dzienniku podróży poświadczenie o odlocie, dokonane przez urząd celny zagranicznego lotniska odlotu.

§  189.

1) Odprawa wywozowa powinna być dokonana zasadniczo na tem lotnisku paszportowo-celnem, z którego następuje odlot statku zagranicę bez zatrzymywania się na polskim obszarze celnym. Przesyłki celne przeznaczone do zwrotu zagranicę z lotnisk celnych nie będących lotniskami wyjściowemi oraz przesyłki krajowe odprawione do wywozu zagranicę na lotniskach, powinny być przekazane do właściwych lotnisk wyjściowych,

2) Przesyłki, które mają być wywiezione zagranicę statkiem powietrznym, powinny być dostarczone do urzędu celnego w takim czasie, aby odprawa celna mogła być dokonana bez opóźnienia odlotu statku.

3) Dowódca statku powietrznego przeznaczonego do odlotu zagranicę powinien przedstawić urzędowi celnemu dokumenty wymienione w § 184, t. j. wykaz podróżnych i załogi statku, manifest potwierdzony przez dowódcę statku oraz deklaracje celne nadawców przesyłek towarowych, a pozatem wskazać pomieszczenia i skrytki statku powietrznego. Jeżeli statek nie przewozi żadnych towarów, nie jest wymagane przedstawienie manifestu. W tym przypadku przy odlocie statku zagranicę urząd celny uczyni o tem adnotację w dzienniku podróży.

4) Po dokonaniu odprawy wywozowej urzędnik celny zwraca dowódcy deklaracje celne nadawcy i na dowód dokonanej odprawy poświadcza dziennik podróży statku. Bez wymienionego poświadczenia odlot statku zagranicę jest wzbroniony.

5) Odprawa wywozowa przesyłek pocztowych odbywa się w sposób przewidziany przepisami pocztowo-celnemi.

§ 190. Podróżni, przybywający z zagranicy lub udający się zagranicę statkami powietrznemi korzystają z tych samych ulg, które przysługują im w myśl przepisów celnych przy przekraczaniu granicy innemi środkami lokomocji (koleją i t. p.).

Poświadczanie dokumentów przez urzędy celne.

§  191.

1) Manifesty składane urzędowi celnemu przez dowódcę statku powietrznego po przylocie z zagranicy powinny być poświadczone przez zagraniczny urząd celny miejsca odlotu. O uzyskanie takiego poświadczenia powinien postarać się dowódca statku przy odlocie do polskiego obszaru celnego.

2) Na wniosek zainteresowanych stron urząd celny lotniska paszportowo-celnego obowiązany jest potwierdzać przy odlocie statków powietrznych manifesty, które mają być przedstawiane zagranicznym urzędom celnym, oraz potwierdzać przyjęcie pod dozór celny przesyłek, jeżeli takie potwierdzenie jest wymagane od strony przez urząd celny kraju wysyłającego.

3) W dzienniku podróży (carnet de route) w rubryce przeznaczonej dla poświadczeń urzędów celnych należy odnotować datę odprawy statku powietrznego przy przylocie i odlocie.

4) W przypadkach, gdy statek powietrzny bierze udział w zawodach międzynarodowych, a czas użyty na odprawę celną może wywrzeć wpływ na wyniki tych zawodów, urząd celny na wniosek dowódcy statku wyda mu zaświadczenie, stwierdzające czas zatrzymania statku dla dokonania odprawy celnej.

5) Przedsiębiorstwo lotnicze obowiązane jest postarać się, aby zagraniczny urząd celny odbiorczy potwierdził przyjęcie przesyłek lotniczych zwracanych z polskiego obszaru celnego zpowrotem zagranicę, oraz innych, co do których będzie potwierdzenie wymagane, w okresie 14 dni od daty wysłania przesyłki zagranicę, jeżeli zagraniczny urząd celny odbiorczy znajduje się w Europie, lub w okresie 30 dni, jeżeli odbiorczy urząd celny znajduje się poza obszarem Europy.

6) Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze nie przedstawi w ustalonym terminie potwierdzenia odbioru przesyłki przez zagraniczny urząd celny, co do której jest wymagane takie potwierdzenie, należy od przedsiębiorstwa lotniczego ściągnąć należności celne i inne przypadające od zwrotnej przesyłki nieoclonej. W przypadkach nieprzedstawienia przez przedsiębiorstwo lotnicze wymaganego potwierdzenia odbioru przez zagraniczny urząd celny przesyłki, którą zezwolono wywieźć zagranicę za zwrotem cła, należności celnych nie zwraca się.

Zabezpieczenie celne.

§  192.

1) Zagraniczne statki powietrzne, należące do osób przybywających na czasowy pobyt do polskiego obszaru celnego, podlegają odprawie warunkowej za zabezpieczeniem celnem. Pozostawanie w kraju warunkowo odprawionych statków powietrznych nie może trwać dłużej niż jeden rok.

2) Należności celne przypadające od statku powietrznego ustala się według wagi własnej statku, określonej w dzienniku podróży.

3) Wolne są od zabezpieczenia celnego:

a) zagraniczne statki powietrzne, utrzymujące regularną komunikację lotniczą na polskim obszarze celnym na zasadzie umowy międzynarodowej lub na zasadzie osobnej koncesji, jeżeli dla tych przypadków zwolnienie od zabezpieczenia celnego zostało przewidziane;

b) zagraniczne statki wojskowe (§ 198);

c) statki zagraniczne, które mają zezwolony tranzytowy przelot przez polski obszar celny z obowiązkiem lądowania na jednem z lotnisk paszportowo-celnych i pozostające w tym czasie pod dozorem celnym;

d) zagraniczne statki celne i policyjne, przybywające do obszaru celnego za osobnem pozwoleniem;

e) zagraniczne statki odprawiane na podstawie międzynarodowych książeczek z granicznemi przepustkami lotniczemi (carnet de passages en douanes), tryptyków lotniczych oraz jednorazowych zaświadczeń wydawanych na zawody lotnicze (§ 199);

f) zagraniczne statki, na które ambasady i poselstwa Rzeczypospolitej Polskiej wydały tryptyki lotnicze (§ 200).

4) Pobrane od statków powietrznych zabezpieczenie celne urzędy celne zwracają po przedstawieniu przez stronę zaświadczenia zagranicznego urzędu celnego o znajdywaniu się statku poza polskim obszarem celnym.

5) Dla statków krajowych, udających się zagranicę, dziennik podróży poświadczony przy odlocie przez urząd celny stanowi dokument, na którego podstawie zwalnia się od cła wspomniane statki przy powrotnym przylocie do polskiego obszaru celnego, jeżeli nieprzerwany pobyt zagranicą statku nie przekracza jednego roku.

Materjały pędne, smary i części zamienne dla statków powietrznych.

§  193.

1) Materjały pędne i smary znajdujące się przy przylocie do polskiego obszaru celnego w normalnych zbiornikach statku powietrznego wolne są od należności celnych i innych. Materjały te nie mogą być wyładowane ze statku i puszczone do wolnego obrotu bez uiszczenia należnych opłat celnych i innych.

2) Silniki i części zamienne wprowadzone z zagranicy w celu naprawy uszkodzonego zagranicznego statku, powietrznego, znajdującego się na polskim obszarze celnym, urząd celny odprawia warunkowo za zabezpieczeniem celnem i zwalnia ostatecznie od cła po stwierdzeniu, że sprowadzone z zagranicy silniki i części zamienne zostały wbudowane do statku, a uszkodzone silniki i części zostały wywiezione pod dozorem celnym zagranicę lub też pod takimż dozorem zniszczone.

3) Wymienione w ust. 1 i 2 zwolnienie od cła stosuje się do obcych statków powietrznych na zasadach wzajemności.

4) Jeżeli w czasie pobytu krajowych statków powietrznych zagranicą zajdzie potrzeba naprawy statku i w tym celu nabycia tam i wbudowania do tych statków silników lub części zamiennych, dowódca statku obowiązany jest po przylocie do kraju zgłosić urzędowi celnemu na lotnisku wejściowem wymienione wyżej silniki i części zamienne i poddać je przywozowej odprawie celnej.

5) W razie wysłania z polskiego obszaru celnego zagranicę silników i części zamiennych z wolnego obrotu dla znajdującego się tam krajowego statku powietrznego, należy silniki takie i części zamienne odprawić na wniosek strony warunkowo, celem zwolnienia od cła przy powrotnym przywozie wymienionych wyżej silników i części zamiennych wysłanych zagranicę oraz tych, które zostały zdjęte ze statku zagranicą.

Ochrona lotniczych przesyłek celnych i odpowiedzialność za nie.

§  194.

1) Obowiązek ochrony lotniczych przesyłek celnych przyjętych do przewozu przez przedsiębiorstwa lotnicze oraz odpowiedzialność za całość ich wobec Skarbu Państwa ciąży na tych przedsiębiorstwach.

2) Obowiązek ochrony lotniczych przesyłek celnych, złożonych w magazynie celnym i odpowiedzialność za całość ich wobec Skarbu Państwa ciąży na przedsiębiorstwie eksploatującem magazyn. Magazyn taki pozostaje pod wspólnemi zaniknięciem urzędu celnego i przedsiębiorstwa.

3) W razie niedostarczenia przez przedsiębiorstwo lotnicze przy przylocie z zagranicy przesyłek celnych, wymienionych w manifeście i deklaracjach celnych, jak również przesyłek celnych przekazanych do innych lotnisk celnych lub przesyłek celnych przyjętych do przewozu w innych przypadkach, przedsiębiorstwo obowiązane jest uiścić od takich przesyłek należności celne i inne.

4) Obowiązek uiszczenia należności celnych i innych (art. 43 ust. 3) powstaje:

a) w przypadkach wyrzucenia towaru z konieczności - z chwilą, gdy przesyłki te nie zostaną dostarczone w okresie czasu wyznaczonym w § 181 a Dyrekcja Ceł nie umorzy należności od nich,

b) w innych przypadkach - gdy brakujące przesyłki nie zostaną dostarczone do urzędu celnego w dodatkowym okresie 14 dni po upływie okresu wyznaczonego w § 104 ust. 2-c lub, gdy chodzi o towary przechowywane w magazynach celnych - z chwilą stwierdzenia braku towaru.

5) Należności celne i inna wymierza się i ściąga według zasad, wyszczególnionych w § 104 ust. 4- 7 i 9- 11.

6) Wezwania do uiszczenia należności celnych doręcza się:

a) osobom wymienionym w art. 105 ust. 3 względnie ust. 4 w przypadkach wyrzucenia towarowy z konieczności,

b) w innych przypadkach-przedsiębiorstwom wymienionym w ust. 1 lub 2 niniejszego paragrafu.

7) Jeżeli towary nieoclone wyrzucone z konieczności (art. 105 ust. 2-b) uległy zniszczeniu lub gdy towary nieoclone przewożone statkami powietrznemi zostały zniszczone wskutek nieszczęśliwego wypadku - Dyrekcja Ceł może umorzyć należności celne i inne (art. 43 ust. 3) ciążące na tych przesyłkach - na wniosek dowódcy lub właściciela statku albo też przedsiębiorstwa przewozowego, poparty dokumentami, stwierdzającemi niezbicie zniszczenie przesyłek.

Świadczenia zarządów lotnisk użytku publicznego i przedsiębiorstw regularnej komunikacji powietrznej na rzecz zarządu celnego.

§  195.

1) Zarząd lotniska użytku publicznego:

a) oświetla własnym kosztem w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej porty lotnicze i place składowe,

b) dostarcza bezpłatnie i konserwuje pomieszczenia dla urzędów celnych w portach lotniczych jako to: biura, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe i t. p.,

c) oświetla i opala własnym kosztem biura, sale rewizyjne, magazyny i wszelkie pomieszczenia przeznaczone dla urzędów celnych.

2) Przedsiębiorstwo regularnej komunikacji powietrznej korzystające z lotniska użytku publicznego:

a) dostarcza bezpłatnie środków pomocniczych i urządzeń potrzebnych do rewizji statków powietrznych,

b) zapewnia funkcjonariuszom celnym bezpłatny przejazd statkami powietrznemi w sprawach służbowych, związanych z odprawą i kontrolą celną osób i towarów przewożonych drogą powietrzną,

c) utrzymuje w porządku: biura, sale rewizyjne, magazyny i wszelkie pomieszczenia, przeznaczone dla urzędów celnych.

Świadczenia na rzecz zarządu celnego przedsiębiorstw utrzymujących własne lotniska.

§ 196. Przedsiębiorstwo lotnicze, utrzymujące własne lotniska dla komunikacji z zagranicą:

a) oświetla własnym kosztem w sposób odpowiadający potrzebom skutecznej kontroli celnej porty lotnicze i place składowe,

b) dostarcza bezpłatnie i utrzymuje w stanie odpowiednim pomieszczenia dla urzędów celnych w portach lotniczych jako to: biura, sale rewizyjne, magazyny, rampy, place składowe i t. p.,

c) oświetla, opala i utrzymuje w porządku własnym kosztem biura, sale rewizyjne, magazyny i wszelkie pomieszczenia przeznaczone dla urzędów celnych,

d) dostarcza bezpłatnie środków pomocniczych i urządzeń potrzebnych do rewizji statków powietrznych,

e) zapewnia funkcjonariuszom celnym bezpłatny przejazd statkami powietrznemi w sprawach związanych z odprawą i kontrolą celną osób i towarów przewożonych drogą powietrzną.

Roboty fizyczne przy odprawie celnej.

§ 197. Przedsiębiorstwa lotnicze utrzymujące regularną komunikację powietrzną, jak również przedsiębiorstwa lotnicze utrzymujące lotniska dla własnych potrzeb, obowiązane są do wykonywania robót fizycznych przy odprawie celnej towarów w ruchu lotniczym i w tym celu utrzymują personel roboczy oraz wyposażają miejsce odprawy w wagi i potrzebne do wykonywania robót fizycznych urządzenia i przybory.

Wojskowe statki powietrzne

§  198.

1) Od statków powietrznych wojskowych zagranicznych i polskich nie wymaga się dla odprawy celnej żadnych dokumentów.

2) Przybywające do Polski zagraniczne statki powietrzne wojskowe mogą, poza lotniskami wymienionemi w § 179 ust. 3, lądować również w portach lotniczych wojskowych i odlatywać z tych portów.

3) Gdy zagraniczne wojskowe statki powietrzne mają lądować w wojskowym porcie lotniczym, komendant wojskowego portu lotniczego obowiązany jest zawczasu zawiadomić właściwy urząd celny o dniu i przypuszczalnej porze przylotu statków wojskowych, który to urząd wydeleguje urzędnika celnego dla dokonania odprawy celnej.

4) Przybyłe statkiem powietrznym wojskowym osoby, nie korzystające z prawa eksterytorjalności i przywilejów dyplomatycznych, podlegają odprawie celnej na ogólnej zasadzie.

5) Jeżeli statki wojskowe powracają z wojskowego portu lotniczego zagranicę bez zmiany ładunku, komendant portu wydaje im pozwolenie odlotu bez dozoru celnego. W tym przypadku komendant portu powinien zawiadomić o dacie odlotu statków właściwy urząd celny z zaznaczeniem, że statki powietrzne odleciały bez zmiany ładunku.

6) Polskie statki wojskowe mogą odlatywać zagranicę z wojskowego portu lotniczego bez dozoru celnego, jeżeli nie zabierają ze sobą przedmiotów podlegających cłu wywozowemu, lub też przedmiotów zabronionych do wywozu. Komendant wojskowego portu lotniczego powinien zawiadomić o odlocie statków właściwy urząd celny.

7) Powracające z zagranicy polskie statki wojskowe mogą lądować w wojskowym porcie lotniczym. O dniu i przypuszczalnej porze zapowiedzianego powrotu z zagranicy polskich statków wojskowych komendant wojskowego portu lotniczego powinien zawiadomić właściwy urząd celny, który wydeleguje urzędnika celnego dla dokonania odprawy celnej.

Odprawa celna statków powietrznych na podstawie międzynarodowych książeczek z lotniczemi przepustkami granicznemi (carnet de passages en douanes) tryptyków i jednorazowych przepustek na zawody lotnicze.

§  199.

1) Międzynarodowe książeczki z lotniczemi przepustkami granicznemi (carnet de passages en douanes), wystawione przez zagraniczne kluby lotnicze, należące do Międzynarodowego Związku Aeronautycznego (Fédération Aéronautique Internationale) w Paryżu, będą przez urzędy celne na polskim obszarze celnym honorowane, jeżeli krajowy klub lotniczy, należący do powyższego Międzynarodowego Związku Aeronautycznego i upoważniony w drodze osobnego rozporządzenia przez Ministra Skarbu, złoży gwarancje za należności celne i inne, jakie przypadłyby od statków powietrznych wprowadzonych na podstawie wyżej wymienionych książeczek z lotniczemi przepustkami granicznemi.

2) Upoważniony krajowy klub lotniczy obowiązują w tym przypadku następujące warunki:

a) krajowy klub lotniczy przyjmuje całkowitą odpowiedzialność za wszelkie należności celne i inne, jakie przypadłyby Skarbowi Państwa od statków powietrznych, wprowadzonych do polskiego obszaru celnego na podstawie książeczek z przepustkami lotniczemi, wydanemi przez ten klub oraz inne kluby lotnicze należące do Międzynarodowego Związku Aeronautycznego w Paryżu. W związku z powyższem krajowy klub lotniczy składa Ministerstwu Skarbu odpowiednią gwarancję wspomnianą w ust. 1 niniejszego paragrafu;

b) należności celne i inne, przypadające od statków powietrznych wprowadzonych na podstawie książeczek z przepustkami lotniczemi i niewywiezionych zpowrotem zagranicę w ustalonym terminie, krajowy klub lotniczy obowiązany jest uiścić w ciągu 30 dni od daty wezwania urzędu celnego.

3) Statki powietrzne wprowadzone do polskiego obszaru celnego na podstawie książeczek z przepustkami lotniczemi nie mogą być na tym obszarze pozbywane, oddawane na skład, wystawy lub używane do wykonywania przewozów zarobkowych.

4) Z przepustek lotniczych zwalniających statki powietrzne od zabezpieczenia celnego nie mogą korzystać na polskim obszarze celnym osoby stale zamieszkałe na tym obszarze, z wyjątkiem obywateli państw obcych, korzystających z przywilejów dyplomatycznych.

5) Książeczki z przepustkami lotniczemi, wydawane przez kluby lotnicze nienależące do Międzynarodowego Związku Aeronautycznego w Paryżu (Fédération Aéronautique Internationale), nie będą przez urzędy celne na polskim obszarze celnym honorowane.

6) Minister Skarbu może upoważnić krajowy klub lotniczy do wydawania tryptyków lotniczych oraz jednorazowych zaświadczeń (przepustek) lotniczych na przylot na zawody lotnicze pod warunkiem złożenia odpowiedniej gwarancji za należności celne i inne, jakie przypadłyby od statków powietrznych wprowadzonych na podstawie tryptyków i zaświadczeń (przepustek). Postanowienia ustępów 2-b, 3, 4 mają analogiczne zastosowanie.

7) Części zapasowe przeznaczone dla statków powietrznych biorących udział w zawodach lotniczych, przesyłane oddzielnie od statków, mogą być odprawiane warunkowo bez osobnego zabezpieczenia celnego na podstawie wymienionych wyżej jednorazowych zaświadczeń (przepustek) - (ust. 6).

Przepustki lotnicze dla obywateli państw obcych, zajmujących stanowiska dyplomatyczne poza granicami polskiego obszaru celnego oraz dla urzędników polskich placówek dyplomatycznych i konsularnych.

§  200.

1) Celem odprawy statków powietrznych, należących do obywateli państw obcych, zajmujących stanowiska dyplomatyczne poza granicami polskiego obszaru celnego, wydaje się osobne przepustki lotnicze.

2) Za osoby zajmujące stanowiska dyplomatyczne w rozumieniu postanowień ustępu 1 niniejszego paragrafu uważać należy osoby wpisane na urzędową listę korpusu dyplomatycznego w stolicach państw utrzymujących stosunki dyplomatyczne z Rzecząpospolitą Polską, urzędników Ministerstw Spraw Zagranicznych tych państw, będących na stanowiskach kierowniczych oraz takichże członków Sekretarjatu Generalnego Ligi Narodów i innych instytucyj Ligi Narodów.

3) Przepustki lotnicze wydają ambasady i poselstwa Rzeczypospolitej Polskiej na pisemny wniosek osik wymienionych w ust. 2, Wniosek ten powinien zawierać: oznaczenie rodzaju i typu statku powietrznego, jego znaków przynależności państwowej i rejestracji, opis statku, wagę próżnego statku oraz zobowiązanie wyprowadzenia statku zpowrotem zagranicę w ustalonym terminie.

4) Przepustka lotnicza jest ważna na przeciąg 30 dni od daty wystawienia i daje prawo kilkakrotnego przylotu statkiem powietrznym do polskiego obszaru celnego bez zabezpieczenia celnego z warunkiem dokonania przylotów i odlotów w terminie ważności przepustki.

5) Urzędnikom polskich placówek dyplomatycznych i konsularnych zagranicą mogą być wydawane omawiane wyżej przepustki lotnicze na skutek decyzji ambasadora lub posła Rzeczypospolitej Polskiej.

Zakres działania podurzędów celnych na lotniskach.

§ 201. Jeżeli na lotniskach celnych ustanowiono podurzędy celne, podurzędy te działają w zakresie ustalonym dla urzędów celnych.

Instrukcja lotniczo-celna.

§ 202. Szczegółowe przepisy o postępowaniu lotniczo-celnem w związku z przewozem przez granicę celną osób, bagażów i towarów zawiera instrukcja lotniczo-celna.

⁸⁶ § 142 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 51 rozporządzenia z dnia 21 listopada 1938 r. (Dz.U.38.95.641) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1939 r.

⁸⁷ § 144 ust. 1a dodany przez § 1 pkt 52 rozporządzenia z dnia 21 listopada 1938 r. (Dz.U.38.95.641) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1939 r.

⁸⁸ § 152 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 53 rozporządzenia z dnia 21 listopada 1938 r. (Dz.U.38.95.641) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1939 r.

⁸⁹ § 165 ust. 4 zmieniony przez § 1 pkt 54 rozporządzenia z dnia 21 listopada 1938 r. (Dz.U.38.95.641) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1939 r.