Część 2 - PODATEK OD DAROWIZN. - Przepisy wykonawcze dla obszaru b. dzielnicy rosyjskiej w przedmiocie opodatkowania spadków i darowizn.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.101.794

Akt utracił moc
Wersja od: 20 stycznia 1934 r.

CZĘŚĆ  DRUGA

PODATEK OD DAROWIZN.

Przedmiot.

(Art. 1 i 2 Przep. o op. sp.).
§  92.
Podatek od darowizn będzie pobierany również od rozporządzeń między żyjącymi, mających na celu utworzenie fundacji (art. 1 dekretu z dnia 7 lutego 1919 r. Dz. P. P. P. № 15, poz. 215), od aktów działowych (art. 1075 K. C i art. 219 K. C. P.) oraz od aktów wydzielenia (art. 994 K. C. R.) i aktów posagowych (art. 1001 K. C. R.).

Analogiczne zastosowanie przepisów o podatku spadkowym.

§  93.
Do podatku od darowizn stosują się odpowiednio przepisy §§ 5, 6, 8, 9 do 21, 23, 24 oraz 26 do 34.

Ilekroć w przepisach tych użyto wyrazów: "spadek" lub "legat" (zapis), należy je zastąpić wyrazem "darowizna"; słowa: "spadkodawca" lub "testator" wyrazem "darujący", wyrazy "spadkobierca" lub "następca" słowem "obdarowany"; zamiast wyrażenia "śmierć spadkodawcy" należy podstawić: "zdziałanie aktu darowizny", zamiast "podatku spadkowego" "podatek od darowizn".

Współudział notarjuszów.

(Art. 15, 28 i 34 Przep. o op. sp.).
§  94.
Od darowizny, zdziałanej w formie aktu notarjalnego, należy podatek uiścić gotówką do rąk notarjusza - o ile nie zachodzą przypadki, "przewidziane w § 98.

Strony umawiające się obowiązane są na wezwanie notarjusza podać mu szczegółowo i zgodnie z prawdą wszelkie znane im okoliczności., których znajomość potrzebna jest celem wymiaru podatku.

§  95.
O ile przedmiotem darowizny jest prawo, co do którego zachodzi wątpliwość, czy lub w jakiej mierze ono istnieje lub czy i w jakiej mierze jest wykonalne (§ 14), postąpi notarjusz, jak gdyby tej wątpliwości nie było.

Analogiczne zastosowanie ustępu drugiego § 14 przez notarjusza zależy od uprzedniego zezwolenia izby skarbowej, w której okręgu notarjusz ma siedzibę.

§  96.
Jeżeli obdarowany przyjmuje według treści aktu darowizny długi lub ciężary, to notarjusz może tylko wówczas potrącić je od wartości ogólnej celem ustalenia wartości czystej (art. 3 Przep. o op. sp.), gdy są w akcie darowizny szczegółowo wymienione w sposób, wskazany w ustępie 15 "Instrukcji o sposobie zeznania majątku spadkowego" (załącznik 5).
§  97.
Notarjusz winien zapytać strony umawiające się, czy obdarowany otrzymał od darującego już przedtem darowizny, a w razie odpowiedzi twierdzącej wezwać je, aby wymieniły: miejscowość i daty zdziałania darowizn, ich przedmiot oraz notarjuszów lub władze skarbowe, którzy obliczyli podatek (opłatę, należytość) od tych poprzednich darowizn. Notarjusz ma zwrócić uwagę stron, że udzielenie odpowiedzi niezgodnych z prawdą stanowi występek, przewidziany w art. 31 Przep. o op. sp. Odpowiedź stron ma podać w akcie, choćby była ujemna.

W razie odpowiedzi twierdzącej notarjusz oblicza podatek od ostatniego aktu darowizny tymczasowo bez uwzględnienia darowizn poprzednich. Zastosowanie art. 14 Przep. o op. sp. jest rzeczą władzy skarbowej (§ 104).

§  98.
Notarjusz nie pobiera podatku:
a)
od rozporządzeń między żyjącymi, mających na celu utworzenie fundacji (art. 1 dekretu 7. dnia 7 lutego 1919 r. Dz. P. P. P. № 15, poz. 215);
b)
od darowizn, które podlegają zatwierdzeniu przez władzę stosownie do art. 16 powołanego dekretu;
c)
o ile darowizna obejmuje majątek, który darujący posiadać będzie w dniu swej śmierci (np. w przypadku przewidzianym w art. 1082 K. C);
d)
o ile przedmiotem darowizny są pretensje z tytułu strat wojennych (§ 15);
e)
o ile izba skarbowa, w której okręgu notarjusz ma siedzibę, zezwoliła na zdziałanie aktu darowizny przed uiszczeniem podatku (w szczególności też w przypadkach przewidzianych w ustępie drugim § 95);
f)
w razie substytucji (§ 5) notarjusz pobiera tylko podatek od darowizny na rzecz "obowiązanego do oddania".
§  99.
W każdym akcie darowizny notarjusz winien podać:
a)
zastosowane postanowienia Przep. o op. sp. lub niniejszego rozporządzenia;
b)
w razie pobrania podatku: sumę podlegającą opodatkowaniu i dane, według których została ustalona, stopę taryfową, kwotę podatku;
c)
w razie niepobrania podatku - uzasadnienie.
§  100.
Notarjusz winien przesłać na koszt strony urzędowi skarbowemu, w którego okręgu ma siedzibę, w terminie ustanowionym w § 61, uwierzytelniony odpis aktu darowizny.

Uwierzytelnienie odpisu nie podlega opłacie stemplowej.

O ile chodzi o akty, przewidziane w ustępach a) i b) § 98, ma notarjusz zaznaczyć na odpisie, któremu Ministerstwu złożył odpis aktu stosownie do art. 6 dekretu z dnia 7 lutego 1919 r. o fundacjach i o zatwierdzeniu darowizn i zapisów (Dz. P. P. P. № 15, poz. 215).

§  101.
Notarjusz wpłaca do kasy skarbowej, w której okręgu ma siedzibę, kwoty pobrane tytułem podatku od darowizn łącznie z pobranemi tytułem opłat stemplowych.

Notarjusz winien gotówkę pochodzącą z powyższych źródeł, przelewać do kasy skarbowej: za każdy tydzień - w ciągu pierwszych 2-ch dni tygodnia następnego. Wpłaty za ostatni okres pewnego miesiąca nie należy łączyć z wniesieniem gotówki zebranej już w miesiącu następnym.

Notarjusz składa kasie skarbowej przy każdej wpłacie deklarację, ułożoną według załączonego wzoru 6.

§  102.
Notarjusz winien najpóźniej do 15 dnia każdego miesiąca złożyć izbie skarbowej, w której okręgu ma siedzibę "wykaz wpływów na dochód Ministerstwa Skarbu" za miesiąc poprzedni, ułożony według wzoru 7.

W kolumnie 1 rozpoczyna się z początkiem każdego roku kalendarzowego nowa numeracja,

Notarjusz ma zapisać do wykazu wszystkie akty darowizn, zarówno podlegające podatkowi jako też wolne od podatku; przy tych ostatnich należy w koi. 10 zaznaczyć, że zachodzi uwolnienie.

§  103.
Jeżeli osoba, która uiściła podatek do rąk notarjusza, jest zdania, że notarjusz pobrał więcej niż się należy, to może w ciągu lat trzech od uiszczenia wnieść reklamację do urzędu skarbowego, w którego okręgu notarjusz ma siedzibę. Do reklamacji ma załączyć odpis aktu darowizny, uwierzytelniony notarjalnie.

Reklamacja nie podlega opłacie stemplowej (§ 6 ustęp 15 "Przepisów w przedmiocie opłat stemplowych od podań oraz od świadectw urzędowych" z dnia 24 kwietnia 1923 r., Dz. U. R. P. № 44 poz. 298).

Urząd skarbowy, uzupełniwszy akta danemi, które potrzebne są do rozstrzygnięcia reklamacji "przedkłada je przełożonej izbie skarbowej.

Od decyzji izby skarbowej można wnieść odwołanie w ciągu miesiąca od doręczenia decyzji. Należy je złożyć temu samemu urzędowi skarbowemu, do którego wniesiono reklamację. Rozstrzyga Ministerstwo Skarbu.

Odwołanie podlega opłacie stemplowej, przewidzianej w pozycji 8 taryfy, załączonej do rozporządzenia z dnia 14 czerwca 1923 r. (Dz. U. R. P. № 61 poz. 452).

Zwrot nadpłaty z urzędu, przewidziany w ostatniem zdaniu art. 29 Przep. o op. sp., zarządza izba skarbowa.

Wymierzenie podatku przez władze skarbową.

(Art. 28 Przep. o op. sp.).
§  104.
Władza skarbowa wymierza podatek od darowizn, od których notarjusz nie pobrał podatku wcale lub pobrał go tylko w części. Dotyczy to w szczególności przypadków przewidzianych w §§ 97 i 98.
§  105.
Do podatku od darowizn, wymierzonego przez władzę skarbową, stosują się odpowiednio §§ 35 do 38, 40, 67, 69 do 83, 85 do 88 oraz 90 i 91.

Postępowanie, określone w § 37 jest dopuszczalne, gdy ten sam przedmiot majątkowy przypadł kilku obdarowanym w częściach idealnych.

Władza skarbowa może zażądać uiszczenia podatku nie tylko od obdarowanego lecz także od darującego (art. 19, ustęp b, Przep. o op. sp.).

§  106.
Nakaz płatniczy, dotyczący podatku od rozporządzenia między żyjącymi, mającego na celu utworzenie fundacji (§ 98 ustęp a) należy doręczyć fundatorowi lub jego następcom (art. 3 dekretu z dnia 7 lutego 1919 r. Dz. P. P. P. № 15 poz. 215) względnie organizatorowi składki (art. 5 powołanego dekretu). Nakaz płatniczy, dotyczący podatku od darowizny na rzecz osoby prawnej (§ 98 ustęp b) doręcza się bądź obdarowane] osobie prawnej, bądź darującemu.

W nakazie płatniczym należy zaznaczyć, że podatek jest płatny przed zatwierdzeniem aktu przez właściwą władzę.

Odpis nakazu płatniczego przesyła władza skarbowa właściwemu ministerstwu (art. 7 powołanego dekretu i ustęp trzeci § 100. Wydanie zaświadczenia o zatwierdzeniu fundacji lub darowizny przez właściwe ministerstwo może nastąpić dopiero z chwilą uiszczenia podatku, lub na podstawie zezwolenia władzy skarbowej (§ 84).

W razie odmowy zatwierdzenia podatek nie należy się. Właściwe ministerstwo zawiadamia o odmowie władzę skarbową, od której otrzymało odpis nakazu płatniczego.

§  107.
Podatek od darowizny wymierza władza skarbowa (§ 40), w której okręgu znajduje się majątek darowany. Jeżeli się znajduje w okręgach kilku władz skarbowych, właściwych przedmiotowo w myśl § 40, to wymiar podatku należy do władzy, w której okręgu położony jest majątek nieruchomy. W braku nieruchomości lub jeżeli nieruchomości położone są w okręgach kilku władz właściwych przedmiotowo, ustala się właściwość miejscową według miejsca zdziałania aktu darowizny. Jeżeli ta miejscowość leży poza okręgami władz interesowanych, lub jeżeli darowizna, zdziałana w b. dzielnicy rosyjskiej, dotyczy wyłącznie majątku znajdującego się poza tą dzielnicą, rozstrzyga izba skarbowa względnie Ministerstwo Skarbu.
§  108.
Urząd skarbowy, otrzymawszy wiadomość o darowiźnie, od której ma wymierzyć podatek władza skarbowa (§ 104), przeprowadza postępowanie przygotowawcze, o ile ono w przypadku poszczególnym jest potrzebne i o ile da się przeprowadzić w okręgu danego urzędu skarbowego.

Urząd skarbowy ukończywszy postępowanie przygotowawcze lub bez takiego postępowania (o ile ono nie jest potrzebne albo nie da się przeprowadzić w okręgu danego urzędu skarbowego) przedstawia sprawę przełożonej izbie skarbowej. Ta ostatnia, Jeżeli jest właściwa, wymierza podatek, uzupełniwszy w razie potrzeby postępowanie bądź sama, bądź za pośrednictwem odpowiedniego urzędu skarbowego, w przeciwnym razie odstępuje sprawę izbie właściwej.

Izba właściwa ustala stosownie do zachodzących okoliczności faktycznych, który z podwładnych jej urzędów skarbowych ma doręczyć nakaz płatniczy lub utrzymywać sprawę w ewidencji, o ileby wymierzenie podatku było narazie niemożliwe lub tylko w części możliwe.

§  109.
Gdy przedmiotem darowizny jest majątek, który darujący posiadać będzie w dniu swej śmierci (§ 98 ustęp c), winien obdarowany w ciągu miesiąca od otrzymania wiadomości o śmierci darującego zawiadomić o niej urząd skarbowy, w którego okręgu ma mieszkanie. Ma podać:
1)
imię i nazwisko, zawód i ostatnie miejsce zamieszkania darującego,
2)
datę i miejsce zdziałania darowizny,
3)
imiona i nazwiska oraz adresy wszystkich obdarowanych,
4)
wymienienie wszystkich miejscowości (w kraju i zagranicą), w których znajduje się majątek darowany.

W przypadkach, o których mowa w niniejszym paragrafie, stosują się odpowiednio §§ 62 do 65.

Jeżeli obdarowany jest zarazem spadkobiercą lub legatarjuszeni, to należy postąpić, jak gdyby również majątek darowany przypadł mu tytułem spadku lub legatu.

§  110.
O ile w myśl art. 35 i 36 Przep. o op. sp. wymiar podatku spadkowego zależy od przynależności państwowej spadkodawcy lub nabywcy, należy w przypadkach, w których spadkodawca zmarł przed dniem 31 stycznia 1920 r., stosować powołane artykuły w ten sposób, jak gdyby ustawa z dnia 20 stycznia 1920 W o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz. U. R. P. № 7, poz. 44) oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 7 czerwca 1920 roku o wykonaniu tej ustawy (Dz. U. R. P. № 52, poz. 320) uzupełnione rozporządzeniem z dn. 20 kwietnia 1921 r. (Dz. U. R. P. № 39, poz. 246), obowiązywały już w dniu śmierci spadkodawcy.

W przypadkach, których dotyczy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 1922 r., zawierające przepisy przechodnie w przedmiocie obywatelstwa na obszarze Ziemi Wileńskiej (Dz. U. R. P. № 63, poz. 565) - jeśli spadkodawca zmarł w czasie od dnia 15 stycznia 1921 r. do dnia 23 marca 1922 r.-należy stosować art. 35 i 36 Przep. op. sp., jak gdyby powołane rozporządzenie Rady Ministrów obowiązywały już w dniu śmierci spadkodawcy.

W przypadkach, których dotyczą §§ 2 lub 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1922 r. (Dz. U. R. P. z 1923 r. № 10, poz. 58), dotyczące Śląska Cieszyńskiego, Spiszą i Orawy - jeśli spadkodawca zmarł przed dniem 31 stycznia 1923 r. należy stosować art. 35 i 36 Przep. o op. sp., jak gdyby powołane rozporządzenie Rady Ministrów obowiązywało już w dniu śmierci spadkodawcy.

§  111.
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Równocześnie przestają obowiązywać rozporządzenia: z dnia 22 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. № 78, poz. 524), z dnia 5 sierpnia 1921 r. (Dz. U. R. P. № 79, poz. 543), z dnia 17 stycznia 1922 r. (Dz. U. R. P. № 10, poz. 74), z dnia 24 czerwca 1922 roku (Dz. U. R. P. № 52, poz. 476), o ile dotyczy b. dzielnicy rosyjskiej z dnia 20 grudnia 1922 r. (Dz. U. R. P. z 1923 r. № 6, poz. 39) i z dnia 24 stycznia 1923 r. (Dz. U. R. P. № 13, poz. 86).