Rozdział 1 - Uprawnienia do wojskowej pomocy leczniczej i zakres tej pomocy. - Pomoc lecznicza dla żołnierzy, emerytów wojskowych i rencistów wojskowych oraz dla członków ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1974.11.67

Akt utracił moc

Wersja od: 5 lipca 1991 r.

Rozdział  1.

Uprawnienia do wojskowej pomocy leczniczej i zakres tej pomocy.

§  1.

1. Wojskowa pomoc lecznicza przysługuje:

1) żołnierzom w czynnej służbie wojskowej,

2) małoletnim kandydatom na żołnierzy zawodowych, kształconym w szkołach i orkiestrach wojskowych,

3) emerytom wojskowym,

4) rencistom wosjkowym, których inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą wojskową,

5) członkom rodzin:

a) żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową,

b) żołnierzy odbywających okresową służbę wojskową,

c) emerytów wojskowych,

d) rencistów wojskowych, o których mowa w pkt 4,

6) uprawnionym do wojskowej renty rodzinnej członkom rodzin pozostałym:

a) po żołnierzach zmarłych w czasie pełnienia zawodowej służby wojskowej, którzy spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury wojskowej albo których śmierć pozostaje w związku ze służbą wojskową,

b) po zmarłych emerytach wojskowych i rencistach wojskowych, o których mowa w pkt 4,

7) nieuprawnionym do wojskowej renty rodzinnej wdowom po żołnierzach, o których mowa w pkt 6 lit. a), jeżeli pozostają w stanie wolnym i wychowują dziecko żołnierza w wieku do 18 lat.

2. Przez określenie "rencista wojskowy" należy rozumieć żołnierza zwolnionego z zawodowej służby wojskowej, który ma ustalone prawo do wojskowej renty inwalidzkiej z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą wojskową.

§  2.

1. Członkami rodziny żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego) uprawnionymi do wojskowej pomocy leczniczej są:

1) żona,

2) dzieci (własne, przysposobione, obce wzięte na utrzymanie i wychowanie, pasierbowie), wnuki i rodzeństwo pozostające na utrzymaniu żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego), które:

a) nie przekroczyły 18 lat życia, a w razie uczęszczania do szkoły - 24 lat, albo 25 lat - jeżeli odbywają studia w szkole wyższej, a ukończenie 24 lat życia przypada na ostatni lub przedostatni rok studiów, albo

b) stały się inwalidami I lub II grupy przed osiągnięciem wieku określonego pod lit. a),

3) rodzice żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego) pozostający na jego utrzymaniu, którzy nie mają uprawnień do korzystania ze świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia, jeżeli są inwalidami I lub II grupy albo ukończyli: ojciec 60 lat, matka 50 lat życia.

2. Członkiem rodziny uprawnionym do wojskowej pomocy leczniczej jest również mąż żołnierza-kobiety (emerytki wojskowej, rencistki wojskowej), pozostający na jej utrzymaniu, który ukończył 60 lat życia albo jest inwalidą I lub II grupy.

3. Za rodziców żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego) uważa się również ojczyma, macochę oraz osobę przysposabiającą.

4. Za osoby pozostające na utrzymaniu żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego) w rozumieniu ust. 1 i 2 uważa się te osoby, które nie mają żadnego własnego źródła dochodu albo uzyskują taki dochód z innych źródeł niż zatrudnienie, który nie przekracza minimalnego wynagrodzenia miesięcznego za pracę najniżej zarabiających pracowników.

5. Szef Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej może w szczególnie uzasadnionych przypadkach przyznać uprawnienia do wojskowej pomocy leczniczej innym członkom rodziny żołnierza (emeryta wojskowego, rencisty wojskowego), którzy pozostają na jego wyłącznym utrzymaniu.

§  3.

1. Żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej i członkom ich rodzin oraz członkom rodzin żołnierzy zmarłych w czasie pełnienia tej służby, którzy nie nabywają uprawnień do wojskowej pomocy leczniczej stosownie do § 1 ust. 1 pkt 3, 4 lub pkt 6 lit. a), pomoc ta przysługuje przez okres jednego roku od dnia zwolnienia żołnierza ze służby lub od dnia jego śmierci.

2. Szef Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej może w szczególnie uzasadnionych przypadkach przyznać osobom określonym w ust. 1 uprawnienia do wojskowej pomocy leczniczej na czas dłuższy.

3. Przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania w razie zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej wskutek:

1) wniesienia prośby o zwolnienie,

2) stwierdzenia w okresie próbnym braku kwalifikacji do pełnienia tej służby,

3) ukarania karą dyscyplinarną usunięcia z zawodowej służby wojskowej,

4) utraty stopnia wojskowego,

5) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności (w tym również na karę aresztu wojskowego) albo na karę obniżenia stopnia wojskowego.

§ 4. Żołnierzom niezawodowym przebywającym w wojskowym zakładzie leczniczym w dniu zwolnienia z czynnej służby wojskowej przysługują uprawnienia do wojskowej pomocy leczniczej do czasu zakończenia leczenia zakładowego lub przeniesienia na dalsze leczenie do zakładu społecznego służby zdrowia. Uprawnienia te przysługują również żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej, o których mowa w § 3 ust. 3.

§  5.

1. 1 Wojskowa pomoc lecznicza obejmuje:

1) badania i obserwację lekarską, zapobieganie oraz leczenie ambulatoryjne lub zakładowe,

2) dostarczanie leków i materiałów opatrunkowych.

2. 2 Zaopatrzenie w bezpłatne leki przyslugujące żołnierzom zawodowym i członkom ich rodzin w ramach lecznictwa otwartego obejmuje leki gotowe objęte urzędowym spisem leków oraz leki recepturowe.

§  6.

1. Do otrzymania bezpłatnie w ramach wojskowej pomocy leczniczej niezbędnych przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych są uprawnieni:

1) żołnierze zawodowi i żołnierze służby okresowej oraz członkowie ich rodzin,

2) emeryci wojskowi, renciści wojskowi oraz członkowie ich rodzin,

3) członkowie rodzin pozostali po zmarłych żołnierzach zawodowych, emerytach wojskowych i rencistach wojskowych, określeni w § 1 ust. 1 pkt 6.

2. Przedmiotami ortopedycznymi są: protezy dentystyczne, protezy rąk i nóg, kule, laski, pończochy kikutowe, końcówki robocze, aparaty, gorsety, obuwie i wkładki ortopedyczne, pasy przepuklinowe i brzuszne oraz zwykłe wózki inwalidzkie.

3. Środkami pomocniczymi są: okulary korygujące wady wzroku, gałki oczne, aparaty słuchowe, kółka gumowe, rurki do tchawicy oraz inne środki przeciwko zniekształceniom nie wymienione w ust. 2.

§  7.

1. Żołnierzom niezawodowym przysługują bezpłatnie protezy rąk i nóg, a żołnierzom pełniącym służbę wojskową w charakterze kandydatów na żołnierzy zawodowych i małoletnim kandydatom na żołnierzy zawodowych również protezy dentystyczne.

2. W uzasadnionych przypadkach mogą być przyznane bezpłatnie żołnierzom niezawodowym inne przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze na podstawie decyzji Szefa Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej.

3. Jednakże żołnierzowi, który doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo wskutek choroby pozostającej w związku ze służbą wojskową, przysługuje uprawnienie do otrzymania bezpłatnie każdego przedmiotu ortopedycznego i środka pomocniczego wymienionego w § 6 ust. 2 i 3, niezależnie od rodzaju odbywanej przez niego służby wojskowej.

4. Uprawnienie określone w ust. 3 przysługuje również małoletniemu kandydatowi na żołnierza zawodowego.

§ 8. W razie obłożnej choroby osoby uprawnionej do wojskowej pomocy leczniczej przewóz jej do ambulatorium (przychodni) lub innego zakładu leczniczego odbywa się na koszt wojska. Jeżeli jest to konieczne, przydziela się również osobę towarzyszącą (lekarza, pielęgniarkę, sanitariusza).

¹ § 5 ust. 1 według numeracji ustalonej przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 5 czerwca 1991 r. (Dz.U.91.53.229) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 lipca 1991 r.

² § 5 ust. 2 dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 5 czerwca 1991 r. (Dz.U.91.53.229) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 5 lipca 1991 r.