Dział 14 - Decyzja. - Postępowanie podatkowe.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.11.60 t.j.

Akt utracił moc
Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

Dział  XIV

Decyzja.

W celu ustalenia podstawy opodatkowania dla każdego podatnika organ finansowy bada zebrany materiał wymiarowy, ocenia moc dowodową przeprowadzonych dowodów, uzupełnia w razie potrzeby zebrany materiał oraz postępowanie wyjaśniające, rozważa całokształt sprawy, wreszcie podejmuje inne czynności zmierzające do ustalenia zobowiązania podatkowego i jego wysokości, uwzględniając przy tym wszystkie okoliczności prawne i faktyczne.

2.
Na zasadzie ustalonej w ten sposób podstawy opodatkowania organ finansowy oblicza podatek zgodnie z przepisami ustawy, ustala wysokość zobowiązania podatkowego i zawiadamia podatnika o powziętej decyzji za pomocą nakazu płatniczego.
3.
Minister Finansów może określać tryb wymiaru doraźnego oraz przypadki, w których zobowiązanie podatkowe może być ustalone w tym trybie.

Jeżeli obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego wynika bezpośrednio z ustawy lub wydanego na podstawie ustawy rozporządzenia (art. 3) bez potrzeby uprzedniego doręczenia podatnikowi decyzji, a podatnik nie wykonał tego obowiązku wcale bądź też wykonał go tylko częściowo, organ finansowy ustala sam wysokość zobowiązania podatkowego.

1.
Decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe (nakaz płatniczy) powinna być doręczona podatnikowi na piśmie ze wskazaniem terminu jego wykonania.
2.
W przypadkach określonych w art. 137 ust. 3 oraz w art. 142 decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe może być podana do wiadomości podatnika ustnie.
3.
W sprawach podatku od wynagrodzeń doręczenie płatnikowi odrębnego nakazu płatniczego może być zastąpione doręczeniem płatnikowi odpisu protokołu kontroli potrąceń i wpłat podatku od wynagrodzeń, w którym organ finansowy stwierdził różnice w podatku przypadające do zapłacenia.
1.
Organ finansowy wydaje decyzje tak często, jak tego zajdzie potrzeba.
2.
Decyzje dzielą się na główne i incydentalne.
3.
Decyzją główną jest decyzja, która sprawę, będącą przedmiotem postępowania, załatwia co do jej istoty albo sprawę kończy w danej instancji. Decyzją incydentalną jest decyzja rozstrzygająca inne kwestie, wynikające w toku postępowania.
4.
Decyzja w sprawie zaliczki na podatek jest decyzją incydentalną.
1.
Nie można wydać decyzji w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego (wymiaru), jeżeli od końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęły trzy lata, a pięć lat w stosunku do podatników prowadzących księgi handlowe bądź rachunkowe lub obowiązanych do ich prowadzenia oraz do podatników będących osobami prawnymi. Pięcioletni okres, w którym można wydać decyzję w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego, stosuje się także do podatników, którzy mimo obowiązku nie brali udziału w postępowaniu podatkowym albo biorąc udział w postępowaniu podatkowym nie ujawnili źródła przychodu lub majątku, oraz w przypadkach, w których dochód ustala się na podstawie znamion zewnętrznych (art. 131). W przypadku gdy nabycie prawa majątkowego stwierdzono pismem, okres, w którym można wydać decyzję w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nabycia praw majątkowych, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono pismo. Przedawnienie w zakresie podatku od nabycia praw majątkowych nie biegnie w czasie wykonywania umowy o nabycie prawa majątkowego.
2.
W przypadku niedokonania w terminie wskazanym w ust. 1 wymiaru podatku, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek wpłacania zaliczek, za wymiar roczny uważa się łączną kwotę należnych zaliczek.
3.
Jeżeli płatnik (art. 20 ust. 3) nie pobrał od podatnika w ogóle podatku od wynagrodzeń lub pobrał go w kwocie niższej od wynikającej z obowiązujących przepisów, należne, a nie pobrane od podatnika kwoty podatku obciążają wyłącznie płatnika.
4.
Podatnicy, płatnicy i inkasenci obowiązani są przechowywać księgi i inne dokumenty, mające znaczenie w postępowaniu podatkowym w okresie, w którym można wydać decyzję w sprawie ustalania zobowiązań podatkowych (ust. 1). Szczególne przepisy nakładające obowiązek dłuższego przechowywania ksiąg i dokumentów pozostają w mocy.

W szczególnie uzasadnionych przypadkach ustalenie zobowiązania podatkowego (wymiar) może być dokonane przed upływem roku podatkowego.

Jeżeli przepisy nie określają roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się rok kalendarzowy.

Decyzja, od której nie służy odwołanie lub zażalenie w toku instancji, jest ostateczna, chyba że przewodniczący komisji odwoławczej wniósł sprzeciw (art. 176 ust. 1).

1.
Jeżeli do wydania decyzji konieczne jest uprzednie rozstrzygnięcie pytania wstępnego, podlegającego właściwości innych organów administracji państwowej lub sądów, organ finansowy rozpoznający sprawę może wydać decyzję tymczasową, uwarunkowaną późniejszym rozstrzygnięciem pytania wstępnego, jeżeli zaś taka decyzja jest niemożliwa, organ finansowy rozstrzygnie sprawę, opierając się na własnej ocenie pytań wstępnych.
2.
Organ finansowy powinien wstrzymać postępowanie do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia pytania wstępnego, jeżeli ono jest już przedmiotem sprawy przed innym właściwym organem administracji państwowej lub sądem, a natychmiastowe wydanie decyzji nie jest konieczne ze względu na interes publiczny i mogłoby w razie odmiennego rozstrzygnięcia pytania wstępnego spowodować niepowetowane szkody dla strony lub niemożność przywrócenia stanu poprzedniego.

Poza przypadkiem określonym w artykule poprzedzającym organ finansowy może wydać decyzję tymczasową także w przypadku, gdy prowadzone przez podatnika księgi w postępowaniu podatkowym w ogóle nie były badane lub też gdy były badane, lecz tylko na pewne określone okoliczności, bądź też w przypadku nieotrzymania danych będących w posiadaniu innego organu finansowego.

1.
Każda decyzja powinna zawierać powołanie się na podstawę prawną, osnowę decyzji, oznaczenie jej rodzaju, datę, podpis lub pieczęć organu finansowego oraz pouczenie co do terminu i trybu odwołania lub zażalenia.
2.
Jeżeli decyzja jest w całości lub w części odmowna, powinna zawierać prawne i faktyczne uzasadnienie.
3.
Jeżeli decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe (art. 138 i 139) wydana została w wyniku stwierdzenia nieprawidłowości lub pominięcia prowadzonych przez podatnika ksiąg (art. 80), decyzja ta powinna zawierać wzmiankę o stwierdzeniu nieprawidłowości lub o pominięciu ksiąg oraz wskazać podstawę prawną uznania nieprawidłowości lub pominięcia tych ksiąg; w przypadku uznania ksiąg za nieprawidłowe, decyzja powinna ponadto zawierać uzasadnienie faktyczne.
4.
Jeżeli decyzja jest pozostawiona całkowicie swobodnemu uznaniu organu finansowego, wystarcza powołać się na podstawę prawną.
1.
Objaśniając stronę o przysługującym jej prawie wniesienia odwołania lub zażalenia do organu finansowego drugiej instancji, należy wskazać ten organ oraz termin i tryb złożenia odwołania lub zażalenia.
2.
W decyzji głównej, która jest dla sprawy ostateczna, należy wyraźnie w objaśnieniu zaznaczyć, że decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.
1.
Jeżeli organ finansowy błędnie objaśni stronę bądź co do terminu wniesienia odwołania lub zażalenia, bądź co do dalszego toku instancji, objaśnienie takie nie może szkodzić stronie, która do niego się zastosowała. W tym przypadku:
1)
odwołanie lub zażalenie, wniesione w terminie wyznaczonym, chociażby po upływie właściwego terminu ustawowego, uważa się za wniesione w terminie,
2)
instancja niewłaściwa, która odwołanie lub zażalenie otrzymała, prześle je do instancji właściwej, która postąpi z nim tak, jak gdyby było ono od początku skierowane właściwie.
2.
Jeżeli organ finansowy w ogóle zaniedba objaśnić stronę o przysługującym jej prawie wniesienia odwołania lub zażalenia, strona może w ciągu dwóch tygodni od chwili ogłoszenia lub doręczenia jej decyzji zażądać od organu finansowego, który decyzję wydał, wydania lub też przesłania jej takiego objaśnienia. W tym przypadku termin do wniesienia odwołania lub zażalenia liczy się od dnia otrzymania przez stronę objaśnienia.

Decyzja główna powinna załatwiać sprawę, będącą przedmiotem rozpatrzenia, oraz wszystkie istotne wnioski strony w zwięzłym i wyraźnym ujęciu.

1.
Decyzję, wydaną w obecności strony, ogłasza się jej ustnie; strona potwierdza to swoim podpisem. Jednakże strona może natychmiast zgłosić żądanie doręczenia decyzji na piśmie; w takim razie, jeżeli decyzja nie jest natychmiast wykonalna, uważa się dzień doręczenia decyzji na piśmie za dzień jej doręczenia.
2.
Decyzja główna, wydana w nieobecności strony, powinna być doręczona jej na piśmie. Potrzebę doręczenia na piśmie innych decyzji, wydanych w podobnych warunkach, ocenia organ finansowy.
3.
Przepisy niniejszego artykułu nie naruszają przepisów niniejszego dekretu, które przewidują obowiązek doręczania decyzji na piśmie.

Organ finansowy może każdego czasu przedsięwziąć z urzędu lub na wniosek strony sprostowanie w swych decyzjach błędów pisarskich i rachunkowych.

1.
Jeżeli omyłkowo ta sama osoba lub ten sam przedmiot opodatkowania został dwukrotnie obciążony tym samym podatkiem przez ten sam organ finansowy, organ ten dokonuje z urzędu lub na wniosek podatnika odpisu podatku później wymierzonego.
2.
Jeżeli wymiar podwójny został dokonany przez różne organy finansowe mające wspólny organ bezpośrednio wyższej instancji, organ ten zarządza odpisanie wymiaru dokonanego przez organ finansowy miejscowo niewłaściwy, na wniosek jednego z organów finansowych, które dokonały wymiaru, lub na wniosek podatnika.
3.
W przypadku gdy wymiar podwójny został dokonany przez organy finansowe, mające różne organy bezpośrednio wyższej instancji, stosuje się odpowiednio przepis art. 15 ust. 2.