Część 4 - PRZEPISY TYMCZASOWE I KOŃCOWE. - Prawo prasowe.
Dz.U.1928.1.1 t.j.
Akt utracił mocCZĘŚĆ IV.
PRZEPISY TYMCZASOWE I KOŃCOWE.
PRZEPISY TYMCZASOWE I KOŃCOWE.
Przepisy karne dla poszczególnych obszarów prawnych.
Przepisy karne dla poszczególnych obszarów prawnych.
Na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1903 r., wprowadza się przepis następujący:
"Winny podburzania w druku do popełnienia występku lub wykroczenia, jeśli czyn nie stanowi przestępstwa zagrożonego cięższą karą, - będzie karany aresztem i grzywną do tysiąca złotych, lub jedną z tych kar".
Terminy przedawnienia, określone w art. 45, nie mają w rozumieniu niniejszego prawa wpływu na określenie terminów przedawnienia, określonych w art. 68 ust. 2 i 3 kodeksu karnego z 1903 r.
Na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny 1871 r., wprowadza się następujące postanowienia:
Przewidziane w art. 35, grzywna dodatkowa lub podwyższenie grzywny, nie mają wpływu na kwalifikację przestępstwa, jako występku lub wykroczenia (§ 1 k. k. 1871 r.), którą ustalić należy według wysokości kar, przewidzianych w ustawach karnych, określających dane przestępstwo.
Według tych samych zasad ustala się właściwość sądową (§ 27 ustawy o ustr. sąd. 1877 r.).
Przez karę pozbawienia wolności, o której mowa w niniejszem rozporządzeniu, należy rozumieć:
Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna 1852 r., przestępstwa, przewidziane w części II w rozdziale II oraz w art. 58, 59 części II rozdziału III, są występkami, inne przestępstwa, przewidziane w części II w rozdziale III są wykroczeniami.
Przepis art. 155 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. w przedmiocie wprowadzenia w życie na obszarze Rzeczypospolitej ustawy wojskowego postępowania karnego dla wspólnej siły zbrojnej z dnia 5 lipca 1912 r. (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 368) oraz § 264 wojskowej procedury karnej zachowują moc obowiązującą w dotychczasowym zakresie.
Tymczasowe przepisy postępowania w sprawach prasowych.
Tymczasowe przepisy postępowania w sprawach prasowych.
W sądach powiatowych (pokoju) sprawy o przestępstwa prasowe rozpatruje sędzia bez udziału ławników.
Sędziów pierwszej instancji, rozpatrujących sprawy o przestępstwa prasowe, z wyjątkiem porządkowo-prasowych, wyznacza się na lat trzy. Zmiany są dozwolone tylko w razie przeniesienia sędziego lub z innego równie ważnego powodu.
Przy stosowaniu ustawy postępowania karnego 1864 r. sędzia pokoju wydaje nakaz karny w sprawach o przestępstwa prasowe bez wniosku oskarżyciela i bez rozpoznawania sprawy na posiedzeniu publicznem. W sprawach, ulegających w razie pojednania umorzeniu, nakazów karnych wydawać nie wolno.
W okręgach sądów apelacyjnych we Lwowie, Krakowie i sądu okręgowego w Cieszynie można w sprawach o przestępstwa prasowe wnieść odwołanie niezależnie od ograniczeń, przewidzianych w § 283 p. k.
W okręgach sądów apelacyjnych: w Poznaniu i Toruniu oraz w okręgu sądu okręgowego w Katowicach sprawy o przestępstwa prasowe, należące do właściwości sądów okręgowych, rozpoznaje ten sąd w składzie trzech sędziów zawodowych, który władny jest również rozpoznawać w tym składzie sprawy o przestępstwa, pozostające w związku z przestępstwem prasowem, jeżeli nie postanowiono rozłączenia spraw połączonych.
W sprawach o przestępstwa prasowe sądem rewizyjnym jest wyłącznie Sąd Najwyższy.
Przepis § 420 ustawy postępowania karnego z 1877 r. o próbie pojednania stron nie ma zastosowania także w wypadku skargi o zniewagi, popełnione w treści druku.
W sprawach o odszkodowanie z art. 91, rozpatrywanych według ustawy postępowania sądowego cywilnego 1864 r., należy stosować postanowienia art. 896 i następne.
Przepisy końcowe.
Przepisy końcowe.
Minister Spraw Wewnętrznych oznaczy rozporządzeniem władze administracyjne pierwszej instancji w rozumieniu niniejszego rozporządzenia w miastach, wydzielonych z powiatów.
Postanowienie art. 13 ust. 1 wraz z postanowieniem karnem za jego przekroczenie, przewidzianem w art. 67, będzie stosowane po upływie trzech lat od dnia ogłoszenia niniejszego rozporządzenia.
Z chwilą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia tracą moc obowiązującą następujące przepisy:
1) dekret z dnia 7 lutego 1919 r. w przedmiocie tymczasowych przepisów prasowych (Dz. P. P. P. Nr. 14, poz. 186) z wyjątkiem art. 34 p. 114;
2) dekret z dnia 7 lutego 1919 r. w przedmiocie tymczasowych przepisów o zakładach drukarskich i składach druków (Dz. P. P. P. Nr. 14, poz. 146) z wyjątkiem art. 10 ust. 1 i 2;
3) następujące artykuły kodeksu karnego: 293 ust. 2 i 4, 293a, 294 ust. 2 i 3, 294a, 298, 299, 299a, 300, 303, 303a, 304, 305 ust, 1 i 2, 306, 307, 308, 309;
1) ustawa prasowa z dnia 17 grudnia 1862 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 6 z 1863 r.);
2) obowiązujące jeszcze przepisy ustawy z dnia 15 października 1868 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 142);
3) ustawa z dnia 9 lipca 1894 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 161);
4) cesarskie rozporządzenie z dnia 11 sierpnia 1914 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 215);
5) art. VII - IX ustawy z dnia 17 grudnia 1862 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 8 z 1863 r.), dotyczącej niektórych uzupełnień powszechnej i wojskowej ustawy karnej;
6) §§ 309 - 310 u. k., o ile są sprzeczne z niniejszem rozporządzeniem;
7) punkt A. art. VI ustawy z dnia 22 maja 1873 r., zaprowadzającej ustawę o postępowaniu karnem (Dz. u. p. austr. Nr. 119);
8) rozdział XXVII ustawy o postępowaniu karnem z dnia 23 maja 1873 r. (Dz. u. p. austr. Nr. 119);
1) ustawa prasowa z dnia 7 maja 1874 r. (Dz. u. Rz. Niem. str. 65);
2) § 41 kodeksu karnego, o ile jest sprzeczny z niniejszem rozporządzeniem;
3) § 184b kodeksu karnego;
4) § 7 ust. 2 procedury karnej z 1 lutego 1877 r.;
5) rozporządzenie Ministra b. dzielnicy pruskiej z dn. 1 czerwca 1921 r. w przedmiocie obowiązkowego dostarczania bezpłatnych egzemplarzy druków (Dz. Urzęd. Nr. 20, poz. 137).
Postanowienia dotyczące prasy, zawarte w ustawach przemysłowych i skarbowych, pozostają w mocy.
Wykonanie niniejszego rozporządzenia porucza się Ministrom - Sprawiedliwości, Spraw Wewnętrznych i Skarbu.