Powołanie pracowników służby zdrowia do walki z epidemiami.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1946.23.150

Akt utracił moc

Wersja od: 6 czerwca 1946 r.

DEKRET

z dnia 14 maja 1946 r.

o powołaniu pracowników służby zdrowia do walki z epidemiami.

Na podstawie ustawy z dnia 3 stycznia 1945 r. o trybie wydawania dekretów z mocą ustawy (Dz. U. R. P. Nr 1, poz. 1) - Rada Ministrów postanawia, a Prezydium Krajowej Rady Narodowej zatwierdza, co następuje:

Art.  1.

1. W przypadkach wielkiego natężenia chorób epidemicznych może Minister Zdrowia powoływać do publicznej służby zdrowia do walki z epidemiami lekarzy, farmaceutów, felczerów, pielęgniarki i inne osoby przeszkolone w sanitarnej służbie pomocniczej, jak kontrolerzy sanitarni, dezynfektorzy itp. Powołanie następuje na podstawie zarządzenia Ministra Zdrowia na czas określony, nie dłuższy jednak niż jeden rok.

2. Minister Zdrowia może przekazać prawo powołania władzy administracji ogólnej II instancji z wyjątkiem powołania lekarzy i farmaceutów.

3. Można powoływać do publicznej służby zdrowia do walki z epidemiami również osoby, które nie mają prawa wykonywania zawodu na obszarze Państwa Polskiego, posiadają je jednak w innych państwach na mocy uzyskanych tam dyplomów. Powołanie upoważnia do wykonywania zawodu w zakresie publicznej służby zdrowia do walki z epidemiami.

4. Nie mogą być powoływane osoby, które nie ukończyły 17 lat życia lub przekroczyły 55 rok życia oraz osoby, które nie mogą być powoływane do świadczeń osobistych w myśl art. 4 ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o świadczeniach osobistych (Dz. U. R. P. z 1939 r. Nr 55, poz. 354). Funkcjonariusze państwowi lub pracownicy przedsiębiorstw państwowych mogą być powoływani tylko w porozumieniu z właściwymi ministrami.

5. Powołanie do publicznej służby zdrowia do walki z epidemiami nie rozwiązuje stosunku służbowego lub stosunku pracy istniejącego w czasie powołania. W okresie powołania uposażenie lub wynagrodzenie za pracę z tego stosunku nie należy się.

Art.  2.

1. Powołany otrzymuje uposażenie odpowiadające normom stosowanym w państwowej służbie cywilnej, zwiększone o dodatek epidemiczny w wysokości 30%. Rozporządzenie Ministra Zdrowia wydane w porozumieniu z Ministrem Skarbu określi zasady ustalenia wysokości uposażenia. Uposażenie wypłaca urząd lub instytucja, w której powołany pełni służbę.

2. Powołanemu służy prawo do zwrotu udowodnionych kosztów jednorazowego przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca służbowego i z powrotem.

3. Prawo do uposażenia służy powołanemu przez okres rzeczywistego pełnienia służby na skutek powołania oraz w ciągu 6 tygodni po zwolnieniu.

4. Powołany podlega ubezpieczeniu na wypadek choroby.

Art.  3.

1. W razie niemożności dalszego pełnienia przez powołanego obowiązków służbowych wskutek choroby powołany zachowuje prawo do uposażenia przez okres 3 miesięcy.

2. Jeżeli niemożność pełnienia przez powołanego obowiązków służbowych wynikła wskutek nieszczęśliwego wypadku, doznanego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych, albo wskutek zachorowania na chorobę zakaźną, panującą w miejscu służbowego pobytu, prawo określone w ust. 1 przedłuża się o 6 miesięcy.

3. Powołanemu, który wskutek nieszczęśliwego wypadku, wynikłego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych, albo wskutek zachorowania na chorobę zakaźną, panującą w miejscu służbowego pobytu, stał się całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, lub jego rodzinie służy po upływie terminów wskazanych w ust. 1 i 2 prawo do odszkodowania lub zaopatrzenia ze Skarbu Państwa, w ramach przepisów art. 15 ustawy z dnia 21 lutego 1935 r. o zapobieganiu chorobom zakaźnym i o ich zwalczaniu (Dz. U. R. P. Nr 27, poz. 198).

Art.  4.

1. Kto uchyla się od obowiązku nałożonego na podstawie art. 1 lub nie wykonuje poleceń przełożonego w czasie pełnienia obowiązków służbowych,

podlega karze aresztu do 3 miesięcy lub grzywny do 10.000 zł albo obu tym karom łącznie.

2. Do orzekania o wykroczeniach wymienionych w ust. 1 powołane są władze administracji ogólnej I instancji.

Art.  5.

Osoby powołane na zasadzie niniejszego dekretu nie podlegają powołaniu do pracy na zasadzie dekretu z dnia 8 stycznia 1946 r. o rejestracji i o obowiązku pracy (Dz. U. R. P. Nr 3, poz. 24).

Art.  6.

Wykonanie niniejszego dekretu porucza się Ministrowi Zdrowia w porozumieniu z Ministrami Skarbu oraz Pracy i Opieki Społecznej.

Art.  7.

1. Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

2. Równocześnie traci moc obowiązującą art. 19 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 25 września 1932 r. o wykonywaniu praktyki lekarskiej (Dz. U. R. P. Nr 81, poz. 712).