Dział 4 - Odpowiedzialność dyscyplinarna. - Prawo o ustroju adwokatury.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1938.33.289

Akt utracił moc
Wersja od: 12 maja 1938 r.

DZIAŁ  IV.

Odpowiedzialność dyscyplinarna.

(1)
Adwokat i aplikant adwokacki podlegają karze dyscyplinarnej za naruszenie swych obowiązków lub uchybienie godności stanu.
(2)
Sąd dyscyplinarny może również orzec wyrokiem, iż adwokat lub aplikant adwokacki jest niegodny swego stanowiska ze względu na czyn, popełniony przed wpisem na listę, jeżeli czyn ten nie był w chwili wpisu znany władzy, zarządzającej wpis.
(1)
Kary dyscyplinarne są następujące:
a)
upomnienie,
b)
nagana,
c)
zawieszenie w czynnościach zawodowych na czas od trzech miesięcy do lat dwóch,
d)
pozbawienie prawa wykonywania zawodu adwokata na czas od lat dwóch do dziesięciu,
e)
wydalenie z adwokatury.
(2)
Obok kary nagany można orzec dodatkowo utratę prawa patronatu na czas do lat pięciu lub grzywnę od 50 do 5.000 złotych albo obie te kary łącznie.
(3)
Obok kary zawieszenia w czynnościach zawodowych można orzec dodatkowo utratę prawa patronatu na czas do lat dziesięciu.
(4)
Kara nagany pociąga za sobą utratę prawa wybieralności do organów samorządu adwokackiego na przeciąg lat trzech od uprawomocnienia się wyroku.
(5)
Kara zawieszenia pociąga za sobą utratę prawa udziału w walnym zgromadzeniu izby na przeciąg lat pięciu od upływu okresu zawieszenia.
(6)
Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu pociąga za sobą skreślenie z listy oraz utratę wszelkich praw, wynikających z tytułu należenia do adwokatury; kara wydalenia - nadto utratę prawa ponownego wpisu na listę.
(7)
W stosunku do aplikantów adwokackich nie orzeka się kary pozbawienia prawa wykonywania zawodu, ani kar dodatkowych, przewidzianych w ustępach poprzedzających, natomiast można orzec dodatkowo przedłużenie aplikacji:
a)
obok kary nagany - na czas od miesiąca do sześciu miesięcy,
b)
obok kary zawieszenia w czynnościach - na czas od trzech miesięcy do dwóch lat.
(1)
Za przewinienie dyscyplinarne, polegające:
a)
na naruszeniu zakazu wykonywania zawodu adwokata, wydanego przez okręgową radę adwokacką na mocy art. 82 ust. (4) lub art. 83 ust. (2),
b)
na prowadzeniu kancelarii poza siedzibą urzędową -

nie może być obwinionemu wymierzona kara niższa, niż kara zawieszenia w czynnościach zawodowych.

(2)
Za przewinienie dyscyplinarne, stanowiące przestępstwo, jeżeli zostało ono popełnione z chęci zysku lub innych niskich pobudek, nie może być obwinionemu wymierzona kara niższa, niż kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu.
(1)
Postępowanie dyscyplinarne toczy się niezależnie od postępowania karnego o ten sam czyn; może ono jednak być zawieszone do czasu ukończenia postępowania karnego.
(2)
Nie można wszczynać postępowania dyscyplinarnego z powodu czynu, związanego ze sprawowaniem urzędu lub wykonywaniem mandatu publicznego przez adwokata, zanim właściwa władza dyscyplinarna lub sąd karny nie potępi tego czynu.
(3)
Adwokat, sprawujący urząd ministra lub podsekretarza stanu, nie może być pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej w okresie urzędowania.
(1)
Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się, a wszczęte umarza, jeżeli zaszła okoliczność, która w myśl zasad kodeksu postępowania karnego wyłącza ściganie.
(2)
W razie jednak śmierci obwinionego przed ukończeniem postępowania dyscyplinarnego, postanowienie o umorzeniu traci moc i postępowanie toczy się nadal, jeżeli tego zażąda w terminie dwumiesięcznym od dnia zgonu małżonek, krewny w linii prostej, brat lub siostra zmarłego.
(1)
Nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego, jeżeli od chwili popełnienia przewinienia upłynęło pięć lat.
(2)
Jeżeli jednak czyn zawiera znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie nastąpi wcześniej niż przedawnienie karne.
(3)
Postępowanie, mające na celu uznanie adwokata lub aplikanta adwokackiego za niegodnego swego stanowiska (art. 108 ust. (2)), nie może być wszczęte, jeżeli od chwili wpisu upłynęło pięć lat.
(4)
Przedawnienie przerywa pierwsza czynność sądu lub oskarżyciela dyscyplinarnego.
(5)
Przedawnienie nie biegnie w czasie, gdy adwokat z mocy ustawy nie może być pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej.

W sprawach dyscyplinarnych orzekają:

a)
sąd dyscyplinarny izby adwokackiej,
b)
Wyższy Sąd Dyscyplinarny,
c)
Izba do Spraw Adwokatury.
(1)
Sąd dyscyplinarny izby rozpoznaje wszystkie sprawy jako pierwsza instancja, jeżeli przepisy poniższe nie stanowią inaczej.
(2)
Wyższy Sąd Dyscyplinarny rozpoznaje:
a)
jako pierwsza instancja sprawy członków organów ustawowych izb adwokackich,
b)
jako instancja druga i ostatnia, sprawy, rozpoznawane w pierwszej instancji przez sądy dyscyplinarne izb, z wyjątkiem przypadków, określonych w ust. (3) lit. d).
(3)
Izba do Spraw Adwokatury rozpoznaje:
a)
jako instancja pierwsza i ostatnia, sprawy członków Naczelnej Rady Adwokackiej i Komisji Rewizyjnej przy tej Radzie,
b)
jako instancja pierwsza i ostatnia, sprawy o wniesienie kasacji lekkomyślne lub w celu działania na zwłokę, wszczęte z inicjatywy Sądu Najwyższego,
c)
jako instancja druga i ostatnia, sprawy rozpoznawane w pierwszej instancji przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny,
d)
jako instancja druga i ostatnia, sprawy rozpoznawane w pierwszej instancji przez sądy dyscyplinarne izb, jeżeli w nich oskarżał lub wniósł środek odwoławczy prokurator.
(1)
Właściwość miejscową sądu dyscyplinarnego określa siedziba obwinionego w chwili wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
(2)
Jeżeli jest dwóch lub więcej obwinionych, wpisanych na listę w różnych izbach, właściwy jest sąd izby, w której okręgu popełniono przewinienie, jeżeli zaś miejsca tego ustalić nie można - sąd, przed którym najpierw wszczęto postępowanie.
(3)
Spory o właściwość miejscową, powstałe między sądami izb, rozstrzyga Wyższy Sąd Dyscyplinarny.
(4)
Ze względu na ważny interes publiczny lub powagę stanu adwokackiego, Wyższy Sąd Dyscyplinarny - na wniosek rzecznika lub sądu właściwego - oraz Izba do Spraw Adwokatury - na wniosek prokuratora - władne są przekazać sprawę innemu sądowi równorzędnemu; przekazanie nastąpić może nie później, jak do rozpoczęcia rozprawy w pierwszej instancji.
(1)
Sąd dyscyplinarny izby adwokackiej orzeka w składzie trzech członków.
(2)
Wyższy Sąd Dyscyplinarny i Izba do Spraw Adwokatury orzekają w składzie pięciu członków.
(1)
Sądy dyscyplinarne są w zakresie orzecznictwa niezawisłe.
(2)
Sądy dyscyplinarne rozstrzygają samodzielnie wszelkie nasuwające się zagadnienia prawne i wydają swe orzeczenia na mocy przekonania, opartego na swobodnej ocenie dowodów.
(3)
Sądy dyscyplinarne wszczynają postępowanie na żądanie oskarżyciela.

Stronami w postępowaniu dyscyplinarnym są oskarżyciel i obwiniony.

(1)
Prawa oskarżyciela wykonywa:
a)
przed sądem dyscyplinarnym izby - rzecznik dyscyplinarny okręgowej rady adwokackiej i prokurator właściwego sądu apelacyjnego,
b)
przed Wyższym Sądem Dyscyplinarnym - rzecznik dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej oraz prokurator właściwego sądu apelacyjnego, jeżeli Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka, jako pierwsza instancja,
c)
przed Izbą do Spraw Adwokatury - prokurator Sądu Najwyższego i rzecznik dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej.
(2)
Prokurator bierze udział w postępowaniu przed sądem dyscyplinarnym tylko wówczas, gdy uzna, że interes publiczny tego wymaga.
(3)
Udział prokuratora w postępowaniu dyscyplinarnym nie wyłącza rzecznika dyscyplinarnego, który może popierać oskarżenie obok prokuratora i samodzielnie wnosić i popierać środki odwoławcze.
(4)
Rzecznik dyscyplinarny działa z ramienia rady, która go powołała, i jest związany poleceniami tej rady co do prowadzenia dochodzenia oraz wniesienia aktu oskarżenia i środków odwoławczych.

Obwinionym może być adwokat lub aplikant adwokacki.

(1)
Obwiniony może przybrać sobie obrońcę spośród adwokatów.
(2)
Sąd dyscyplinarny wyznaczy obrońcę z urzędu, jeżeli:
a)
zachodzi uzasadniona wątpliwość co do poczytalności obwinionego,
b)
postępowanie toczy się po śmierci obwinionego.
(3)
Przepisu ustępu poprzedzającego nie stosuje się, gdy obwiniony lub członek jego rodziny sam ustanowił obrońcę.
(4)
Obrońcą nie może być adwokat, pozbawiony prawa wybieralności do organów samorządu adwokackiego.
(1)
Prawo wyłączenia sędziego służy stronom w przypadkach, określonych w kodeksie postępowania karnego.
(2)
Obwiniony ma również prawo wyłączyć bez podania powodu dwóch sędziów spośród ogółu członków sądu dyscyplinarnego; prawo to nie służy mu jednak w stosunku do członków Izby do Spraw Adwokatury.
(3)
Wniosek o wyłączenie sędziego może być złożony w terminie siedmiodniowym od zawiadomienia o dniu rozprawy.
(4)
Jeżeli po zawiadomieniu o dniu rozprawy nastąpiła zmiana składu sądu dyscyplinarnego wskutek nowych wyborów, termin, określony w ustępie poprzedzającym, przedłuża się do rozpoczęcia rozprawy.
(1)
Sąd dyscyplinarny może w każdym stadium postępowania zawiesić tymczasowo w czynnościach zawodowych adwokata, przeciw któremu wszczęto postępowanie karne lub dyscyplinarne, jeżeli wymaga tego interes publiczny lub powaga stanu adwokackiego.
(2)
Przed powzięciem postanowienia o zawieszeniu sąd udzieli obwinionemu możności złożenia wyjaśnień ustnie lub na piśmie; od obowiązku tego można odstąpić w stosunku do adwokata pozbawionego wolności.
(3)
Na postanowienie w przedmiocie zawieszenia służy stronom zażalenie.
(4)
Okres tymczasowego zawieszenia w czynnościach może być w całości lub w części zaliczony na poczet kary zawieszenia.
(1)
Sądy dyscyplinarne wydają orzeczenia na posiedzeniu niejawnym lub na rozprawie.
(2)
Orzeczenia wydawane są w postaci wyroków lub postanowień; wyrok zapaść może jedynie na rozprawie.
(3)
Sąd dyscyplinarny uzasadnia pisemnie każde orzeczenie, może jednak zaniechać uzasadnienia postanowienia, uwzględniającego wniosek strony, któremu się inna strona nie sprzeciwiła.
(1)
Postępowanie dyscyplinarne jest tajne.
(2)
Podczas rozprawy dyscyplinarnej mogą być jednak obecni dwaj mężowie zaufania, wybrani przez obwinionego spośród adwokatów.
(3)
Ministrowi Sprawiedliwości służy prawo wglądu do akt dyscyplinarnych.

Postępowanie dyscyplinarne obejmuje:

a)
dochodzenie,
b)
postępowanie przed sądem dyscyplinarnym.
(1)
Dochodzenie wszczyna rzecznik dyscyplinarny, skoro otrzyma zawiadomienie lub w inny sposób dowie się o popełnieniu przewinienia, albo innego czynu, przez który adwokat lub aplikant adwokacki okazał się niegodny swego stanowiska (art. 108 ust. (2)).
(2)
Rzecznik dyscyplinarny zawiadomi prokuratora o wszczęciu dochodzenia w sprawie o przewinienie, zawierające znamiona przestępstwa, ściganego z urzędu; zawiadomienie to rzecznik prześle również, gdy znamiona przestępstwa ujawnią się dopiero w toku dochodzenia.
(1)
Rzecznik dyscyplinarny może zaniechać dochodzenia, jeżeli uzna, że okoliczności, przytoczone w zawiadomieniu, nie dają podstawy do wszczęcia dochodzenia.
(2)
O odmowie wszczęcia dochodzenia zawiadamia się osoby, którym w myśl przepisów kodeksu postępowania karnego służą prawa pokrzywdzonego.
(3)
Na postanowienie rzecznika, odmawiające wszczęcia dochodzenia, służy pokrzywdzonemu zażalenie do sądu pierwszej instancji.
(1)
Prokurator może w każdej sprawie zastrzec sobie zawiadomienie go o wynikach dochodzenia, prowadzonego przez rzecznika.
(2)
Może on wówczas stawiać w toku dochodzenia wnioski o przeprowadzenie poszczególnych dowodów; wnioski te są dla rzecznika wiążące.
(1)
Prokurator może w sprawie o przewinienie, zawierające znamiona przestępstwa ściganego z urzędu, podjąć dochodzenie, które przeprowadza wówczas osobiście.
(2)
Jeżeli prokurator nie zamierza wnieść aktu oskarżenia w sprawie, w której sam prowadził dochodzenie, odstępuje ją rzecznikowi.

Prokurator i rzecznik w toku dochodzenia korzystają z pomocy prawnej organów samorządu adwokackiego; prokurator korzysta nadto z pomocy prawnej sądów grodzkich, jeżeli chodzi o dokonanie czynności w miejscowości, w której nie ma prokuratora na miejscu.

(1)
Rzecznik dyscyplinarny umorzy dochodzenie, jeżeli po jego przeprowadzeniu uzna, że nie ma podstawy do wniesienia aktu oskarżenia.
(2)
O umorzeniu dochodzenia rzecznik zawiadomi obwinionego i pokrzywdzonego (art. 129 ust. (2)).
(3)
Na postanowienie rzecznika o umorzeniu dochodzenia służy pokrzywdzonemu zażalenie do sądu pierwszej instancji.
(4)
Jeżeli sąd uwzględni zażalenie i nie nakaże uzupełnienia dochodzenia, skarga pokrzywdzonego zastępuje akt oskarżenia.
(1)
Rzecznik dyscyplinarny przed umorzeniem dochodzenia w sprawie, w której prokurator zastrzegł sobie zawiadomienie go o wynikach dochodzenia, uprzedzi prokuratora, że nie znajduje podstawy do wniesienia aktu oskarżenia.
(2)
Jeżeli prokurator w terminie czternastodniowym od zawiadomienia nie obejmie oskarżenia, rzecznik dochodzenie umorzy.
1.
Oskarżyciel, uznawszy, że dochodzenie dostarczyło już podstawy do wniesienia aktu oskarżenia, udziela obwinionemu możności zapoznania się z treścią zebranych dowodów oraz złożenia wyjaśnień ustnie lub na piśmie i, jeżeli wyjaśnienia te nie wniosły nic istotnego do sprawy, sporządza akt oskarżenia.
(2)
Jeżeli oskarżyciel uzna, że zawiadomienie o przewinieniu stwarza dostateczną podstawę do złożenia aktu oskarżenia, ogranicza dochodzenie do przesłuchania obwinionego lub zażądania od niego wyjaśnień na piśmie.
(3)
Zawiadomienie Sądu Najwyższego o lekkomyślnym lub w celu działania na zwłokę wniesieniu kasacji przez adwokata zastępuje akt oskarżenia.
(1)
Akt oskarżenia wnosi się do sądu pierwszej instancji i doręcza w odpisie obwinionemu i drugiemu oskarżycielowi.
(2)
Prokurator zawiadamia sąd, w których sprawach ma zamiar popierać oskarżenie na rozprawie.
(1)
Po wpłynięciu aktu oskarżenia, przewodniczący sądu pierwszej instancji, bądź
a)
rozpisuje rozprawę, wzywa według swego uznania świadków i biegłych oraz sprowadza inne dowody, bądź
b)
wnosi sprawę na posiedzenie niejawne, jeżeli uważa, że potrzeba uzupełnić dochodzenie lub gdy zachodzi okoliczność, wyłączająca ściganie.
(2)
Sąd może umorzyć postępowanie, jeżeli jednomyślnie uzna, że w czynie, zarzucanym obwinionemu, brak jest znamion przewinienia dyscyplinarnego, a akt oskarżenia nie był wniesiony przez prokuratora.
(3)
Na postanowienie o umorzeniu służy oskarżycielowi zażalenie.
(1)
O terminie rozprawy zawiadamia się obwinionego, jego obrońcę, rzecznika dyscyplinarnego, a także prokuratora, jeżeli wniósł akt oskarżenia lub zapowiedział popieranie oskarżenia na rozprawie.
(2)
Udział oskarżyciela w rozprawie jest konieczny.
(3)
Nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy nie tamuje rozpoznania sprawy.
(1)
Sąd może wzywać i przesłuchiwać świadków z zachowaniem przepisów kodeksu postępowania karnego.
(2)
Zwolnienie świadka od przysięgi zależy od swobodnego uznania sądu.
(3)
Karę za niestawiennictwo lub odmowę zeznań orzeka na wniosek sądu dyscyplinarnego sąd grodzki, właściwy według miejsca zamieszkania świadka; świadek nie podlega karze, jeżeli nie był uprzedzony o skutkach niestawiennictwa lub odmowy zeznań.
(4)
Przymusowe sprowadzenie świadka zarządza na wniosek sądu dyscyplinarnego prokurator właściwego sądu okręgowego.
(1)
Rozprawę rozpoczyna odczytanie aktu oskarżenia, po czym następuje przesłuchanie obwinionego.
(2)
Akta dochodzenia dyscyplinarnego, jak również akta sądowe, można odczytać, według uznania sądu, w całości lub w części; sąd zarządzi bezpośrednie przeprowadzenie dowodów dostarczonych przez dochodzenie lub zgłoszonych później, jeżeli uzna to za potrzebne.
(3)
Sąd może zarządzić przerwę w rozprawie na czas określony celem sprowadzenia dowodów; może również zlecić przesłuchanie świadków sędziemu delegowanemu lub zwrócić się o przesłuchanie świadków, zamieszkałych poza siedzibą sądu, do miejscowych organów samorządu adwokackiego; osoba, której sąd zlecił przesłuchanie świadka, korzysta z uprawnień, służących sądowi dyscyplinarnemu z mocy artykułu poprzedzającego.
(4)
Rozprawę kończą przemówienia prokuratora, rzecznika dyscyplinarnego i obrońcy, po czym obwinionemu służy głos ostatni.
(5)
Z przebiegu rozprawy sporządza się protokół według zasad kodeksu postępowania karnego.

W razie ujawnienia w toku rozprawy nowego przewinienia, nie objętego aktem oskarżenia, sąd może rozpoznać sprawę co do tego czynu tylko za zgodą stron.

Jeżeli obwiniony popełnił kilka przewinień - sąd wymierza jedynie karę łączną.

(1)
Po zamknięciu rozprawy i naradzie przewodniczący ogłasza stronom podpisaną przez wszystkich sędziów sentencję wyroku.
(2)
W sprawach szczególnie zawiłych sąd może odroczyć ogłoszenie sentencji wyroku najwyżej na siedem dni.
(3)
Wyrok wraz z uzasadnieniem należy sporządzić w ciągu dni czternastu i doręczyć obwinionemu, rzecznikowi dyscyplinarnemu, a także prokuratorowi, jeżeli brał udział w rozprawie lub jeżeli w terminie siedmiodniowym od ogłoszenia sentencji wyroku zażądał jego doręczenia.
(1)
Środkiem odwoławczym od postanowienia sądu lub rzecznika dyscyplinarnego jest zażalenie, środkiem odwoławczym od wyroku sądu dyscyplinarnego - apelacja.
(2)
Zażalenie służy stronom i pokrzywdzonemu tylko w przypadkach wyraźnie w prawie niniejszym wskazanych.
(3)
Apelacja służy obwinionemu, skazanemu na karę dyscyplinarną, oraz oskarżycielowi, jeżeli sąd wbrew jego wnioskowi wydał wyrok uniewinniający albo wydał wyrok skazujący na karę łagodniejszą od przewidzianej w ustawie lub łagodniejszą od tej, jakiej się oskarżyciel domagał.
(4)
Apelacja służy nadto prokuratorowi, który nie brał udziału w postępowaniu, jeżeli zażądał doręczenia odpisu wyroku.
(1)
Termin do wniesienia środka odwoławczego wynosi dni czternaście.
(2)
Termin ten liczy się, z zachowaniem zasad kodeksu postępowania karnego:
a)
dla apelacji - od doręczenia odpisu wyroku,
b)
dla zażalenia - stronie obecnej na posiedzeniu niejawnym lub na rozprawie od ogłoszenia postanowienia, stronie zaś nieobecnej - od doręczenia odpisu postanowienia.
(3)
Środek odwoławczy wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie; zażalenie na postanowienie rzecznika dyscyplinarnego wnosi się na ręce tegoż rzecznika.
(4)
Sąd odmówi przyjęcia środka odwoławczego, jeżeli jest on niedopuszczalny, spóźniony lub nie jest podpisany przez osobę uprawnioną.
(5)
Na postanowienie o odmowie przyjęcia środka odwoławczego służy zażalenie.
(6)
Sąd lub rzecznik dyscyplinarny może się do zażalenia przychylić.
(1)
Sąd odwoławczy, a w przypadku zażalenia na postanowienie rzecznika dyscyplinarnego - sąd pierwszej instancji, rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu niejawnym.
(2)
Sąd odwoławczy rozważa również na posiedzeniu niejawnym, czy apelacja odpowiada wymaganiom ustawy, i bądź odrzuca ją, jako nie odpowiadającą tym wymaganiom, bądź rozpisuje rozprawę odwoławczą.
(3)
Sąd odwoławczy rozstrzyga na posiedzeniu niejawnym według swego uznania o dopuszczeniu nowych dowodów; może również zarządzić uzupełnienie dochodzenia, zlecając te czynności rzecznikowi dyscyplinarnemu, zamiejscowym organom samorządu adwokackiego lub jednemu z sędziów.

Cofnięcie apelacji przez stronę przed rozpoczęciem rozprawy odwoławczej wiąże sąd.

(1)
W postępowaniu odwoławczym stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu dyscyplinarnym w pierwszej instancji.
(2)
Po zamknięciu rozprawy sąd odwoławczy, bądź
a)
zatwierdza zaskarżony wyrok, bądź
b)
uchyla go w całości lub w części, wydając nowe orzeczenie.
(1)
Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji.
(2)
Sąd odwoławczy, niezależnie od granic apelacji:
a)
uznaje wyrok zaskarżony za nieważny, jeżeli w jego wydaniu brała udział osoba nieuprawniona, albo jeżeli wydał go sąd rzeczowo niewłaściwy,
b)
umarza postępowanie, jeżeli zaszła okoliczność, wyłączająca ściganie.
(3)
Sąd odwoławczy może zwiększyć obwinionemu karę, wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, tylko wówczas, jeżeli oskarżyciel wniósł apelację.
(1)
Po uprawomocnieniu się wyroku, przewodniczący sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji przesyła jego odpis wraz z uzasadnieniem właściwej okręgowej radzie adwokackiej celem wykonania; odpis wyroku dołącza się do akt osobowych obwinionego.
(2)
O treści wyroku rada okręgowa zawiadamia pokrzywdzonego.
(1)
Koszty postępowania składają się z wydatków, wyłożonych w toku dochodzenia i postępowania przed sądem dyscyplinarnym, oraz z opłaty zryczałtowanej.
(2)
Opłata zryczałtowana wynosi:
a)
przy wymierzeniu kary upomnienia - 25 złotych,
b)
przy wymierzeniu kary nagany - 50 złotych,
c)
przy wymierzeniu kary zawieszenia - 100 złotych,
d)
przy wymierzeniu kary pozbawienia prawa wykonywania zawodu - 250 złotych,
e)
przy wymierzeniu kary wydalenia z adwokatury - 500 złotych.
(3)
Opłaty zryczałtowane są równe w obu instancjach, przy czym miarodajny jest ostateczny wymiar kary.
(1)
Koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi w razie wyroku skazującego obwiniony, w pozostałych zaś przypadkach - izba adwokacka.
(2)
Jeżeli odwoływał się tylko oskarżyciel, bądź też jeżeli apelacja obwinionego została w całości uwzględniona - ponosi on koszty postępowania tylko za pierwszą instancję, wydatki zaś, wyłożone w toku postępowania przed drugą instancją, pokrywa właściwa izba adwokacka.
(3)
Jeżeli jednym wyrokiem skazano dwu lub więcej obwinionych, opłatę zryczałtowaną ponosi każdy z nich z osobna, natomiast za poniesione w toku postępowania wydatki odpowiadają oni solidarnie, chyba że sąd postanowi inaczej.
(4)
Sąd może z powodu ubóstwa obwinionego zwolnić go od opłat zryczałtowanych i od zwrotu wydatków procesowych w całości lub w części.
(5)
Jeżeli sąd nie określił kosztów postępowania w wyroku, obliczenia ich dokonywa przewodniczący sądu pierwszej instancji; na postanowienie jego w tej mierze służy zażalenie.

Grzywny i opłaty zryczałtowane wpływają na rzecz funduszów izby adwokackiej, przy czym grzywny przeznacza się na fundusz wzajemnej pomocy.

(1)
Jeżeli po zakończeniu postępowania dyscyplinarnego wyjdą na jaw nowe fakty lub dowody, mogące mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, sąd dyscyplinarny może na wniosek oskarżyciela lub skazanego zarządzić wznowienie postępowania.
(2)
O wznowieniu orzeka na posiedzeniu niejawnym:
a)
sąd dyscyplinarny pierwszej instancji, jeżeli postępowanie było umorzone przed rozprawą,
b)
sąd dyscyplinarny odwoławczy, jeżeli postępowanie było zakończone wyrokiem lub postanowieniem o umorzeniu po rozpoczęciu rozprawy.
(3)
Podstawą wznowienia mogą być tylko takie fakty i dowody, które przed zakończeniem postępowania nie były znane ani stronie składającej wniosek, ani sądowi.
(4)
Wznowienie postępowania na niekorzyść skazanego nie może być zarządzone, jeżeli nastąpiło już przedawnienie ścigania.
(5)
W razie wznowienia postępowania na korzyść skazanego, nie można mu wymierzyć kary surowszej niż ta, na którą go uprzednio prawomocnie skazano.
(6)
W razie śmierci lub choroby umysłowej skazanego wniosek o wznowienie postępowania na jego korzyść mogą zgłosić: małżonek skazanego, jego krewny w linii prostej, brat lub siostra oraz oskarżyciel dyscyplinarny.
(7)
Wznowione postępowanie toczy się według zasad ogólnych z tym zastrzeżeniem, że rozprawa w pierwszej instancji musi być na nowo rozpisana.

Naczelna Rada Adwokacka prowadzi księgę zasadniczych orzeczeń dyscyplinarnych Izby do Spraw Adwokatury i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego oraz wydaje zbiór tych orzeczeń.