Dział 2 - Właściwość. - Prawo karne skarbowe.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1947.32.140
Akt utracił moc Wersja od: 7 lipca 1953 r.
DZIAŁ II.
Postępowanie przed władzami skarbowymi.
Właściwość.
Właściwość.
Władza skarbowa I instancji rozpoznaje wszystkie sprawy o przestępstwa skarbowe, określone w art. 2 pkt 1-6, nie należące do właściwości sądów powszechnych.
Władza skarbowa II instancji rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń i postanowień władz skarbowych I instancji.
Minister Skarbu określa w drodze rozporządzeń, które z władz skarbowych I i II instancji uprawnione są do orzecznictwa.
Minister Skarbu wydaje rozstrzygnięcia w wykonaniu nadzoru służbowego oraz orzeka w innych przypadkach, wskazanych w prawie niniejszym.
§ 1. 85
Właściwą miejscowo jest przede wszystkim władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwa popełniono.§ 2.
Przestępstwo uważa się za popełnione w tym miejscu, gdzie wykonano działanie przestępne albo gdzie skutek przestępny nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.§ 3.
Jeżeli przestępstwo popełniono w okręgu kilku władz skarbowych, właściwą jest ta z nich, która najpierw wszczęła postępowanie.§ 1.
Jeżeli w chwili wszczęcia postępowania nie można ustalić miejsca popełnienia przestępstwa, właściwą jest władza skarbowa okręgu, w którym oskarżony mieszka.§ 2.
Gdy miejsce zamieszkania oskarżonego na obszarze Państwa Polskiego nie jest znane, właściwą jest władza skarbowa okręgu, w którym przestępstwo wykryto.§ 1. 86
Jeżeli w chwili wszczęcia sprawy nie można ustalić właściwości władz skarbowych na podstawie art. 164-165 albo, jeżeli ważne względy za tym przemawiają, Minister Skarbu wyznacza władzę skarbową, która ma sprawę rozpoznać.§ 2.
Powyższe uprawnienie może Minister Skarbu przelewać na władzę skarbową II instancji.
§ 1.
Jeżeli tę samą osobę oskarżono o kilka przestępstw skarbowych, a sprawy należą do właściwości różnych władz skarbowych tego samego rodzaju, właściwą jest władza, która najpierw wszczęła postępowanie.§ 2.
Jeżeli sprawy należą do właściwości władz skarbowych różnego rodzaju, każda z władz orzeka odrębnie w zakresie swej właściwości.§ 1.
Władza skarbowa właściwa według art. 167 i 168 może wyłączyć sprawę co do danego oskarżonego lub danego przestępstwa, jeżeli uzna, że odrębne jej rozpoznanie przyczyni się do uproszczenia lub przyspieszenia postępowania.§ 2.
Wyłączona sprawa przechodzi do władzy właściwej według zasad ogólnych.Orzeczenie, wydane przez władzę skarbową innego rodzaju z obrazą przepisów o właściwości rzeczowej, jest z mocy prawa nieważne.
Do prowadzenia dochodzenia właściwe są władze skarbowe I instancji oraz organa wykonawcze władz skarbowych według zasad, które ustalą rozporządzenia Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.
Wyłączenie urzędnika.
Wyłączenie urzędnika.
§ 1.
Urzędnik powinien się wyłączyć od jakiegokolwiek udziału w prowadzeniu sprawy: 1)
jeżeli sprawa dotyczy go bezpośrednio; 2)
jeżeli jest małżonkiem oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo, interwenienta albo ich pełnomocnika lub obrońcy; 3)
jeżeli jest krewnym lub powinowatym w linii prostej bez ograniczenia, a w linii bocznej aż do stopnia między dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2) albo jeżeli jest związany z jedną z tych osób z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli; 4)
jeżeli brał udział w sprawie jako pełnomocnik lub obrońca oskarżonego, odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo albo interwenienta; 5)
jeżeli w niższej instancji brał udział w wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.§ 2.
Powody wyłączenia trwają nawet po ustaniu uzasadniającego je małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli.§ 3.
Urzędnik powinien się wyłączyć od przeprowadzenia czynności, określonych w rozdziale 8 oraz od udziału w rozstrzyganiu sprawy, jeżeli w tej samej sprawie był przesłuchany jako świadek lub biegły.Niezależnie od przyczyn, wymienionych w art. 172, bezpośredni przełożony wyłącza urzędnika na jego własne żądanie lub na wniosek strony, jeżeli pomiędzy nim a stroną zachodzi stosunek osobisty tego rodzaju, że mógłby wywołać wątpliwość co do jego bezstronności.
Rozstrzygnięcia, doręczenia, terminy.
Rozstrzygnięcia, doręczenia, terminy.
§ 1.
Władza skarbowa wydaje rozstrzygnięcia w postaci orzeczeń i postanowień.§ 2.
Orzeczeniem jest rozstrzygnięcie władzy skarbowej stanowiące o winie, karze albo środku zabezpieczającym.§ 3.
Wszelkie inne rozstrzygnięcia są postanowieniami.§ 4.
W kwestiach, nie wymagających rozstrzygnięcia władzy skarbowej, kierownik tej władzy lub przełożony organu wykonawczego władz skarbowych wydaje zarządzenia.§ 1.
Każde rozstrzygnięcie powinno zawierać nazwę władzy, wymienienie osoby, do której jest skierowane, datę, osnowę, powołanie się na podstawę prawną, podpis i pieczęć władzy oraz wskazanie terminu i trybu zaskarżenia.§ 2.
Władza skarbowa oznajmia swoje rozstrzygnięcia stronom przez doręczenie odpisu.Przeciw orzeczeniom władzy skarbowej służą środki obrony przewidziane w art. 219, 238 i 239.
§ 1.
Na postanowienia władzy skarbowej służy zażalenie do jednej bezpośrednio wyższej instancji skarbowej, jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi. Termin do zażalenia wynosi siedem dni i jest zawity.§ 2.
Zażalenie nie wstrzymuje wykonania postanowienia, lecz władza, która wydała postanowienie lub władza odwoławcza może wstrzymać wykonanie.§ 3.
Poza tym do zakładania i rozstrzygania zażaleń stosuje się odpowiednio przepis art. 181 § 2 i 3.Rozstrzygnięcia odwoławcze władzy skarbowej oraz rozstrzygnięcia Ministra Skarbu wydane w wykonaniu nadzoru służbowego są ostateczne i nie ulegają zaskarżeniu do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.
§ 1.
Oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe w rozstrzygnięciu można zawsze sprostować.§ 2.
Postanowienie sprostowania podpisuje się w ten sam sposób jak akt ulegający sprostowaniu.§ 1.
Jeżeli strona ustanowi pełnomocnika lub obrońcę, który złoży upoważnienie pisemne, odpisy rozstrzygnięć należy jemu doręczać.§ 2.
Jeżeli strona pozostaje pod opieką lub kuratelą, doręczenia powinny nastąpić do rąk jej ustawowego przedstawiciela.§ 3.
Jeżeli miejsce zamieszkania strony jest nieznane, a dochodzenie w celu ustalenia tego miejsca nie dało wyniku, można zarządzić publiczne doręczenie sposobem, który ustali rozporządzenie Ministra Skarbu.§ 4.
Poza tym do doręczeń mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu postępowania karnego.§ 1.
Jeżeli prawo niniejsze inaczej nie stanowi, do biegu i sposobu obliczania terminu stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.§ 2. 90
Wniosek o przywrócenie terminu do założenia środka odwoławczego składa się władzy, która wydała zaskarżone rozstrzygnięcie. Wniosek ten przesyła się wraz z aktami władzy właściwej do rozpoznania środka, która o wniosku rozstrzyga ostatecznie.§ 3. 91
(skreślony).
Dochodzenie. Przepisy ogólne.
Dochodzenie. Przepisy ogólne.
§ 1.
Dochodzenie prowadzi władza skarbowa oraz jej organa wykonawcze według zasad i w granicach uprawnień ustalanych w rozporządzeniach Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.§ 2.
Do wydawania postanowień w toku dochodzenia uprawnione są jedynie właściwe władze skarbowe.§ 1.
Na żądanie władzy skarbowej właściwej miejscowo do przeprowadzenia dochodzenia władze skarbowe innych okręgów obowiązane są do dokonywania poszczególnych czynności.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do organów wykonawczych władz skarbowych.§ 1.
Milicja Obywatelska działa w zakresie ścigania przestępstw skarbowych w zastępstwie nieobecnych organów skarbowych, zawiadamiając bezzwłocznie o wykryciu przestępstwa i przedsięwziętych czynnościach właściwą władzę skarbową, a w sprawach, należących do właściwości sądowej, nadto właściwego prokuratora.§ 2.
W dochodzeniach, prowadzonych przeciw żołnierzom w służbie czynnej oraz funkcjonariuszom służby bezpieczeństwa publicznego, obowiązki określone w § 1 ciążą przede wszystkim na właściwych organach wojskowych lub służby bezpieczeństwa publicznego.§ 1.
Władze państwowe cywilne i wojskowe jako też władze samorządowe są obowiązane do pomocy władzom skarbowym.§ 2.
Władze te, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa skarbowego, mają obowiązek donieść o nim władzy skarbowej i poczynić w miarę możności i potrzeby kroki, aby zabezpieczyć dowody i przedmioty przestępstwa oraz uniemożliwić ucieczkę przestępcy.§ 1.
W sprawach, należących do właściwości sądowej, władze skarbowe lub ich organa wykonawcze zawiadamiają o wszczęciu dochodzenia właściwego prokuratora, nie przerywając swoich czynności.§ 2. 92
Jeżeli prokurator obejmie ściganie (art. 156 § 2-3), należy przekazać mu akta sprawy i wykonać zlecone czynności.§ 3. 93
W przypadku objęcia ścigania przez prokuratora do prowadzenia śledztwa mają wyłącznie zastosowanie przepisy art. 52-54, 58-59, 238 § 1 i 2, art. 239-241, 242, 243-246, 248, 250 i 251 kodeksu postępowania karnego, przy czym władzom skarbowym oraz ich organom wykonawczym służą wtedy uprawnienia Milicji Obywatelskiej.§ 1.
Jeżeli prokurator nie obejmie dochodzenia, należy dochodzenie zakończyć, po czym przekazać mu akta sprawy za pośrednictwem właściwej władzy skarbowej.§ 2.
Przekazanie sprawy nie zwalnia władz skarbowych i jej organów wykonawczych od obowiązku udzielania władzom sądowym i prokuratorowi żądanych wyjaśnień i przeprowadzenia uzupełniającego dochodzenia.
Rewizja i zatrzymanie rzeczy.
Rewizja i zatrzymanie rzeczy.
§ 1.
Władze skarbowe oraz ich organa wykonawcze uprawnione do przeprowadzenia dochodzeń są upoważnione do dokonywania rewizji domowych i osobistych oraz do zatrzymywania rzeczy.§ 2.
Do czynności tych stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego ze zmianami przewidzianymi w poniższych przepisach.§ 1.
Rewizji dokonywa się na podstawie pisemnego polecenia władz skarbowych uprawnionych do orzecznictwa.§ 2.
Inne władze skarbowe oraz funkcjonariusze organów wykonawczych władz skarbowych mogą wydawać polecenia rewizji tylko w przypadkach nie cierpiących zwłoki oraz w obrębie pasa granicznego.§ 3.
Władze oraz kategorie funkcjonariuszów, uprawnione do wydawania poleceń rewizji w granicach § 2, określą rozporządzenia Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości.Rewizji w pomieszczeniu, zajętym przez wojsko, dokonywa się w obecności przełożonego danej jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu) lub wyznaczonego przezeń zastępcy, a w przypadkach nagłych w obecności inspekcyjnego.
W razie ujęcia przestępcy na gorącym uczynku lub w bezpośrednim pościgu wolno dokonać rewizji bez pisemnego polecenia pod warunkiem doniesienia o niej przełożonej władzy.
§ 1.
Na przedmioty odebrane w trybie art. 152 i 153 kodeksu postępowania karnego wydaje się pokwitowanie.§ 2.
Do zatwierdzenia odebrania przedmiotów (art. 153 § 2 kodeksu postępowania karnego) uprawniona jest właściwa władza skarbowa, a w obrębie pasa granicznego - także władze uprawnione do wydawania poleceń rewizyj (art. 189 § 3).§ 3.
Kary i środki przymusu wymienione w art. 154 kodeksu postępowania karnego stosuje sąd grodzki na wniosek władzy prowadzącej dochodzenie.§ 1.
Jeżeli oskarżony mieszka za granicą lub nie ma stałego miejsca zamieszkania, można na zabezpieczenie grożącej mu grzywny i innych świadczeń pieniężnych zająć wszelkie przedmioty będące jego własnością.§ 2.
Przedmioty, stanowiące niezbędne narzędzia pracy zawodowej, z wyjątkiem środków przewozowych, oraz przedmioty niezbędnego użytku nie podlegają zajęciu na zabezpieczenie kary.§ 3.
Jeżeli zajęcie nastąpiło nie na podstawie postanowienia władzy skarbowej, stosuje się odpowiednio przepis art. 192 § 2.§ 1.
O zajęciu przedmiotów należy zawiadomić osoby, mogące rościć sobie do nich prawa ze wskazaniem, że mogą zgłosić interwencję w terminie 14-dniowym od doręczenia im zawiadomienia.§ 2.
Władza skarbowa może przyjąć interwencję wniesioną po upływie powyższego terminu, lecz przed wydaniem orzeczenia I instancji, jeżeli nie powoduje to zwłoki w postępowaniu karnym.§ 3.
Niewniesienie interwencji w postępowaniu przed władzami skarbowymi nie wyłącza prawa wystąpienia z interwencją w postępowaniu karnym sądowym, jeżeli oskarżony lub odpowiedzialny zażądał skierowania sprawy na tę drogę.Zajęte przedmioty oddaje się na przechowanie najbliższej właściwej władzy I instancji skarbowej lub samorządowej, albo zabezpiecza się w inny sposób.
§ 1.
Zajęte przedmioty można sprzedać przed prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy, jeżeli nie są niezbędne do celów postępowania karnego, a przechowanie ich może spowodować nadmierne trudności lub koszty albo grozi zniszczeniem przedmiotów lub znacznym obniżeniem ich wartości.§ 2. 94
Sprzedaży dokonywa się według zasad, ustalanych przez Ministra Skarbu w drodze rozporządzeń.§ 3.
O terminie sprzedaży należy zawiadomić w miarę możności zarówno oskarżonego, jak interwenienta.§ 1.
Zamiast sprzedaży właściwa władza skarbowa może postanowić zwrot zajętych przedmiotów, jeżeli nie są niezbędne do celów postępowania karnego i nie są wyłączone z obrotu.§ 2.
Zwrot przedmiotów następuje po złożeniu lub zabezpieczeniu ich wartości szacunkowej, która nie może być niższa od ciążących na nich należności skarbowych.§ 1.
Niezależnie od uprawnienia przewidzianego w art. 193 właściwa władza skarbowa może zabezpieczyć grożącą grzywnę i inne świadczenia pieniężne na majątku oskarżonego albo odpowiedzialnego posiłkowo lub zastępczo.§ 2.
Zabezpieczenia dokonywa się na podstawie przepisów o egzekucji administracyjnej.§ 3. 95
W przypadkach nie cierpiących zwłoki zabezpieczenia, przewidzianego w § 1, może dokonać organ wykonawczy władzy skarbowej przez tymczasowe zajęcie ruchomości do czasu uzyskania postanowienia właściwej władzy skarbowej, nie dłużej jednak niż na siedem dni.§ 1.
Na podstawie postanowienia władz skarbowych urzędy kolejowe i pocztowe są obowiązane wydać tym władzom lub ich organom wykonawczym przesyłki, co do których istnieje podejrzenie, że zawierają przedmioty przestępstwa skarbowego.§ 2.
W przypadkach nie cierpiących zwłoki władze skarbowe uprawnione tylko do prowadzenia dochodzeń oraz ich organa wykonawcze mogą żądać wstrzymania wskazanych w § 1 przesyłek aż do czasu uzyskania postanowienia władz skarbowych uprawnionych do orzekania, nie dłużej jednak niż na siedem dni.
Zatrzymanie oskarżonego.
Zatrzymanie oskarżonego.
§ 1.
W sprawach o występki skarbowe organom uprawnionym do prowadzenia dochodzeń służy prawo zatrzymania oskarżonego, gdy zachodzą warunki do wydania postanowienia o aresztowaniu.§ 2.
Żołnierze w czynnej służbie wojskowej oraz funkcjonariusze służby bezpieczeństwa publicznego mogą być zatrzymani pod warunkami ustalonymi w rozporządzeniu Ministrów: Sprawiedliwości, Skarbu, Administracji Publicznej, Ziem Odzyskanych, Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego.§ 3.
W sprawach należących do właściwości władz skarbowych od zatrzymania oskarżonego można odstąpić, jeżeli oskarżony na zabezpieczenie kary złoży najbliższej właściwej władzy I instancji uszczuploną należność skarbową w dwukrotnej wysokości albo równowartość towaru, jeżeli występek nie polegał na uszczupleniu należności skarbowej.
§ 1. 97
Zatrzymanego należy w ciągu 24 godzin sprowadzić do najbliższego sądu grodzkiego lub prokuratora, przesyłając jednocześnie akta sprawy, a gdy zatrzymanym jest żołnierz w służbie czynnej lub funkcjonariusz służby bezpieczeństwa publicznego - do najbliższej władzy wojskowej lub najbliższego urzędu bezpieczeństwa publicznego.§ 2.
Jeżeli środek zapobiegający uchylaniu się od sądu zastosował sąd, to akta przesyła prokuratorowi, zawiadamiając jednocześnie o tym właściwą władzę skarbową I instancji, uprawnioną do orzecznictwa.§ 3.
W razie niezastosowania środka zapobiegającego uchylaniu się od sądu, sąd lub prokurator zwraca akta władzy skarbowej.§ 4. 98
Tymczasowe aresztowanie żołnierza w służbie czynnej lub funkcjonariusza służby bezpieczeństwa publicznego następuje tylko z mocy postanowienia sądu wojskowego lub prokuratora wojskowego.
Protokół karny.
Protokół karny.
§ 1.
O ujawnieniu przestępstwa sporządza się protokół karny.§ 2.
Jeżeli oskarżony jest nieobecny lub nieznany, spisuje się doniesienie karne.Przepisów art. 202 można nie stosować w przypadkach wykroczeń przewidzianych w art. 142 oraz w przypadkach występków skarbowych, ujawnionych w wyniku badania ksiąg, jeżeli protokół badania ksiąg zawiera dane, przewidziane w art. 204 § 1.
§ 1.
Protokół karny powinien zawierać opis czynu przestępnego oraz wyjaśnienia oskarżonego, stwierdzone jego podpisem.§ 2.
Oskarżony nie umiejący pisać zamieszcza zamiast podpisu znak odręczny potwierdzony przez dwóch świadków.§ 3.
W razie odmowy podpisu należy stwierdzić w protokole powód odmowy.
Przesłuchanie oskarżonego, świadków i biegłych.
Przesłuchanie oskarżonego, świadków i biegłych.
§ 1.
Jeżeli w toku dochodzenia zachodzi konieczność przesłuchania oskarżonego, należy go wezwać z zaznaczeniem, iż stawiennictwo jego jest obowiązkowe.§ 2.
W razie nieusprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego władza skarbowa może zarządzić przymusowe jego sprowadzenie przez organa skarbowe lub milicji obywatelskiej.§ 3.
W przypadku określonym w § 2 przymusowe sprowadzenie żołnierza w czynnej służbie lub funkcjonariusza służby bezpieczeństwa publicznego zarządza na wniosek władzy skarbowej sąd wojskowy lub prokurator wojskowy przez organa własne.§ 1.
Przed końcowym rozstrzygnięciem sprawy należy dać oskarżonemu możność złożenia wyjaśnień w związku z treścią zebranych dowodów.§ 2. 100
Stawiennictwo oskarżonego nie jest obowiązkowe, należy go jednak w wezwaniu uprzedzić, że w razie niestawiennictwa nastąpi wydanie orzeczenia bez wysłuchania jego wyjaśnień przy zastosowaniu przepisu art. 234 § 4.§ 1.
Wezwania (art. 206) wolno zaniechać, gdy z oskarżonym spisano protokół karny (art. 202), a sprawa toczy się: 1)
o wykroczenie skarbowe; 2)
o występek skarbowy, jeżeli grożąca za dany czyn kara nie przekracza 10.000 złotych.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, gdy sporządzenie protokołu karnego nie jest wymagane (art. 203).§ 3. 101
(uchylony).Przepisy art. 205-207 stosuje się odpowiednio do osób odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, a przepis art. 206 do interwenienta.
Oskarżony, odpowiedzialny posiłkowo lub zastępczo oraz interwenient mają prawo korzystać w toku postępowania przed władzami skarbowymi z pomocy obrońcy lub pełnomocnika o kwalifikacjach określonych w art. 86 kodeksu postępowania karnego.
§ 1.
Każda osoba wezwana przez władzę skarbową w charakterze świadka lub biegłego powinna stawić się i złożyć do protokołu zeznanie.§ 2.
Jeżeli biegły złoży opinię na piśmie, nie jest konieczne sporządzenie protokołu.§ 3.
W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa wezwanej osoby stosuje się odpowiednio art. 205 § 2 i 3.§ 1. 102
Jeżeli zachodzi konieczność odebrania od świadka przyrzeczenia, należy zwrócić się z odpowiednim wnioskiem do sądu grodzkiego, w którego okręgu świadek zamieszkuje.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli świadek stawiwszy się odmawia zeznań bez prawnej podstawy.Poza tym do przesłuchania oskarżonego, świadków i biegłych oraz pokrycia należności stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego.
Umorzenie postępowania.
Umorzenie postępowania.
§ 1.
Dochodzenie umarza się: 1)
jeżeli jego wyniki nie dają podstaw do prowadzenia dalszego dochodzenia lub do wydania skazującego orzeczenia, 2)
jeżeli istnieje okoliczność wyłączająca ściganie, 3)
jeżeli oskarżony uchyla się od postępowania karnego, a zarządzenia, zmierzające do wykrycia jego miejsca pobytu lub sprowadzenia go, pozostały bez skutku.§ 2.
Dochodzenie może być umorzone: 1)
jeżeli przestępstwo jest małej wagi, 2)
jeżeli prowadzenie dochodzenia jest niecelowe ze względów ogólnopaństwowych.Postanowienie o umorzeniu dochodzenia wydaje władza skarbowa właściwa do rozstrzygnięcia sprawy.
§ 1.
W sprawach należących do właściwości sądowej dochodzenia umarza władza skarbowa II instancji, z wyjątkiem przypadków, gdy prokurator objął dochodzenie.§ 2.
O umorzeniu należy zawiadomić właściwego prokuratora, który może zażądać akt sprawy i wszcząć postępowanie sądowe.§ 3.
O wszczęciu postępowania prokurator zawiadamia władzę skarbową, która umorzyła dochodzenie.
§ 1.
Dochodzenie umorzone przez władzę skarbową może być wznowione w razie ujawnienia nowych okoliczności.§ 2.
Dochodzenie umorzone na podstawie art. 213 § 1 pkt 3 może być wznowione również w razie wykrycia w kraju miejsca pobytu oskarżonego.
§ 1.
Umorzenie dochodzenia w przypadkach, przewidzianych w art. 213 § 2, wymaga zezwolenia Ministra Skarbu.§ 2.
Uprawnienia, przewidziane w art. 213 § 2 pkt 1, Minister Skarbu może przelewać na władze skarbowe I i II instancji.§ 3.
Umorzenie dochodzenia z powodu, określonego w art. 213 § 2 pkt 2, w sprawach, należących do właściwości sądu, wymaga zgody Ministra Sprawiedliwości.§ 1.
Umarzając postępowanie władza skarbowa wydaje orzeczenie co do zajętych dowodów rzeczowych lub przedmiotów występku.§ 2.
Od orzeczenia o przepadku rzeczy, wymienionych w § 1, służy tak oskarżonemu jak interwenientowi albo odwołanie do wyższej instancji skarbowej, albo żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.§ 1.
Przedmioty zajęte w toku postępowania, których nie uznano za przepadłe, zwraca się osobie, u której dokonano zajęcia, lub innej osobie uprawnionej.§ 2.
Jeżeli wyniknie spór o prawo własności do rzeczy ulegających wydaniu, władza skarbowa odsyła strony na drogę procesu cywilnego.§ 3. 107
Jeżeli strona nie odbierze zwolnionych z pod zajęcia przedmiotów w ciągu 3-ch miesięcy od daty doręczenia wezwania, a w przypadku określonym w § 2 strony nie wytoczą w tym terminie procesu, władza skarbowa zarządzi sprzedaż tych przedmiotów w trybie art. 196 § 2 i uzyskaną ze sprzedaży kwotę złoży do depozytu. Kwota ta podlega przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa, jeżeli w ciągu 2-ch lat od daty jej zdeponowania nie zostanie przez stronę podjęta.§ 4.
Przepis § 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli stronie nie można doręczyć wezwania, a upłynie 6 miesięcy od wystosowania publicznego wezwania.§ 5.
Rozstrzygnięcia wymienione w § 1-4 zapadają w formie postanowień.W razie sprzedaży przedmiotów występku skarbowego (art. 196) w miejsce ich wstępuje uzyskana ze sprzedaży kwota pieniężna.
§ 1.
W razie choroby psychicznej oskarżonego postępowanie zawiesza się na czas trwania przeszkody.§ 2.
Przepis art. 215 stosuje się odpowiednio.§ 1.
Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od chwili zawieszenia postępowania nie można podjąć go na nowo, można orzec przepadek przedmiotów występku skarbowego, o ile nie są niezbędne do celów postępowania karnego.§ 2.
Przepisy art. 219-221 stosuje się odpowiednio.
Dobrowolne poddanie się karze.
Dobrowolne poddanie się karze.
§ 1.
Władza skarbowa właściwa do rozstrzygania sprawy może zezwolić oskarżonemu na dobrowolne poddanie się karze, jeżeli w sprawie nie zgłoszono interwencji, a oskarżony: 1)
zrzeka się wydania formalnego orzeczenia karnego; 2)
składa oznaczoną w § 2 kwotę pieniężną, a w przypadku gdy przestępstwo zagrożone jest karą przepadku przedmiotów występku skarbowego - poddaje się nadto tej karze bądź karze przepadku równowartości.§ 2. 108
Karę pieniężną lub grzywnę składa oskarżony w wysokości: 1)
najniższego wymiaru kary przy przestępstwach zagrożonych karami ustanowionymi w wielokrotnościach; 2)
podwójnego najniższego wymiaru kary przy przestępstwach zagrożonych karami w określonych kwotach; 3)
(skreślony).§ 1.
W sprawach należących do właściwości sądu na mocy art. 151 pkt 4 i 5 władza skarbowa II instancji może za zgodą prokuratora zezwolić oskarżonemu na dobrowolne poddanie się karze do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego przed sądem pierwszej instancji.§ 2.
Przepis § 1 ma odpowiednie zastosowanie w sprawach o występki określone w art. 150 § 1 pkt 1), jeżeli za dany czyn grozi zasadnicza kara aresztu, a oskarżony złoży tytułem kary kwotę pieniężną określoną w art. 224 § 2, przewidzianą obok kary pozbawienia wolności.§ 3.
W przypadku określonym w § 2 dobrowolne poddanie się karze wymaga zezwolenia Ministra Skarbu.§ 4.
W innych sprawach należących do właściwości sądu dobrowolne poddanie się karze jest niedopuszczalne.§ 1.
Prośbę o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze wnosi się na piśmie albo zgłasza ustnie do protokołu.§ 2.
Do prośby załącza się kwit na wpłaconą w myśl art. 224 kwotę pieniężną.§ 3.
Prośba złożona przez pełnomocnika wystarcza, jeżeli pełnomocnictwo wyraźnie stwierdza uprawnienie do dobrowolnego poddania się karze.§ 4.
Jeżeli oskarżony pozostaje pod opieką lub kuratelą, dobrowolne poddanie się karze wymaga zgody jego ustawowego przedstawiciela.§ 1.
Władza skarbowa rozstrzyga według uznania, czy uwzględnić prośbę o dobrowolne poddanie się karze.§ 2.
Przed rozstrzygnięciem prośby władza skarbowa może przeprowadzić dochodzenie w celu dokładnego wyświetlenia sprawy oraz zażądać od oskarżonego podwyższenia złożonej kwoty i wpłacenia jej w oznaczonym terminie.§ 1.
W prośbie (art. 226) może oskarżony wnosić o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.§ 2.
Władza skarbowa może uwzględnić ten wniosek tylko za zezwoleniem władzy bezpośrednio wyższej instancji.§ 3.
W razie uwzględnienia wniosku zwraca się oskarżonemu nadpłaconą kwotę, a ewentualnie także podlegający przepadkowi przedmiot w całości lub w części.§ 4.
Jeżeli wniosek ma widoki powodzenia, można z góry przyjąć od oskarżonego kwotę odpowiednio niższą niż wynika z art. 224.§ 1.
Postanowienie o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się karze powinno zawierać określenie zarzuconego oskarżonemu czynu oraz wskazanie zastosowanego przepisu prawa materialnego.§ 2. 109
Śmierć oskarżonego po złożeniu prośby o dobrowolne poddanie się karze i po wykonaniu warunków, określonych w art. 224, nie stoi na przeszkodzie do wydania postanowienia, wymienionego w § 1.§ 3. 110
Dobrowolne poddanie się karze rodzi te same skutki, co prawomocne orzeczenie karne od chwili doręczenia oskarżonemu odpisu postanowienia, a w razie nieuiszczenia całkowitej należnej od niego kwoty - od chwili dopłacenia różnicy.§ 4. 111
Jeżeli nie można doręczyć postanowienia oskarżonemu, który uiścił całą wyznaczoną mu kwotę, dobrowolne poddanie się karze uzyskuje prawomocność w ciągu miesiąca od daty wydania postanowienia.Postanowienie o odmowie zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze nie ulega zaskarżeniu.
Oskarżony może cofnąć prośbę o zezwolenie na dobrowolne poddanie się karze, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dnia złożenia prośby władza skarbowa nie doręczy mu odpisu postanowienia przewidzianego w art. 229.
§ 1.
Władza zarządza zwrot złożonej przez oskarżonego kwoty w przypadku: 1)
odmowy zezwolenia na dobrowolne poddanie się karze; 2)
nieuiszczenia w wyznaczonym terminie dopłaty (art. 229 § 2); 3)
cofnięcia prośby (art. 231).§ 2.
W powyższych przypadkach dobrowolne poddanie się karze uważa się za niebyłe.
Doraźne nakazy karne.
Doraźne nakazy karne.
§ 1.
Minister Skarbu może w drodze rozporządzeń upoważniać władze skarbowe i ich organa wykonawcze do nakładania w drodze doraźnych nakazów karnych kar do 2.000 złotych za podlegające właściwości władz skarbowych przestępstwa, określone w tych rozporządzeniach.§ 2.
Nakaz staje się prawomocny, jeżeli winny dobrowolnie uiści nałożoną grzywnę lub karę pieniężną, w przeciwnym razie - nakaz uważa się za niebyły.§ 3.
Uiszczenie grzywny lub kary pieniężnej powinno nastąpić bądź bezzwłocznie do rąk funkcjonariusza, który ją nałożył, bądź w terminie wskazanym przez władzę skarbową w nakazie karnym.
Orzeczenie karne.
Orzeczenie karne.
§ 1.
Podstawę orzeczenia stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu karnym.§ 2.
Okoliczności te ocenia władza skarbowa według swego uznania, Minister Skarbu może jednak w drodze rozporządzeń określać zakres stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.§ 3.
Nie wolno przeciw oskarżonemu uwzględniać dowodów, których treści mu nie przedstawiono.§ 4.
Ograniczenie zawarte w § 3 odpada, jeżeli oskarżony wezwany nie stawił się lub jeżeli przesłuchanie jego nie jest nakazane (art. 207).§ 1.
Prócz danych wskazanych w art. 175 § 1 każde orzeczenie karne powinno zawierać: 1)
dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu z podaniem czasu i miejsca jego popełnienia; 2)
orzeczenie o winie, uniewinnieniu lub umorzeniu postępowania; 3)
uzasadnienie orzeczenia przez dokładne ustalenie jego podstawy faktycznej oraz przytoczenie okoliczności mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.§ 2.
Orzeczenie skazujące określa nadto karę zasadniczą i zastępczą, na którą oskarżonego skazano, a jeżeli kara wymierzona jest w wielokrotności - charakter i wysokość jej podstawy.§ 1.
Orzeczenie karne zawiera również w miarę potrzeby orzeczenie co do przedmiotów przestępstwa, przedmiotów zajętych na zabezpieczenie kary, dowodów rzeczowych, kosztów postępowania, odpowiedzialności posiłkowej lub zastępczej, roszczeń interwenientów i innych kwestii rozstrzygniętych przez władzę skarbową.§ 2.
Gdyby rozstrzygnięcia wymienione w § 1 nie zostały objęte głównym orzeczeniem, wydaje się uzupełniające orzeczenie w miarę potrzeby po przeprowadzeniu dodatkowego dochodzenia.
§ 1.
Władza skarbowa nie stosuje środków zabezpieczających przewidzianych w art. 79-84 kodeksu karnego, lecz w razie potrzeby ich zastosowania - przesyła sprawę z odpowiednim wnioskiem do sądu.§ 2.
Środki zabezpieczające, przewidziane w § 1, mogą być stosowane względem żołnierzy, pełniących czynną służbę wojskową, oraz funkcjonariuszów służby bezpieczeństwa publicznego dopiero po zwolnieniu ich ze służby.§ 1.
Oskarżony oraz interwenient mogą w zawitym terminie siedmiodniowym od dnia doręczenia orzeczenia złożyć bądź odwołanie do bezpośrednio wyższej instancji skarbowej, bądź żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.§ 2.
Jeżeli stroną jest osoba nie mająca pełnej zdolności do działań prawnych, odwołanie lub żądanie, określone w § 1, może w terminie biegnącym dla tej strony złożyć także ojciec, matka, małżonek, opiekun lub kurator.§ 3.
Wybór jednego ze środków obrony (§ 1) powoduje utratę drugiego, choćby strona wniesiony środek cofnęła.§ 4.
W razie założenia obu środków ważne jest żądanie skierowania sprawy na drogę sądową.§ 5.
Żądanie skierowania sprawy na drogę sądową zgłoszone przez jedną z uprawnionych osób, powoduje skierowanie sprawy do sądu także co do osób, które złożyły odwołanie.§ 1.
Odwołanie wnosi się na piśmie do władzy, która wydała orzeczenie. Władza ta odmawia przyjęcia odwołania wniesionego po terminie lub przez osobę nieuprawnioną.§ 2.
Odwołanie wniesione w przepisanym terminie przesyła się władzy odwoławczej wraz z aktami.Przed rozpoznaniem odwołania władza odwoławcza może zarządzić przeprowadzenie dodatkowego dochodzenia.
Po rozpoznaniu odwołania władza odwoławcza wydaje orzeczenie, mocą którego bądź:
1)
zatwierdza zaskarżone orzeczenie, bądź 2)
uchyla je w całości lub w części, wydając nowe orzeczenie albo przekazując sprawę komu należy.Władza odwoławcza nie może:
1)
zwiększyć oskarżonemu kary, wymierzonej przez I instancję, chyba że przy ponownym rozpatrywaniu sprawy wyszły na jaw nowe okoliczności, mające istotne znaczenie dla wymiaru kary, 2)
przekroczyć granic odwołania z wyjątkiem przypadków, wskazanych w pkt 1 lub w art. 245.§ 1.
Władza odwoławcza z urzędu, niezależnie od granic odwołania: 1)
uniewinnia oskarżonego, jeżeli w czynie mu przypisanym nie ma znamion przestępstwa; 2)
poprawia przyjętą w orzeczeniu I instancji błędną kwalifikację czynu; 3)
uchyla orzeczenie na korzyść współoskarżonych, odpowiedzialnych posiłkowo lub zastępczo, choćby nie odwołali się, jeżeli uchyliła je na korzyść jednej ze stron, która założyła odwołanie, a te same względy przemawiają za uchyleniem orzeczenia na rzecz tamtych; 4)
umarza postępowanie w przypadkach, przewidzianych w art. 213 § 1 pkt 2.§ 2.
Władza odwoławcza uznaje zaskarżone orzeczenie za nieważne w całości lub w części: 1)
jeżeli zapadło ono z naruszeniem właściwości rzeczowej lub względem osoby, która w danej sprawie nie podlega orzecznictwu władz skarbowych; 2)
jeżeli sprawa była już prawomocnie rozstrzygnięta lub jeżeli w tej samej sprawie toczy się ważne postępowanie wcześniej wszczęte; 3)
jeżeli w rozstrzygnięciu sprawy brał udział urzędnik wyłączony z mocy ustawy; 4)
jeżeli strona była całkowicie pozbawiona możności obrony swych praw; 5)
jeżeli oskarżonego skazano na karę w ogóle nie przewidzianą za dane przestępstwo.Uchylając orzeczenie z powodu istotnych wadliwości postępowania innych niż wskazane w art. 245, władza odwoławcza może albo przekazać sprawę władzy I instancji do ponownego rozpatrzenia, albo rozstrzygnąć ją sama po usunięciu uchybień.
Postępowanie wykonawcze.
Postępowanie wykonawcze.
§ 1.
Orzeczenie karne ulega wykonaniu po upływie dni czternastu od jego uprawomocnienia się.§ 2.
Wykonanie orzeczeń karnych zarządza władza skarbowa I instancji.Ściąganie grzywien, kar pieniężnych, kosztów postępowania i innych orzeczonych świadczeń pieniężnych następuje według przepisów o egzekucji administracyjnej.
§ 1.
Na prośbę skazanego władza skarbowa może odroczyć ściągnięcie grzywien, kar pieniężnych i kosztów postępowania albo rozłożyć je na raty na czas, nie przekraczający dwóch lat, jeżeli natychmiastowe ściągnięcie pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny skutki zbyt ciężkie.§ 2.
Okres wymieniony w § 1 może przedłużyć Minister Skarbu do lat 5.§ 3.
Odroczenie ściągnięcia lub rozłożenia na raty należności wymienionych w § 1 można uzależnić od zabezpieczenia ich na majątku oskarżonego, odpowiedzialnego lub poręczyciela.§ 1. 117
Sprzedaż uznanych za przepadłe przedmiotów należy do właściwości władz skarbowych. Przepis art. 196 § 2 stosuje się odpowiednio.§ 2.
Jeżeli przepadek przedmiotów orzeka również inna władza na zasadzie innej ustawy, władza skarbowa wyda w porozumieniu z tą władzą zarządzenia w sprawie sprzedaży.§ 3.
Jeżeli przepadku nie orzeczono, stosuje się odpowiednio przepisy art. 220 i 221.§ 4.
Do pozasądowego uznania roszczeń, zgłoszonych przez osobę trzecią na podstawie przepisu art. 22 § 2, upoważniony jest Minister Skarbu.§ 1.
W razie niemożności ściągnięcia w całości lub w części grzywny lub kary pieniężnej z majątku skazanego lub odpowiedzialnego posiłkowo, władza skarbowa postanawia wykonanie kary aresztu zastępczego.§ 2.
Skazanych zamieszkałych za granicą zatrzymuje się, jeżeli przekroczą granice Państwa Polskiego, i w razie niezłożenia przez nich grzywny lub kary pieniężnej - zarządza się wykonanie kary zastępczej.§ 1.
O wykonanie kary aresztu zastępczego zwraca się władza skarbowa: 1)
do wojskowego prokuratora w sprawach przeciwko żołnierzom w czynnej służbie wojskowej i funkcjonariuszom służby bezpieczeństwa publicznego; 2)
do sądu grodzkiego - w innych sprawach.§ 2.
Właściwość wojskowego prokuratora okręgu określa się według miejsca pełnienia służby skazanego, właściwość zaś sądu grodzkiego według miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu skazanego.Odroczenia i przerwy kary zastępczej udziela władza skarbowa, stosując odpowiednio przepisy postępowania karnego. Przewidziane w tych przepisach uprawnienia prokuratora okręgowego wykonywa władza skarbowa I instancji, prokuratora apelacyjnego - władza skarbowa II instancji.
Do postępowania w sprawach o ułaskawienie stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Przewidziane w tych przepisach uprawnienia sądu służą władzy skarbowej, która orzekała w sprawie, uprawnienia zaś Ministra Sprawiedliwości - Ministrowi Skarbu.
Koszty postępowania karnego.
Koszty postępowania karnego.
§ 1.
Od skazanego władza skarbowa zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania karnego.§ 2.
Do kosztów tych należą: 1)
wydatki związane z przejazdem urzędników i innych osób z powodu czynności dochodźczych; 2)
koszty sprowadzenia, przewozu i konwojowania oskarżonego, odpowiedzialnego, świadków i biegłych; 3)
należności świadków, biegłych i tłumaczów; 4)
koszty ogłoszeń w pismach; 5)
koszty spowodowane przechowaniem, utrzymaniem i sprzedażą dowodów rzeczowych i zajętych przedmiotów, z wyjątkiem kosztów przechowania w urzędowym magazynie; 6)
koszty wykonania orzeczenia.§ 3.
Ściągnięte koszty wykonania aresztu zastępczego przelewa się na rachunek Ministerstwa Sprawiedliwości.Jeżeli za koszty postępowania odpowiada kilku skazanych, ponoszą oni tę odpowiedzialność solidarnie. Koszty wykonania orzeczenia ponosi jednak każdy ze skazanych z osobna.
Wznowienie postępowania.
Wznowienie postępowania.
§ 1.
Wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem władzy skarbowej dopuszczalne jest w przypadkach przewidzianych w kodeksie postępowania karnego.§ 2.
Wznowienie postępowania może nastąpić także na korzyść odpowiedzialnego zastępczo lub posiłkowo z powodu niesłusznego nałożenia odpowiedzialności.Wznowienie postępowania może nastąpić także z powodu niedostatecznego ukarania, jeżeli skazanie dotyczyło pewnych wyraźnie określonych co do rodzaju lub liczby przedmiotów, zostało zaś ujawnione, że były jeszcze inne rodzajowe przedmioty albo że ilość tych samych przedmiotów była znacznie większa.
O wznowieniu postępowania orzeka Minister Skarbu z własnej inicjatywy albo na wniosek stron zainteresowanych.
§ 1.
Przez wznowienie postępowania sprawa wraca do stanu dochodzenia.§ 2.
Wznowienie postępowania nie wstrzymuje ściągnięcia grzywny i kary pieniężnej, ustaje jednak wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności.§ 3.
Minister Skarbu może zarządzić wstrzymanie wykonania kary grzywny i kary pieniężnej.§ 1.
Postępowanie wznowione toczy się według zasad ogólnych.§ 2.
Jeżeli jednak postępowanie wznowiono na korzyść oskarżonego lub odpowiedzialnego, nie może nastąpić pogorszenie położenia tych osób.
Nadzór służbowy.
Nadzór służbowy.
§ 1.
Minister Skarbu w wykonaniu nadzoru uchyla lub uznaje za nieważne: 1)
prawomocne orzeczenie w przypadkach określonych w art. 245 § 1 pkt 1 i 4 oraz w § 2; 2) 118
prawomocne postanowienie sprzeczne w sposób jaskrawy z wyraźnym przepisem prawa.§ 2. 119
Ponadto Minister Skarbu może w wykonaniu nadzoru uchylić każde prawomocne rozstrzygnięcie w całości lub części na korzyść strony, jeżeli utrzymanie w mocy tego rozstrzygnięcia byłoby oczywiście niesprawiedliwe.§ 3. 120
W przypadkach wyżej wskazanych Minister Skarbu wydaje orzeczenie uniewinniające lub umarzające postępowanie albo przekazuje sprawę komu należy.81 Art. 159 zmieniony przez art. 1 pkt 64 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
82 Art. 160 zmieniony przez art. 1 pkt 64 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
83 Art. 162 zmieniony przez art. 1 pkt 64 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
84 Art. 163 uchylony przez art. 1 pkt 65 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
85 Art. 164 zmieniony przez art. 1 pkt 66 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
86 Art. 166 zmieniony przez art. 1 pkt 67 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
87 Art. 168 zmieniony przez art. 1 pkt 68 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
88 Art. 170 zmieniony przez art. 1 pkt 69 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
89 Art. 171 zmieniony przez art. 1 pkt 70 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
90 Art. 181 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 71 ppkt 1 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
91 Art. 181 § 3 skreślony przez art. 1 pkt 71 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
92 Art. 186 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 72 ppkt 1 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
93 Art. 186 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 72 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
94 Art. 196 zmieniony przez art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
95 Art. 198 § 3 dodany przez art. 1 pkt 74 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
96 Art. 201 zmieniony przez art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 1949 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U.49.32.238) z dniem 1 lipca 1949 r.
97 Art. 201 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 75 ppkt 1 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
98 Art. 201 § 4 dodany przez art. 1 pkt 75 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
99 Art. 203 zmieniony przez art. 1 pkt 76 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
100 Art. 206 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 77 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
101 Art. 207 § 3 uchylony przez art. 1 pkt 78 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
102 Art. 211 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 79 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
103 Art. 213 zmieniony przez art. 1 pkt 80 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
104 Art. 216 zmieniony przez art. 1 pkt 81 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
105 Art. 217 uchylony przez art. 1 pkt 82 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
106 Art. 218 zmieniony przez art. 1 pkt 83 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
107 Art. 220 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 84 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
108 Art. 224 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 85 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
109 Art. 229 § 2 dodany przez art. 1 pkt 86 ppkt 1 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
110 Art. 229 § 3 według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 86 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
111 Art. 229 § 4 według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 86 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
112 Art. 237 zmieniony przez art. 1 pkt 87 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
113 Art. 239 uchylony przez art. 1 pkt 88 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
114 Art. 240 uchylony przez art. 1 pkt 88 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
115 Art. 244 zmieniony przez art. 1 pkt 89 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
116 Art. 246 zmieniony przez pkt 2 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1947 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.47.73.468).
117 Art. 250 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 90 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
118 Art. 262 § 1 pkt 2 zmieniony przez pkt 2 obwieszczenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1947 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.47.73.468).
119 Art. 262 § 2 dodany przez art. 1 pkt 91 ppkt 1 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.
120 Art. 262 § 3 według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 91 ppkt 2 ustawy z dnia 7 marca 1950 r. (Dz.U.50.12.116) zmieniającej nin. ustawę z dniem 8 maja 1950 r.