Pomoc lecznicza dla żołnierzy i ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1959.26.163

Akt utracił moc

Wersja od: 30 kwietnia 1959 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 10 kwietnia 1959 r.

w sprawie pomocy leczniczej dla żołnierzy i ich rodzin.

Na podstawie art. 52 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 58 ust. 1, art. 76 i art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o służbie wojskowej oficerów Sił Zbrojnych (Dz. U. z 1958 r. Nr 2, poz. 5), art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i nadterminowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 2, poz. 6), art. 32 ust. 2 pkt 4, art. 39, art. 42 ust. 2, art. 53 pkt 4, art. 81 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 91 ust. 1, art. 106 ust. 2 pkt 1, art. 116 i 123 ust. 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1958 r. o służbie wojskowej szeregowców i podoficerów Sił Zbrojnych (Dz. U. Nr 36, poz. 164) zarządza się, co następuje:

§ 1. Prawo do wojskowej pomocy leczniczej przysługuje:

1) oficerom zawodowym i służby okresowej oraz podoficerom zawodowym i nadterminowym;

2) żołnierzom odbywającym zasadniczą służbę wojskową, ćwiczenia wojskowe lub inną czynną służbą wojskową;

3) rencistom wojskowym otrzymującym zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat;

4) oficerom i podoficerom zwolnionym z wojskowej służby zawodowej - przez okres jednego roku od dnia zwolnienia z tej służby - z wyjątkiem zwolnionych z niej na własną prośbę, wskutek ukarania karą dyscyplinarną usunięcia z wojskowej służby zawodowej, utraty stopnia oficerskiego lub podoficerskiego albo skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności;

5) żołnierzom zwolnionym z zasadniczej służby wojskowej, którzy w chwili zwolnienia przebywają na leczeniu w wojskowych zakładach leczniczych - do czasu zakończenia leczenia zakładowego lub przeniesienia na leczenie do zakładu społecznego służby zdrowia;

6) elewom orkiestr wojskowych;

7) członkom rodzin żołnierzy wymienionych w pkt 1 i 4.

§  2.

1. Członkami rodzin żołnierzy uprawnionymi do wojskowej pomocy leczniczej są:

1) żona lub niezdolny do zarobkowania mąż;

2) dzieci własne, dzieci przysposobione, dzieci obce wzięte na utrzymanie i wychowanie, pasierbowie i będące na utrzymaniu żołnierza wnuki - do ukończenia 16 roku życia, a jeżeli kształcą się w szkołach - do ukończenia 21 roku życia, w razie zaś odbywania studiów w szkołach wyższych - do ukończenia 24 roku życia oraz bez względu na wiek, jeżeli są niezdolne do zarobkowania i pozostają na utrzymaniu żołnierza;

3) rodzice żołnierza pozostający na jego utrzymaniu, jeżeli są niezdolni do zarobkowania i nie mają z innego tytułu uprawnień do bezpłatnego leczenia;

4) inne osoby pozostające na utrzymaniu żołnierza, jeżeli prawo do wojskowej pomocy leczniczej zostało im przyznane przez Ministra Obrony Narodowej.

2. Za niezdolnych do zarobkowania uważa się członków rodziny:

1) których niezdolność do pracy zarobkowej wskutek choroby lub kalectwa została stwierdzona świadectwem lekarza wojskowego;

2) mężczyzn w wieku powyżej 60 lat, a kobiety w wieku powyżej 55 lat.

3. Za niezdolne do zarobkowania uważa się również spośród osób wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3 kobiety, które wychowują przynajmniej jedno z dzieci żołnierza w wieku do 8 lat.

§  3.

1. Wojskowa pomoc lecznicza obejmuje:

1) badania i obserwację lekarską, zapobieganie i leczenie;

2) dostarczanie leków, materiałów opatrunkowych, protez oraz środków pomocniczych.

2. Leczenie może być:

1) ambulatoryjne,

2) domowe,

3) zakładowe.

§  4.

1. Osoby uprawnione do wojskowej pomocy leczniczej korzystają z tej pomocy bezpłatnie.

2. O potrzebie, rodzaju i sposobie leczenia decyduje lekarz wojskowy. Lekarz wojskowy rozstrzyga również o rodzaju leków, materiałów opatrunkowych, protez lub środków pomocniczych, które mają być choremu dostarczone.

§  5.

1. Osoby uprawnione do wojskowej pomocy leczniczej mogą korzystać bezpłatnie również z pomocy leczniczej zakładów społecznych służby zdrowia, jeżeli w miejscowości, w której przebywają, wojskowa pomoc lecznicza nie została zorganizowana.

2. W miejscowościach, w których została zorganizowana wojskowa pomoc lecznicza, korzystanie z pozawojskowej pomocy leczniczej, o której mowa w ust. 1, jest dopuszczalne, gdy ze względu na stan zdrowia korzystanie z wojskowej pomocy leczniczej jest niemożliwe lub utrudnione.

3. Korzystanie z pomocy, o której mowa w ust. 1, jest dopuszczalne również w przypadkach:

1) wymagających natychmiastowej pomocy leczniczej;

2) gdy przewóz chorego do wojskowego zakładu leczniczego zagraża jego życiu lub zdrowiu;

3) konieczności leczenia zakładowego na oddziałach, których nie prowadzi właściwy wojskowy zakład leczniczy;

4) wymagających specjalnego leczenia zakładowego, którego nie można przeprowadzić w wojskowych zakładach leczniczych.

4. Warunki i tryb udzielania pomocy leczniczej przez lekarzy i zakłady społecznej służby zdrowia osobom uprawnionym do wojskowej pomocy leczniczej, zasady zaopatrywania w tych przypadkach w leki i materiały opatrunkowe oraz zasady i tryb realizowania w aptekach społecznych recept na środki lecznicze i materiały opatrunkowe przepisywane przez lekarzy wojskowych lub przez lekarzy społecznej służby zdrowia określają odrębne przepisy.

§ 6. Zasady udzielania pomocy leczniczej żołnierzom wymienionym w § 1 pkt 1 i 2 w czasie służbowego pobytu za granicą i członkom rodzin żołnierzy wymienionych w § 1 pkt 1 przebywającym z nimi za granicą oraz zasady kierowania na leczenie za granicę osób uprawnionych do wojskowej pomocy leczniczej regulują odrębne przepisy.

§  7.

1. W razie obłożnej choroby osób uprawnionych do wojskowej pomocy leczniczej organy wojskowe dostarczają odpowiednich środków transportowych do przewozu chorych do ambulatorium (przychodni) lub innego zakładu leczniczego, a jeżeli zachodzi potrzeba - przydzielają również do pomocy osobę towarzyszącą (lekarza, pielęgniarkę, sanitariusza).

2. W razie niemożności dostarczenia wojskowych środków transportowych, o których mowa w ust. 1, organy wojskowe ponoszą koszty przewozu. Zasady i sposób pokrywania tych kosztów określają przepisy wojskowe.

§  8.

1. Do otrzymania na koszt wojska protez i środków pomocniczych uprawnione są osoby wymienione w § 1 pkt 1, 3, 4 i 7.

2. Za protezy uważa się: protezy dentystyczne, protezy rąk i nóg, kule, laski, pończochy kikutowe, końcówki robocze, aparaty, gorsety, obuwie i wkładki ortopedyczne, pasy przepuklinowe i brzuszne oraz wózki inwalidzkie.

3. Za środki pomocnicze uważa się: okulary korygujące wady wzroku, gałki oczne, aparaty słuchowe, kółka gumowe, rurki do tchawicy oraz inne środki przeciwko zniekształceniom nie wymienione w ust. 2.

§  9.

1. Protezy dentystyczne na koszt wojska otrzymują również uczniowie oficerskich szkół zawodowych i słuchacze akademii wojskowych oraz elewi orkiestr wojskowych.

2. W przypadku uszkodzenia zdrowia w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych prawo otrzymania protez i środków pomocniczych określonych w § 8 ust. 2 i 3 przysługuje wszystkim żołnierzom w czynnej służbie wojskowej oraz elewom orkiestr wojskowych.

3. W przypadku gdy uszkodzenie zdrowia osób wymienionych w ust. 2 nie pozostaje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, mogą im być przyznane na koszt wojska protezy i środki pomocnicze, jeżeli zastosowanie tych protez i środków pomocniczych jest konieczne do utrzymania zdolności do służby wojskowej.

§ 10. Szczegółowe zasady korzystania z wojskowej pomocy leczniczej i tryb udzielania tej pomocy określają przepisy wojskowe.

§ 11. Traci moc rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 stycznia 1951 r. w sprawie pomocy lekarskiej dla żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 62).

§ 12. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.