Rozdział 3 - Uznanie za zmarłego. - Prawo osobowe.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1945.40.223
Akt utracił moc Wersja od: 6 października 1945 r.
Rozdział III.
Uznanie za zmarłego.
Uznanie za zmarłego.
§ 1.
Zaginionym jest każdy, o którym nie wiadomo, czy pozostaje przy życiu.§ 2.
Nie uważa się za zaginioną osoby, której śmierć mimo niesporządzenia aktu zejścia jest niewątpliwa.§ 1.
Zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył, upłynęło dziesięć lat; wystarczy upływ pięciu lat, jeżeli zaginiony w chwili uznania za zmarłego ukończyłby siedemdziesiąty rok życia.§ 2.
Zaginiony nie może być uznany za zmarłego przed końcem roku kalendarzowego, w którym ukończyłby osiemnasty rok życia.§ 1.
Kto zaginął, biorąc udział w działaniach wojennych, może być uznany za zmarłego po upływie roku od końca roku kalendarzowego, w którym działania wojenne zostały zakończone. To samo dotyczy osób, które zaginęły, przebywając na obszarze, objętym działaniami wojennymi, jeżeli według okoliczności istnieje prawdopodobieństwo, że zaginięcie pozostaje w związku ze spowodowanym tymi działaniami niebezpieczeństwem dla życia.§ 2.
Przepisy § 1 stosuje się również do zaginionego, który w czasie wojny lub działań wojennych został pozbawiony wolności przez władze obcego państwa i osadzony w miejscu, w którym życiu zaginionego groziło szczególne niebezpieczeństwo.§ 3.
Kto zaginął będąc w czasie wojny lub działań wojennych przymusowo wywieziony poza granicę państwa, może być uznany za zmarłego po upływie trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył, nie wcześniej jednak niż po upływie dwóch lat od końca roku kalendarzowego, w którym działania wojenne zostały zakończone.§ 1.
Kto zaginął w czasie podróży morskiej lub powietrznej w związku z katastrofą statku albo innym szczególnym zdarzeniem, może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło sześć miesięcy od dnia, w którym nastąpiła katastrofa albo szczególne zdarzenie.§ 2.
Jeżeli katastrofy statku nie da się stwierdzić, bieg terminu sześciomiesięcznego rozpoczyna się po upływie roku od dnia, w którym była ostatnia wiadomość o statku.§ 3.
Sąd może termin roczny, przewidziany w § 2, skrócić do trzech miesięcy, jeżeli istnieją poważne podstawy do przyjęcia, że katastrofa nastąpiła wcześniej.Kto zaginął w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia, nie wymienionym w art. 14 i 15, może być uznany za zmarłego po upływie roku od dnia, w którym ustało niebezpieczeństwo dla życia lub według okoliczności powinno było ustać.
Jeżeli koniec terminów, po upływie których według przepisów art. 13, 15 i 16 może nastąpić uznanie za zmarłego, przypada na okres działań wojennych, zaginiony nie może być uznany za zmarłego przed upływem roku od końca roku kalendarzowego, w którym działania wojenne zostały zakończone, chyba że według okoliczności trudności komunikacyjne, spowodowane działaniami wojennymi, nie mogły mieć wpływu na wiadomości o życiu zaginionego.
§ 1.
Domniemywa się, że zaginiony zmarł w chwili określonej w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego.§ 2.
Za chwilę śmierci uważa się chwilę, która według okoliczności jest najbardziej prawdopodobna.§ 3.
Jeżeli takiej chwili ustalić nie można, przyjmuje się, że zaginiony zmarł w ostatnim dniu terminu, po upływie którego może nastąpić uznanie za zmarłego.§ 4.
Jeżeli czas śmierci został ustalony tylko datą dnia, wówczas koniec tego dnia uważa się za chwilę śmierci.§ 1.
Uznanie za zmarłego powoduje skutki rzeczywistej śmierci.§ 2.
Małżeństwo osoby uznanej za zmarłą rozwiązuje się z chwilą zawarcia przez jej współmałżonka nowego małżeństwa.§ 1.
Domniemanie śmierci, wynikające z uznania za zmarłego, nie wyłącza dowodu, że śmierć nastąpiła w innej chwili albo że uznany za zmarłego jest jeszcze przy życiu.§ 2.
W przypadku przeprowadzenia takiego dowodu skutki uznania za zmarłego ulegają odpowiedniej zmianie lub ustają. Nie dotyczy to jednak małżeństwa, rozwiązanego według przepisu art. 19 § 2.W razie wątpliwości, która z kilku zmarłych lub uznanych za zmarłe osób umarła wcześniej, domniemywa się, że wszystkie zmarły równocześnie.