Rozdział 3 - Prawa członków załogi. - Praca na polskich morskich statkach handlowych w żegludze międzynarodowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1952.25.171

Akt utracił moc
Wersja od: 1 lipca 1989 r.

Rozdział  3.

Prawa członków załogi.

1.
Członek załogi otrzymuje wynagrodzenie stosownie do kwalifikacji, wykonywanej funkcji oraz ilości i jakości pracy.
2. 2
Systemy, stawki i składniki wynagrodzenia oraz zasady zaszeregowania ustalane będą w drodze uchwały Prezydium Rządu po porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych.
1.
Członek załogi otrzymuje za każdy dzień urlopu wypoczynkowego wynagrodzenie w wysokości przeciętnego wynagrodzenia dziennego.
2. 3
Minister Transportu, Żeglugi i Łączności określi w drodze rozporządzenia inne przypadki, w których członek załogi zachowuje prawo do wynagrodzenia przeciętnego lub jego części pomimo niepełnienia pracy.
1.
Członkom załogi przysługuje umundurowanie za zwrotem 50% kosztów.
2. 4
Rodzaje i wzory umundurowań i oznak oraz normy zużycia ustala Minister Transportu, Żeglugi i Łączności.
1.
Członek załogi ma prawo do wyżywienia i korzystania z pomieszczeń mieszkalnych i kulturalnych na statku przez cały czas zatrudnienia na statku.
2. 5
Minister Żeglugi w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i po zasięgnięciu opinii właściwego związku zawodowego określa ilościowe i jakościowe normy wyżywienia załogi oraz zaopatrzenia statku w żywność i wodę, jak również normy wielkości i wyposażenia pomieszczeń mieszkalnych, kulturalnych i gospodarczo-sanitarnych, tak aby zapewniły załodze warunki zdrowia oraz kulturalnego pobytu na statku.
1.
Członek załogi ma prawo do bezpłatnej pomocy leczniczej zarówno na lądzie jak i na statku.
2.
Podczas pobytu statku w podróży lub w portach zagranicznych członek załogi otrzymuje pomoc leczniczą od armatora, a podczas pobytu w kraju - w ramach powszechnej organizacji lecznictwa pracowniczego.
3.
Za okres stwierdzonej świadectwem lekarskim niezdolności do pracy, w którym członek załogi nie otrzymuje wynagrodzenia od armatora, otrzymuje on zasiłki chorobowe na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym.
1. 6
W przypadku gdy członek załogi jest niezdolny do pracy, będąc poza granicami kraju, otrzymuje od armatora zasiłek chorobowy przez okres dwunastu tygodni. Wysokość zasiłku ustala Minister Żeglugi w porozumieniu z Ministrem Finansów i Zarządem Głównym właściwego związku zawodowego.
2.
Niezdolność do pracy powinna być stwierdzona świadectwem lekarza, jeżeli to możliwe - wskazanego przez konsula polskiego.
3.
W wyjątkowych przypadkach zasiłek może być przedłużony na dalszy okres choroby, jeżeli członek załogi nie może być repatriowany na leczenie do kraju ze względu na stan zdrowia, stwierdzony świadectwem lekarza, wskazanego przez konsula.
1.
Członek załogi ma prawo w każdym roku kalendarzowym do urlopu wypoczynkowego po okresie rocznej ciągłej pracy.
2. 7
Przejście członka załogi do pracy w innym przedsiębiorstwie żeglugowym nie przerywa ciągłości pracy.
3. 8
Urlop wypoczynkowy wynosi:
1)
12 dni roboczych po roku pracy, a 18 dni roboczych po trzech latach pracy - dla wszystkich członków załogi z wyjątkiem kapitana i oficerów,
2)
30 dni kalendarzowych po roku pracy dla kapitana i oficerów, po pięciu latach pracy dla palaczy i węglarzy na statkach opalanych węglem, a po dziesięciu latach pracy dla pozostałych członków załogi.
4.
W pierwszym roku pracy urlop może być udzielony po jedenastu miesiącach pracy.
5. 9
Jeżeli członek załogi opuszcza pracę przed upływem roku pracy, przysługuje mu urlop w części odpowiadającej liczbie pełnych miesięcy służby. Urlop ten jednak nie przysługuje, jeżeli stosunek pracy uległ rozwiązaniu z winy członka załogi przed upływem sześciu miesięcy pracy.
6. 10
Urlopu należy udzielić w porcie polskim. Członkowi załogi, nie będącemu obywatelem polskim, należy udzielić urlopu w porcie, w którym nawiązano stosunek pracy, chyba że strony inaczej to uzgodniły.
7. 11
Jeżeli rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przed wykorzystaniem należnego urlopu, przyznaje się zamiast urlopu wynagrodzenie, które przysługuje bez względu na przyczynę rozwiązania stosunku pracy.
8. 12
Członkowie załogi mają pierwszeństwo do korzystania w okresie urlopu wraz z rodzinami z wczasów pracowniczych w domach wypoczynkowych za opłatą na zasadach obowiązujących.
1.
Za każdy dzień ustawowo wolny od pracy, spędzony na morzu, członek załogi otrzymuje na lądzie pół dnia wolnego od pracy.
2.
W przypadkach dalekiej podróży statku Minister Żeglugi może przyznać zwolnienie od pracy w rozmiarze do jednego dnia wolnego od pracy na lądzie za każdy dzień ustawowo wolny od pracy a spędzony na morzu.
1.
Członkowie załóg, którzy w swej pracy wykazują inicjatywę, wypełniają wzorowo i sumiennie swoje obowiązki służbowe, przekraczają plany produkcyjne i szczególnie przyczyniają się do bezawaryjnej pracy statków i ich urządzeń technicznych będą wyróżnieni i nagradzani.
2.
Wyróżnienia i nagrody są następujące:
1)
pochwała,
2)
nagroda pieniężna,
3)
nagroda w postaci cennego daru,
4)
awans do wyższej funkcji służbowej,
5)
wyróżnienie "listem Ministra",
6)
wyróżnienie honorową odznaką.
3. 13
Honorową odznakę i tryb jej nadawania ustala Minister Transportu, Żeglugi i Łączności.

Członkowie załóg w czasie pobytu w portach polskich oraz w czasie pozostawania w rezerwie korzystają w razie potrzeby z odpowiedniego wyżywienia i mieszkania za opłatą i z urządzeń kulturalno-socjalnych w Domach Marynarza.

Członek załogi ma prawo zabrać na statek przedmioty osobistego użytku. Nie wolno mu zabrać na statek przedmiotów, przeznaczonych na sprzedaż albo zagrażających bezpieczeństwu osób na statku i ładunku albo takich, których posiadanie lub przewóz narusza przepisy celne, dewizowe, sanitarne lub porządkowe.

1.
Członek załogi, będący obywatelem polskim, który z jakichkolwiek przyczyn znalazł się poza granicami Państwa Polskiego, ma prawo i obowiązek repatriacji do kraju.
2.
Jeżeli członek załogi pozostał za granicą bez własnej winy, koszty repatriacji ponosi armator.
1.
Członkowi załogi, będącemu obywatelem obcym, z którym został rozwiązany stosunek pracy, przysługuje prawo do repatriacji do portu zawarcia umowy albo do portu wyjazdu statku lub do portu kraju, którego obywatelem jest członek załogi, według jego wyboru, chyba że inaczej stanowi umowa o pracę lub późniejsze porozumienie stron.
2.
Jeśli rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło bez winy członka załogi, koszty repatriacji ponosi armator.

Do kosztów repatriacji należą koszty, związane z przejazdem, mieszkaniem i wyżywieniem członka załogi podczas podróży. Do kosztów repatriacji zalicza się również koszty utrzymania w czasie oczekiwania na repatriację.

W czasie repatriacji członek załogi może być zatrudniony na statku według posiadanych kwalifikacji i otrzymuje wówczas wynagrodzenie stosownie do wykonywanej pracy.

1.
Każdy członek załogi ma prawo złożyć zażalenie na postępowanie przełożonego niezgodne z przepisami niniejszej ustawy lub regulaminu.
2.
Zażalenie powinno być złożone na piśmie w czasie podróży wyższemu przełożonemu w ciągu pięciu dni od daty zaistnienia okoliczności, będących podstawą zażalenia, albo armatorowi w ciągu pięciu dni po powrocie statku do portu polskiego.
3.
Przepisy ust. 1 i 2 nie naruszają uprawnień członka załogi do składania zażaleń do wszelkich władz i organizacji w każdym czasie.

Prawo do renty starczej przysługuje członkowi załogi po przepracowaniu 25 lat w zawodzie marynarza i po ukończeniu 60 lat dla mężczyzn i 55 lat dla kobiet.

1.
W razie śmierci członka załogi na statku lub w obcym porcie armator jest obowiązany zająć się jego pogrzebem i ponieść koszty pogrzebu.
2.
Jeżeli względy sanitarne na to pozwalają, pogrzeb powinien odbyć się na lądzie, w przeciwnym razie kapitan zarządzi pogrzeb morski z zachowaniem przyjętych zwyczajów.

Na każdym statku działa rada załogowa jako organ związku zawodowego, wybierana przez członków załogi.

2 Art. 18 ust. 2 zmieniony przez art. 6 ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.
3 Art. 19 ust. 2 zmieniony przez art. 6 ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.
4 Art. 20 ust. 2 zmieniony przez art. 6 ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.
5 Art. 21 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
6 Art. 23 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
7 Art. 24 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
8 Art. 24 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
9 Art. 24 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. c) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
10 Art. 24 ust. 6 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. c) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
11 Art. 24 ust. 7 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. c) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
12 Art. 24 ust. 8 według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 2 lit. d) ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.
13 Art. 26 ust. 3 zmieniony przez art. 6 ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o zmianie upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz.U.89.35.192) z dniem 1 lipca 1989 r.
14 Art. 31 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 listopada 1958 r. (Dz.U.58.68.338) zmieniającej nin. ustawę z dniem 20 listopada 1958 r.