Art. 9. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.33.314

Akt utracił moc

Wersja od: 1 marca 1956 r.

Art.  9. ¹⁰

§ 1. Sądy grodzkie rozpoznają, prócz spraw, należących do ich właściwości z mocy art. 15 i 16 kodeksu postępowania karnego, z wyłączeniem jednak wymienionych w art. 8 § 1 i § 2 pkt. 2 i 3 przepisów wprowadzających ten kodeks, nadto sprawy o następujące przestępstwa:

1) o występek, wymieniony w § 187 kodeksu karnego 1871 r. z wyjątkiem, gdy czyn popełniono treścią druku (art. 16 k.p.k.);

2) o występek, wymieniony w § 223 kodeksu karnego 1871 r.;

3) o występki, wymienione w §§ 242, 246 i 263 oraz w §§ 258 L. 1 i 259 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset złotych;

4) o zbrodnie, wymienione w § 244 w wypadku popełnienia zwykłej kradzieży (§ 242) i § 261 ust. 2 kodeksu karnego 1871 r., jeżeli wyrządzona lub zamierzona szkoda nie przenosi pięciuset złotych;

5) o zbrodnie, przewidziane w §§ 98 i 99 ustawy karnej 1852 r., choćby zachodziły okoliczności szczególnie obciążające, lecz nie wymienione wyraźnie w § 100 ust. 2 tej ustawy;

6) o zbrodnię, wymienioną w § 152 (§ 154) ustawy karnej 1852 r.;

7) o zbrodnię, wymienioną w § 153 (§ 154) ustawy karnej 1852 r., o ile dotyczy uszkodzenia cielesnego rodziców;

8) o zbrodnie, wymienione w §§ 171 -178, 183 - 184, 185-186 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą pozbawienia wolności nie powyżej lat pięciu, jeżeli kwota lub wartość rzeczy nie przenosi pięciuset złotych;

9) o zbrodnię, wymienioną w §§ 197, 200-202 ustawy karnej 1852 r., w wypadkach, zagrożonych karą więzienia nie powyżej lat pięciu, jeżeli szkoda, wyrządzona lub zamierzona, nie przenosi pięciuset złotych.

§ 2. Jeżeli w wypadkach, wskazanych w § 1 pkt. 3, 4, 8, 9, ujawni się dopiero w toku rozprawy, że kwota lub wartość rzeczy albo szkoda wyrządzona lub zamierzona przenosi pięćset złotych, sąd grodzki nie przestaje być z tego powodu właściwy, chyba że w wypadkach, wymienionych w § 1 pkt 8, 9, kwota lub wartość albo szkoda przekracza dwa tysiące złotych.

§ 3. W wypadkach, wymienionych w § 1, z wyjątkiem gdy kara jest uzasadniona powrotem do przestępstwa (art. 15 § 2 k. p. k.), sąd grodzki nie może wymierzyć kary surowszej, niż dwa lata pozbawienia wolności. Jeżeli uzna w toku rozprawy głównej za odpowiednią karę surowszą, przekazuje sprawę sądowi okręgowemu. Sąd okręgowy może jednak na wniosek prokuratora przekazać sprawę z powrotem sądowi grodzkiemu; postanowienie sądu okręgowego wiąże sąd grodzki. W razie uznania przez sąd okręgowy swej właściwości, oskarżyciel winien wnieść nowy akt oskarżenia.

§ 4. W sprawach, przewidzianych w niniejszym artykule, z wyjątkiem wypadków powrotu do przestępstwa, dopuszczalne jest w sądach grodzkich postępowanie zaoczne (art. 379-384, 447 k.p.k.), choćby ustawa karna zagrażała karą pozbawienia wolności ponad jeden rok.

¹⁰ Art. 9 zmieniony przez art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. zmieniającej niektóre przepisy postępowania karnego (Dz.U.32.10.60) z dniem 1 marca 1932 r.