Art. 8. - Podwyższenie zasiłków przysługujących z ubezpieczenia społecznego w razie choroby pracownika.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1972.27.191

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1972 r.

Art.  8.

1. Pracownik obowiązany jest wykorzystywać zwolnienie od pracy na podstawie zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy zgodnie z przeznaczeniem, a w szczególności stosować się do wskazań i przeciwwskazań lekarskich, zawartych w zaświadczeniu.

2. Pracownik wykorzystujący zwolnienie od pracy niezgodnie z przeznaczeniem, a w szczególności w celu wykonywania innych prac, albo naruszający w sposób istotny wskazania lub przeciwwskazania lekarskie traci prawo do zasiłku chorobowego:

1) za cały okres zwolnienia od pracy objęty zaświadczeniem o czasowej niezdolności do pracy oraz

2) za okres pierwszych trzech dni każdej następnej niezdolności do pracy w ciągu roku od pozbawienia zasiłku z wyjątkiem niezdolności spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Utrata zasiłku następuje niezależnie od sankcji przewidzianych za nieusprawiedliwione opuszczenie pracy.

3. Zakład pracy oraz organy ubezpieczeń społecznych i właściwe organy prezydiów rad narodowych powinny w uzasadnionych przypadkach kontrolować, czy pracownicy wykorzystują zwolnienie od pracy zgodnie z przeznaczeniem, a w szczególności czy nie wykonują innych prac oraz czy nie naruszają wskazań i przeciwskazań lekarskich.