Oddział 1 - Zajęcie. - Prawo o sądowem postępowaniu egzekucyjnem.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.93.803

Akt utracił moc
Wersja od: 28 października 1932 r.

Oddział  1.

Zajęcie.

Egzekucja z ruchomości należy do komornika tego sądu, w którego okręgu znajdują się ruchomości.

§  1.
Do egzekucji z ruchomości komornik przystępuje przez ich zajęcie.
§  2.
Zająć można ruchomości dłużnika, będące bądź w jego władaniu, bądź we władaniu samego wierzyciela, który do nich skierował egzekucję. Ruchomości dłużnika, będące we władaniu osoby trzeciej, można zająć tylko wówczas, gdy ona wyraźnie zgadza się na ich zajęcie.
§  3.
Nie należy zajmować więcej ruchomości ponad te, które są potrzebne do zaspokojenia należności i kosztów egzekucyjnych.
§  1.
Egzekucja z ułamkowej części rzeczy ruchomej, będącej wspólną własnością kilku osób, odbywa się w sposób, przewidziany dla egzekucji z ruchomości, z zastrzeżeniem, że sprzedaży podlega tylko udział dłużnika we wspólnej ruchomości.
§  2.
Innym współwłaścicielom łącznie służy prawo żądania, aby była sprzedana cała rzecz.
§  1.
Komornik dokonywa zajęcia przez wciągnięcie ruchomości do protokółu zajęcia.
§  2.
Przy zajęciu, a jeżeli dłużnik jest nieobecny, to niezwłocznie po otrzymaniu odpisu protokółu zajęcia, dłużnik winien wymienić komornikowi znajdujące się w jego władaniu ruchomości, względem których osobom trzecim służy prawo żądania zwolnienia ich od egzekucji, ze wskazaniem adresu tych osób. Komornik zawiadomi o zajęciu osoby, wskazane przez dłużnika.

Jeżeli dłużnik przy zajęciu odmawia komornikowi wyjaśnień lub daje wyjaśnienia świadomie nieprawdziwe, sąd może na wniosek komornika skazać dłużnika po wysłuchaniu go na grzywnę do pięciuset złotych.

Jeżeli komornik odracza dalszy ciąg zajęcia, powinien stosownie do okoliczności poczynić zarządzenia, zapobiegające usunięciu ruchomości jeszcze niezajętych.

§  1.
Jeżeli wierzyciel żądał, aby zajęcie odbyło się w jego obecności, komornik zawiadomi go o terminie, w którym zajęcie ma być dokonane.
§  2.
Jeżeli wierzyciel pomimo zawiadomienia nie stawił się, komornik dokona zajęcia w jego nieobecności.
§  3.
Jeżeli komornik, nie zawiadomiwszy wierzyciela, dokonał zajęcia w jego nieobecności, wierzyciel może żądać sprawdzenia zajęcia z jego udziałem.
§  1.
Jeżeli zajęte już ruchomości mają być zajęte na zaspokojenie innej jeszcze wierzytelności, komornik dokona nowego zajęcia przez zaznaczenie go w protokóle pierwszego zajęcia bez wciągania poszczególnych ruchomości do protokółu.
§  2.
Wierzyciel może żądać, aby komornik sprawdził ruchomości, zajęte na podstawie protokółu; sprawdzenie to komornik stwierdzi w tym protokóle.
§  1.
Komornik oznacza w protokóle zajęcia wartość każdej zajętej ruchomości.
§  2.
Jeżeli komornik uzna, że w celu oszacowania należy przywołać biegłego, albo jeżeli wierzyciel lub dłużnik podnoszą zarzuty, oszacowanie przez biegłego odbędzie się przy samem zajęciu, a gdyby to nie było możliwe - w dniu licytacji.
§  3.
Rzeczy ze złota, platyny i srebra nie mogą być oszacowane poniżej wartości kruszcu z uwzględnieniem kosztów przetopienia.
§  1.
Do oszacowania, zarządzonego w myśl artykułu poprzedzającego, komornik powoła jednego biegłego. Jeżeli mają być oszacowane ruchomości rozmaitego rodzaju, a niema biegłego, któryby mógł oszacować wszystkie ruchomości, komornik powoła biegłego do oszacowania każdej z odrębnych grup ruchomości.
§  2.
Strona, żądająca oszacowania przez biegłego, powinna złożyć zgóry na koszty sumę odpowiednią, oznaczoną przez komornika.
§  1.
Na każdej zajętej ruchomości komornik umieści znak, ujawniający nazewnątrz jej zajęcie, a jeżeli to nie jest możliwe, ujawni je w inny sposób.
§  2.
Zajęte ruchomości komornik pozostawi we władaniu osoby, u której je zajął, jednak z ważnych przyczyn może w każdym stanie postępowania oddać je pod dozór innej osobie, nie wyłączając wierzyciela, choćby to było związane z koniecznością ich przeniesienia.
§  3.
Osoba, w której władaniu pozostawiono zajęte ruchomości, sprawuje obowiązki dozorcy.
§  4.
Dłużnikowi i dozorcy komornik doręcza odpis protokółu zajęcia.
§  1.
Jeżeli zajęte ruchomości pozostawiono w pomieszczeniu, należącem do dłużnika, i dozór powierzono jemu samemu lub członkowi jego rodziny, razem z nim mieszkającemu lub pracującemu, dozorca ma prawo zwykłego używania rzeczy, byleby przez to rzecz nie straciła na wartości. To samo stosuje się do przypadku, gdy ruchomości zajęto u innej osoby i pozostawiono pod jej dozorem, jeżeli osoba ta uprawniona jest do używania rzeczy.
§  2.
W innych przypadkach dozorca nie ma prawa używać ruchomości, oddanej mu pod dozór.
§  1.
Dozorca obowiązany jest przechowywać oddane mu pod dozór ruchomości z taką starannością, by nie straciły na wartości, i oddać je na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu, albo na zgodne wezwanie obu stron.
§  2.
Dozorca nie odpowiada za uszkodzenie przypadkowe lub wynikłe wskutek siły wyższej.
§  3.
Dozorca obowiązany jest zawiadomić komornika o zamierzonej zmianie miejsca przechowania ruchomości.
§  1.
Dozorca może żądać zwrotu wydatków za przechowanie oraz wynagrodzenia za dozór odpowiednio do poniesionych trudów.
§  2.
Sumę wydatków i wysokość wynagrodzenia ustala komornik, o czem zawiadamia strony i dozorcę.
§  1.
Komornik może z ważnych przyczyn zwolnić dozorcę i ustanowić innego.
§  2.
Zmianę dozorcy zarządzi komornik po wysłuchaniu stron, chyba że konieczna jest natychmiastowa zmiana.

Z powodu uszkodzenia lub zaginięcia zajętych ruchomości podczas przewożenia albo przesyłki lub podczas ich przechowywania u dozorcy dłużnikowi nie służy żadne roszczenie do wierzyciela.

Minister Sprawiedliwości może w drodze rozporządzenia zarządzić utrzymywanie osobnych pomieszczeń do przechowywania i dozorowania zajętych ruchomości oraz ich sprzedaży.

§  1.
Zajęte pieniądze użyte będą przez komornika na zaspokojenie wierzycieli, a jeżeli nie wystarczają na zaspokojenie wszystkich wierzycieli, złożone będą do depozytu sądowego celem podziału. Również złożone będą do depozytu sądowego, jeżeli został zgłoszony zarzut, iż osobie trzeciej służy do tych pieniędzy prawo, które stanowi przeszkodę do wydania ich wierzycielowi.
§  2.
Sąd wyda pieniądze wierzycielowi, jeżeli w ciągu trzech tygodni nie będzie złożone orzeczenie właściwego sądu, unieważniające zajęcie lub wstrzymujące wydanie pieniędzy.
§  3.
Na postanowienie sądu służy zażalenie.