Oddział 3 - Przedmiot podatku. - Przepisy wykonawcze dla obszaru b. dzielnicy rosyjskiej w przedmiocie opodatkowania spadków i darowizn.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1923.101.794

Akt utracił moc

Wersja od: 20 stycznia 1934 r.

3.

Przedmiot podatku.

(Art. 1 Przep. o op. sp.).

§ 4. Jeżeli w przypadku, przewidzianym w art. 781 K. C, spadkobiercy przyjęli spadek, który przypadł na spadkodawcę., to podatek spadkowy należy się zarówno od spadku, który przypadł na spadkodawcę, jakoteż z powodu nabycia odnośnego majątku przez spadkobierców.

§ 5. W razie substytucji (art. 1043-1074 K. C.) podlega podatkowi zarówno nabycie majątku przez "obowiązanego do oddania' jak nabycie przez "powołanego".

Celem wymierzenia podatku "obowiązanemu do oddania" stosowane będą przepisy o opodatkowaniu zapisu użytkowania (art. 5 Przep. o op. sp. oraz § 30).

Podatek przypadający na "powołanego" oblicza się według stopy taryfowej (art. 9 Przep. o op. sp.), wynikającej ze stopnia pokrewieństwa między testatorem, który substytucja zarządzi), a "powołanym".

Celem wymierzenia tego podatku stosowane będą postanowienia o nabyciu majątku, obciążonego użytkowaniem (art. 7, ustęp trzeci Przep. o op. sp. oraz §§ 28 i 29). Za obowiązanych do uiszczenia uważa się dzieci "obowiązanego do oddania", żyjące w czasie wymierzenia podatku względnie zstępnych dziecka (art. 1051 K. C), w tymże czasie żyjących.

"Powołany" ma w ciągu miesiąca od dnia, w którym ustało korzystanie, służące "obowiązanemu do oddania", donieść o tem właściwemu urzędowi skarbowemu (§§ 39 do 47).

§ 6. Jeżeli na skutek nabycia majątku sposobem, określonym w art. 1 Przep. o op. sp. nastąpiło umorzenie wierzytelności spadkodawcy w drodze "pomieszania" (art. 1300 K. C), to wartość tej wierzytelności wlicza się mimo to do podstawy wymiaru.

Jeżeli wierzyciel testamentem zwolnił dłużnika od zobowiązania, to dłużnik ma uiścić podatek spadkowy, jak gdyby odnośna wierzytelność była mu legowana.

§ 7. Podatek spadkowy należy wymierzyć również w razie uznania zaginionego za zmarłego (art. 52 K. C. P. w brzmieniu ustalonem ustawą z dnia 27 stycznia 1922 r., Dz. U. R. P. № 11, poz. 87). W tym celu przyjmuje się, że zaginiony umarł w dniu, określonym w decyzji, uznającej go za zmarłego.

Przepis powyższy (oraz § 57) będą stosowane (ze względu na rozporządzenie Rady Ministrów z dn. 15 maja 1922 r., Dz. U. R. P. № 43, poz. 360) również na obszarze województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego tudzież w części województwa białostockiego, wymienionej w ustępie trzecim § 3.