Rozdział 2 - PRZYWÓZ. - Postępowanie celne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1933.77.552

Akt utracił moc

Wersja od: 30 października 1934 r.

II.

PRZYWÓZ.

§  19.

1) Zagraniczne przesyłki, przeznaczone do polskiego obszaru celnego lub do tranzytowego przewozu przez polski obszar celny, winny być zaopatrzone w dwa egzemplarze deklaracji celnej nadawcy.

2) Deklaracji nadawcy nie wymaga się w ruchu podróżnych oraz dla towarów, wiezionych w ruchu kołowym i w ruchu uprzywilejowanego tranzytu.

§  20.

1) Towary dostawione do urzędu celnego winny być do odprawy celnej zadeklarowane w następujących terminach:

a) w granicznych urzędach celnych pierwszej klasy - z wyjątkiem morskich - nie później niż w ciągu sześciu dni po dniu przyjęcia pod dozór celny,

b) w wewnętrznych oraz morskich urzędach celnych nie później niż w ciągu trzydziestu dni po dniu przyjęcia pod dozór celny.

2) W stosunku do towarów szybko psujących się terminy, podane wyżej w ust. 1 mogą być przez urząd celny skrócone o tyle, o ile tego wymaga stan towaru. W tym wypadku urząd celny zawiadamia o tem stronę.

3) Zwierzęta oraz przedmioty wybuchowe muszą być zadeklarowane niezwłocznie.

4) W urzędach celnych drugiej klasy towar musi być zadeklarowany w dniu dostawienia.

5) O ile po upływie oznaczonych wyżej w ust. 1, 2, 3 i 4 terminów towar nie zostanie zadeklarowany, urząd celny zarządza załatwienie czynności celnych z urzędu za pośrednictwem kolejowej ajencji celnej.

6) Urząd celny zarządza załatwienie czynności celnych z urzędu również w wypadkach, gdy strona zadeklaruje towar do oclenia w ustalonym terminie, lecz, nie zrzekłszy się w deklaracji prawa asystowania przy rewizji celnej, nie zjawi się do wspomnianej rewizji w ciągu trzech dni od daty zadeklarowania towaru.

§  21.

1) Składać deklarację do odprawy celnej oraz załatwiać w związku z tem formalności celne może osoba uprawniona do rozporządzania towarem (strona).

2) Za uprawnionego do rozporządzenia towarem (stronę) uważa się:

a) adresata, wymienionego w liście przewozowym, wykupionym przez niego;

b) okaziciela kwitu bagażowego;

c) przy transportach morskich oraz rzecznych - posiadacza konosamentu celnego, t. j. konosamentu lub listu przewozowego - konosamentu, ostemplowanego przez urząd celny przy nadejściu statku z zagranicy;

d) bezpośredniego posiadacza towaru, jeżeli przywóz odbywa się bez dokumentu przewozowego.

3) Strona może w swojem zastępstwie upoważnić do złożenia deklaracji celnej oraz załatwienia w związku z tem formalności celnych:

a) koncesjonowane przez Ministerstwo Skarbu przedsiębiorstwo ekspedycyjne (ust. 4);

b) ajencje celne polskich kolei państwowych, o ile chodzi o przesyłki kolejowe (ust. 6);

c) pracownika swego, pozostającego u niej w stałym stosunku służbowym, jeżeli strona prowadzi przedsiębiorstwo zarobkowe, dla którego towar jest przeznaczony;

d) inną osobę, nietrudniącą się pośrednictwem przy załatwianiu formalności celnych, jeżeli ten, dla którego towar jest przeznaczony, nie jest handlującym.

4) Wymienione w ust. 3 lit. "a" przedsiębiorstwo ekspedycyjne musi uzyskać na zastępowanie stron przy odprawie celnej osobną koncesję Ministerstwa Skarbu, w myśl postanowień art. 7 lit. f) ustawy z dnia 31 lipca 1924 r. o uregulowaniu stosunków celnych. (Dz. U. R. P. Nr. 80, poz. 777).

5) Taką samą koncesję winny uzyskać każde przedsiębiorstwo względnie osoba, z wyjątkiem osób wymienionych w ust. 3 pod d), które składają deklaracje celne i załatwiają formalności celne przy towarach, przybywających pod ich adresem, lecz przeznaczonych dla osób trzecich. W szczególności to się odnosi do towarów, których przeznaczenie dla osób trzecich wynika z dokumentów, przedstawianych urzędowi celnemu przy zgłoszeniu do odprawy celnej.

6) Ajencje celne polskich kolei państwowych występują w zastępstwie stron przy odprawie celnej na zasadach, ustalonych osobnemi przepisami, wydawanemi przez Ministra Komunikacji w porozumieniu z Ministrem Skarbu.

§ 22. Deklaracji można dokonać ustnie, albo na piśmie.

§  23.

1) Deklaracja ustna jest dozwolona przy odprawie:

a) podróżnych;

b) towarów wprowadzonych przez mieszkańców pogranicza na własny użytek, a nie na handel, o ile wysokość cła nie przekracza:

I. według stawek celnych I kolumny tar. celnej Zł 400

II. według stawek celnych II kolumny tar. celnej Zł 300;

c) wagonów wypożyczonych przez zarządy kolejowe zagranicą oraz zapasowych części wagonowych, należących do wypożyczonych wagonów;

d) towarów, zgłaszanych do odprawy przez instytucje państwowe i naukowe, z wyjątkiem kolejowych ajencyj celnych, w tych wypadkach, gdy ajencje te deklarują towary, przeznaczone dla osób i instytucyj prywatnych;

e) w poszczególnych wypadkach, za każdorazowem pozwoleniem kierownika urzędu celnego, towarów przeznaczonych nie na handel lecz do osobistego użytku odbiorców, deklarujących towar do odprawy osobiście;

f) perzesyłek odprawianych w ruchu pocztowym;

g) żywych: zwierząt, ptactwa, owadów, płazów i ryb oraz przywożonych z połowu na łodziach rybackich ryb świeżych;

h) towarów objętych pozycjami taryfy celnej: 36 p 2; 37 p. 1; 38; 39; 44 p. 2; 46 p. 2; 84; 91 pp. 1, 2, 3; 148; 149; 157 p. 1; 180 p. 2; 181; 182; 184 p. 2; 747 p. 1 oraz 747 pp. 2. 3, 4 i 5, o ile mają zastosowanie stawki kolumny II taryfy celnej;

i) towarów ulegających szybkiemu zepsuciu;

k) towarów, nadchodzących w jednogatunkowych przesyłkach całowagonowych a podpadających pod pozycje taryfy celnej: 136 p. 2; 150; 151 p. 1; 152 pp. 1, 2; 183; 473 pp. 1, 2, 3, 4; 476; 477; 862 p. 1 a), b) ; 865 p. 1; 866; 880; 889; 890; 893 p. 1. 1) przesyłek odprawianych w ruchu powietrznym.

2) Przy ustnem deklarowaniu towarów wymienionych w ust. 1 pod i) a podlegających opłacie celnej, jak też pod k) i 1) winny być złożone urzędowi celnemu dokumenty handlowe, wymagane przy pisemnej deklaracji, pod rygorami, przewidzianemi w § 27.

§  24.

1) Przy deklaracji ustnej strona oświadcza, jakiego rodzaju odprawie ma być towar poddany (odprawie ostatecznej lub warunkowej) jak również udziela na żądanie urzędu potrzebnych wyjaśnień co do wysyłającego, odbiorcy, pochodzenia i ceny towaru.

2) Przy deklaracji ustnej strona powinna złożyć dokumenty handlowe, gdy są one w myśl § 23 wymagane, jak również przewozowe i inne.

§  25.

1) Deklarację na piśmie sporządza się w języku polskim na przepisanym urzędowym formularzu (wzór Nr. 5) zapomocą papieru indygowego w trzech jednobrzmiących egzemplarzach.

2) Deklaracja powinna zawierać:

na stronie 1-ej:

a) kraj pochodzenia towarów,

b) nazwisko i miejsce zamieszkania nadawcy i odbiorcy,

c) wyszczególnienie dołączonych dokumentów,

d) datę wystawienia deklaracji,

e) własnoręczny podpis osoby, wystawiającej deklarację;

na stronie 2-giej:

f) cechy i numery sztuk (colli),

g) ilość colli (ogólną ilość colli także słowami),

h) rodzaj opakowania,

i) nazwę handlową towarów,

j) wagę brutto w kilogramach, względnie ilość sztuk, miarę i t. p.,

k) wartość towarów,

l) w uwadze należy umieszczać ewentualne dodatkowe wnioski np. o ulgę celną, zniżkę konwencyjną, odprawę warunkową, odroczenie należności celnych i t. p., ze wskazaniem tytułu prawnego.

3) Jeżeli towary nadchodzą w opakowaniu, należy deklarować wagę brutto każdej sztuki (colli) osobno i wymienić rodzaj opakowania według nazwy, przewidzianej w tabeli tarowej.

4) Opakowania, niewymienione w tabeli tarowej, deklaruje się tak, jak się one zewnętrznie przedstawiają, np. kufer, konewka, blaszanka i t. p.

5) Całowagonowe ładunki oraz przesyłki, składające się z większej ilości sztuk (colli), można deklarować sumarycznie, o ile zawierają towar jednakowego gatunku i nadeszły w jednakowem opakowaniu.

§  26.

1) Do deklaracji na piśmie strona obowiązana jest dołączyć dokumenty handlowe. Dokumenty te powinny być oryginalne, wystawione przez zagranicznego sprzedawcę, jako to: faktury, rachunki kupieckie i t. p. i powinny zawierać wszystkie dane, które służą za podstawę do obliczenia cła, a to: ścisłe określenie towaru pod względem jego gatunku i rodzaju, jak też ilość (wagę, miarę sztuki i t. d.) każdego gatunku i rodzaju.

2) Przy deklarowaniu strona może zgłosić deklarację celną nadawcy (§ 19) jako fakturę.

3. Zakres ulg, jakie są dopuszczalne przy określaniu w dokumentach handlowych rodzaju niektórych towarów, podaje się w załączniku do niniejszego rozporządzenia (zał. II).

4) Dokumenty handlowe dołączone do deklaracji winny również podawać zagraniczną cenę towaru, za którą został sprzedany odbiorcy krajowemu. Wystarcza jednak, gdy na dokumencie handlowym lub liście przewozowym nadawca zagraniczny potwierdzi wartość towaru.

5) Jeżeli dokument handlowy lub zgłoszona w miejsce jego deklaracja celna nadawcy nie zawiera ścisłych określeń pod względem taryfowej przynależności towarów a towary te nie korzystają z ulg wymienionych w załączniku II, strona może na wezwanie urzędu celnego wskazać pisemnie na dokumencie pozycję, punkt i literę taryfy celnej, według których towar ma być oclony. Gdy strona tego uczynić nie może, winna to zaznaczyć na dokumencie.

§  27.

1) W razie niedołączenia dokumentów wymienionych w § 26 lub dołączenia takich, które nie odpowiadają warunkom wskazanym w tym paragrafie, deklarację uważa się za niezupełną, co powoduje pobranie akcydencji przewidzianej w art. 15 rozporządzenia o taryfie celnej.

2) Rygorowi według poprzedniego ustępu podlega deklaracja celna nadawcy, o ile zostanie zgłoszona przez stronę jako faktura.

3) W wypadkach, gdy przedstawiony przez stronę dokument handlowy zawiera ścisłe określenie taryfowej jakości oraz ilości towarów, lub też został przez stronę uzupełniony podaniem pozycji, punktu i litery taryfy celnej, lecz przeprowadzona rewizja towaru wykaże niezgodność stanu faktycznego z określeniem podanem w dokumencie handlowym, ewentualnie przez stronę uzupełnionym, strona ponosi odpowiedzialność według zasad ustawy karnej skarbowej za niezgodne z rzeczywistością zadeklarowanie towaru.

4) Różnica w wadze pomiędzy ilością zadeklarowana a ilością ustaloną w wyniku rewizji, nie przewyższająca 10%, nie powoduje wdrażania postępowania karnego.

§  28.

1) Po wniesieniu deklaracji ustnej lub na piśmie, urząd bada, czy zachodzą warunki formalne do przeprowadzenia odprawy żądanej przez stronę, szczególnie zaś, czy deklarację wniosła osoba uprawniona do dysponowania towarem, czy deklaracja została wniesiona w terminie, czy została podpisana przez osobę uprawnioną do tego, czy zostały dołączone dokumenty, wymienione przez deklarującego, czy urząd jest upoważniony do odprawy i t. p.

2) Deklarację na piśmie formalnie wadliwą należy odrzucić.

§  29.

1) Rewizja towaru odbywać się może jedynie w obecności strony, z wyjątkiem wypadków, przewidzianych w ostatnim ustępie § 20.

2) Strona obecna przy rewizji obowiązana jest dopełnić na własny koszt i odpowiedzialność wszelkich czynności fizycznych, jakie urząd celny uzna za potrzebne do należytego zbadania towaru.

3) O ile urząd celny posiada osobne siły pomocnicze, do wykonywania czynności fizycznych, strona ma obowiązek posłużenia się niemi za przepisanem wynagrodzeniem.

§  30.

1) Po przyjęciu deklaracji urząd przystępuje do rewizji towaru, której celem jest stwierdzenie wszystkich danych, potrzebnych do załatwienia żądanej odprawy, w szczególności zaś przy odprawie przywozowej tych danych, które służą za podstawę do obliczenia cła. Rewizja towaru jest zewnętrzna i wewnętrzna.

2) Rewizja zewnętrzna polega na obliczeniu sztuk, zbadaniu rodzaju znaków i numerów pojedynczych opakowań i na zbadaniu ich wagi brutto.

3) Rewizja wewnętrzna ma za zadanie sprawdzić ilość i gatunek towaru całej przesyłki tak, aby żadnej części jej nie uchylono od oclenia, ani też niewłaściwie nie oclono. W tym celu należy otworzyć i zbadać każdą sztukę, o ile o jej zawartości nie można przekonać się inaczej, np. zapomocą prętu rewizyjnego.

4) Gdy przesyłka zawiera więcej sztuk z tym samym towarem, łatwym do zrewidowania i otaryfowania, a jakość i przeznaczenie towaru, ze względu na fakturę, osobę nadawcy lub odbiorcy, rodzaj opakowania, znaki towaru i t. p., nie nasuwają żadnych wątpliwości, można rewizję wewnętrzną ograniczyć do dziesiątej części przesyłki, lecz co najmniej do pięciu sztuk, na których wybór strona nie może wywierać żadnego wpływu. W razie stwierdzenia niezgodności należy rewizją objąć wszystkie sztuki.

§  31.

1) Gdy taryfa celna podaje jako podstawę do wymiaru cła wagę brutto (surową), należy przez to rozumieć wagę towaru wraz z wagą wszystkich jego opakowań tak wewnętrznych jak i zewnętrznych.

2) Do wagi brutto nie dolicza się jednak dodatkowego opakowania, przeznaczonego do ochrony w drodze, np. drugiej beczki, drugiej skrzyni, słomy jako ochrony zewnętrznej i t. p. oraz wagi środków transportowych (wagonów, wozów, cystern i t. p.), w których towar bezpośrednio jest załadowany.

3) Gdy taryfa celna podaje jako podstawę tylko samą wagę, rozumieć przez nią należy wagę netto towaru, t. j. wagę czystą samego towaru bez żadnych opakowań.

4) Do wagi netto nie dolicza się kartonów, papieru, sznurków, tasiemek do obwiązywania towaru, deszczułek wkładkowych, wałków i t. p. do nawijania tkanin, koronek, wstążek.

5) Gdy taryfa celna postanawia, że towar podlega cłu z "bezpośredniem opakowaniem" rozumieć przez to należy wagę samego towaru wraz z wagą wewnętrznego opakowania.

6) Cło od towarów, z wyjątkiem wyrobów jubilerskich, nadchodzących w opakowaniu, które wraz z towarem przechodzi do spożywcy, należy wymierzać od towarów łącznie z tem opakowaniem np. perfumy we flakonach - łącznie z pudełkami w których flakony są umieszczone, tak w laseczkach różnokolorowych umieszczonych po kilka sztuk (asortyment) w pudełkach kartonowych - łącznie z pudełkami kartonowemi, specyfiki farmaceutyczne w słoikach, buteleczkach i t. p., umieszczonych w pudełkach - łącznie z pudełkami i znajdującemi się w nich drukami.

7) Przy wymierzaniu cła od śledzi solonych nadchodzących w beczkach lub w półbeczkach, podana w taryfie celnej przy poz. 117 p. 1 a, b podstawę wymiaru cła stosuje się, jeżeli beczka waży - 160 kg brutto łącznej wagi śledzi, ropy i beczki, półbeczka zaś-80 kg brutto; przyczem w obu wypadkach dopuszczalna jest tolerancja wagi ± 5%. Cło od śledzi solonych nadchodzących w beczkach, nie odpowiadających wymienionym warunkom, wymierza się jak od śledzi nadchodzących w innem aniżeli beczki opakowaniu.

8) Jeżeli oprócz wagi za podstawę wymiaru cła taryfa celna podaje określony procent wartości towaru np. przy samochodach, ciągówkach, podwoziach (poz. 1136 - 1138 tar. celnej), cło od wartości wymierza się na podstawie certyfikatu, potwierdzonego przez Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej, a stwierdzającego, między innemi, cenę rynkową towaru w kraju, w którym towar został wyprodukowany. Cenę towaru, podaną w walucie obcej, przelicza się na walutę polską według kursu dewiz z dnia, poprzedzającego na trzy dni dzień uiszczenia należności celnych. Kurs podawany będzie za pośrednictwem Dyrekcji Ceł.

§  32.

1) Używane w handlu zwykłe opakowania np. worki, skrzynie, beczki drewniane i t. p. towarów wolnych od cła oraz towarów podlegających cleniu w/g wagi netto - wolne są od cła.

2) Specjalne opakowania np. beczki żelazne, butle żelazne, skrzynie starannie wykonane malowane lub lakierowane i t. p., przystosowane do wielokrotnego przewozu lub stałego przechowywania towarów, podlegają osobnemu ocleniu według ich jakości taryfowej bez względu na to, jakiemu cłu (wyższemu czy niższemu) podlega zawarty w nich towar.

3) Gdy w specjalnem opakowaniu przywozi się towar, podlegający w myśl postanowień taryfy celnej cleniu łącznie z bezpośredniem opakowaniem, natenczas cło wymierza się: od wagi towaru łącznie z wagą specjalnego bezpośredniego opakowania i oddzielnie od specjalnego opakowania.

§  33.

1) Jeżeli w jednem i tem samem opakowaniu znajduje się dwa lub więcej towarów, podlegających różnym stawkom celnym od wagi brutto, to wagę opakowania rozkłada się na każdy z tych towarów procentowo, w stosunku do ich wagi netto.

2) Jeżeli między wymienionemi w poprzednim ustępie towarami znajdują się również takie, które podlegają cłu od wagi netto, to przypadająca na nie część wagi opakowania pozostaje wolna od cła.

§  34.

1) Wagę brutto towarów, od których stopa celna nie przekracza zł 15 od 100 kg w kolumnie I tar. celnej względnie zł 12 od 100 kg w kolumnie II tar. celnej, można przyjąć według wagi ustalonej przy przyjęciu towaru do składu. Wagę tę należy przy rewizji wyrywkowo sprawdzać.

2) Wagę towarów, opłacających cło od wagi brutto, a których stawka przekracza zł 15 od 100 kg w kolumnie I tar. celnej względnie zł 12 od 100 kg w kolumnie II tar. celnej, należy stwierdzać przez faktyczne odważenie.

3) Jeżeli towary znajdują się w opakowaniach jednego rodzaju i jednej wagi, można przeprowadzać tylko próbne odważanie, które jednak musi obejmować co najmniej dziesiątą cześć przesyłki, wybraną bez wpływu strony.

4) Jeżeli przy próbnem odważaniu okaże się niezgodność, należy odważyć całą przesyłkę.

§  35.

1) Przy ustalaniu wagi netto towaru należy z wyjątkami wskazanemi niżej (ust. 2) posługiwać się tabelą tarową, załączoną do niniejszego rozporządzenia (załącznik III).

2) Jeżeli towar, dla którego ustanowiona jest tara w tabeli tarowej, zostanie faktycznie wyważony z powodów, przewidzianych w art. 5 p. 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 sierpnia 1932 r. o ustanowieniu taryfy celnej przywozowej (Dz. U. R. P. z 1932 r. Nr. 85, poz. 732), za podstawę do wymiaru cła należy przyjąć wagę otrzymaną w wyniku faktycznego wyważenia.

§ 36. Jeżeli w jednem i tem samem opakowaniu znajduje się dwa lub więcej rozmaitych towarów, dla których ustanowiona jest tara, lub też dla jednego z towarów niema przewidzianej tary, towary należy faktycznie wyważyć.

§  37.

1) Niektóre towary jednogatunkowe, przesyłane w ładunkach wagonowych, mogą być odprawiane w wagonach bez wyładowania do składu. Wagę ich ustala się zapomocą odliczenia uwidocznionej na wagonach tary od stwierdzonej wagi wagonu łącznie z towarami.

2) Wykaz towarów jednogatunkowych przesyłanych w ładunkach wagonowych, które mogą być odprawiane bez wyładowania do składu, podaje się w załączniku do niniejszego rozporządzenia (zał. IV).

3) We wszystkich wypadkach, mogących wzbudzić wątpliwość co do prawdziwości tary wagonu, czy też jednolitości zawartego w wagonie towaru, należy wagę towaru ustalić przez odważenie towaru, po częściowem lub całkowitem wyładowaniu tegoż.

§  38.

1) Po ukończeniu rewizji, urząd celny, przy deklaracji pisemnej, ustala na stronicy 3 deklaracji wynik rewizji.

2) W potwierdzeniu wyniku rewizji należy uwidocznić:

a) cechy, numery i rodzaj opakowania; w razie zgodności z deklaracją strony, oznacza się wyrazem "zgodnie";

b) nazwę taryfową towaru, pozycję taryfy celnej, wagę brutto i wymiarową, względnie ilość sztuk, tuzinów, miarę i t. d., wreszcie stopę celną każdego gatunku towaru;

c) obliczenie należności celnych, przyczem suma ostateczna ma być wyrażona słowami;

d) w uwadze: pozwolenia przywozu, świadectwa pochodzenia, świadectwa zdrowotności i t. p.;

e) dzień odprawy i podpis urzędnika rewidującego;

f) pieczęć urzędu, stemple kasowe i podpisy urzędników kasowych.

§  39.

1) Wynik rewizji na towary zadeklarowane ustnie sporządza się na druku według wzoru Nr. 6 zapomocą papieru indygowego w 3-ch egzemplarzach, według rubryk podanych w tym wzorze.

2) Pierwszy egzemplarz (wynik rewizji) dołącza się do właściwego rejestru, drugi (kwit celny) wydaje się stronie na dowód legalnego uskutecznienia odprawy, trzeci zaś egzemplarz służy do celów statystyki handlowej.

§  40.

1) Strona zaświadcza własnoręcznym podpisem na wyniku rewizji, czy zgadza się z nim.

2) Gdy strona z wynikiem rewizji nie zgadza się (art. 16), winna wyraźnie to zaznaczyć wymieniając, jak, zdaniem jej, należy towar otaryfować.

3) Strona może składać wyjaśnienia w sprawie swego sprzeciwu również poza rewizją celną, aż do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez urząd celny.

§ 41. Tryb postępowania w razie sprzeciwów jest następujący:

1) w urzędach celnych pierwszej klasy:

a) urzędnik rewidujący, po zgłoszeniu przez stronę sprzeciwu i po rewizji, przedstawia w tym samym dniu urzędowi celnemu próbki towaru;

b) zadeklarowany towar bada na podstawie próbek oraz sprzeciwu osobna stała komisja, złożona z naczelnika urzędu pełnego, jako przewodniczącego i dwóch najbardziej doświadczonych w towaroznawstwie urzędników celnych tegoż urzędu jako członków. Członków tych, jak również ich zastępców wyznacza dyrekcja ceł na wniosek urzędu celnego;

c) komisja odbywa posiedzenia swoje w miarę, potrzeby codzień w godzinach urzędowych, oprócz dni świątecznych i rozstrzyga większością głosów. Orzeczenie wciąga się do osobnego rejestru, według dołączonego wzoru Nr. 7, z podpisem wszystkich członków. W razie rozbieżności głosów każdy z członków komisji wpisuje do rejestru swą umotywowaną opinję. Treść orzeczenia oznacza się na odnośnej deklaracji celnej. W razie rozbieżności głosów, odnotowuje się na deklaracji opinję przewodniczącego komisji i sprawę sprzeciwu przedstawia się wraz z próbkami Ministerstwu Skarbu. Tak samo postępuje się w razie zakwestjonowania orzeczenia komisji przez organy inspekcyjne;

d) deklarację celną wraz z oznaczonem na niej orzeczeniem komisji okazuje się stronie, która zaznacza na niej swą zgodę lub dalszy sprzeciw i potwierdza swoim podpisem. W razie dalszego sprzeciwu sporządza się protokół według dołączonego wzoru Nr. 8, który wraz z próbkami towaru przedstawia się Ministerstwu Skarbu;

e) komisja przeprowadza badanie towaru na najbliższem posiedzeniu, nie później jednak niż w ciągu trzech dni po dniu rewizji celnej, urząd celny zaś przedstawia sprawę Ministerstwu Skarbu nie dalej niż w ciągu siedmiu dni od dnia zakomunikowania stronom orzeczenia komisji;

f) strona ma prawo podjąć zadeklarowany towar, nie oczekując decyzji Ministra Skarbu, uiściwszy należności celne według orzeczenia komisji, względnie opinji przewodniczącego w razie rozbieżności głosów. Po decyzji Ministra Skarbu urząd celny albo zwraca stronie należności celne, nadmiernie pobrane, albo też ściąga od niej należności niedobrane.

2) W urzędach celnych drugiej klasy.

a) ponowne zbadanie towaru, na żądanie strony, przeprowadza sam naczelnik urzędu,

b) gdy z ponowną rewizją strona się nie zgodzi, urząd celny winien na żądanie strony natychmiast sporządzić protokół według wzoru Nr. 8 i przedstawić Ministerstwu Skarbu wraz z próbkami towaru.

3) W trybie, wymienionym w ust. 1 i 2, urzędy celne pierwszej i drugiej klasy winny również rozpatrywać i orzekać sprawy taryfowania, poruszane w konkretnych przypadkach przez urzędników rewidujących.

4) Naczelnik urzędu lub jego zastępca obowiązany jest bez żądania stron jak najczęściej kontrolować odprawy, dokonywane przez urzędników i prostować spostrzeżone nieprawidłowości.

§  42.

1) Urząd celny przesyła protokół do Ministerstwa Skarbu przy sprawozdaniu (wzór Nr. 9), w którem szczegółowo uzasadnia swoje postępowanie.

2) Do sprawozdania dołącza urząd złożone przez stronę dokumenty oraz jedną próbkę towaru.

3) Próbki powinny być wydzielone przez rewidującego urzędnika w obecności strony, w dwóch jednakowych egzemplarzach, z których drugi pozostaje w urzędzie celnym.

4) Do próbek przymocowuje się kartki (wzór Nr. 10) i przypieczętowuje lakiem w ten sposób, aby ich nie można było odjąć bez uszkodzeniu pieczęci. Końce sznurka, którym przywiązane są próbki do kartek, pieczętuje się na odwrotnej stronie kartek pieczęcią strony i urzędu, pozostawiając końce sznurka dla pieczęci Ministerstwa Skarbu przy zwrocie próbek.

5) Kartki, wypełnione według wzoru Nr. 10, podpisują: urzędnik rewidujący i strona.

6) Przy wydzielaniu próbek należy mieć na uwadze:

a) próbki tkanin, wstążek, haftów, koronek i t. p. powinny mieć nie mniej niż 150 cm kw lub 20 cm długości;

b) ciała sypkie i płynne powinny być wysyłane w blaszankach lub szklonych słoikach, o wadze nie mniej jak 150-200 gr; spirytus i płyny, zawierające alkohol, w ilości nie mniej niż 400 cm³; słoiki powinny być zakorkowane i zapieczętowane lakiem; do słoików przymocowuje się kartki prób w sposób podany w ust. 4;

c) surowce metalów w kawałkach o długości przynajmniej 10 cm, drut i pręty o długości 40 cm;

d) wysyłanie całych bel, skrzyń, koszy, beczek i t. p. z jednakowym towarem można uskuteczniać tylko w wypadkach rzeczywistej potrzeby, uznanej przez urząd lub właściciela towaru;

e) zamiast towarów ciężkich lub niedogodnych do przesłania można przedstawiać rysunki lub fotografje opatrzone odpowiedniem zaświadczeniem rewidującego urzędnika i strony, stwierdzającem zgodność z towarem reklamowanym. Na zaświadczeniu winny być umieszczone pieczęcie urzędu i strony, prócz ich podpisów.

7) Próby należy przedstawiać w takiej ilości i w takim stanie, aby mogły dostatecznie charakteryzować zareklamowany towar i jego przeznaczenie.

8) Nadesłane egzemplarze próbek, o ile zwrot ich zastrzega strona w protokóle, zwraca Ministerstwo Skarbu do urzędu celnego wraz z rozstrzygnięciem sprawy, celem doręczenia stronie za pokwitowaniem.

§  43.

1) Orzeczenia, wydane w drugiej instancji przez dyrekcje ceł lub Ministerstwo Skarbu, są ostateczne w administracyjnym toku instancyj, co nie wyklucza uprawnienia strony do wniesienia skargi do Najwyższego Trybunału Administracyjnego w terminie dwumiesięcznym, licząc od dnia doręczenia orzeczenia.

2) Objaśnienia, stwierdzające uprawnienia podane w ust. 1, umieszcza się w orzeczeniach.

§ 44. Koszta postępowania, spowodowane zażaleniem (art. 16), ponosi strona, o ile zażalenie nie zostanie uwzględnione. Do kosztów zalicza się koszta opakowania, przesłania próbek, analizy i t. p.

§  45.

1) Po ustaleniu przez urząd celny wyniku rewizji, strona obowiązana jest przypadające należności celne, opłaty wewnętrzne i t. p. uiścić i towar odebrać w ciągu następujących terminów:

a) w granicznych urzędach celnych pierwszej klasy w ciągu 6 dni,

b) w wewnętrznych urzędach celnych w ciągu 14 dni.

2) W terminach podanych w ust. 1, na żądanie strony, może towar być przekazany do wolnego składu celnego lub do innego urzędu celnego, celem uiszczenia należności celnych.

3) Przy przekazaniu towaru do innego urzędu celnego, należności winny być uiszczone w ciągu sześciu dni od dnia przyjęcia przekazanego towaru pod dozór celny, a przy przekazaniu do wolnego składu celnego - w ciągu terminu koncesyjnego.

4) Podane w ust. 1, 2, 3 terminy nie dotyczą jednak żywych zwierząt, przedmiotów wybuchowych oraz towarów szybko psujących się, które muszą być opłacone i odebrane niezwłocznie po dokonaniu odprawy celnej.

5) W wypadkach, gdy strona wniesie reklamacje z powodu wyniku rewizji celnej i towaru nie podejmie z urzędu celnego (ust. 1 § 41 lit. f), terminy wymienione w ust. 1, 2, 3 liczy się od daty zawiadomienia strony o ostatecznem orzeczeniu.

6) W urzędach celnych drugiej klasy towary winny być opłacone i odebrane w dniu zgłoszenia (§ 20).

§  46.

1) O ile po ustaleniu wyniku rewizji strona zabiera towar częściowo poszczególnemi sztukami (colli) w terminie ustalonym do odbioru, należy cło pobrać od podejmowanej sztuki i wystawić osobne pokwitowanie według wzoru Nr. 11.

2) Unikat pokwitowania wzoru Nr. 11 dołącza się do właściwej deklaracji.

§  47.

1) W urzędach celnych pierwszej klasy naczelnik urzędu celnego, w porozumieniu z zarządem magazynu, ma prawo zezwalać na przechowywanie towarów w składach bez uiszczenia należności do trzech miesięcy, o ile temu nie stoi na przeszkodzie brak miejsca w składzie.

2) Urząd celny ma prawo w każdej chwili w razie potrzeby (nawał towarów, psucie się towaru i t. p.) wezwać stronę do odebrania towaru.

§  48.

1) Towary, od których w terminie (§ 45) nie niszczono należności celnych, lub których, po uiszczeniu należności celnych, nie odebrano, podlegają sprzedaży z publicznej licytacji.

2) Uzyskaną ze sprzedaży gotówkę, po potrąceniu ciążących na towarze należności celnych i przewozowych, kosztów licytacji i innych otrzymuje strona.