Rozdział 3 - Zasady postępowania. - Postępowanie przymusowe w administracji.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.36.342

Akt utracił moc
Wersja od: 12 maja 1950 r.

III.

Zasady postępowania.

1)
Podstawą wdrożenia postępowania przymusowego jest tytuł wykonawczy. Tytułem tym są:
a)
postanowienia obowiązujących przepisów prawnych, o ile z nich bezpośrednio wynika obowiązek wyraźnego świadczenia (zaniechania, znoszenia) bez potrzeby wydania przez władzę specjalnego aktu;
b)
zarządzenia ogólne władzy przewidziane przez prawo a skierowane bądź do ogółu, bądź do określonej grupy osób;
c)
dotyczące poszczególnych osób orzeczenia, zarządzenia, nakazy lub zakazy, przewidziane przez prawo.
2)
Obowiązujące przepisy regulują warunki wykonalności tytułów wykonawczych oraz wypadki, w których wniesienie środków prawnych jest dopuszczalne, względnie w których nie wstrzymuje wykonania.

Organom egzekucyjnym nie przysługuje prawo badania ważności zarządzenia egzekucyjnego.

1)
Zastosowanie środków przymusowych przewidzianych w niniejszem rozporządzeniu będzie zawsze poprzedzone zagrożeniem, w którem należy wymienić termin, po upływie którego przymus będzie zastosowany, oraz wskazać środek przymusowy.
2)
Zagrożenie może być zawarte bądź w tytule egzekucyjnym określonym w art. 14 punkcie b i c, bądź w osobnem piśmie, a w przypadkach przewidzianych w art. 13 oraz tam gdzie tytułem egzekucyjnym jest obowiązujący przepis prawny (art. 14 punkt a), – zakomunikowane ustnie.
1)
Władza egzekucyjna może wydać w granicach niezbędnej potrzeby tymczasowe zarządzenia dla zabezpieczenia wykonania (dopełnienia), o ile zachodzi niebezpieczeństwo, że osoba zobowiązana uchyli się od świadczenia zapomocą dyspozycji przedmiotami majątkowemi, zapomocą umów z osobami trzeciemi lub w inny sposób, albo będzie uniemożliwiać względnie utrudniać wykonanie.
2)
Tymczasowe zarządzenia są natychmiast wykonalne.
1)
Przeciw zarządzeniu egzekucyjnemu służy odwołanie zarówno temu, przeciw komu egzekucja jest skierowana jak i wnioskodawcy, wyłącznie z tego powodu, że:
a)
zarządzenie egzekucyjne jest niezgodne z tytułem egzekucyjnym, albo
b)
zarządzono środki przymusowe, które nie są przewidziane w niniejszem rozporządzeniu albo są sprzeczne z postanowieniami art. 5.
2)
Zobowiązanemu służy ponadto odwołanie z tego powodu, że egzekucja jest niedopuszczalna.
3)
Odwołanie nie ma mocy wstrzymującej.

Władza egzekucyjna może tymczasowo wstrzymać w całości lub częściowo zastosowanie środka egzekucyjnego o ile nie zachodzi obawa, że wnioskodawca będzie narażony na niepowetowaną szkodę albo, że interes publiczny nie będzie w ten sposób naruszony. Równocześnie władza egzekucyjna winna zawiadomić władzę, która wydała tytuł egzekucyjny, celem ostatecznego rozstrzygnięcia.

Odwołania w sprawach egzekucyjnych rozstrzyga ostatecznie:

a)
wojewoda (Komisarz Rządu) co do odwołań skierowanych przeciw zarządzeniom egzekucyjnym władz administracyjnych, Komisarz Rządu co do odwołań przeciw zarządzeniom egzekucyjnym magistratu m. st. Warszawy;
b)
powiatowa władza administracji ogólnej, o ile są skierowane przeciw organom gminnym.
1)
W obrębie urzędów państwowych i komunalnych oraz budynków kolejowych, wojskowych i policyjnych organa egzekucyjne mogą przeprowadzać egzekucję po uprzedniem zawiadomieniu naczelników odnośnych władz względnie zarządców budynków.
2)
W wypadku prowadzenia egzekucji w budynkach wojskowych lub na okrętach wojennych, komendanci tych obiektów wojskowych wyznaczają organ wojskowy celem asystowania przy czynnościach egzekucyjnych.

Bliższe postanowienia o obowiązkach tego organu określi rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.

Z wyjątkiem wypadków, w których zwłoka grozi niebezpieczeństwem, wolno przeprowadzać egzekucję jedynie w porze dziennej i w dni powszednie.

W razie śmierci zobowiązanego lub jego oczywistego zaginięcia organ egzekucyjny wstrzyma dalsze czynności egzekucyjne i przedłoży sprawę do decyzji władzy egzekucyjnej, wszakże przeprowadzenie tymczasowych zarządzeń, przewidzianych w art. 17 jest w tym wypadku dopuszczalne.