Przedsiębiorstwa, wymagające szczególnego zaufania.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1938.12.79

Akt utracił moc

Wersja od: 21 lipca 1958 r.

USTAWA

z dnia 18 lutego 1938 r.

o przedsiębiorstwach, wymagających szczególnego zaufania. ^*

Art.  1.

(1) Prowadzenie przedsiębiorstw:

1) ochrony mienia,

2) detektywów prywatnych,

3) świadczenia usług w sprawach paszportowych i wizowych,

4) pośrednictwa w zawieraniu małżeństw,

5) pośrednictwa w zakresie urządzania przedsięwzięć rozrywkowych -

jest dopuszczalne dopiero po uzyskaniu pozwolenia.

(2) Przez użyte w ustawie niniejszej bez bliższego oznaczenia określenie "przedsiębiorstwo" należy rozumieć każde z przedsiębiorstw, wymienionych w ust. (1).

Art.  2.

Za prowadzenie przedsiębiorstwa uważa się każde samoistne i zawodowe wykonywanie na zlecenie czynności, wchodzących w zakres działania przedsiębiorstwa, bez względu na to, czy wykonywane one są osobiście przez przedsiębiorcę, czy też przez inne osoby w jego imieniu.

Art.  3.

Pozwolenia na prowadzenie przedsiębiorstwa udziela wojewoda (Komisarz Rządu na m. st. Warszawę).

Art.  4.

(1) Władza może wydać pozwolenie jedynie osobie zdolnej do działań prawnych i nie wzbudzającej obaw, że pozwolenia użyje ze szkodą dla interesu publicznego, klientów lub osób trzecich.

(2) Pozwolenie może uzyskać jedynie osoba, posiadająca obywatelstwo polskie, lub osoba prawna krajowa, o ile w skład jej zarządu albo innych wyższych organów kierowniczych lub kontrolnych nie wchodzą cudzoziemcy.

(3) W szczególnych przypadkach władza może dopuszczać wyjątki od warunku, określonego w ust. (2).

Art.  5.

(1) Przeniesienie siedziby przedsiębiorstwa do innej miejscowości oraz otwarcie filii przedsiębiorstwa poza miejscowością, w której znajduje się jego siedziba, wymaga zgłoszenia właściwemu wojewodzie (Komisarzowi Rządu na m. st. Warszawę).

(2) Wojewoda (Komisarz Rządu na m. st. Warszawę) może w ciągu 14 dni odmówić zgody na przeniesienie siedziby przedsiębiorstwa lub otwarcie filii, jeżeli ze względu na warunki miejscowe uzna to za potrzebne. Po upływie tego terminu brak odpowiedzi na zgłoszenie uważa się za zgodę władzy.

Art.  6.

(1) Pozwolenie będzie cofnięte w razie prawomocnego skazania przedsiębiorcy za zbrodnię, przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu Państwa lub występek z chęci zysku.

(2) Władza może cofnąć pozwolenie również w razie:

1) prawomocnego skazania przedsiębiorcy za przestępstwa, popełnione w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa,

2) stwierdzenia niedbałego prowadzenia przedsiębiorstwa ze szkodą dla klientów lub osób trzecich, pomimo dwukrotnego pisemnego upomnienia,

3) uznania, że dalsze prowadzenie przedsiębiorstwa zagrażałoby dobru Państwa lub bezpieczeństwu publicznemu.

Art.  7.

Minister Spraw Wewnętrznych może w drodze rozporządzeń uzależnić wydawanie pozwoleń od zabezpieczenia majątkowego możliwych roszczeń klientów i osób trzecich do przedsiębiorcy z tytułu prowadzenia przedsiębiorstwa, ustalić warunki pozwoleń oraz wydawać szczegółowe przepisy, regulujące prowadzenie przedsiębiorstw, ich likwidację i uprawnienia nadzorcze władz.

Art.  8.

(1) Przedsiębiorca lub osoba zatrudniona w przedsiębiorstwie, która narusza przepisy art. 5, przepisy, wydane na podstawie ustawy niniejszej, albo warunki pozwolenia, podlega w drodze administracyjnej karze grzywny do 1.000 zł.

(2) Tej samej karze podlega przedsiębiorca lub kierownik przedsiębiorstwa albo jego filii, który przez nienależyte wykonywanie dozoru lub niedbalstwo dopuszcza do popełnienia przez osobę, zatrudnioną w przedsiębiorstwie, wykroczenia, określonego w ust. (1).

Art.  9.

Istniejące przedsiębiorstwa zaprzestaną swej działalności z upływem 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy niniejszej, jeżeli na prowadzenie ich nie zostaną uzyskane do tego czasu pozwolenia, przewidziane w art. 1.

Art.  10.

(1) Z dniem wejścia w życie ustawy niniejszej tracą moc wszystkie przepisy w sprawach, uregulowanych ustawą niniejszą.

(2) Ustawa niniejsza nie narusza w niczym przepisów w zakresie emigracji.

Art.  11.

Wykonanie ustawy niniejszej porucza się Ministrowi Spraw Wewnętrznych w porozumieniu z właściwymi ministrami.

Art.  12.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

^* Z dniem 21 lipca 1958 r. traci moc nin. ustawa w zakresie nakładającym obowiązek dokonania zgłoszenia albo uzyskania koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności w stosunku do jednostek gospodarki nie uspołecznionej, zobligowanych do posiadania takich zezwoleń, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. o zezwoleniach na wykonywanie przemysłu, rzemiosła, handlu i niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej (Dz.U.58.45.224).