Rozdział 4 - O ściganiu z urzędu, na wniosek, z upoważnienia, na zarządzenie lub wskutek oskarżenia prywatnego. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.33.314

Akt utracił moc

Wersja od: 1 marca 1956 r.

Rozdział  IV.

O ściganiu z urzędu, na wniosek, z upoważnienia, na zarządzenie lub wskutek oskarżenia prywatnego.

Art.  10.

Minister Sprawiedliwości władny jest określić w porozumieniu z właściwymi ministrami, które organa i w jakich granicach są właściwe do wnoszenia i popierania oskarżenia na zasadzie art. 56 § 1 lit. b) kodeksu postępowania karnego, choćby w dniu wejścia w życie tego kodeksu właściwemi jeszcze nie były.

Art.  11. ¹¹

(uchylony).

Art.  12.

§ 1. Do czasu wejścia w życie jednolitego kodeksu karnego pozostają w mocy art. 2¹ cz. 1, 2² i 2³ ustawy postępowania karnego 1864 r.

§ 2. 12 Na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, wskazane w § 414 ust. 1 pkt. 1 - 3, 5 - 7, oraz ust. 2 ustawy postępowania karnego 1877 r. Atoli z pośród przestępstw, wskazanych w powołanych przepisach § 414 u.p.k. 1877 r., będą ścigane tylko w trybie oskarżenia publicznego - nie wyłączając oskarżenia posiłkowego pod warunkami art. 70 lub 71 kodeksu postępowania karnego - występki, przewidziane kodeksem karnym 1871 r. w § 123, jeżeli naruszenie dotyczy miejsc, przeznaczonych do służby publicznej lub do ruchu publicznego, w §§ 185 - 187, 189, 223 w wypadkach, określonych w § 196 (§ 232 ust. 3), w § 223 a) ust. 1, w § 230 ust. 1, jeżeli ustawa nie zalicza urazu do lekkich tylko, wreszcie w § 303, jeżeli uszkodzono rzecz, należącą do Państwa lub samorządu terytorjalnego; do ścigania w trybie oskarżenia publicznego potrzebny jest wniosek (art. 54 kodeksu postępowania karnego), o ile go kodeks karny 1871 r. wymaga, w szczególności w wypadku określonym w § 196 (§ 232 ust. 3) - wniosek pokrzywdzonego lub jego przełożonego. Wniosek nie jest konieczny, gdy zachodzą warunki, przewidziane w art. 11 § 2.

§ 3. 13 Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., ścigane są w trybie oskarżenia prywatnego przestępstwa, określone w § 46 ust. 1 ustawy postępowania karnego 1873 r., a nadto wykroczenia, przewidziane w §§ 411 (412) i 431 ustawy karnej 1852 r., atoli w trybie oskarżenia publicznego ścigane będzie wykroczenie, przewidziane w § 411, gdy czyn popełniła jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, podczas wykonywania urzędu lub służby, a wykroczenie, przewidziane w § 431 w następujących wypadkach:

a) gdy jest karalne według § 432 ustawy karnej 1852 r.;

b) gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do przedmiotów, wymienionych w §§ 85 lit. c), 87 i 89 tej ustawy, albo wśród wspomnianych tam okoliczności szczególnie niebezpiecznych;

c) gdy działania lub zaniechania dopuszczono się odnośnie do środków wybuchowych, materjałów łatwopalnych, gazów trujących lub bakteryj zaraźliwych;

d) gdy jedna z osób, wymienionych w § 68 tej ustawy, przekroczyła granice obrony koniecznej (§ 2 zdanie ostatnie tej ustawy), podczas wykonywania swego urzędu lub służby, albo, gdy względem niej przekroczono te granice podczas wykonywania przez nią urzędu lub służby;

e) gdy odpowiedzialność polega na zaniedbaniu dozoru w związku z czynem innej osoby, który jest przestępstwem ściganem z urzędu;

f) gdy przekroczono tym samym czynem taki szczególny przepis ustawy, którego przekroczenie ma być ścigane z urzędu.

§ 4. 14 W § 530 ustawy karnej 1852 r. skreśla się zdanie drugie oraz wyrazy: "albo jeżeli od czasu, kiedy się o czynie karalnym dowiedział, przez sześć tygodni nie wnosił o to skargi" i uchyla się ograniczenie terminu przewidziane z powołaniem się na przepis powyższy w art. V ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1862 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 8 z 1863 r.).

Art.  13.

Określenie: "zniesławienie", użyte w art. 16 kodeksu postępowania karnego, oznacza na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., przestępstwa wymienione w § 493 tej ustawy, a na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., przestępstwa określone w §§ 186, 187 i 189 tego kodeksu.

¹¹ Art. 11 uchylony przez art. 2 dekretu z dnia 21 grudnia 1955 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.55.46.309) z dniem 1 marca 1956 r.

¹² Art. 12 § 2 zmieniony przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

¹³ Art. 12 § 3 dodany przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.

¹⁴ Art. 12 § 4:

- zmieniony przez pkt 5 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 kwietnia 1928 r. w sprawie sprostowania błędów w rozporządzeniach Prezydenta Rzeczypospolitej (Dz.U.28.53.512).

- według numeracji ustalonej przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.