Powołanie pracowników kolei, poczty, żeglugi parowej, telegrafu i telefonu do służby w armji.

Dziennik Ustaw

Dz. Praw P. Pol.1919.65.396

Akt utracił moc
Wersja od: 15 stycznia 1921 r.

USTAWA
z dnia 2 sierpnia 1919 r.
o powołaniu pracowników-kolei, poczty, żeglugi parowej, telegrafu i telefonu do służby w armji. *

W czasie wojny każdy pracownik kolei, żeglugi parowej, poczty, telegrafu i telefonu, aż do 50 r. życia, - o ile w myśl obowiązujących ustaw nie podlega obowiązkowi czynnej służby wojskowej,-może być odpowiednio do swych kwalifikacji i specjalności powołany za wynagrodzeniem do obsługi komunikacji wojskowych i łączności armji.

Ilość i rodzaje pracowników, powołać się mających na mocy tej ustawy, ustalone będą przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi Ministrami. Powołani pracownicy na mocy niniejszej ustawy otrzymują wynagrodzenie, przewidziane w ustawie z dn. 11 lipca 1919 r. Dz. Pr. № 59, normującej stosunki służbowe funkcjonarjuszów państwowych podczas pełnienia służby wojskowej.

Pracownicy, w art. 1 wymienieni, z chwilą ich powołania składają przysięgę dla nich przepisaną, stają się osobami, należącemi do pocztu wojennego, i jako takie podlegają mocy ustaw, przepisów i rozkazów wojskowych.

Winni uchylenia się od obowiązków, ustawą niniejszą nałożonych, podlegają karom, przepisanym za uchylenie się od powszechnego obowiązku służby wojskowej.

Wykonanie ustawy niniejszej należy do Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi Ministrami.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.

* Z dniem 27 marca 1920 r. nin. ustawa traci moc w zakresie w jakim pozostaje w sprzeczności z ustawą z dnia 27 marca 1920 r. o kolejach w czasie wojny (Dz.U.20.27.160), zgodnie z art. 12 ustawy zmieniającej.

Z dniem 15 stycznia 1921 r. nin. ustawa traci moc w zakresie dotyczącym pracowników poczt, radjotelegrafów, telegrafów i telefonów, zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 18 grudnia 1920 r. o pocztach, telegrafach i telefonach w czasie wojny (Dz.U.21.7.36).