Dział 6 - Przepisy wprowadzające, przejściowe i końcowe. - Powszechne zaopatrzenie emerytalne pracowników i ich rodzin.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1968.3.6
Akt utracił moc Wersja od: 9 marca 1982 r.
DZIAŁ VI.
Przepisy wprowadzające, przejściowe i końcowe.
Przepisy wprowadzające, przejściowe i końcowe.
Przepisy wprowadzające.
Przepisy wprowadzające.
Użyte w dziale niniejszym określenie "dekret" oznacza dekret z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97 i z 1965 r. Nr 14, poz. 98).
Przepisy ustawy stosuje się do spraw o świadczenia wszczętych na skutek wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy, z tym że przy ocenie prawa do świadczeń za okres do dnia 31 grudnia 1967 r. oraz przy ustalaniu wysokości świadczeń należnych za ten okres stosuje się przepisy dekretu.
Do spraw o świadczenia wszczętych na skutek wniosków zgłoszonych przed wejściem w życie ustawy stosuje się przepisy dekretu.
1.
Zgłoszone po wejściu w życie ustawy wnioski o rozpatrzenie spraw załatwionych odmownie prawomocnymi decyzjami na podstawie dekretu nie podlegają rozpatrzeniu, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 2 i 3.2.
Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają wnioski: 1)
osób, które nie odpowiadały warunkom wymaganym do uzyskania świadczeń na podstawie dekretu, jeżeli osoby te odpowiadają warunkom do uzyskania świadczeń na podstawie przepisów ustawy, 2)
osób, które przedłożyły nowe dowody mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość (art. 68).3.
Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają również wnioski osób, którym zgodnie z przepisami dekretu odmówiono: 1)
renty starczej - jeżeli osiągnęły one wymagany do uzyskania emerytury:a)
okres zatrudnienia, gdy renty odmówiono z braku tego okresu,b)
wiek emerytalny, gdy renty odmówiono z braku tego wieku, 2)
renty inwalidzkiej - jeżeli:a)
osiągnęły one wymagany do uzyskania tej renty okres zatrudnienia, gdy renty odmówiono z braku tego okresu,b)
przedłożą one zaświadczenie zakładu społecznego służby zdrowia, stwierdzające istotne pogorszenie stanu ich zdrowia w ciągu 2 lat od ustania zatrudnienia lub od ustania prawa do renty inwalidzkiej, gdy renty tej odmówiono z braku inwalidztwa, 3)
renty rodzinnej - jeżeli przedłożą one zaświadczenie zakładu społecznego służby zdrowia, stwierdzające istotne pogorszenie stanu ich zdrowia w ciągu 5 lat od śmierci żywiciela, gdy renty odmówiono z braku inwalidztwa małżonkowi lub rodzicom.
Przepisy przejściowe.
Przepisy przejściowe.
Przepisy w sprawie przyznania emerytur lub rent określonych w ustawie zamiast rent dotychczasowych.
Przepisy w sprawie przyznania emerytur lub rent określonych w ustawie zamiast rent dotychczasowych.
1.
Osobom pobierającym renty na podstawie dekretu przyznaje się z urzędu - z zastrzeżeniem art. 98 i 99 - zamiast tych rent emerytury lub odpowiednie renty określone w ustawie, przy zastosowaniu następujących zasad: 1)
zamiast rent starczych przyznaje się emerytury; zwiększenie emerytury z tytułu ponad 20-letniego okresu zatrudnienia w Polsce Ludowej (art. 22 ust. 2) następuje na wniosek zainteresowanego; 2)
przyjmuje się, że okres zatrudnienia w Polsce Ludowej rencistów, którym przyznano renty inwalidzkie (art. 25 ust. 2), wynosi:a)
20 lat - jeżeli inwalidztwo powstało wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej albo jeżeli rencista pobierał dodatek z tytułu nieprzerwanego ponad 20-letniego okresu zatrudnienia po Wyzwoleniu,b)
15 lat - w przypadkach nie wymienionych pod lit. a); 3)
zasady określone w pkt 2 stosuje się odpowiednio przy ustalaniu wysokości rent rodzinnych; 4)
emeryturę lub rentę inwalidzką podwyższa się z tytułu zatrudnienia w żegludze powietrznej lub w stoczniach morskich (art. 22 ust. 3 i 4 oraz art. 25 ust. 4) na wniosek zainteresowanego; 5)
przepisów art. 22 ust. 5, art. 27 i art. 38 ust. 5 nie stosuje się do rent przyznanych:a)
przed dniem 1 stycznia 1962 r.,b)
w okresie od dnia 1 stycznia 1962 r. do dnia 31 grudnia 1967 r., jeżeli podwyższenie emerytury lub renty nie przekracza kwot wynikających z ust. 3.2.
Za podstawę wymiaru emerytury i rent, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się podstawę wymiaru renty przyznanej na podstawie dekretu.3.
Wysokość emerytur i rent przyznanych na podstawie ust. 1 nie może być niższa od renty przysługującej na podstawie dekretu wraz z wszystkimi dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych i ekwiwalentu mieszkaniowego, zwiększonej o procent tej renty określony w poniższej tabeli:| Rodzaj świadczeń z dekretu | Procent zwiększania renty przyznanej w okresie: | ||||
| do dnia 31 grudnia 1958 r. | od dnia 1 stycznia 1959 r. do dnia 31 grudnia 1959 r. | od dnia 1 stycznia 1960 r. do dnia 31 grudnia 1960 r. | od dnia 1 stycznia 1961 r. do dnia 31 grudnia 1961 r. | od dnia 1 stycznia 1962 r. do dnia 31 grudnia 1967 r. | |
| renta inwalidzka z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej | 30 | 27 | 22 | 20 | 10 |
| renta starcza, renta inwalidzka z innych przyczyn niż wypadek w zatrudnieniu lub choroba zawodowa, renta rodzinna | 21 | 18 | 13 | 11 | 6 |
4.
Przy ustalaniu procentu zwiększenia renty w myśl ust. 3 przyjmuje się, że rentę przyznano w okresie, na jaki przypada data, od której renta została przyznana, a jeżeli wysokość renty ustalono ponownie na podstawie zarobków osiągniętych po jej przyznaniu - data, od której przyznano wyższą rentę.W stosunku do osób, którym przyznano renty w myśl art. 97 zamiast rent z dekretu przyznanych na wniosek zgłoszony po dniu 30 czerwca 1967 r., przyjmuje się dla ustalenia zwiększenia renty z tytułu okresu zatrudnienia w Polsce Ludowej (art. 25 ust. 2 i art. 38 ust. 2) faktyczny okres tego zatrudnienia, jeżeli był on dłuższy niż ustalony na podstawie art. 97 ust. 1 pkt 2 lub 3.
1.
Osobom pobierającym renty na podstawie dekretu w wysokości określonej uchwałą nr 146 Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie podwyższenia najniższych rent (Monitor Polski Nr 35, poz. 163) przyznaje się z urzędu zamiast tych rent określone w ustawie emerytury lub odpowiednie renty w wysokości ustalonej w przepisach wydanych na podstawie art. 18 ust. 1.2.
Emerytury lub renty określone w ustawie przyznaje się z urzędu w wysokości ustalonej w przepisach wydanych na podstawie art. 18 ust. 1 również zamiast rent przyznanych na podstawie przepisów: 1)
dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 z późniejszymi zmianami), 2)
dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu niektórych lasów na własność Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 15, poz. 82 z późniejszymi zmianami), 3)
ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o przejęciu aptek na własność Państwa (Dz. U. Nr 1, poz. 1), 4)
dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o przejęciu taboru żeglugi śródlądowej na własność Państwa (Dz. U. Nr 6, poz. 36), 5)
ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym (Dz. U. Nr 11, poz. 37), 6)
ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego (Dz. U. Nr 17, poz. 71 z późniejszymi zmianami).Przepisy art. 97-99 stosuje się również do spraw o świadczenia wszczętych na podstawie wniosków zgłoszonych przed wejściem w życie ustawy, które załatwione zostały po tej dacie.
1.
Jeżeli prawo do renty przyznanej na podstawie dekretu lub przepisów wymienionych w art. 99 ust. 2 było w całości zawieszone z powodu osiągania zarobków z tytułu zatrudnienia lub posiadania dochodów z innych źródeł, emeryturę lub rentę na podstawie przepisów art. 97-99 przyznaje się na wniosek zainteresowanego, jeżeli zostanie on zgłoszony do dnia 31 grudnia 1969 r.2.
Do wniosków (ust. 1) zgłoszonych po dniu 31 grudnia 1969 r. nie stosuje się przepisów art. 97-99, lecz ustala się wysokość emerytury lub renty na podstawie przepisów działu II.Emerytury i renty przyznane na podstawie przepisów art. 97-101 wypłaca się:
1)
od dnia 1 stycznia 1968 r. - w przypadkach gdy przyznano je z urzędu, 2)
za okres, nie dłuższy niż 3 miesiące wstecz od zgłoszenia wniosku i nie wcześniej niż od dnia 1 stycznia 1968 r. - w przypadkach, gdy przyznano je na wniosek zainteresowanego.Do emerytur i rent przyznanych na podstawie przepisów art. 97-101 oraz do osób uprawnionych do tych świadczeń stosuje się przepisy ustawy, z tym że:
1)
do okresów zatrudnienia przyjętych w myśl art. 97 ust. 1 pkt 2 dla zwiększenia renty inwalidzkiej dolicza się okresy zatrudnienia tylko po dniu 1 stycznia 1968 r., 2)
przepisu art. 70 ust. 4 nie stosuje się do dnia 31 grudnia 1968 r.; do zgłoszonych w tym terminie wniosków o przeliczenie emerytur stosuje się przepisy dekretu.
Przepisy w sprawie świadczeń dodatkowych określonych w szczególnych przepisach.
Przepisy w sprawie świadczeń dodatkowych określonych w szczególnych przepisach.
Emerytury i renty przyznane na podstawie ustawy obejmują:
1)
kwoty dodatku określonego w uchwale nr 105 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie przyznania dodatku do rent (Monitor Polski Nr 25, poz. 125), 2)
kwoty podwyższające renty określone w zarządzeniu Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 18 września 1963 r. w sprawie podwyższenia rent i dodatków do rent (Monitor Polski Nr 73, poz. 367), 3)
kwoty ekwiwalentu określonego w uchwale nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239), z uwzględnieniem przepisów art. 105 i 106.1.
Emerytury i renty przyznane na podstawie art. 97-101 ust. 1 zwiększa się: 1)
o pełną kwotę ekwiwalentu (art. 104 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli emerytura lub renta wypłacana jest w wysokości określonej w przepisach, o których mowa w art. 18 ust. 1, lub jeżeli różnica między tymi świadczeniami a rentą przyznaną na podstawie dekretu nie przekracza 250 zł, 2)
o połowę kwoty ekwiwalentu (art. 104 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli różnica, o której mowa w pkt 1, wynosi ponad 250 zł do 450 zł.2.
Emerytura lub renta przyznana na podstawie art. 97-101 ust. 1 nie podlega zwiększeniu z tytułu ekwiwalentu (art. 104 pkt 3), który przysługiwał w dniu 31 grudnia 1967 r., jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 1, przekracza kwotę 450 zł.3.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 1 i 2, przyjmuje się wysokość odpowiednich świadczeń wraz z wszystkimi wzrostami i dodatkami oraz świadczeniami dodatkowymi określonymi w art. 104 pkt 1 i 2 - z wyjątkiem dodatków rodzinnych oraz ekwiwalentu (art. 104 pkt 3).1.
Podstawę wymiaru emerytur i rent przyznanych na podstawie wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy zwiększa się kwotę przejściowego dodatku mieszkaniowego przysługującego z tytułu zatrudnienia w myśl przepisów, o których mowa w art. 104 pkt 3.2.
Warunki i zasady wliczania przejściowego dodatku mieszkaniowego do podstawy wymiaru emerytur i rent zostaną określone w przepisach wydanych na podstawie art. 17 ust. 5.
Przepisy w sprawie wysokości emerytur i rent w okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r.
Przepisy w sprawie wysokości emerytur i rent w okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r.
1.
Emerytury i renty przyznane na podstawie art. 97, z wyjątkiem określonych w art. 109, przysługują w okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. w wysokości określonej w ust. 2 i 3.2.
W okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1968 r. emerytury i renty przyznane na podstawie art. 97 przysługują w wysokości: 1)
obliczonej w myśl art. 97 - jeżeli różnica pomiędzy kwotą emerytury lub renty obliczonej na podstawie tego przepisu a kwotą renty obliczonej na podstawie dekretu nie przekracza 70 zł, 2)
renty obliczonej na podstawie dekretu, powiększonej o kwotę 70 zł - jeżeli różnica, o której mowa w pkt 1, wynosi ponad 70 zł do 210 zł, 3)
renty obliczonej na podstawie dekretu, powiększonej o 1/3 różnicy, o której mowa w pkt 1, jeżeli różnica ta wynosi ponad 210 zł.3.
W okresie od dnia 1 stycznia 1969 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. emerytury i renty przyznane na podstawie art. 97 przysługują w wysokości: 1)
obliczonej w myśl art. 97 - jeżeli różnica, o której mowa w ust. 2 pkt 1, nie przekracza 140 zł, 2)
renty obliczonej na podstawie dekretu powiększonej o 140 zł - jeżeli różnica, o której mowa w ust. 2 pkt 1, wynosi ponad 140 zł do 210 zł, 3)
renty obliczonej na podstawie dekretu powiększonej o 2/3 różnicy, o której mowa w ust. 2 pkt 1, jeżeli różnica ta wynosi ponad 210 zł.4.
Począwszy od dnia 1 stycznia 1970 r. wszystkie emerytury i renty przyznane na podstawie art. 97 przysługują w wysokości określonej w tym przepisie.5.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 2 i 3, przyjmuje się wysokość odpowiednich emerytur lub rent z wszystkimi wzrostami, dodatkami i świadczeniami dodatkowymi (art. 104) z wyjątkiem dodatków rodzinnych.1.
W okresie od dnia 1 stycznia 1968 r. do dnia 31 grudnia 1969 r. emerytura lub renta przyznana na podstawie wniosku zgłoszonego po wejściu w życie ustawy przysługuje - przez pierwsze 12 miesięcy, licząc od daty, od której ją przyznano - w wysokości odpowiedniej renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu, powiększonej o 60% różnicy pomiędzy emeryturą lub rentą obliczoną w myśl ustawy, a rentą z dekretu, a po upływie tych 12 miesięcy - w wysokości obliczonej w myśl ustawy.2.
Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1: 1)
nie przekracza 70 zł - emerytura lub renta przysługuje od daty, od której ją przyznano w wysokości określonej w ustawie, 2)
wynosi ponad 70 zł do 120 zł - emerytura lub renta przysługuje - przez pierwsze 12 miesięcy, licząc od daty, od której ją przyznano - w wysokości odpowiedniej renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu powiększonej o 70 zł.3.
Poczynając od dnia 1 stycznia 1970 r. wszystkie emerytury i renty przyznane na podstawie wniosków zgłoszonych po wejściu w życie ustawy przysługują w wysokości obliczonej w myśl ustawy.4.
Przy ustalaniu wysokości różnicy, o której mowa w ust. 1 i 2: 1)
przyjmuje się, że osoba, której przyznano emeryturę lub rentę na podstawie ustawy, miałaby również prawo do renty na podstawie dekretu, 2)
za podstawę wymiaru renty, która przysługiwałaby na podstawie dekretu, przyjmuje się podstawę wymiaru emerytury lub renty przysługującej na podstawie ustawy, 3)
stosuje się przepisy art. 107 ust. 5.5.
Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do emerytur i rent przysługujących w wysokości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 18 ust. 1.Przepisy art. 108 stosuje się również do emerytur i rent przyznanych zamiast rent przysługujących na podstawie dekretu, w przypadkach gdy wniosek o rentę z tego dekretu zgłoszono po dniu 30 czerwca 1967 r., z tym że okres 12 miesięcy, o którym mowa w art. 108 ust. 1, liczy się od dnia 1 stycznia 1968 r.
Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac w porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych może ustalać szczegółowe zasady wykonywania przepisów niniejszego rozdziału.
Przepisy końcowe.
Przepisy końcowe.
1.
Renty przyznane na podstawie przepisów o ubezpieczeniu od wypadków, obowiązujących przed dniem 1 lipca 1954 r., osobom, których niezdolność do zarobkowania określona została na mniej niż 45%, wypłaca się w dotychczasowej wysokości.2.
Do rent, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 45, 49 ust. 1 pkt 1, art. 50 ust. 1 pkt 1, art. 51, 52, 60 ust. 2, art. 63, 66 pkt 3, art. 74, 76-79, 80 ust. 4, art. 82-84 i 88-90.3.
Osoby pobierającej rentę, o której mowa w ust. 1, przyznaje się na jej wniosek rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego w związku z wypadkiem w zatrudnieniu, jeżeli wobec pogorszenia stanu zdrowia wskutek następstw wypadku zaliczono ją co najmniej do III grupy inwalidów.Emerytura określona w ustawie przysługuje również pracownikowi, który w dniu 30 czerwca 1954 r. objęty był państwowym systemem emerytalnym i który nabył prawo do renty starczej na podstawie dekretu z tytułu osiągnięcia do dnia 1 lipca 1959 r. 35 lat zatrudnienia i 55 lat życia.
Renta rodzinna na warunkach określonych w art. 34 przysługuje tylko wówczas, jeżeli pracownik zmarł po wejściu w życie ustawy.
1.
Minister (kierownik urzędu centralnego) może za zgodą Prezesa Rady Ministrów rozwiązać stosunek służbowy z pracownikiem mianowanym, przed osiągnięciem wieku przewidzianego dla rozwiązania stosunku służbowego w przepisach o stosunku służbowym tego pracownika albo gdy przepisy te nie określają granicy wieku jako przyczyny rozwiązania stosunku służbowego - jeżeli pracownik nabył prawo do emerytury na podstawie przepisów niniejszej ustawy.2.
Przepis ust. 1 może być zastosowany również do pracownika, który z powodu nieosiągnięcia wieku emerytalnego lub wymaganego okresu zatrudnienia nie nabył jeszcze prawa do emerytury na podstawie przepisów niniejszej ustawy, z tym że pracownikowi temu przyznaje się - do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego - emeryturę w niepełnym wymiarze, na zasadach, w rozmiarze i trybie określonym przez Radę Ministrów.3.
Emerytura w niepełnym wymiarze, o której mowa w ust. 2, może być przyznana także mianowanemu lub kontraktowemu pracownikowi administracji państwowej, jeżeli nie nabył jeszcze prawa do emerytury, a z którym rozwiązanie stosunku służbowego jest dopuszczalne bez względu na wiek.Prezes Rady Ministrów może przyznać emeryturę lub rentę na warunkach i w wysokości innych niż określone w ustawie, jeżeli jest to uzasadnione zasługami osoby, której ta emerytura lub renta ma być przyznana, lub innymi szczególnymi względami. Szczegółowe zasady i tryb przyznawania tych emerytur i rent określi Rada Ministrów.
Osobom, które wskutek szczególnych okoliczności nie spełniają warunków wymaganych do uzyskania prawa do emerytury lub renty i nie mają niezbędnych środków utrzymania, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może przyznać wyjątkowo emeryturę lub rentę i określić jej wysokość. Wysokość ta nie może przekraczać stawek przewidzianych w niniejszej ustawie.
Rada Ministrów określa w drodze rozporządzenia, w jakich przypadkach uważa się za spełniony warunek pozostawania na utrzymaniu wymagany do uzyskania niektórych świadczeń przewidzianych w ustawie.
Rada Ministrów ustali w drodze rozporządzenia zasady podwyższania, począwszy od dnia 1 stycznia 1971 r. emerytur przysługujących pracownikom, którzy przepracowali w Polsce Ludowej ponad 10 lat i nie nabyli prawa do pełnego zwiększenia emerytury z tytułu okresu zatrudnienia w Polsce Ludowej (art. 22 ust. 2).
Rada Ministrów określa w drodze rozporządzenia szczegółowe warunki uzyskiwania świadczeń rentowych przez repatriantów.
1.
Na czas pozbawienia rencisty wolności emerytura lub renta może ulec zmniejszeniu, nie więcej jednak niż o 75%.2.
Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac określa w drodze rozporządzenia stopień zmniejszenia emerytury lub renty oraz zasady ich wypłacania w okresie pozbawienia rencisty wolności w zależności od sytuacji rodzinnej rencisty.Zasiłek pogrzebowy w wysokości określonej w ustawie przysługuje tylko wówczas, jeżeli rencista lub członek jego rodziny zmarł po wejściu w życie ustawy. Jeżeli śmierć nastąpiła przed wejściem w życie ustawy, wysokość zasiłku ustala się na podstawie dekretu.
1.
Nie uspołeczniony zakład pracy lub inna osoba obowiązane są zwrócić organowi rentowemu równowartość świadczeń należnych od tego organu osobom uprawnionym, jeżeli choroba, niezdolność do pracy lub śmierć są następstwem okoliczności, uzasadniających odpowiedzialność nie uspołecznionego zakładu pracy lub innej osoby w myśl przepisów prawa cywilnego. Na żądanie organu rentowego nie uspołeczniony zakład pracy lub inna osoba obowiązane są zwrócić temu organowi zamiast równowartości świadczeń jednorazowe odszkodowanie, obliczone na zasadach prawa cywilnego.2.
Dla roszczeń regresowych wynikających z ust. 1 prawo do żądania zwrotu świadczeń przedawnia się z upływem lat 2 od daty uprawomocnienia się decyzji organu rentowego lub orzeczenia organu odwoławczego. Bieg terminu prekluzyjnego przewidzianego w postępowaniu arbitrażowym liczy się od daty dokonania wypłaty danej raty rentowej.1.
Renta inwalidzka przewidziana w niniejszej ustawie stanowi w stosunku do uspołecznionego zakładu pracy wynagrodzenie wszelkich szkód spowodowanych inwalidztwem pozostającym w związku z zatrudnieniem w tym zakładzie.2.
Osoba, której przysługuje renta określona w ust. 1, może jednakże dochodzić od uspołecznionego zakładu pracy, w którym jest lub była zatrudniona, roszczeń na podstawie prawa cywilnego, gdy inwalidztwo powstało wskutek wypadku w drodze do pracy i z pracy, jeżeli pracownik przewożony był środkami lokomocji zakładu pracy lub będącymi w dyspozycji zakładu pracy.3.
Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do rent rodzinnych.4.
Przepisy ust. 1-3 nie naruszają przepisu art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy.5.
Rada Ministrów określi szczegółowe zasady i tryb stosowania przepisów ust. 1-4.Roszczenia zainteresowanych o wynagrodzenie szkód oraz roszczenia organów rentowych o zwrot świadczeń - w przypadkach wynikających z art. 24-26 dekretu - podlegają załatwieniu w trybie i na zasadach stosowanych przed wejściem w życie ustawy, jeżeli okoliczności uzasadniające te roszczenia powstały przed jej wejściem w życie.
Przepisy wydane na podstawie art. 5 ust. 2 pkt 2, art. 17 ust. 5 pkt 1-4 i art. 117 stosuje się odpowiednio przy wykonywaniu ubezpieczeń uregulowanych:
1)
ustawą z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. Nr 51, poz. 396 z późniejszymi zmianami), 2)
dekretem z dnia 28 października 1947 r. o ubezpieczeniu rodzinnym (Dz. U. Nr 66, poz. 414 z późniejszymi zmianami).1.
Rada Ministrów określi zasady podwyższenia rent pobieranych na podstawie przepisów: 1)
ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i nadterminowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1963 r. Nr 55, poz. 299) - przez żołnierzy zwolnionych ze służby wojskowej przed dniem 1 lipca 1958 r. oraz przez członków rodzin pozostałych po żołnierzach zmarłych przed dniem 1 lipca 1958 r. lub po zmarłych rencistach i inwalidach, którzy zostali zwolnieni ze służby wojskowej przed tym dniem, 2)
ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszów Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 12, poz. 70) - przez funkcjonariuszów zwolnionych ze służby przed dniem 1 stycznia 1958 r. oraz przez członków rodzin pozostałych po funkcjonariuszach zmarłych przed dniem 1 stycznia 1958 r. lub po zmarłych rencistach i inwalidach, którzy zostali zwolnieni ze służby przed tym dniem.2.
Do zaopatrzeń przewidzianych w ustawach, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio - zamiast powołanych w tych ustawach przepisów dekretu - przepisy niniejszej ustawy.1.
Traci moc dekret z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97 i z 1965 r. Nr 14, poz. 98).2.
Dekret, o którym mowa w ust. 1, zachowuje jednak moc w przypadkach określonych w ustawie oraz w stosunku do świadczeń emerytalnych uregulowanych odrębnymi przepisami, jeżeli przepisy te przewidują stosowanie tego dekretu.3.
Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie obowiązują przepisy wydane na podstawie dekretu, o którym mowa w ust. 1, ze zmianami wynikającymi z ustawy.4.
Tracą moc przepisy: 1)
art. 17 dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 z późniejszymi zmianami), 2)
art. 5 dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu niektórych lasów na własność Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 15, poz. 82 z późniejszymi zmianami), 3)
art. 8 ust. 1-3 i 6-9 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o przejęciu aptek na własność Państwa (Dz. U. Nr 1, poz. 1), 4)
art. 4 i 5 dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o przejęciu taboru żeglugi śródlądowej na własność Państwa (Dz. U. Nr 6, poz. 36), 5)
art. 12 ustawy z dnia 25 lutego 1958 r. o uregulowaniu stanu prawnego mienia pozostającego pod zarządem państwowym (Dz. U. Nr 11, poz. 37), 6)
art. 10 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego (Dz. U. Nr 17, poz. 71 z późniejszymi zmianami).39 Art. 115 zmieniony przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U.74.21.116) z dniem 1 stycznia 1975 r.